Ouderschap zwaar?

Ik vind het best wel zwaar. Onze dochter wordt bijna 2 en slaapt nog steeds niet door, ze heeft een enkele periode gehad dat ze dat wel deed. Daarnaast is ze onwijs ondernemend en nieuwsgierig. Wat inhoud dat ik continu moet opletten en erachteraan moet. Zodra ze een opening ziet is ze weg (in tegenstelling tot veel andere kindjes van vrienden, die gewoon vlakbij mama blijven spelen). Wij hebben zo goed als geen vangnet en staan er meestal alleen voor. Slapen op andere plekken dan in bed lukt niet, dus we plannen alles om de middagdut heen. Wel ben ik onwijs gek op m’n dochter en zou ik het voor geen goud willen missen. Ik ben nu zwanger van de tweede, ben heel benieuwd of dat ook zo’n druk en temperamentvol kindje wordt 🙈

Ik vind het echt zwaar. Continu aanstaan. Slaaptekort. Onzekerheid. Maaaaaar het is het mooiste wat er is ik kan me geen leven meer voorstellen zonder mijn zoontje 😍

Wat naar om te lezen en wat zal het vreselijk zijn geweest in Coronatijd. Hopelijk heb je nu genoeg ruimte om te genieten! Wat voor hulp heb je uiteindelijk gezocht?

Hmmm zwaar. Ik weet niet of dat het goede woord is. Het voegt een hele nieuwe, super waardevolle dimensie toe aan je leven. Ik denk dat ouderschap het meest waardevolle is wat je kan meemaken (als het je gegeven is natuurlijk). Denk dat mijn leven een stuk leger zou zijn geweest zonder mijn kinderen. Dat betekent niet dat het ook altijd makkelijk is. Er zijn genoeg momenten dat het pittig is en je het even niet meer weet, of zo moe bent dat je echt even een pauze nodig hebt. Dat is heel logisch en normaal. Heel belangrijk is dat je jezelf niet volledig wegcijfert maar goed voor jezelf blijft zorgen, hulp vraagt en accepteert en af en toe even een pauze neemt. Je kan pas namelijk goed voor een ander zorgen als je eigen tankje vol genoeg zit. Als je daarin de juiste balans vindt dan is het ouderschap denk ik niet zwaar maar een super mooie, intense reis, vol liefde❤️

Zwaar klinkt zo negatief. Maar ja, t is niet makkelijk. Die nachten worden beter maar zelfs na 3 jaar is het nog een verrassing of we doorslapen. En je bent nooit zorgeloos meer en het zorgen voor je kind houdt ook nooit op. Natuurlijk komen er makkelijke(r) momenten maar het is en blijft een non stop job. Je kind wordt ziek op het moment dat het echt niet uitkomt, vraagt creatieve oplossingen omdat je in situaties komt waar je niet bij stil gestaan hebt, stelt je geduld op de proef en je relatie evengoed. Toch had ik het voor geen goud willen missen. Het is namelijk ook heel bijzonder, je leert eigenschappen van jezelf kennen die je nog niet kende, het verrijkt je leven op een manier die ik me niet kon voorstellen vooraf.

Ik vond het slaapgebrek heel erg zwaar. Onze dochter was iedere nacht, totdat ze 19 maanden oud was, tussen de 7-10 keer wakker. En dan dus ook altijd langer wakker, niet even snel een aai geven en terug naar bed. Ik heb ontzettend veel nachten gemaakt van 2 uur slaap, en dan niet aan 1 stuk, maar gebroken. Je bent dan niet wat vaker moe, maar je loopt echt op je tandvlees en in zombie modus. Wat ik ook heel zwaar vond; onze dochter had een heel slechte start en medische problemen. De zorgen die je dan hebt zijn anders dan de zorgen om mezelf of partner/familie die ik daarvoor had. Als het om je kind gaat voelt het veel zwaarder. Inmiddels is onze dochter alweer 3 en slaapt ze een stuk beter. De medische problemen zijn allemaal opgelost. Nu kunnen we dus echt meer genieten. Opvoeden is soms lastig, maar ook heel leuk. Ik zou het niet willen missen in ieder geval! Onze dochter heeft ons leven echt verrijkt.

