Op zoek naar herkenning!
Ik had gedacht als mijn kind geboren zou worden dat ik direct verliefd zou zijn als ik naar haar keek. Ik had verwacht een super beschermende moeder te zijn die moeilijk los kon van haar kind. Dat ik mijn hele werkdag zou zitten af te tellen om haar weer te zien omdat ik haar zo ontzettend mis.
Dat is dus allemaal anders, ik blijk een moeder bij wie dat gevoel allemaal langzaam moet groeien.
Onze lastige start (zwangerschapsvergiftiging, spoedkeizersnede + prematuur geboorte) heeft daar natuurlijk niet positief aan bijgedragen. Als een vriendin als mooiste moment opnoemt dat ze haar kind heeft kunnen aanpakken na de geboorte dan doet me dat toch een beetje pijn. Hoe erg ik het haar ook gun en hoe blij ik ook ben dat zij dit wel heeft kunnen doen. Ik denk echt dat als ik mijn kind ook bij me had kunnen hebben na de geboorte, en we het proces van geboorte hadden kunnen doorlopen (dus niet zonder enige weeen gehad te hebben baby eruit halen en klaar) dat dit allemaal zo anders had gevoeld en dat er dan al meer verbinding was ontstaan.
Het gevoel komt wel steeds meer. En tuurlijk ben ik blij om haar te zien, met haar te zijn en trots op haar. Ik vind haar de leukste en een hele mooi baby. Maar echt blinde verliefdheid voel ik (nog?) niet.
Ik hoop zo dat het gauw komt, dat typische gevoel wat veel moeders omschrijven. Maar op internet las ik zelfs iemand bij wie dat twee jaar moest groeien. Dat stelt me dan ook wel weer gerust.
Ik vind het kwetsbaar en voel ook een schuldgevoel om dit zo op te schrijven. Maar ik hoop dat mensen het herkennen en ik echt niet de enige ben.
Hier oook een lastige start, weeën zijn nooit uit zichzelf begonnen maar wel 36u lang gebroken vliezen... dus inleiding en na de geboorte kreeg ik alleen maar meer last van mn lijf.
Dat hele verliefd zijn op je baby heb ik ook nooit gehad. Na 4 a 5 maanden kreeg ik pas het gevoel van ja het is mijn kindje. Maar echt blinde verliefdheid of wat dan ook is er nog niet nee.
Ik heb dat ook nooit gehad hoor. Ik heb ook last van post partum depressie/angst. Mijn liefde voor haar uit zich vooral in angsten. Ik dacht pas na een maand of 4 van ja er zijn leuke momenten. Ik hou ontzettend veel van haar en ze is mijn kindje, maar dat overspoeld worden door liefde heb ik ook nooit gehad hoor. Veel moeders die ik sprak zeiden ook dat die roze wolk niet bestaat hoor.
Je bent eigenlijk ook vreemden van elkaar en je moet elkaar ook leren kennen. Mijn dochter herkent mij nu en lacht wanneer ze mij ziet en dan krijg ik wel een gevoel van oh dat is mijn liefje, maar dit kwam pas na 7 maanden😅
Het feit dat je je hier druk om maakt, betekent ook dat je een goede moeder bent, dus ik denk dat je je echt geen zorgen hoeft te maken🤗
Heel herkenbaar hoor!
Ik heb nu 2 dochters. De oudste is nu 3,5 jaar. Geboren zonder hartslag. Geen gouden uur gehad. Werden het zkh uitgestuurd ivm overbelasting met COVID. Ze is 2 jaar lang een huilbaby geweest en altijd ziek. Lockdowns. Ik zat opgesloten. Achteraf dus een dikke depressie gehad. (Op dat moment dacht ik daar niet aan). Ik voelde het ook niet. Was blij als ze naar het kdv ging. Want dan had ik ff 8 uur lang geen gekrijs. Uiteindelijk is dit wel beter geworden ben ik enorm gek op haar. Ze is mijn meisje ❤️
Maar onze 2e dochter van nu bijna 6 maand is geboren met een geplande keizersnede. Ze kwam direct bij mij. Heeft 4 uur lang bloot op bloot op mij gelegen. Ze was zo tevreden en rustig en lief. Zo anders dan onze 1e geboorte.
