Zwangerschapsdepressie?

Hai Hopie, Het is goed mogelijk dat je niet op die roze wolk komt, doordat je veel last ervaart van de zwangerschapskwaaltjes. Hormonen zijn dan ook niet echt helpend daarbij. En misschien neem jij jezelf het wel kwalijk, dat je niet kan genieten van het wondertje in je buik. Maar wees gerust, heel veel zwangeren zitten niet meteen op die roze wolk, sommigen zelfs de hele zwangerschap niet. Maar vaak begint dat pas zodra je het kindje voelt bewegen. Ik kan niet bevestigen of ontkennen dat jij zo'n depressie hebt. Dat is iets voor een dokter. Maar als ik jouw verhaal zo lees, dan is mijn verwachting dat het allemaal (qua depressie) wel meevalt.

Wat vervelend dat je jezelf zo rot voelt. Ik heb zelf Asherman en zwanger worden is daardoor ook lastiger. Ook meer mogelijke complicaties bij bevallen. Ik heb zelf ook niet het idee dat ik volledig geniet. Nu 13 weken en vanmiddag weer een echo. Wederom weer bang dat het niet goed zit. Daarnaast ook enorme vermoeidheid en heftige emoties haha. Misschien speelt zoiets onbewust ook bij jou? Angst dat het toch niet goed is en dat je daardoor, naast alle kwalen, niet optimaal kan genieten? Voel je iig niet schuldig. Echt niet iedere vrouw zit 9 maanden op een roze wolk. Als je maar uitkijkt naar het moment dat je jullie kleintje kan vasthouden 😊. Bij echte zorgen kan je altijd je verloskundige/huisarts bellen. Zij zullen zeker goede tips voor je hebben. Ik hoop dat je klachten snel minder worden en je alsnog een beetje geniet van het feit dat jullie straks met z'n drietjes zijn!

Hoi hoi, Hier ook lang bezig geweest, en ik had ook verwacht op die roze wolk te komen, maar ik betrap mezelf er ook op dat die er helemaal niet is. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, en mezelf maar te vertellen dat het écht heel leuk is. Maar is lastig om uit te spreken he! Dit is zo'n taboe onderwerp, terwijl veel meer dames hier schijnbaar last van hebben.

Echt vervelend dat je je zo rot voelt! Helaas best wel herkenbaar voor mij, ik voelde me ook zo miserabel en kon eerlijk gezegd aardig verdrinken in zelfmedelijden. Altijd een grote kinderwens gehad, was snel zwanger, en toch voelde ineens alles anders dan ik het me vooraf had voorgesteld. Ik was echt een beetje gedesoriënteerd hierdoor. Ik heb me er maar gewoon bij neergelegd dat dit het nu even is. Ik ben heus blij dat ik zwanger ben, maar ervan genieten is nog wel een ander verhaal. Nu ik alle kwaaltjes ken denk ik ook vaak: hoezo wordt er verwacht dat je hiervan geniet? Je voelt je beroerd en merkt nog weinig van het daadwerkelijke kindje in je buik. Volgens mij is dat helemaal geen recept om te genieten, hoe blij je ook bent met je zwangerschap ;) Sinds vorige week zijn m’n klachten wat minder geworden en voel ik me mentaal ook meteen wat beter. Ook het idee dat ik merk dat m’n buik echt in ontwikkeling is en langzaam richting ‘babybuikje’ gaat maakt me vrolijker. Dus ik zou zeggen, neem je tijd, voel je zielig, huil, lig dagen op de bank en onthoud dat het waarschijnlijk een keer beter zal worden. Bovendien, als je er toch ongerust op bent zou ik het eens benoemen bij je vk, ik vermoed dat zij je ook wel gerust kunnen stellen. Dikke knuffel in elk geval, hang in there en niet schuldig voelen 😘