Ik vond het ook wel echt zwaar. Slaaptekort, hormonen, ineens die verantwoordelijkheid, in het begin echt niet goed kunnen communiceren met die kleine, onzekerheid, veel minder spontaan, etc. Onze eerste is nu anderhalf en het wordt nu echt steeds leuker en gezelliger. Je krijgt je eigen leven weer een beetje terug. Het zijn tropenjaren maar ik zie het als een langetermijninvestering in ons geluk als gezin ;) Maar ik dacht ook dat ik een relaxtere mamma zou zijn. En dat was ik misschien naar de buitenwereld wel, maar van binnen was ik constant aan het piekeren. Ik heb nu ook veel meer vertrouwen in mezelf dus hoop dat ik het met de tweede allemaal wat beter kan relativeren. En zo niet? Dan weet ik dat het met een jaartje of wat wel weer beter wordt. Het is bijzonder hoor, die eerste tijd. Maar ik vind het nu 10000000x leuker dan toen. En dat had ik van mezelf niet verwacht.

Ik denk dat het goed is om je op voorhand wel te realiseren dat het echt niet alleen maar leuk is. Ik ben nu zwanger van de tweede en mijn eerste wordt in juli 2. Ik vind het ouderschap bij tijd en wijlen heus zwaar, maar de clichés zijn er niet voor niets. Je krijgt er ook enorm veel voor terug. Hetgeen het soms wat zwaar maakt, is het gegeven dat je 24/7 aan staat. En dat ook op de dagen dat je je niet lekker voelt. Maar alle geluk en vreugde die ik ervoor terugkrijg is het meer dan waard. Maar laat je vooral niet gek maken en elk kind is anders en elke ouder is anders. En stel niet te hoge verwachtingen aan jezelf of je kind. En af en toe wat hulp accepteren is geen schande.

Ik vond dat ook heel vervelend om elke keer te horen te krijgen. Ik zat gewoon lekker op mijn roze wolk en wilde daar van blijven genieten! Ik vond dat negatieve gedoe (al was het dan de realiteit) helemaal niet leuk om aan te horen. Uiteindelijk kom je er toch wel voor te staan als het zo erg is toch 🤷 Nou en eerlijk gezegd vond ik het allemaal reuze meevallen! Niet dat het niet zwaar was.. maar het voelde voor mij gewoon niet vervelend. Ik vond het juist heerlijk!! Al dat getut en gefrummel met je kleine baby. Daar had ik al mijn hele leven over gedroomd en eindelijk was het zo ver 😍 Tja, ik wist ook niet van te horen dat hij om de paar uur wakker zou worden voor een voeding, maar ook op die momenten genoot ik! Natuurlijk was ik kapot 😂 maar het is maar hoe je er mee om gaat.. in het begin deed ik de middag dutjes mee en ik deed wel dingen aan het huishouden maar elke dag 1 ding en meer niet. En als het echt niet ging, dan niet 😅 Ondertussen is ons mannetje alweer 2 jaar en ben ik opnieuw zwanger (nu 14 weken) en opnieuw zitten we in een periode waarin hij weer elke nacht wakker wordt. Maar ook nu is het maar net hoe je er mee om gaat, hoe je je dag indeelt en wat je van jezelf verwacht. Ik zou je er niet te druk om maken 😘 Je gaat alles zelf nog ontdekken en daarbij ook jezelf ontdekken. Hoe flexibel en creatief ben je? 😉 Hoe goed kan je hulp aanvaarden? Hoe ontzettend erg kan je genieten van zo'n klein wezentje dat je hele wereld op zijn kop zet en zo welkom is 💗💗💗

Negatief vind ik het niet perse, als mensen zeggen ‘zwaar’. Want eerlijk is eerlijk, het leven kost meer energie met kinderen 😂😅 Wat ik bijvoorbeeld mis is het uren lang op bed kletsen in de morgen met een kop capuccino. Gezellig met mijn vriend. Wanneer wij dat willen, als is het vrijdag, zaterdag en zondagochtend. Dat gaat nu gewoon niet met een kind wat tussen 6 en 7 wakker is. Natuurlijk komt het sporadisch allemaal wel voor, maar het is geen standaard meer haha. En dat is eigenlijk de bottom line voor mij. Mijn vrijheid om te doen wat ik wil, wanneer ik het wil, is wel behoorlijk gekrompen. En dan ben ik nog een moeder die m’n kind echt wel meeneemt overdag en niet elke dag mega strak is met slaapjes ofzo. Maar goed, mijn vrijheid is niet die van een ander. Dus mijn ‘ik’ mis ik soms wel en dat vind ik wel zwaar/heb ik onderschat.

