Ineens mis ik mijn oude leven

Bij mijn eerste kindje had ik dat ook soms.. dan dacht ik : woow ik kan nooit meer uitslapen tot wanneer ik wil etc🤣 maar uiteindelijk word het alleen maar makkelijker als ze groter worden en krijg je steeds meer een stukje van jezelf terug. Je raakt er uiteindelijk ook aan gewend. Ik heb een dochter van 3 jaar en een zoontje van bijna 7 maanden en ik weet al niet beter meer hoe me leven hiervoor was 🤣 Komt goed lieve mama❤️

Heel herkenbaar! Ik voel me dan ook ergens schuldig omdat ik dan dat mis, het leven zonder alle verantwoordelijkheid en gewoon precies doen wat je kunt. Echt niet altijd, maar ik herken dat gevoel zeker! Ik heb geen tips behalve dat ik denk dat dit ook oke is om te voelen. Het is een mega verandering in ons leven

Heel normaal. Het wordt makkelijker en je kan steeds meer dingen doen die je voorheen deed. ❤️

We merken het nog steeds met familiedagen, opeens zijn er overal kids. Je spreekt elkaar amper omdat je met de kids bezig bent. Dan mis ik het wel eens ja. Maar hoe langer je kids hebt, hoe minder je het mist merk ik. En ook hoe ouder ze worden hoe makkelijker het gaat.

Ik mis het verschrikkelijk. En schuldig voel ik me hier TOTAAL niet om. (Sorry baby 🤷🏽‍♀️) Ik houd zielsveel van m’n kind en zou dr nooit meer willen missen maar mannnnn i miss me and i miss me and my boyfriend. Met name onze relatie leuk houden kost ineens zóveel moeite. Het ging voorheen echt vanzelf, nu moeten we echt tijd vrijmaken voor elkaar. Vriendinnen zitten allemaal in de kids dus daar merk ik niet veel van, maar een avondje kroeg of zoals vandaag koningsdag. Bij alle biertjes die ik drink zit m’n baby(die in dr eigen bed sliep onder toeziend oog van oma) in mn achterhoofd want ik heb nog een nacht tegemoet en je weet nooit hoe die gaat lopen met dr.. Ik mis het intens. Dat gemis is met name begonnen sinds ik weer ben gaan werken. Soms is het gewoon veel! Tips hoor ik ook graag maar is denk een kwestie van nieuwe balans en accepteren..

Oh, ik ook🥲. Ik loop regelmatig in de avond (als de kleine op bed ligt) en dan rolt er geregeld een traantje over m’n wang. Heimwee naar m’n oude leven, vrijheid, onbezorgdheid (mennn wat kun je je zorgen maken over je baby!!) en dynamiek. Niet zo zeer de rust, want ik ben graag een bezige bij, maar m’n hoofd zit zó vol met zorgen telkens. Ik denk telkens; als ze maar 1 wordt, dan is het hopelijk anders. Begrijp mij niet verkeerd, ik geniet intens van m’n kleine mini, maar een pittige baby met vanaf week 2 continue huilen, maakt dat ik hunker naar m’n oude leven. Niks ergs aan, komt allemaal zoals het komt!

Onwijs herkenbaar. Heb hier vanavond nog over zitten huilen op de bank. Ik had gehoopt dat nu hij 6 maanden zou zijn ik er iets minder last van zou hebben maar sinds deze week valt t me weer zo zwaar. Zijn er mensen die hier hulp voor hebben gezocht naast de huisarts?