Ik herken me heel sterk in je verhaal. Al sinds week 6 behoorlijk misselijk en enorm moe. Neem nog steeds medicatie tegen de misselijkheid en ben ondertussen 13w5d. Vorige week vrijdag de 2de echo gehad en heb toen een 2-tal dagen op een ietwat fijner gevoel gezeten... Maar toen kreeg ik heel veel bekkenpijn en rugklachten. En nu kan ik alleen maar denken dat ik deze hele zwangerschap pijn ga lijden, niet meer ga kunnen werken, in een rolstoel ga belanden. Ik zie het allemaal soms even niet meer zitten, ook al wil ik dit kleintje zo graag. Ik had gwn zo hard gehoopt dat ik een gelukkige en gezonde zwangerschap ging mogen hebben, maar heb het idee dat het mij gewoon niet gegund is. Ik begrijp je gevoel. Ik voel me ook een hoopje ellende. Geef het tijd. Misselijkheid en vermoeidheid gaan normaal gezien wel over rond de 14 weken. Ga indien nodig naar je arts voor medicatie tegen de misselijkheid, dat helpt al een pak. ;) En het is echt oké om je beroerd te voelen. Het helpt niet om over dat gevoel nog eens te gaan piekeren ook. Je voelt je kut, en dat mag en is oké. Onthou gewoon dat het (normaal gezien) wel zal beteren in het tweede trimester. Ik hoop in ieder geval met je mee.

Hey meid, helaas herkenbaar. Shit he? Rationeel dolgelukkig dat je zwanger bent, en je toch zo somber voelen. Niets lijkt leuk en alles is te veel. Inmiddels ben ik 15+5 en voel me alweer 2 weken oké, hopelijk jij ook snel. Podnataal is een podcast waar ook afleveringen hierover gaan (weet even niet meer welke). Het is niet fijn hoe je je voelt, maar je bent niet alleen, praat erover. Veel sterkte

Probeer mild voor jezelf te zijn lieve meiden! Ik voel me veel beroerd, ik vind het zo begrijpelijk dat dat nu niet samengaat met een roze wolk. Daarbij heb ik het idee dat die roze wolk zo gepromoot wordt, dat het maar moeilijk is daar in de buurt te komen en dat wij dames snel onzeker kunnen worden wanneer dit niet gebeurd. Onderstaande zag ik toevallig vanmorgen voorbij komen! anchor.fm/zwartemuisjes

Heel herkenbaar! Ik stond vorige week op het punt om een zelfde soort post te plaatsen, na 6 weken ellende (moe, misselijk en veel overgeven) begon ik me af te vragen hoe ik dit allemaal vol ging houden, ik moest ook huilen als ik alleen was, en voelde me bezwaard dat ik niet vrolijk op een roze wolkje zat.. Afgelopen week is het overgeven gelukkig minder geworden en ik merkte meteen dat ik me daardoor mentaal ook weer een stukje beter ging voelen. Hierdoor besefte ik voor mezelf dat het mentale echt samenhangt met hoe ik me fysiek voel. Ik hoop voor je dat je ook gauw iets minder klachten gaat ervaren, en dat je je dan ook weer wat blijer voelt!! Veel sterkte.. Het is soms gewoon heel zwaar en het beste is toch om je je daar aan over te geven en eerlijk te zijn naar je omgeving zodat je er niet helemaal alleen voor staat in je gevoel..

Ik heb helaas wel te kampen met een zwangerschapsdepressie. Eerste weken gedacht dat het vanzelf wel weer over zou gaan, maar voel me nadat ik niet zo misselijk meer ben nog steeds ellendig (nu 16w). Ik heb daarnaast ook veel reuma klachten en ik denk dat dat ook niet echt mee helpt... Ben momenteel onder behandeling bij de psycholoog en veel gesprekken ook gehad met de verloskundige. Ik zou het bespreken met je verloskundige, zij kunnen ook met je meedenken wanneer je bijv aan de bel moet trekken of toch even wachten..