Ik vond daarentegen een newborn echt easy. Die slaapt de hele dag en poept/plast/eet. Maar een dreumes vind ik heftiger 🫣

Tropenjaren en een investering in mijn gezin in de toekomst. Wauw! Zo zie ik het ook. Hoe mooi dat je alle fases mag meemaken en je je kinderen steeds ‘losser’ kunt laten en vertrouwen kunt geven en leren hier mee om te gaan. Van peuter, tot kleuter, tot schoolgaand kind, puber en alles wat volgt. Ik vind dat zo mooi!

Precies dit. Het is voor mij vooral het 24/7 aanstaan. Als de kleine wakker is dan draait het vooral om hem. Die aandacht vraagt hij ook en vinden we ook belangrijk om te geven. Minder je eigen ding kunnen doen. Waar we voorheen overdag serie keken, gamen, uitslapen enz zit er nu minder in.

Hier vind ik vooral de nachten pittig 😅 mijn zoontje is nu 1 jaar en 3 maanden en hebben nog maar 10 nachten door kunnen slapen. Ik kan gelukkig als ik eenmaal bezig ben mij er wel overheen zetten en gewoon door op de automatische piloot… Merk dat ik het nu wel wat zwaarder heb tijdens de zwangerschap. Overdag is mijn zoontje echt heel relaxt en speelt zelf. Bij mijn vriend vraagt hij meer aandacht omdat hij hem niet echt zelf laat spelen maar altijd met hem speelt wat ook echt super schattig is maar hij heeft zichzelf er nu mee haha… Veel vriendinnen zeiden tegen mij bij mijn eerste zwangerschap geniet van je verlof want dit verlof zal je nooit meer zo ervaren als je hem nu gaat ervaren. En dat is echt zo! Nu heb ik namelijk een dreumes rond lopen en dan heb je op je vrije dag in je verlof niet alle tijd voor je zelf 😆

Het is echt wel pittig… 🥲 In het begin de nachten en totale afhankelijkheid van de baby, je hoofd draait overuren of ze nog ademen genoeg slapen of eten etc etc. Ik ben een huismoeder en ik gaf borstvoeding dus heel veel (110% 😂) van de zorg voor onze dochter viel op mij. En als ze dan vast voedsel gaat eten kun je drie keer per dag op je knieën de vloer schoon boenen en die stoel met al die fijne hoekjes, je wordt wel makkelijker mettertijd maar het blijft een rot klus. Net nog spaghetti van het terras geplukt na de lunch 😆 er zijn ook nog eens super veel fases en griep en slaap regressie én tanden en kiezen die allemaal snachts doorkomen de eerste 3 jaar dus zelfs als de nachtvoedingen over zijn blijf je snachts bezig. En ze worden letterlijk steeds zwaarder m’n dochter is nu 2 jaar en 1 maand en 14 kilo, ik ben zwanger van de tweede en nu wil ze ineens weer te trap op getild worden etc. (Ik moet daar bij zeggen ik heb een whiplash dus haar tillen is altijd een challenge geweest voor mij) Ook de communicatie kan echt lastig zijn soms en de peuter pubertijd is ook flink aangebroken. Soms wordt je gewoon zo moe van dat ze niet luisteren en toch alsjeblieft een keer gewoon het zand ín de zandbak laten, doe het voor mama 🙏😆 (standaard antwoord nee 😂💔)

Omg ja m’n vriend zei zullen we een PlayStation 5 kopen ik dacht echt waarom duurt zeker nog 5 jaar voordat we wat we nog hebben uitgespeeld hebben in het tempo dat er nu tijd/energie is om dat ding aan te zetten 😂💀