Nog niet herkenbaar maar wie weet krijg ik het nog wel, vglm helemaal normaal!! Ik las ergens dat het na een half jaar vaak optreedt bij mama's dat ze even denken, wow dit is wel echt zwaar en ik mis mijn oude leven. Uiteindelijk is het eerste halfjaar zwaar, moeilijke baby of niet, en je kunt het een tijdje aan, + natuurlijk de gelukshormonen en mama-euforie dat je een kindje hebt, maar na al die maanden kan de mentale en fysieke moeheid de kop opsteken. Een knuffel dus!! ❤️❤️

Heyhey! Ik heb het zeker vaker gehoord. Bij mij was alles sowieso raar want de eerste baby kreeg ik in 2020 aan het begin van corona dus mijn leven met een baby was spectaculairder dan wanneer ik geen baby had gehad. Nu vind ik het lastig voor te stellen hoe mijn leven ook alweer in 2019 was, dus ik mis niets per se iets met 2 jonge kindjes. Hooguit het spontane ipv alles timen voor je weggaat

Dat is wel herkenbaar. Zowel van de eerste als nu weer met de tweede. De oudste ging al naar school toen de tweede kwam. Ik denk soms echt 'waarom wilde we dit nogmaals, we kregen juist nét onze vrijheid een beetje terug' 🫣 Al moet ik zeggen dat een kleuter, wanneer ze vrij is, meer Me time opslokt dan een baby😆 Het is gewoon veel, overweldigend, zwaar, moeilijk en mooi tegelijkertijd.

Jawel... Het gaan en staan waar je wilt zonder dat die kleine poepert thuis op je wacht. Ik liep minstens 3x per week hard met hond in de bossen... Kan niet meer. Maar miss komt het weer. Dit is voor nu ook oke.

En dit is niet voor altijd he! Als onze kinderen onafhankelijker zijn, zelfs meer dan je zou willen (tieners), hebben we weer zoveel tijd voor onszelf... De tijd gaat supersnel. Daarna zullen ze van huis zijn en gaan we ze ontzettend missen maar wel weer helemaal doen wat we willen. Als het goed is, zelfs met meer financiële vrijheid dan voor we kinderen hadden. Ik kijk naar het leven van mijn vader: hij doet echt wat ie wil, hobbys, reizen, uit eten, concert,.film, tijd met vrienden... En ook nog drie volwassen kinderen met wie hij tijd kan besteden zonder voor hen te zorgen (sterker nog, hij heeft zn hoofd in de wolken en wij plannen alles 🤪), en een kleinkind om helemaal van te genieten zonder luiers of nachtelijk ontwaken... Is toch perfect?! Het leven heeft verschillende fases en is heel lang (ten minste, als je op je gezondheid let) 😊

Na het eerste half jaar is dat een normale gedachte denk ik bij velen. Moet zeggen dat dat bij mijn eerste snel over was. Vind kids vanaf een half jaar zo leuk worden, daarvoor ben je alleen aan het overleven voor mijn gevoel. En vanaf een half jaar vind ik het pas echt leuk worden. Buiten alle dingen die je noemt ga je dan ook andere dingen zien en voelen. Ik heb er nu eentje van 3 en eentje van 6 maanden. Heb de afgelopen maanden ook geroepen why the fuck wilde ik een tweede! En nu, nu begint die periode die ik bedoel dat ik denk man wat is ze leuk, en gezellig. Ik geniet er van en vind het heerlijk die twee kleine mensjes om me heen. Denk dat de meeste mama’s na 6 maanden een beetje “op” zijn gewoon. En dan komen zulke gedachten omhoog, ook niks mis mee toch.

Hier ook zo... Het is allemaal veel gemakkelijker zonder kindje... Hoe graag ik ze ook zie, ik deel de gedachte ook vaak. Iedereen in mijn omgeving is zot van de babyperiode maar van mij mag ze snel wat ouder zijn... Afspreken met vrienden? 'ah nee lunchen past niet want dan doet haar middagdutje', gaan eten? 'nee om 19u moet ze slapen en ik heb geen babysit', eens een weekendje ergens naartoe, heeel u huishouden moet mee,... Ze zeggen wel dat je leven veranderd, maar de verandering is echt enorm

Is het gevoel weg gegaan? Zo ja, wanneer?