Ik ben voor de tweede keer zwanger en ik durf het nu eindelijk gewoon hardop te zeggen.. ik heb een hekel aan zwanger zijn (!!) Daar hoef je niet meteen een zwangerschaps depressie voor te hebben hoor. Ik vind er gewoon helemaal niks aan. Al die kwalen! Maar nu het goede nieuws, het moederschap en mijn kind en de baby die gaat komen vind ik geweldig! Dus maak je niet te druk en tel de maanden af! Het gaat echt leuk worden.. als ze eruit zijn!

Helaas erg erg erg erg herkenbaar, na week 12 ging het iets beter en met 13 weken was ik soort van opgeknapt. Ik voelde me oke, Ik sliep steeds eerder, tijdens een film viel ik in slaap, had geen eetlust, wilde niks eten, voelde me een schoonmaakster, ik moest nog eens werken, werk in een winkel waar alles op afspraak gaat dus 9/10 keer discussie met een klant... maar even doorbijten!!! Met 13 weken zal het zeker heel wat minder worden waardoor je begint te genieten.. ❤️

Daar sluit ik me bij aan!!

Ik begrijp je volledig. Ik ben natuurlijk geen dokter dus kan niet bevestigen of ontkennen wat je hebt maar ik spreek nu voor mezelf. Ik zit ook niet op een roze wolk na een heel traject terwijl ik dacht dat ik dat juist wel ging hebben. Schaam ik me ervoor beetje maar mijn omgeving begrijpt wel dat ik voorzichtig ben. Ik durf niet blij te zijn of het te geloven dat het eindelijk gelukt is. Ik besef het nu wel want mijn lichaam veranderd maar toch heb ik zo bang dat het een miskraam word. Ik was al teleurgesteld en verdrietig als eenzwangerschapstest negatief was maar wat als de baby dan er plots niet meer is? Maar langs de andere kant besef ik stilletjes dat ik blij en gelukkig moet zijn. Ik ben alzwanger en ik ben mama van een baby desondanks hoe het zal verlopen. Ik huil vaak en heb veel emotieswings 1 moment kan ik huilen van angst maar langs de andere kant als ik voor de spiegel sta en mijnbuik zie of mijn groeiende borsten lach ik wel vanbinnen voorzichtig. De 1 moment praat ik continu vande babykamer baby dingen kopen maar dan opeens 5min. Later huil ik of ben ik kwaad op me eigen om zo snel mijn leven al teveranderen voor een nog niet geboren baby want wat als .... het is idd eentaboo nog maar iedereen ervaart zwanger proberen te worden met zwanger zijn totaal anders en wie weet hebben u in het traject zo sterk gehoudendat je gevoelens er nu uitkomen en dat is ok. Huilen is goed maar zie datje zoveel huilt als je wilt maar als je klaar bent met huilen probeer dan niet meer voor hetzelfde tehuilen

Ow ow hormonsters doen rare dingen met een zwangere vrouw

En toevoegen dat is geen kritiek hè. Ik moet ook af en toe tegen mezelf zeggen YES! Want ik merk ook dat die hormonen sluimeren... En kwaaltjes helpen ook niet. En het leven gaat door. En je voelt de baby nog niet... dus ik ga voor een mooie zomer met zo'n goeie baby buik en dan gaan de koren zingen enz 😘

Heel herkenbaar! Je bent niet de enige die niet op een roze wolk zit. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik alleen kunnen “genieten” tijdens de echo’s en af en toe van de schopjes en voorpret als ik niet misselijk was. Ik heb me daar toen veel zorgen over gemaakt. Iedereen bleef maar zeggen “geniet ervan” maar dat lukte mij gewoon niet. Ik voelde me hartstikke beroerd. Als ik andere stralende zwangeren vrouwen zag dan vroeg ik me af wat er mis met mij was. Ik heb toen denk ook op momenten wel tegen een prenatale depressie aan gezeten en maakte me zorgen over mijn mentale gezondheid na de bevalling. Maar uiteindelijk voelde ik me na de bevalling fysiek en daarmee ook mentaal helemaal beter. Toen pas kwam de roze wolk. Voor mij gaan die 2 echt met elkaar samen. Misschien voor jou ook? Heb je ook momenten dat je je fysiek beter voelt en hoe voel je je dan? Ik ben nu voor de tweede keer zwanger en heb geaccepteerd; zwanger zijn is niets voor mij, moeder zijn gelukkig wel :). Ik weet waar ik het voor doe en ben soms verdrietig over mijn zwangerschappen, dat is allemaal oké. Ik hoop dat je je fysiek en mentaal beter gaat voelen binnenkort. Zo niet, het kan nooit kwaad om dat uit te spreken en daar hulp bij de vragen. En wees niet te streng voor jezelf. Als je je beroerd voelt is het logisch dat je niet hetzelfde kan als daarvoor. Probeer daaraan toe te geven. Al weet ik dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan ;-).