Ik denk dat het ook heel erg te maken heeft met hoe je kindje is. Is hij/zij tevreden? Of huilt het juist veel door ongemakken etc. Daarnaast de nachten; niet ieder kindje slaapt met 6 maand door. Hier een kindje van 2 die nog zeker niet elke dag door slaapt. Vaak zie je op insta etc alleen maar de rooskleurige kant van het moederschap wat mogelijk een verkeerd beeld kan geven. Maar als je het mij vraagt; ik vond het enorm pittig met een huilbaby met verborgen reflux die uuuuren lang wakker was ‘s nachts tot die zeker 1 jaar was. Maar die pittige momenten maakten ook zeker wel ruimte voor gelukkige momenten.. Nu zwanger van de 2e en ik laat het straks allemaal over me heen komen. Als het wel weer een kindje met veel ongemakken wordt slaan we ons er ook weer doorheen 🍀

Ik denk dat dit heel persoonlijk is. Wat ik zelf erg pittig vond/ vind is het altijd mama zijn. Je hebt hier niet zomaar even een pauze van, tenminste, ik niet. Je staat dus altijd aan. Ook de zorgen die erbij komen kijken heb ik onderschat. Ik vind de zorgen ( eet/drinkt hij genoeg? Hoort dit wel bij een baby? Is dit normaal? Is hij ziek?) pittiger dat de slapeloze nachten eerlijk gezegd. Maar ik kan heel goed zorgen maken, ook als het niet nodig is 😄.

Ze zeggen niet voor niks: ‘It takes a village to raise a child’. In eerste instantie is het bij een baby de onwetendheid, de constante twijfel wat het kind nu wil (verschillende huiltjes uit elkaar houden is nog best een uitdaging). Maar trust your guts, want ze zijn er niet voor niks! Daarna komt het opvoeden *zucht*. Peuters kunnen best eigenzinnig zijn! Dus een hele uitdaging, maar t komt zeker goed! Nu zwanger van een tweeling dus ik mag t wiel ook weer opnieuw gaan uitvinden 😅. Maar laat je door dat ‘het zwaar’ is niet uit het veld slaan hoor! We kunnen het uiteindelijk allemaal! En je krijgt er echt veel voor terug! ❤️🥹

Wat grappig om dit topic tegen te komen nu ik zelf 1 jaar moeder ben en hier zelf antwoord op kan geven. Ik moet zeggen dat het eerste jaar echt heel pittig is geweest. Onze kleine is naast de normale baby dingen ook nog onverwachts met een aandoening geboren (anorectale malformatie) waarvoor hij 3 operaties heeft ondergaan. Door obstipatie problemen slaapt hij nog steeds niet goed door. Het gaat nu pas met aanpassingen in voeding en zakjes macrogol beter. Vannacht doorgeslapen tot 5:30! De gebroken nachten vind ik dus best pittig, maar ook dat hij alleen aan de borst in slaap valt. Papa kan hem niet in slaap krijgen, hij wil alleen mama. Ik heb mezelf wel eens vervloekt dat ik voor borstvoeding heb gekozen doordat ik elke nacht 3 tot 5 keer een half uur in een stoel moest zitten wachten tot hij sliep. Kinderen op flesjes kunstvoeding lijken het beter te doen, en kunnen ook door partners in slaap gebracht worden. Ons zoontje niet. Dit is nu gelukkig minder, nu hij langer doorslaapt. Maar ook overdag hangt hij heel erg aan mij. Hij is gek op zijn vader en als ik weg ben gaat dat prima. Ben ik thuis, dan is het alsof ik stroop aan mijn benen heb. Dit is natuurlijk een fase en gaat weer voorbij, maar kan me soms niet snel genoeg gaan. Het weinig tijd voor jezelf hebben vind ik ook zwaar. Ik laad op door aan projectjes te werken en hier is maar beperkt tijd voor. De eerste 8 maanden helemaal niet. Sindsdien steeds iets meer. Het constant 'aan staan' begrijp ik nu ook beter als mensen dat zeggen. Je krijgt er geen pauze van. Tenzij je misschien even een weekendje weg bent of tijdens een slaapje. Maar zelfs dan ben je nog met je kindje bezig in je hoofd. Aan de andere kant is het natuurlijk fantastisch en geniet ik elke dag van hem 😊 hij ontwikkelt zich razendsnel (hij liep al met 11 maanden). Dat scheelde ons een hoop 'werk' doordat hij zichzelf beter kan vermaken. Het is ook geen huilbaby en een heel tevreden mannetje. Het is geweldig om die ontwikkelingen te zien! Het eerste jaar was wel echt doorkomen voor ons, zeker ook door alle ziekenhuis bezoeken, maar we zien dat het steeds makkelijker gaat.