Beval verhalen

Hier ook in een uur bevallen.. maar vond dit juist zo bijzonder! Mijn eerste bevalling was zwaar uitputtend en lang mentaal last van gehad en nu zó snel. Ik was er zo bewust bij, vond dat juist heel erg fijn. En niet helemaal uitgeput maar nog energie om alles te volgen. Voor mij was het juist een hele fijne ervaring

Op 31 oktober met 41+3 is onze zoon Luca geboren om 18:47. Dinsdag 29 oktober inleiding met ballon moest blijven slapen vanwege hoge bloeddruk. Meteen beginnende weeen en ballon viel er in de nacht uit dus allemaal goed echter baarmoeder niet voldoende verweekt dus die dag 3x pilletje voor stimuleren en ook weer weeën die dag wel goed te doen maar begon moe te worden volgende dag verweekt dus vliezen breken en infuus voor weeën opwekers nou toen begon het los te gaan had alleen maar pieken en geen rust (weeen storm) maar kreeg bijna geen ontsluiting dus voor ruggenprik gegaan maar de ontsluiting kwam amper en na 12 uur die dag kwam de pijn door de ruggenprik heen en kreeg ik zelfs koorts. De ontsluiting zat ook maar op 4cm nog steeds en de baby gaf niet genoeg druk naar beneden. Dus besloten omdat er geen vooruitgang kwam, ik koorts had en helemaal op was om keizersnede te doen. Nieuwe ruggenprik erin alleen mijn lichaam pakte het niet op dus bij snijden voelde ik het dus algehele narcose. Luca was veeeeeel te groot voor mij (naja denk voor bijna iedereen of je moet een vrouw van 2 meter zijn) want hij was 5180 gram en 58 cm! 😱 Dit hadden ze niet voorspeld maar daardoor kwam de ontsluiting dus niet op gang want hij paste helemaal niet door mijn bekken. Hij had ook narcose binnen grekegen dus even een moeilijke start en echt heftig om te zien voor mijn vriend. Luca ging echt even 10 minuten slecht. Maar het is een sterke jongen en was er daarna helemaal weer. Ik kwam snel bij en kon binnen 30 minuten na zijn geboorten hem op mijn borst krijgen door mijn vriend❤️ Maar ondanks we kapot zijn doet hij het super goed 💙 💪 ze hebben hem nog getest op suiker maar er is niks mis met hem. Hij is gewoon lang en groot. En heeft zich heel klein gemaakt in mijn buik. Wij beide zullen dit nog wel een plekje moeten geven in de toekomst want er is wel een traumatje ontstaan want zo hoort een bevalling niet te gaan natuurlijk.

27 okt bevallen van onze zoon Mason James 1e kindje en geboren in 3 uur tijd. 🤎

Jeetje meid! Wat een rollercoaster zeg. Gelukkig gaat het goed met Luca. Hoop dat je het snel allemaal een plekje kan geven

