Tweede op komst en een opstandige peuter

Ow ik heb hier het zelfde ik ben continu met een blonde mini me aan het discuseren 😄 vraag me vaak ook af wrm ik er op in ga😂😂😂 Hier is ze ook wel bezig met baby broertje ook hele verhalen bij zijn box en co maar denk dat ze niet echt weet wat der te wachten staat. Ze is heel lief en verwacht ook dat ze lief naar broertje is maar aandacht wordt nog een dingetje wat ook niet heel gek is hé haha. Hier ook drama met inslaan komen hier doen wij dan inplaats van een slaapje een uurtje rust in de kamer spelen en dan halen we der maar want dan heeft ze weer honger en laten we der doorpakken tot de avond. Mijn partner had al gezegd jullie gaan echt botsen tijdens de zwangerschap en hij heeft niet gelogen 🤣🤣🤣🤣

Ik denk dat het goed komt! Wij hebben inmiddels al een baby erbij en mijn zoon was iets jonger toen hij grote broer werd. Het schijnt de natuur te zijn dat kinderen heel erg aan mama gaan hangen in de zwangerschap, zeker aan het einde. Vanaf het moment van geboorte was het alleen nog maar papa. Mijn zoon is gek op zijn kleine broertje en heel lief voor hem. Maar mijn peuter is wel een echte peuter en is alle grenzen aan het opzoeken, wat heel irritant is, hij is boos op heel de wereld behalve op zijn broertje. Ik gebruik de baby soms om de peuter iets te laten doen: oo kijk je broertje kijkt naar jou! Hij wil vast zien hoe goed jij je boterham opeet! Of: je broertje is moe dus je moet rustig spelen en niet te veel geluid maken, zullen we hem laten zien hoe goed jij kan fluisteren? Het trucje zal vast niet eeuwig werken maar werkt al bijna een half jaar prima! Het is niet niks voor een peuter om een broertje of zusje te krijgen, ze snappen dat er iets gaat gebeuren maar ze hebben geen idee wat het precies is en wat de impact is en daar worden ze ook onrustig van.

Heel herkenbaar helaas. Wij hebben er inmiddels een baby van 8 weken bij. De moeilijke nachten en het huilen komen niet van de baby maar van de peuter 😅 Het is heel pittig, we slaan ons er met z’n vier doorheen. Ik denk dat het de combinatie is van én een broertje én de peuterpuberteit én slaapregressie. Ik vind het dus vooral erg zielig en probeer mijn eigen emoties goed onder controle te houden. Mijn zoontje is juist totaal op papa gefocust en wil niks van mij, al sinds de zwangerschap helaas. Enige wat een beetje helpt is echt elke dag even goede 1 op 1 tijd met zowel papa als mama. Bijvoorbeeld samen op stap of samen een boekje lezen op de bank. Echt afhankelijk hoeveel tijd je hebt. Tegelijk geven wij duidelijk grenzen aan, daar is hij erg gevoelig voor gelukkig. Bijvoorbeeld ‘niet eten? Dan van tafel’ en dat wil hij niet en eet dan nog een hap. Het is veel onderhandelen en grapjes maken om dingen voor elkaar te krijgen (bij trap beklimmen met bedtijd: ‘ik ga je pakken hoor!’ Of zijn sokken uittrekken en hoger op de trap leggen en er een pak-spelletje van maken). In de nacht huilt hij regelmatig hysterisch en de avonden ook veel moeite met in slaap komen. Dan gaan we er afwisselend heen, troosten hem en vertrekken dan weer. Dat is slaaptrainen en kan wel 2 uur duren helaas ✨het is een fase✨

Hier precies hetzelfde, met een dochtertje van 14 weken erbij. Het gaat hier inmiddels gelukkig echt al veel beter! Maar die zware nachten vond ik extra heftig omdat ze niet door mijn newborn kwamen maar door mijn peuter 🙈