Hoe is jullie relatie op het moment?

Je moet altijd doen waar jij je het beste bij voelt. Ik denk dat je vanaf dat je kinderen hebt je kinderen altijd op 1 komen ( wat bij jou waarschijnlijk ook het geval is). Mannen denken zoiezo heel anders dan vrouwen hè. Een baby of kind opvoeden is zwaarder dan een normale baan dat is gewoon bewezen. Op het moment dat jij het niet fijn vind dat je man tegen jou schreeuwt snap ik dat heel goed kinderen gaan dit gedrag later overnemen. Ik heb 2 kinderen eentje van 2.5 en eentje van ook 10 maanden nu… mijn man werkt 40 uur en ik 16 uur in de week zo hoeven ze niet naar de opvang toe. Maar wat ik zo lees is dat jullie misschien even een weekendje samen nodig hebben? ( als dit mogelijk is natuurlijk ) gewoon even samen er tussen uit en even relaxen samen. Qua intimiteit ga je dit beide ook misschien en kan ook een knelpunt gaan worden voor beide: doe wat je hart je vertelt meid! Dan komt alles goed! ( als je een berichtje wil sturen om je hart te luchten doe dit vooral) 😘

Ik heb ooit eens gehoord: niet uit elkaar gaan voor je kindje 2 jaar is. A. Slecht voor de baby natuurlijk en B. Je bent de eerste periode zo goed als ontoerekeningsvatbaar 😜. Je relatie zal nooit meer worden als voorheen, maar je moet daar samen weer een vorm in zien te vinden. Schreeuwen is onmacht. Blijf praten met elkaar en zoek ontspanning. Zoek geen waardering van een ander, probeer die aan je zelf te geven. En als je dan toch aan het praten bent: maak een planning wanneer wie mag uitslapen 😉.

Mijn man verheft zijn stem ook wel eens, smijt met deuren enz. Dat is wel pas wanneer het hem hoog zit. Op dat moment ga ik niet op hem in. Ik gedraag me dan normaal waar de kleine bij is en leg uit dat papa boos is op dat moment. Mijn man is ook niet de beste kwa communicatie, ik probeer wel elke dag te vragen hoe het met hem gaat. Soms schiet het er gewoon bij in. Van het moment dat hij thuis komt totdat de kleine op bed ligt doen we ons best normaal te blijven doen. Ik ben smiddags al helemaal op dus ik moet echt even zitten als ik hem naar bed heb gebracht (geef nog steeds bv en heb erg lage bloeddruk). Ik ben ook thuisblijf moeder, maar niet door keuze. Ik heb zelf reuma, ptss en flink gehoorverlies. Volledig afgekeurd dus. Daar komt dan de lage bloeddruk nog bij, ik moet smiddags eigenlijk even liggen maar dat gaat niet altijd. Mijn man doet heel veel voor ons allebei. Hij geeft ook soms aan dat het hem een beetje veel wordt. Ik probeer hem zoveel mogelijk te stimuleren om 1 dag in het weekend hem zijn ding te laten doen (of dat nou airsoft, 3d printen of gaming is), en hij laat mij 2x per week in alle rust douchen en mezelf verzorgen. Op zich gaat het redelijk zo. We moeten eigenlijk wat vaker iets samen doen, deden we eerst ook maar met de hitte gaan de pcs niet aan dus geen gamen 😭 Bios willen we ook al een tijdje, oppas vinden is lastig. Mijn ouders beloven veel maar komen het niet na en mijn schoonvader heeft het aan zijn hart dus die kant belasten we liever niet. Kwa intimiteit mag het van mij ook wel meer, man blijft altijd langer op om tot rust te komen in zijn eentje. Ik denk dan soms wel eens van ja, maar we zouden ook samen wat kunnen doen in bed 🤷‍♀️ maarja. Hij heeft het nodig anders slaapt hij ook kut en dan heeft hij het moeilijker op het werk (autistisch). Dus we doen het er maar mee. Ik heb goede hoop dat het beter wordt als we een eengezinswoning vinden en de kleine ouder wordt. Dat is wel iets waar we beiden houvast aan hebben.