Heb even de tijd nodig gehad om mijn bevalling te verwerken, ik loop al sinds de zwangerschap bij de POP Poli voor mijn angsten, dus voor mij kan het een heftige bevalling zijn en voor de ander valt het misschien mee. Maar om het van me af te schrijven vind ik heel fijn. 21 oktober om 23:30 verloor ik mijn slijmprop. Eenmaal terug in bed probeerde ik te slapen, maar al snel om 00:30 voelde ik regelmatig wat krampjes, ik wilde slapen, maar doordat de spanning en de krampjes regelmatig kwamen lukte dit niet. Ik heb mijn partner tot 04:00 uur laten liggen, zodat hij nog wat slaap kon pakken. Maar ik merkte al gauw dat de weeen om de 4 minuten kwamen. mijn partner en ik zijn naar beneden gegaan en hebben we om 05:00 uur toch maar de verloskundige gebeld omdat we toch wel wilde weten of het begonnen was. Ze zei dat ik op ongeveer 1 a 2 cm zat en ze rond 13:00 uur zou terug komen. Ik heb tot 21:00 op 4 cm gezeten en toen maar besloten om mijn vliezen te laten breken. om 22:00 uur zat ik op 5 cm bijna 6. We zijn toen rond 22:30 richting het ziekenhuis gegaan. Om 23:00 was ik dan in het ziekenhuis, ik moest aan de CTG en kreeg de optie voor een ruggenprik of een morfine pomp. Ik vond dit erg lastig, want ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen, infuus gehad etc. En ik heb enorme prikangst! Ik besloot eerst af te wachten na de half uur ctg hoeveel cm ik zou zijn, want mocht ik ineens verder zijn, dan wilde ik geen pijnstilling en kon ik het misschien nog aan met bijna 2 nachten geen slaap. Maar helaas ik zat nog steeds om 23:30 op bijna 6 cm. Toen moest ik pijnstilling krijgen (zodat ik dan misschien paar uur slaap kon pakken) dat was wel lekker alleen kon ik even een half uurtje rusten, want daarna zakte mijn weeën af en kreeg ik er weeën opwekkers bij en werden ze ineens heel intens. Waardoor ik eigenlijk niet meer kon rusten. De weeën werden steeds intenser en ik kreeg pers drang ik wilde heel graag gaan persen maar dat mocht nog niet, omdat hij nog niet ver genoeg was ingedaald. Uiteindelijk een uur later mocht ik dan langzaam mee persen. Maar de artsen kwamen er achter dat na drie kwartier persen het nogsteeds niet heel veel meer vorderde. Dus de verloskundige ging even voelen, het bleek dat kleine als “sterrenkijker” lag. (Eigenlijk hoorde ik een keizersnee te krijgen hoorde ik later) We kregen mede gedeeld dat de kleine als sterrenkijker lag en ik werd verder aangemoedigd om door te zetten met persen. Ondertussen schoot de kleine zijn harstslag flink omhoog naar de 200BPM en af en toe verloren we hem van de monitor. Daarom werd er met ons overleg om een draadje op z’n hoofd te doen om het zo wat accuraater te kunnen monitoren. Daarna ben ik nog meer gaan persen. De hartslag van de kleine bleef rond de 200BPM en er werd met ons overlegd om een uitstijkje te nemen van mij en om een snee in het hoofd van de kleine te maken, dan konden ze kijken of moeder en kind geen infecties hadden. En dat is dus allemaal gedaan terwijl ik aan het persen was. Doodop ondertussen van alle ingrepen en negatieve berichten kregen we nog een slechte mededeling. De kleine was nog niet veel opgeschoten en leek vast te liggen en omdat hartslag van mij en de kleine zo hoog waren werd nu besloten nog 1 /2 weeën te doen en dan gingen ze een knip zetten en de kleine met de pomp er uit halen. Ik zag een knip niet zitten en de dokter zei “nou dan helpen we je wel door het wat op te rekken daar beneden” (en dit is het heftige stuk) De één na laatste wee, ik perste flink terwijl 2 verloskundige mijn onderkant flink open trokken. En het bloed begon er uit te gutsen, dat was dus mijn vagina wand die daardoor scheurde. Bij de tweede wee deden ze hetzelfde ik wist het is nu alles of niets! Dus met alle kracht die ik overhad perste ik zo hard ik kon! En de kleine werd er uit “gelanceerd”, mijn partner kon hem net op tijd nog pakken. Maar terwijl hij eruit kwam hoorde mijn partner en ziekenhuis personeel een enorme plop en het leek me niet goed… Helemaal blij met onze zoon genaamd Dayn Dion geboren 23 oktober om 07:03 lagen we te knuffelen totdat we merkte dat de verloskundige geschokt keken en daar kwam de genadeklap van deze nacht. Ik had een (sub)totaalruptuur. En moest gehecht worden op de O.K. (Ook een angst van mij en eerste keer) uitgescheurt en uitgeput werd onze zoon en mijn partner van mij losgerukt . En ik werd met spoed naar de O.K. Gereden, en dat is iets wat ik maar moeilijk te verwerken krijg. Dan denk je het gehad te hebben, je hebt zoveel overwonnen en een kind op de wereld gezet op een manier die normaal bijna onmogelijk is. En dan word je weggerukt bij je vent en zoon… Nu bijna 2 weken verder en nog steeds herstellende! Ik ben blij en dankbaar met onze zoon, maar genieten kan ik helaas nog niet, het was een lange bevalling met 2 nachten geen slaap. Maar kan wel zeggen dat wel wat angsten heb overwonnen❤️

