Niet blij met geslacht 4de keer hetzelfde

Wat naar TS dat je je zo voelt. Ondanks dat het invoelbaar is denk ik dat als het zoveel invloed heeft het goed voor je zou zijn te overwegen hier hulp voor te zoeken. Nog een praktische opmerking: kun je nog overwegen je dochter te vernoemen met een naam die lijkt op die van je vader? Mijn moeder, Camilla, is ook jong overleden en ook ik wilde graag vernoemen. Onze zoon heeft om die reden als 2e naam Camiel gekregen. Zo is ze toch vernoemd en dat voelde voor ons heel goed. Sterkte!

Ik leef met je mee, snap wel dat dit een teleurstelling is voor jou maar dat het ook niet echt een makkelijk bespreekbaar onderwerp is. Je gevoel is je gevoel, die is niet te sturen en mag er daarom ook echt zijn. Je wens voor een jongetje erbij wilt niet zeggen dat je minder van je dochters houd. Dit staat los van elkaar. En zoals je aangeeft dat dit de laatste poging was om een jongetje erbij te krijgen (ivm de keizersnedes) betekent ook dat je een soort van rouw in gaat. Verwijt jezelf dit dus niet, hoe andere ook om je heen kunnen reageren dat dit niet mag ofzo. Geef jezelf hier de tijd voor, en ik hoop dat je er met je partner wel over kan praten.

Ik begrijp je helemaal. Heb 3 zonen. Toen ik zwanger was van mijn laatste zoon zeiden ze 90%zekerheid dat het een meisje is. Paar weken erna bleek het toch een jongen te zijn. Wat heb ik toen gehuild, maar toch zo blij dat het zo een schatje van een jongen is die ondertussen 6 jaar is. Sinds een jaar heb ik een nieuwe relatie en de knop doorgehakt om samen een kindje te hebben en momenteel 28 weken zwanger van een dochtertje.

Het is eerste gedeelte kan ik goed begrijpen. En het is oké om te teleurgesteld te zijn. Je had het graag anders gezien, met een zoon erbij. Daar mag gewoon ruimte voor zijn. Het laatste gedeelte vind ik wel een erg heftige reactie (gevoel er nooit overheen te komen/contact met zus). Als dat nog lang aanhoudt iets waar je iets mee moet lijkt me.

Sorry off topic, maar ik heb begrepen dat er een max van 3 keizersnedes is. Hoe komt het dat je voor een 4de keer zo kan bevallen, of heb ik het mis?

Het is heel begrijpelijk dat je je zo voelt! Voel je je daar niet rot over! Is er een mogelijkheid om de naam van je vader te veranderen naar een vrouwelijke variant? Dan kan je hem alsnog eeren

Ik begreep zelf dat die max van 3 van vroeger uit was en het nu wat losser is tegenwoordig. Ik heb zelf 2 keizersnedes gehad en krijg in okt de 3e. Omdat ik mijn zoontje na de 1e keizersnede heb verloren vroeg ik hier ook naar, wat als het nog eens misgaat, en ik die max van 3 haal maar dan 1 kindje heb.. mijn wens is meerdere kinderen te krijgen. Toen zeiden ze dit dus, dat meer dan 3 nu wel mag. Heb geen max aantal gehoord. Waarschijnlijk kijken ze ook naar andere factoren? Geen idee.

Ah oké, ik krijg zelf een 2e keizersnede, maar mij is laatst in het ziekenhuis verteld dat ik na een bewuste keuze voor 2e keizersnede een 3e keer een keizersnede moet en dat dat de max is. Gek dat dit dus niet iets is wat overal gehanteerd word, maar ik kan dus nog even doorgaan als ik zou willen 🤣 Sorry TS voor de spam in je topic, maat ik ben weer wat wijzer 😘