Overigens wil mijn man meerdere kinderen en ik vind dat prima, maar wel pas als we een grotere woning hebben. Het past hier gewoon niet 🤷‍♀️ Dus voorlopig hier ook geen uitbreiding 🤭

Wat zwaar voor je dat het voelt of je er alleen voor staat en dat je relatie zo veranderd is. Ik denk dat alleen jij kunt bepalen of dit zo even is door alle veranderingen en stress of dat er echt iets diepers misgaat. Ik ken jullie en je relatie niet maar mss is een keer een gesprek met iemand van buitenaf een idee? Dan is het makkelijker om het gesprek niet in ruzie te laten eindigen en echt naar elkaar te luisteren. Verder qua schreeuwen, persoonlijk vind ik dat heftig en nooit nodig maar ik snap wel dat onmacht soms hoog kan zitten en indd je kunt dit je kindje altijd uitleggen. Hebben jullie het er samen al wel eens over gehad? Hoe voelt jij zich in de nieuwe situatie? Sterkte 🧡

Ik ben daarin simpel. Een volwassen vent hoort niet te schreeuwen en hij hoort thuis een veilige omgeving te houden, zowel voor jou als de kleine. Als hij wil schreeuwen moet hij ff naar buiten tegen wildvreemde mannen schreeuwen, niet tegen zijn partner. Natuurlijk zijn we mensen, en hebben we emoties, maar hoe gaan we onze kinderen emotieregulatie leren als de volwassenen het zelf niet eens kunnen. Ik heb dat hier ook wel eens gehad, maar daar heb ik dus meteen afgeleerd. Als hij zich buitenhuis kan gedragen, dan binnen ook. Daarentegen, een kind verandert veel, het legt alles onder een vergrootglas. Het is echt even zoeken. Het is echter jammer dat jij je te horen moet krijgen dat wat jij doet geen werk is. Het is geen wedstrijd wie wel of niet werkt of wie het zwaarder heeft. Probeer goed te overleggen en leg een duidelijk grens bij schreeuwen. Als hij meer voor het kind wil zorgen, dan gooi je hem uit bed of het huis uit in het weekend. Ik zou voorlopig persoonlijk nog niet aan een tweede beginnen, maar dat is echt een persoonlijke keuze.

Wat een moeilijke situatie voor je. Zou iets van een relatietherapeut niet wat zijn voor jullie? Het leven met een kind is hectisch en kan ook een grote impact op je relatie hebben. Misschien samen een weekendje weg proberen te plannen? Even beide weer aan herinneren waarom jullie voor elkaar gekozen hebben. Ik zou wel wachten met een tweede tot er wat meer rust of geruststelling is aan jou kant. Je moet jezelf er niet aan voorbij gaan!

