Assertiviteit kind leren?

Ik denk dat het van zelf komt. Je kan wel je zoontje helpen door te benoemen dat het niet leuk was als je dat aan hem ziet en uitleggen dat hij stop mag zeggen als kinderen iets doen wat hij niet leuk vind. Hiermee verwoord je zijn gevoelens en leer je hem het op een goede manier. Als je hem leert dat hij het terug af mag pakken zal hij dat ook op momenten doen dat het speelgoed niet van hem js afgepakt. Mijn dochter liet een half jaar terug ook alles nog gebeuren en heeft een oudere broer boven zich die haar best flink moest hebben met afpakken van speelgoed of stiekem een keer duwen. Uiteraard spreken we mijn zoon daarop aan. Maar inmiddels laat ze ook echt zelf van zich horen.

Hier ontwikkelde de assertiviteit tussen 3 en 3,5 jaar. Hij moest ook wel met een broertje dat steeds meer kon (die was toen 1 jaar). In die tijd ging de kdv ook van 1 naar 3 dagen, dat zal vast ook geholpen hebben. Ik denk dat hij nu nog wat jong is eigenlijk. Misschien bij 3 naar de peuterspeelzaal? Dat is een mooie voorbereiding op school.

Ik denk inderdaad dat dat een heel proces is, maar dat het vanzelf wel komt. Bij sommige kindjes komt dit wat vroeger of later. Ik denk dat je zelf al heel goed op weg bent met kdv en zwemmen enzo, maar dat leren ze ook niet van de een op de andere dag. We vinden zelf het goede voorbeeld geven ook wel belangrijk daarin. Als je het ziet gebeuren, benoemen. "Hey, dat kindje pakte jouw speelgoed af. Dat was niet zo lief he. Ik snap dat dat vervelend is. Zullen we vragen of je het terug mag hebben?" Ik vind dat met andersmans kinderen wel heel lastig, dus ik probeer het vooral bij m'n eigen kind te houden, uit te leggen wat er gebeurt en dat ze niet helemaal machteloos hoeft te zijn. Onze eigen meid kijkt ook erg de kat uit de boom. Op haar opvang zijn de meeste kindjes heel enthousiast en energiek, zij is juist wat rustiger. Soms vindt ze het dan heel spannend dat er meteen 3 kindjes op haar afstormen zodra ze binnenkomt, we benoemen dan ook wel dat dat misschien een beetje spannend is, maar dat dat komt omdat ze zo blij zijn dat zij er weer is. Dat zijn dan twee hele verschillende emoties die elkaar niet uitsluiten, en dat is voor zo'n jong kindje lastig scheiden.

Mijn kind is net 2 wk 2 jaar. Is ook erg sociaal geen opvang gewoon thuis. Maar laat ook haar speelgoed afpakken en deelt graag haar speelgoed. Ook heel soms dat ze het terug wilt maar vaak deelt ze netjes.

Ik zou net als Ryrywire het aanpakken. Dus je zoontje een beetje helpen en dan vooral benoemen wat er gebeurd. Hij is nog wel te jong om te leren assertiever te worden. Misschien zit het er ook gewoon niet in. Ik heb een dochter van 6 die thuis en in bepaalde situaties op school zéér assertief is, maar bij sommige kinderen of situaties klapt ze volledig dicht. Ik zie dit bij de jongste van net 2 ook. Kan ook gewoon aard van het beestje zijn. Maar het benoemen, soms helpen kan zeker geen kwaad 😉

Dank voor jullie reacties!😊 Zal iig benoemen wat er gebeurd en dat het niet leuk is (als ik dat aan hem merk). Wat ik ook lastig vind is dat ik merk dat veel ouders hun kind niet corrigeren/aanspreken (oke, corrigeren klinkt misschien te hard en overdreven) op bepaald gedrag. Bijv. dus met het afpakken van speelgoed. Mijn zoon doet dat zelf niet zo snel maar de keren dat hij het doet dan vraag ik hem wel of hij het heeft gevraagd aan het ander kindje.. aan de andere kant kan je je kind ook niet continu in de gaten houden (kan ik ook niet). Snap dat kinderen ook kind moeten zijn en zelf moeten ontdekken en leren om hun grenzen aan te geven enz, alleen waar ligt dan de grens? Mijn zoon is dus een keer van de trap van een (kleine)glijbaan afgeduwd (terwijl moeder van het duwende kind gewoon naar hem keek..). Hij viel net niet en ging daarna gelijk wat anders doen dus heb ook niets gedaan. Maar snap dan niet dat je als ouder toelaat dat je kind een ander kind van een glijbaantrap afduwt. Ik denk dan.. hij zal dat maar van een hoge trap doen??🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️

Ik vind dat ook wel heel lastig hoor. Aan de ene kant, zoals ik zei, probeer ik het heel erg bij mijn eigen kind te houden. Benoemen dat bepaald gedrag van anderen niet oké is, hopen dat dat ook landt bij je kind zodat die daar iets van leert. Ik denk dat je je kind ook enigszins moet voorbereiden op de "grotemensenwereld" waar ook niet iedereen altijd rekening met je houdt of zich aan de regels houdt, helaas. Ik denk zelf dat het vooral gaat om leren omgaan met die situaties, wanneer bijt je van je af of wanneer trek je je terug, en leren dat niet iedereen zich hetzelfde gedraagt. En je rol als ouder dat je kind zich daarin gezien en gehoord voelt. Maar ik vind dit ook wel een lastige leeftijd hoor. Onze jongste is bijna 11 maanden, en de afgelopen week zoekt onze peuter behoorlijk de grenzen op. Soms qua speelgoed afpakken of een duw geven. Ook de andere kant op, juist heel veel geven of knuffelen. Ik zie wel echt dat ze dat niet doet om gemeen te zijn of pijn te doen, maar echt een soort nieuwsgierige ontdekkingstoch van "wat gebeurt er als ik nu dit doe". Ze ziet dan wel dat haar zusje begint te huilen, en komt dan wel troost bieden, maar de link dat ze dat zelf had kunnen voorkomen is er dan nog niet 😅 Echt een lastige fase hoor.

Oh ik vind dat ook heel lastig! Zeker als de ouder van een ander kind zich er niet mee bemoeit.. vandaag nog bij de bieb, m’n zoontje was lief aan het spelen op zo’n digitaal bord en kwam er een ouder meisje dwingend naast hem staan. Dan loopt hij dus al snel weg.. Dan probeer ik het te verwoorden voor hem en weer terug aan spel te komen maar als dat andere kindje niet wordt aangesproken door ouder vind ik het lastig en ga ik zelf ook al sneller weg. Dat heeft m’n zoontje nu dus ook door haha oeps…….