Heel verlegen/observerend kindje

Ik heb 2 dochtertjes van 3 en 1, de oudste is ook heel anders dan de jongste. De oudste is ook veel meer verlegen/kat uit de boom kijken. Vooral in de jaren hiervoor deed ik haar ook geen plezier met andere kindjes om haar heen (van haar leeftijd). Nu vind ze dat steeds meer leuk. Ze bleef ook altijd erg bij mij ‘plakken’ als we ergens waren, maar ik heb dat in het begin ook irritant gevonden maar later niet meer. Het is niks geks, gewoon ‘omarmen’ en je kind geven wat het wil; lekker bij jou zijn. Het komt vanzelf! M’n jongste dochter is nu al veel socialer, dus het ligt ook echt aan het karakter. Maak je er niet te druk om. En ook niet wat anderen ervan vinden en zeggen, neem het op voor je kindje 🤗

Dankjewel dit had ik even nodig!❤

Mijn dochtertje heeft hier ook last van hoor! De ene keer meer dan de andere keer. Vooral als ze in de kinderwagen zit en er een vreemde tegen haar praat of als er een vreemde bij ons in de lift komt, duikt ze helemaal ineen, maar als we dan de lift uitstappen zwaait ze wel ineens. Hier gaat ze ook niet naar de opvang en passen er ook geen oma's op, denk ook wel dat dit ermee te maken heeft. Ze zullen nu in een fase zitten en hopelijk wordt het snel beter 🤞

Zelf (nog) geen ervaring mee, maar bij een vriendin wel gezien. Haar dochter was tot een jaar of 3 echt heel erg verlegen. Ging altijd achter haar moeder zitten, durfde volwassenen niet aan te kijken en met andere kindjes te gaan spelen. Inmiddels is ze 5 en is ze vaak met de buurkinderen aan het spelen. Ik denk dat het een combi van karakter is en eigen tempo. Maar echt, vaak zijn het fases en draaien kindjes vanzelf bij 🤞🏼

Ach ja dat zwaaien als mensen weg lopen doet die ook😂 Jaa lijkt me voor hun zelf gewoon wat makkelijker...

Mijn zoontje is ook zo, hij gaat wel naar de kinderopvang maar is eerder afwachtend en rustig terwijl hij thuis echt een groot varken is… Als ik dit aankaart dan geven ze daar ook aan dat ze Ralph niet zo kennen. Spreek als vreemde hem niet aan want no way dat hij terug communiceerd, hij vind dit maar niks. Maar ik heb er volle vertrouwen in dat dit goed komt, voor nu heeft hij de nabijheid nodig buitenshuis van papa maar vooral van mama en dat is oké. En het feit dat hij thuis wel zichzelf kan zijn, is toch ook fijn? Is teken dat hij zicht 100% veilig voelt

Yes heel herkenbaar, mijn oudste dochter van 4 is ook zo. Bij haar zijn we er inmiddels wel achter dat ze high sensitive is. Moesten we even een weg in vinden, en mezelf flink in verdiepen, maar gaat nu zoveel beter. Gastouder en de kindjes en familie was vertrouwd. Maar bij andere kids/mensen bevroor ze gewoon. Nu ze naar school gaat, zien we ook dat ze daarin moet groeien. In de klas speelt ze wel met wat kids, maar buiten blijft ze nog bij de juf. Ook echt getroffen met de 2 juffen die ze nu heeft. Die hebben alle begrip en begeleiden haar ook, en weten ook wat het is. Ze heeft even op een andere school gezeten, maar dat ging compleet mis. Die “geloofden” niet zo in high sensitive, toonden geen begrip, konden ook niks met haar. Had daardoor elke dag een overstuur kind, wat ik bijna kotsend naar school bracht. Na 1 ochtend op een andere school bloeide ze helemaal open. Je zou je er eens in kunnen verdiepen, kijken of je overeenkomsten herkent. Maar als het zo is, is het echt belangrijk de juiste personen te treffen bijv qua gastouder en leerkracht.