Hoi! Ik herken je situatie wel een beetje. Ik ben zelf bijna 4 jaar lang thuisblijfmoeder, gestopt toen ik was bevallen van onze eerste. En we moesten echt onze weg hierin vinden. Het ineens ouders zijn, vermoeidheid en veel veranderingen. Je relatie veranderd in zo veel opzichten, je leert elkaar anders kennen. Ik moest zelf bijvoorbeeld erg zoeken in de verdeling thuis nu ik zelf altijd thuis ben. Wat kan ik van mijn man verwachten, en wat kan hij van mij verwachten. Wij hebben het hier te laat over gehad waardoor het niet duidelijk was en er irritaties ontstonden naar elkaar toe. Nu ben ik nog steeds thuis en onze tweede is 10 maanden en ook in de New born fase was het weer zoeken. We groeiden uit elkaar en botste ontzettend omdat er weer zoveel veranderingen waren. Mij is nu duidelijk geworden waarom er altijd wordt gezegd: een huwelijk is hard werken. Dit is het ook echt, en bij ons is praten, open zijn en goede afspraken maken wel iets wat heel erg helpt. Tijd voor elkaar maken is ook heel belangrijk want dat vergeet je soms gewoon door de drukte van de dagen. Er zijn natuurlijk ook gevallen waarin praten niet werkt, en het met elkaar gewoon niet meer gaat. Maar ik heb zelf momenten gehad dat ik echt bij hem weg wilde, en andersom ook. Maar we zijn zo dankbaar dat we niet in die situatie zo'n grote beslissing hebben genomen. Het gaat hier nog steeds wel met hoogte en diepte punten. Ik denk dat dat ook wel normaal is, het kan niet altijd maar koek en ei zijn. Ik zou als ik jullie was een goed gesprek voeren, bespreek jullie verwachtingen van elkaar en kijk of dit haalbaar is en er afspraken gemaakt kunnen worden. Over het schreeuwen zou ik een heel goed gesprek voeren. Daarin mag je goed op je strepen staan, want dit doe je niet bij je kind. Natuurlijk zijn we allemaal mensen en soms gebeurt er iets wat je eigenlijk niet wilt. Maar als het met regelmaat gebeurt moet dat echt stoppen. Wat ik hier merk is dat de relatie die we vroeger hadden nu niet meer is ( we zijn 13 jaar samen). Maar dat is ook normaal. We zitten nog in dezelfde relatie maar hij is veranderd door de komst van kinderen. En als ik er nu op kijk is het alleen maar beter geworden door de komst van onze 2 kinderen. Maar het is hard werken😊. Ik weet hoe pittig zo'n periode dus is, je kan je echt heel erg alleen voelen.

Bedankt voor alle reacties dames. Er zijn wel veel dingen stukgemaakt die moeilijk helen. Zoals de deur dichthouden terwijl de baby huilde en ondertussen schreeuwen terwijl ik niet in de kamer kon. Zeggen dat ik niet moet janken op zon moment. Niet houden aan afspraken qua tijd als we op een feest zijn. En vinden dat ik dan dram. Ik geef toe dat ik best een plakmoeder ben en perfectionistisch. Maar vandaag wilde hij met de baby zijn en dat vond ik juist heel goed. Nu is hij alleen weer aan het gamen omdat hij geirriteerd was omdat ik zei dat hij eerst de baby eten moest geven ipv zelf ontbijten (het was al 11 uur). Ook is hij weer zonder overleg een uur gaan slapen omdat hij boos was. Uitpraten wil hij niet of het wordt geschreeuw. Ik voel me heel slecht maar ga gewoon door voor mijn baby. Ik heb niet echt iemand verder om hier over te praten en dat voelt heel alleen.

Relatietherapeut wil hij niet en weekendje weg kan voorlopig niet helaas. Ik zou het wel heel graag willen, alles om dit beter te laten worden.. @metalharpey wat mooi hoe jullie ondanks jullie achtergrond toch een soort balans voor jullie hebben kunnen vinden

Pffff..alles kan, maar deur dichthouden terwijl de baby huilt en dan schreeuwen. Ik denk dat ik veel kan hebben totdat het in relatie staat tot mijn kind. Dan is voor mij persoonlijk het einde nabij. Waarschijnlijk ben ik er een die heel snel de neiging gehad zou hebben om de politie te bellen en hem 14 dagen het huis uit te laten kicken. Soms moeten ze een harde les leren, sorry dat ik het zo zeg. Klinkt in ieder geval zwaar!

Ja, hij deed dat omdat ik me ermee wilde bemoeien. Ik had veel last van extreem moederinstinct in die tijd (eerste 3 maanden na de geboorte)en wilde dus altijd meteen erbij zijn als de baby huilde. Ik gaf ook volledig borstvoeding en dat was heel intens.Hij vond dat heel zwaar en begreep het niet.

