Jezelf terug vinden

Hi! Zo herkenbaar. Ons zoontje is nu 10 maanden en nu “pas” merk ik dat ik langzaam mezelf aan het worden ben. Het is ook echt een heel ander leven en vooral als vrouw zijnde verandert er fysiek en mentaal/emotioneel zo intens veel! Het is echt een rolercoaster. Geef jezelf daarin ook de ruimte om langzaam weer jezelf terug te vinden, leg er vooral geen druk op hielp mij erg want het is ook niet niks! Wat mij erg hielp; sporten, ik ga vast 2/3 keer per week sporten. Even een uurtje voor mezelf. Ik doen dan rocycle, heerlijk even uittunen. Daarnaast ga ik weer lekker naar de kapper, kleed ik mij leuk uit en neem ik de tijd ook voor mezelf zoals in de avond als mijn partner thuis is, even een rondje wandelen alleen met een podcast op maar ook met vriendinnen een avondje even uiteten bijvoorbeeld! Voeding, gezonde voeding, hielp mij ook enorm in het proces! Plan een date in met je partner, ook heel belangrijk! Hopelijk heb je er iets aan!

Wat vervelend dat je het moeilijk hebt! Wat voor mij inderdaad hielp is dingen voor mezelf doen. Ik ben 2 weken geleden begonnen met werken weer en ik vind het heerlijk om weer even weg te kunnen zijn. Ik mis mijn kind en partner weer en ben niet meer overprikkeld om savonds nog met haar bezig te zijn. Plan echt tijd voor jezelf in en plan ook dates samen in. Kijk of iemand kan oppassen of huur iemand in en ga samen een hapje eten of even koffie drinken ofzo.

Herkenbaar.. Ik ben mama van 2 kinderen, ik werk, huishouden en soms partner. Maar mezelf? Lang niet meer echt gezien.. Wel stappen gezet weer om zelf wat beter in mijn vel te komen. Gezichtbehandeling, hoelahoop besteld en date-avond/overnachting met partner.

Wat fijn die herkenbaarheid, ik heb hetzelfde. Wie ben ik nu eigenlijk? Vroeger had ik hobby’s en interesses, ik wil dat wel weer maar zie niet echt tijd en energie daarvoor… en ik zit mezelf ook in de weg want ik wil ook alles goed doen voor de baby en haar op nummer 1 zetten. Ik kan dus ook niet echt denken: ik ga een avondje of nachtje weg, want ik wil gewoon bij mij bang zijn! Ik hoop wel echt dat het ook een hormonen iets is en dat het steeds beter gaat worden. Het heeft denk ik ook met brain space te maken, naast werk en baby kan ik nu ook gewoon even niet bedenken wat ik wil ofzo? Ik sport wel, maar ook in het kader van herstel en sterker worden na de bevalling/zwangerschap. Misschien moet ik weer wat meer voor de lol gaan sporten ofzo. Kapper enzo doe ik ook, maar vind ik ook niet echt ontspannend omdat ik dan denk oh heeft ze geen honger, ben ik wel op tijd terug voor ze slaapt, dat soort dingen 🤦‍♀️

Lieve mama, wat zwaar en wat mega herkenbaar! Ik ben mama van kindjes van 4 en 1j en heb nu (weer) precies hetzelfde. Gelukkig weet ik nu met de 2e (doordat ik bij de eerste mezelf volledig heb weggecijferd) dat ik af en toen (ondanks schuldgevoel) er ECHT even uit móét om bijv te sporten, een boodschap te halen, naar een vriendin. Al is t maar 1-2 uurtjes. Ook een werkdag kan bij mij soms fijn voelen om even alleen te zijn (ligt aan je werk). Ik doe nu sinds de 2e niet veel voor mezelf, maar wel iets meer voor mezelf: elke 2mnd massage, soms een vrije dag nemen als de kids op de opvang zijn en gewoon even thuis een dutje kunnen doen en wekelijks sporten. Het voordeel van sporten is dat het onderdeel wordt van de gezinsroutine: elke maandagavond gaat mama na het eten weg en legt papa de kids op bed. Ook al heb ik ook forse en langdurige fysieke bekkeninstabiliteit na mn 1e bevalling gehad, met veel fysio oefeningen en geduld is het wel bijna helemaal over gegaan na een jaar. Toen deed ook het knip litteken eeeindelijk niet meer pijn. Hoe vol lieve mama, het eerste jaar is erg pittig! Schroom ook niet om hulp te vragen bij de ggz. Alleen al gesprekken hebben die alleen bedoeld zijn voor jou, lijkt me al heel fijn! Dan stel je ook doelen om goed voor jezelf te zorgen ondanks het moederschap en dan heb je door de afspraken een stok achter de deur om ook echt dingen voor jezelf te doen. Heb je creatieve hobby's? Misschien kun je iets kleins in de huiskamer leggen, zodat je dat kan pakken zodra je partner er ook is om op te letten op de kleine. Bij mij kwamen de momentjes voor mezelf meer toen ik meer aan mn partner over ging laten en als hij thuis was soms een uurtje terug te trekken. Ook al herken ik je probleem nu helemaal, weet ik dat het over een jaar veel beter gaat! Succes met het vinden van een nieuwe routine!! Sterkte!!