Mijn dochtertje is precies het tegenover gestelde en ik zou juist willen dat ze wat meer verlegen was soms en wat meer bij mij bleef 🙈 altijd weglopen, bang voor niemand, ziet geen gevaren. Soms heel vermoeiend. Hier heb je waarschijnlijk niks aan 🙄

Ohhh hoe ging dit de eerste paar keer bij de gastouder? En wat fijn dat ze nu lieve juffies heeft die het begrijpen!! Dit lijkt me zo waardevol! Ja hij is echt heel gevoelig. Ik ben twee keer geopereerd in de tijd dat die er is, en allebei de keren heeft die ontroostbaar gehuild op precies de tijd dat ik onder narcose was. Papa die eigenlijk totaal niet ervoor open staat zei ook ik voelde aan alles dat hij het wist dat er wat met jou gebeurde. Ik ga me hier is in verdiepen thanxs❤❤

Nee haha, maar ik kan wel in beelden dat dat ook niet altijd even leuk en makkelijk is. Gaan ze zo snel van je af. Ik ga dit nog missen denk ik ooit. Maar denk dat we gemeen hebben dat we voor onze kindjes zouden willen dat ze een beetje van elkaar hadden😂 al zijn ze natuurlijk precies goed zoals ze zijn! Zou dat het wel is makkelijker kunnen maken

Een perfecte combinatie zou ideaal zijn!😂 lekker speels en vrij wanneer ze spelen en met andere kindjes, maar wel goed luisteren en dichtbij je blijven wanneer het nodig is

Bij de gastouder ging eigenlijk gelijk goed. Alleen met de andere kindjes ging eerst moeizaam, en drukke kindjes hield ze wel afstand van. Ik had maanden gezocht naar iemand waarvan ik zeker wist dat dat goed zat. Die gastouder merkte ook al vrij snel op dat ze hsp was. Door haar zijn wij ons erin gaan verdiepen en ermee aan de slag gegaan. Heb me lange tijd zo’n zorgen gemaakt, omdat ik haar niet begreep. En wist niet echt wat het was, maar dit boek (foto), maakte voor mij wel veel duidelijker. Niet alles wat er in staat, maar toch zeker 80% wat erin staat komt overeen. Nu weten we ook dat mijn man ook zo is. En ik ben weer de nuchtere van ons, dus moest wel effe omschakelen met alles. Jeetje dat is ook frappant, en ook wel mooi dat ie dat voelde. Maar snap dat jullie je zorgen maken. Hopelijk heb je er iets aan.

Wat fijn zo een betrokken gastouder! Ik hoop en denk ook dat wij die nu gevonden hebben. Heel erg bedankt voor alle info ik ga het boek bestellen

Echt he dan waren zorgen ineens verdwenen😂🤣

Heel herkenbaar. Ons zoontje is 3 jaar en heeft selectieve mutisme. Hij praat thuis veel en goed. Alleen zodra er iemand anders bij is of we zijn ergens met hem, klapt hij dicht en is hij heel gestrest. Hij heeft veel veiligheid nodig van z'n vader of van mij. Hij observeert veel en houdt er totaal niet van om direct aangesproken te worden. We vragen mensen hem niet direct te benaderen, hem niet verlegen te noemen, hem de tijd te geven te ontdooien, we zetten geen druk (hij mag bij ons hoeveel hij zelf wil, hij krijgt zoveel tijd als hij zelf nodig heeft, we forceren niks), benaderen hem vooral met een grapje (daar gaat hij goed op). We komen ook voor hem op als vreemden verwachten dat hij tegen hen praat of leuk gaat doen. Naar onze zoon toe maken we er dan een grapje over ("Nou, die mevrouw of meneer kennen we toch helemaal niet😅). We benadrukken niet dat hij dingen spannend vindt, maar vooral er voor hem zijn en eventueel samen dingen doen om vertrouwen te geven. We benadrukken vooral alle succesmomenten bij hem. Bovenstaande tips hebben we van een intern begeleider kinderopvang (GGD) die onze zoon observeert op de opvang. Sinds we dit zo doen, gaat hij wel echt met sprongen vooruit. We zijn er nog lang niet, want bij onze zoon ligt wrs meer eraan ten grondslag. We denken aan geboortetrauma en/of autisme en/of hoogbegaafdheid. We gaan binnenkort aanmelden voor traumatherapie voor hem vanwege geboortetrauma op advies van de GGD. En we gaan zijn volledige sensorische informatieverwerking in kaart brengen bij een kinderfysiotherapeut. Na de traumatherapie kunnen we pas kijken of er nog dingen overblijven en we dus verder moeten kijken. Het lastige is dat diagnoses vaak pas vanaf 6 jaar gesteld kunnen worden. Wellicht helpen de tips die wij gekregen hebben ook voor jullie. Eventueel zou je een IB'er mee kunnen laten kijken op het kdv van je kindje.

Ik zie dat je kindje naar gastouder gaat/zal gaan. Misschien dat daar zo iemand ook eens kan observeren.

Overweeg eventueel ook peuteropvang of peuterspeelzaal. Is vaak goedkoper dan kdv, omdat gemeenten hierin bijdragen en willen dat kinderen vanaf 2 jaar kunnen voorbereiden op basisschool (vaak 2 dagdelen per week).