Wat vervelend dat je je zo voelt, dat gevoel mag er zeker ook zijn. Waarschijnlijk wordt het minder zodra je je dochter in je armen hebt, omdat je haar dan nooit meer weg zou kunnen denken net als je andere dochters. Het gevoel van jaloezie naar je zus is ook goed te verklaren, zeker onder invloed van hormonen. Het helpt denk ik vooral om deze ‘negatieve’ gedachten om te zetten naar positieve. Kijk vooral naar wat je straks wel hebt: een geweldig meidengezin. Google maar eens op ‘meidengezinnen’ om positieve verhalen te lezen van de steun die zussen bij elkaar vinden. Zoals de dochters van Robert ten Brink: https://www.gewoonvoorhem.nl/dit-zijn-de-5-dochters-van-robert-ten-brink Misschien kun je je vader inderdaad eren door zijn naam te verwerken in de (tweede) naam van je dochter. Geef ruimte aan je gevoel, maar probeer het om te buigen door je zegeningen te tellen en uit te kijken naar weer een prachtige baby, ongeacht het geslacht. PS: ik krijg een tweede dochter en ik ben voor mijn gevoel hierna klaar. Ik heb nooit een zus gehad, maar wel twee broers, en was altijd enorm jaloers op vriendinnen die wel een zus hadden en nu nog steeds zo’n bijzondere band hebben met hun zus. Ik vind het geweldig dat mijn oudste dat nu (hopelijk) ook mag gaan ervaren.

Bedankt allemaal voor de reacties!

Ja zeker, met de naam zal zeker iets mogelijk zijn met vernoemen. Maar dat er nu definitief geen jongen zal komen vind ik maar moeilijk. Als puber maakte ik voor het eerst kennis met een 'groot' meiden gezin. Had het voor die tijd nog nooit eerder gezien. En dacht toen goh, je zal dat toch maar hebben, wat erg. En nu hebben we het zelf. Wat betreft de keizersnede. Ze raden nog steeds gewoon max 3 aan in mijn ziekenhuis. Maar situatie is verschillend per vrouw. Ik heb vooraf goedkeuring gekregen van gyn Wil jullie erg bedanken allemaal.

Heel herkenbaar hoor. Ik ben momenteel ook zwanger van ons 4e meisje. Wij hebben tussendoor wel een zoontje gehad maar die bleek trisomie 18 te hebben en is vlak na de geboorte overleden. Ik had ook echt gehoopt op een jongetje, was ook heel erg teleurgesteld dat we weer een meisje krijgen, en heb me daar ook heel erg rot over gevoeld dat ik dit zo voelde. Zeker ook omdat de zwangerschap zo goed gaat verder en ze helemaal gezond lijkt te zijn. Ik heb een vriendin die ook zwanger is, en na drie meiden een jongen krijgt, heb ik ook heel erg moeilijk gevonden en vind ik nog steeds wel eens lastig. Dus ik herken eigenlijk al je gevoelens. Wat anderen al zeggen, je gevoel is niet te sturen. Bij mij is het ondertussen wel meer gezakt, ik ben inderdaad ook positieve verhalen over meiden gezinnen op gaan zoeken, ben zelf ook gaan nadenken over de positieve kanten van 4 zussen (ik kom zelf uit een gezin van 6 en waarvan 4 meiden, en heb toch echt met mijn 3 zussen veruit de beste band). Maar laatst kreeg ik er een vervelende opmerking over, en dan komen ook direct alle gevoelens weer naar boven hoor 🙈 Sowieso probeer ik zelf te bedenken dat de hormonen ook veel impact hebben op mijn gevoelens, vergis je daar niet in. Ik probeer bij deze gevoelens dus ook te bedenken dat ze niet altijd realistisch zijn. En er is ook een stukje afscheid nemen van het beeld van een gezin wat je had, dat heeft niks met je kindje te maken, maar voelt toch inderdaad een beetje als een rouw proces. Ik denk dat als we straks onze meiden in onze armen hebben, we hartstikke blij zijn. Begrijp me niet verkeerd hoor, mijn gevoel zegt ook nog steeds vaak zat anders. Maar ik probeer daar maar gewoon op te vertrouwen, even mijn gevoel aan de kant te schuiven.

Als je gevoel zo heftig is dat je het liefste het contact wilt verbreken met je zus en je letterlijk zegt: ik heb het gevoel dat ik hier nooit meer over heen kom. Wellicht is het dan raadzaam om psychologische hulp te zoeken om dit te verwerken.