Hi mede mama’s,
Ik zit met de opvang in mijn maag. Ben benieuwd of dit herkenbaar is, tips zijn welkom.
Mijn zoontje is 19 maanden en zit vanaf begin april (toen 17.5 mnd) in de dreumes/peutergroep op de opvang. Ik zag er niet zo tegenop want op de babygroep heeft hij het altijd erg naar zijn zin gehad, heel af en toe wel eens huilen als ik hem bracht bij een invalster maar als ik hem ophaalde, zag ik aan zijn gezicht dat ie t leuk had gehad. Als hij mij nog niet zag, en ik keek wat ie deed was ie eigenlijk altijd vrolijk aan het spelen. De leidsters gaven dat ook terug en dat ie zo makkelijk was.
Nu in de oudere groep is dat totaal anders. Ze kunnen niet weglopen want dan gaat ie huilen, hij vind de andere kindjes te spannend en het is te druk voor hem. Het komt ook net slecht uit nu het zomer wordt, want nu spelen ze elke dag buiten en daar speelt ook nog eens de oudste groep. Als ik hem kom halen huilt ie van ontlading of hij zit met een gezicht als een oorwurm. Op elke foto staat zijn gezicht ook sneu of chagrijnig.
In deze groep hangt (logisch ook) wel een ander “regime” dan bij de baby’s, daar is het heel responsief, veel knuffelen. hier wordt ie echt een beetje opgevoed dat ze hem leren dat ie niet gelijk opgetild wordt als ie huilt etc. Ik vind dat niet per se slecht hoor, ik vind grenzen stellen ook erg belangrijk. Maar misschien is het nog té voor zijn leeftijd? Zijn karakter helpt daarin ook niet mee, hij is heel gevoelig, verlegen en kat uit de boom. Ik twijfel dus of dit puur wennen is en hij er doorheen moet? Of dat er iets van hem gevraagd wordt waar hij niet aan toe is? Want ip kunnen kindjes tot 2 jaar helemaal niet goed met anderen spelen heb ik begrepen. Ik heb er zelf nu bij wijze van buikpijn van dat ik hem volgende week weer moet brengen.. Misschien zou een gastouder beter zijn? Of gewoon nog volhouden?