Nu zat/zit ik dus letterlijk op die roze wolk. Maar komen de schuld gevoelens omhoog dat ik dit niet heb ervaren met onze oudste.
Het troost mij wel dat we nu een compleet gezin hebben met 2 fantastische meisjes. En 2 meisjes die onwijs gek op elkaar zijn.
Maar nog steeds geniet ik als ze beide naar het kdv zijn en ik even geen moeder ben 😋
Je bent echt een goeie mama!!! Twijfel daar nooooooit aan! ❤️
En onthoud… elke leeftijd heeft zo zijn ups en downs. Er komen altijd weer fases dat je het geen reet aan vindt. Ook dat is normaal 😜
Volgens mij is wat jij voelt volstrekt normaal. De maatschappij is alleen zo goed om een online fantasiewereld te creëren waardoor iedereen met normale gevoelens zich ineens onnodig onzeker wordt.
Ik heb mijn dochter wel kunnen aanpakken en kort op mijn borst gehad (ivm operatie daarna), maar ik was ook niet verliefd. Het was gewoon een baby. Eerlijk gezegd overheerste het gevoel van opluchting en intense vermoeidheid.
Nu een half jaar verder hou ik absoluut zielsveel van haar, maar kan ik net zo goed genieten van de momenten dat ik even zonder haar ben! Ik ben zeker niet de minuten aan het aftellen. Maar na een werkdag vind ik het wel heel leuk om haar weer te zien.
Volgens mij zijn dit gewoon hele normale gezonde gevoelens. En hoe beter je elkaar leert kennen, hoe meer je van elkaar gaat houden denk ik.
En denk maar zo, ook niet iedereen gaat hetzelfde om met verliefdheidsgevoel in een relatie. De een kan bij wijze van spreke nog geen minuut zonder zijn/haar partner en de ander heeft daar minder of geen moeite mee. Betekent niet dat de een meer verliefd is of meer houdt van zijn/haar partner dan de ander.
Ik ben blij dit te lezen. Na een goede zwangerschap, goede bevalling dacht ik de eerste weken 'waar ben ik aan begonnen'. Ikzelf voelde me toen nog wel goed, deed t gewoon. Na 10 weken kreeg ik ook last van angsten (paniek/spanning) en voelde ik zelfs een beetje spijt (en daarna mega schuldig). Hij is nu ruim 6maanden en nu kan ik wel met regelmaat van hem genieten.
Ik ben zo blij met dit topic! Ik ben ongewenst alleen komen te staan na 3 maanden en heb ook enorme gevoelens van spijt. Spijt van de zwangerschap, van de keuze voor de vader… het is gewoon echt niet hoe ik het voor me zag. Genieten van m’n kind kan ik dus echt heel soms maar.
Ik hoop dat die liefde en het genieten wel komt!
Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Bij mijn oudste zoon had ik ook zwangerschapsvergiftiging, waardoor hij prematuur is geboren en ik (achteraf gezien) een flink trauma heb opgelopen. Ik vond de eerste maanden heel erg moeilijk en zwaar en dacht echt dat ik de grootste fout van mijn leven had gemaakt door een kindje te krijgen. Pas later ben ik alsnog plotseling overspoeld met liefde voor hem. Hij was toen 4 maanden en hij had door het badderen van die lieve pluishaartjes en ik ging met hem wandelen want het was heerlijk weer en hij lachte steeds naar me en toen was ik ineens verliefd. De kleren die hij toen droeg heb ik ook bewaard als 'eerste pakje', want voor mijn gevoel was dat moment pas onze eerste echte ontmoeting. Inmiddels is hij bijna 5 en hij is echt mn allerbeste vriendje. Juist doordat we samen zo'n moeilijke periode hebben doorgemaakt is onze band heel diep voor mijn gevoel. Houd vol er komen echt betere tijden!