Ook ik herken me in je verhaal. Ik heb het taai met mn hormonen en kwaaltjes. En vind het gewoon niet leuk! Wat voor mij helpt is relativeren. Dit gevoel duurt niet voor eeuwig. Oktober is het voorbij!! Zo denk ik...(laten we het hopen) Mijn tip: praat!!!! Het lucht zo op!! Ik ben gisteren in tranen uit gevallen tegen mn partner dat ik het gewoon niet fijn vind om mij zo zwanger te voelen en mij hierin eenzaam voel. Heb alles er uit gegooit. Ik had niet verwacht dat ie zo begrip vol terug zo zijn... Hij gaf aan dat hij wat meer wilde doen om het mij wat makkelijker te maken. Lucht toch best op. Ik ga maandag naar de dokter om te praten. Gewoon nog een keer het ff met iemand delen. Misschien is er wel gewoon een praktijkondersteuner waar ik af en toe tegen mag spuwen.?? Het zou voor mij helpen. Succes iig en houd je koppie boven water!!! Beloon je zelf wat extra 😘

Hier nog 1.. zwanger zijn is gewoon niet voor mij gemaakt ook al willen we allemaal heel graag een kindje! Ik vind het niet leuk en de glow is ver te zoeken. Ik heb me weken lang ellendig gevoelt maar nu ik 16 weken ben kan ik eindelijk weer de dingetjes doen die ik hier voor deed. Lekker naar buiten, langs vrienden en gewoon normaal het huis opruimen zonder dat je elke sec denkt dat je moet overgeven. En ik slaap opeens weer door! Dus ik hoop ook dat er bij jullie allemaal een iets minder moeilijke periode aanbreekt want dit doet je zoveel goed!

Bedankt voor alle steun, ik heb echt veel aan alle berichten gehad. Morgen inmiddels 13 weken. Ik ben nog steeds erg moe en veel hoofdpijn. Misselijkheid is wel wat minder. Ik probeer er maar aan toe te geven en me niet schuldig te voelen dat het sporten erbij inschiet. Inmiddels ook al 4 kg aangekomen en er komt dagelijks bij. Dat vind ik wel moeilijk maar zodra het weer kan ga ik het weer proberen op te pakken. Ook vorige week een echo gehad en de kleine gezien. Dat heeft ook geholpen, dan weet je waar het allemaal goed voor is. :)

Sluit ik mij ook bij aan. Ik vind zwanger zijn helemaal niet leuk. Ik ben niet misselijk geweest, maar hoofdpijn en moe. Nu 16 weken zwanger en wij weten net dat het een jongetje wordt. Regelmatig emotioneel en ik vind het niet leuk dat mijn lichaam veranderd. Ik heb geen zin in de komende maanden en het kan voor mij niet snel genoeg voorbij zijn. Zwangerschap was gepland en wij willen wel graag een kindje, maar ik kan er niet van genieten dat ik 9 maanden een kind moet dragen. Ik probeer mij erbij neer te leggen en de meeste tijd gaat dit wel, maar als ik denk nu gaat het beter, heb ik weer een sombere dag. Ben blij te lezen dat de roze wolk niet vanzelfsprekend is, maar vind het jammer dat mijne grijs is.