Herkenbaar hoor, vooral na mijn eerste duurde het denk ik tot anderhalf jaar na de geboorte dat ik ineens weer voelde van hee ik ben er weer. Dus ik zou zeggen geef jezelf tijd. Het is zo levensveranderend om een kindje te krijgen! Mij hielp het wel om erop uit te gaan met vriendinnen en af en toe activiteiten te doen die ik echt zelf leuk vind. Dan kom je een beetje los van de mama rol die zo allesoverheersend kan voelen. Het helpt ook als je kindje groter wordt en je niet steeds op hete kolen zit met voedingen en slaapjes enzo.

Oo heel herkenbaar.. Ik had het er toevallig deze week over dat ik me nog nooit zo vlak heb gevoeld. Ik ben normaal een heel energiek en apringerig mens maar ik voel me echt een schim van mezelf. Ik vind zo'n hele dag alleen maar zorgen ook zooo lang duren. Ik vind het hartstikke leuk en fijn hoor maar ik voel me zo opgesloten in huis. Ik wil wel iets voor mezelf doen maar ik heb ff geen idee wat ik leuk vind en waar ik blij van word. Dus dan doe ik uiteindelijk toch maar niks. De overgang naar moeder zijn is toch best wel intens vind ik persoonlijk. Je hebt 9 maanden om aan dat idee te wennen. Dan krijg je een kind, wat prachtig maar ook soms heel zwaar is. Dan zit je er midden in en ineens vraag je je af waar je zelf bent.. Ik denk dat het een proces is wat tijd kost. Uiteindelijk ga je wel weer jezelf vinden. Het feit dat jij je nu afvraagt waar je zelf bent dat is al stap 1 om ruimte te creëren voor jezelf. Begin met kleine dingen voor jezelf te doen. Al is het een half uurtje alleen ergens heen. Dat schept al wat ruimte. Geef jezelf tijd 😊 Hahaha dit is ook gewoon een soort bericht aan mezelf 🤣🤣

Heel herkenbaar en wat goed dat je dit deelt. Momenteel hier ook echt zoekend. 1 van 6 jaar en 1 van bijna een jaar. Volop in het moederschap en werk, waardoor ik mijzelf vaak vergeet. Ik weet wel dat ik dingen voor mijzelf moet doen, maar vaak schuif ik ze dan toch weer op en denk ik laat maar. Wil heel graag sporten, maar weet niet wanneer. Daarnaast zoek ik naar leuke dingen om te doen met andere mama's. Al is het maar gezellig kletsen. Dat mis ik soms wel. Vergeet niet je bent een top mama en je doet het goed.

Je bent zeker niet de enige hoor! Hier bijna een jaar verder en kan zeggen dat ik mezelf langzaam weer terug vind. Ik vond de zwangerschap 9 maanden heel makkelijk en was vooral heel gelukkig. Bij mij begon het allemaal echt na mijn bevalling. Ik was echt moe, werd overspoeld door hormonen en dacht echt “wie ben ik”. Ik kan me nog herrinneren dat ik in huilen uitbarsten (een uur lang) en het enige wat ik zei was “ik kan niet meer”. Nu ben ik eindelijk zelfverzekerd, kan ik meer me rust pakken en echt wel genieten. Ik heb vooral grenzen leren stellen en hulp leren vragen. Ik deed veel zelf en was gewoon super moe. Het is ook niet niets. Ik ben echt wel veranderd qua persoonlijkheid etc. Het moederschap is het allermooiste wat er is maar ook zeker intens.