En hij leed erg onder het slaaptekort. Waardoor hij ook bijvoorbeeld boos werd als ik te veel licht maakte in de slaapkamer om de baby te voeden.

Dit lijkt me super normaal gedrag van jou!! Ik deed en doe precies hetzelfde

Idd hier ook hoor en nog steeds wel als de kleine in de auto huilt bijv en ik er niet bij kan omdat we bijv op de snelweg zitten, dan huil ik gewoon mee hoor. Heeft mijn man 2 jankerds in de auto 🤣

Heel normaal gedrag, jouw gedrag! Je had geen ‘last’ van extreem moederinstinct, je bent een moeder die instinctief sterk reageert op het gehuil van je kind. Hij hoeft het niet te begrijpen, maar hij hoort het niet tegen te werken. Niemand is perfect uiteraard, een kind is intensief, maar om de een of andere reden heb ik weinig medelijden met mannen🙈 Ik hoop oprecht dat jullie eruit komen maar soms is een einde van iets geen negatief verlies.

Ben je financieel afhankelijk van hem? Heel eerlijk zou ik gezien de situatie zelf werk zoeken en zorgen dat je onafhankelijk van hem wordt. Mocht je hier niet uitkomen samen dan is de stap om te vertrekken minder moeilijk. Ik ben echt de moeilijkste niet en ik kan best wel wat begrip opbrengen voor hem, maar je beschrijft wel rode vlaggen...

Ik denk precies hetzelfde! Als mijn man een deur dichthoudt en daarmee bepaalt dat IK mijn kind niet mag troosten, dan gaat hij serieus VEEL te ver! Ik krijg we buikpijn van dir te lezen, met name voor de kleine die juist zo afhankelijk is. Voor mij zijn dit ook zeker rode vlaggen! Wij zitten hier thuis ook vaak niet op één lijn, maar als mijn man zulk gedrag gaat vertonen gaan er wel alarmbellen bij mij af. Vervelend dat je je verhaal niet echt ergens kwijt kan! Ik denk dat je een hele goede moeder bent door er zo voor je kleine te zijn! Wees daar juist trots op. Maar vertrouw je je partner wel alleen bij de kleine? Als hij eerst aan zichzelf denkt en dan aan de baby? Misscien goed om anders toch eens je gevoel te delen met het CB of de huisarts ofzo. Misschien helpt dat iets? Denk namelijk zelf ook aan je mentale gezondheid!

Ik denk dat er bij jullie beiden heel veel frustraties en onbegrip leeft. Aangezien hij graag een tweede wil, vraag eens waarom? Wat vindt hij nu leuk aan de baby? En hoe(veel) slaap hebben jullie. Slaaptekort is echt een bitch. Natuurlijk is er niks wat schreeuwen goedpraat, maar je man klinkt heel onmachtig. Blijkbaar wil hij wel graag tijd met de baby doorbrengen, krijgt hij die kans ook om dat op zijn manier te doen? Denk dat het tijd wordt om serieus met elkaar om tafel te gaan over de verwachtingen over en weer mbt werk, zorgtaken en jullie relatie. Deze periode vraagt zo veel en ik kan me nog goed herinneren dat het hier thuis soms ook enorm opliep tussen ons, vooral na de geboorte van de eerste. Blijf praten en probeer uit de wedstrijd te blijven van wie het zwaarder heeft, probeer een team te zijn.

Eens met het eerste deel! Maar zou niet je verhaal doen bij CB want die trekken heel snel aan de bel bij veilig thuis en die hoofdpijn kan je er nu niet bij hebben. Bij de huisarts is er vaak een GGZ praktijkondersteuner die vaak als tussenstap dient voor men die op de wachtlijst staan bij een psych…wellicht een iets minder grote drempel en toegankelijker voor je! Sterkte