Oh wat heftig! Ik heb ook een voor mij heftige bevalling gehad. ik ben blijven hangen op 9cm 3 uur lang achteraf bleek ook Mijn dochtertje een sterrenkijker te zijn waardoor mijn ontsluiting niet vorderde en ik moest ook met spoed naar de o.k ik moest een keizersnee de hele dag bezig geweest en achteraf ( voor mijn gevoel ) voor niks is geweest ik sliep ook al 2 dagen niet waardoor ik uitgeput was. Ik ben nu 3 bijna 4 weken verder en ook ik kan het nog niet verwerken. Door de kraamzorg die mijn verloskundige belde om door te geven dat het met mij niet goed ging krijg ik nu de hulp om het allemaal te verwerken omdat het voor mij zo intens was. Ik hoop voor jou ook dat je het uiteindelijk een plekje kan geven❤️

Jeetje! Klinkt ook heel heftig en hoezo voor jou gevoel voor niks? Als je wil praten kan je altijd een vriendschap verzoek sturen mocht je daar behoefte aan hebben❤️

Ik las het verkeerd, sorry. Dacht keizersnee voor niks maar je bedoeld de lange aanloop van ontsluiting etc. Begrijp ik helemaaal!!

Omdat het niet vorderde en het voelt als falen😪 ben hele dag bezig geweest en dan komt dat als een klap binnen. Ook omdat ik geen inleiding en zkh bevalling wou. Ik heb je een verzoek gestuurd❤️

Ja klopt. Heb je verzoek gestuurd❤️

Heb je geaccepteerd 🥰

Een iets minder fijne ervaring met inleiden maar toch het idee om het te moeten delen omdat ik er nu na 2 weken redelijk over kan praten; In mijn 39e week naar het zkh gegaan vanwegen minder leven te voelen. Op 23 oktober lagen we aan de ctg en was alles goed, de volgende dag moest ik me melden om 8uur met de mededeling mocht je vanacht nog steeds weinig voelen gaan we morgen beginnen met inleiden. Op 24 oktober stonden we weer braaf in het zkh om 8 uur en weer een half uur ctg, in de nacht weinig verandering gevoeld betreft leven van de kleine. Ik werd samen met me vriend naar een andere kamer gebracht en daar werd ontsluiting gemeten, dit was 1cm. Ik kreeg een ballonnetje waar ik echter niks van gevoeld heb. De dag der voor nog bewust bak spullen gekocht zodat ik thuis de nodige afleiding had. Maar helaas we moesten in het ziekenhuis blijven. Om half 5 viel mijn ballonnetje er van zelf uit, de zuster gaf aan dat de volgende ochtend mij vliezen gebroken zouden gaan worden. 25 oktober. Om half 7 worden we wakker gemaakt en worden we naar een verloskamer gebracht, ontsluiting gemeten en dit was 4cm op dit moment en mijn vliezen werden gebroken. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en rond half 9 hebben ze de fout gemaakt om het met een dubbele dosis om hoog te zetten waardoor ik in een storm terecht kwam en niks meer kon m'n vriend gevraagd om mij onder de douche te zetten waar ik totaal de controle in mijn benen verloor, deze bleven trillen terwijl ik onder een vrij warme douche stond. Mijn lichaam was er totaal nog niet klaar voor.. ontsluiting opnieuw gemeten en deze was nog steeds 4 a 5cm. Ik wilde eerste instantie totaal geen ruggenprik omdat ik dacht dat ik dan geen controle meer zou hebben over de weeën of zou kunnen lopen, de arts heeft me gerust gesteld en de ruggenprik werd aangevraagd. Ondertussen had me vriend mijn moeder gebeld en ze was er rond half 11. Met zijn 3e de weeën zo goed mogelijk geprobeerd weg te puffen.. omstreeks 11uur half 12 kreeg ik mijn ruggenprik en godzijdank werden de weeën dragelijker. Helaas ging de ontsluiting niet zo snel.. om 1400uur had ik 6cm.. dikke domper.. Om 1900uur had ik 7cm.. ondertussen hadden we met zijn 3e nog een weddenschap over de tijd dat hij geboren zou worden.. Om 2015uur had ik het gevoel dat ik naar de wc moest voor een boodschap, mijn moeder zei nou misschien gaat het zo wel beginnen waarop ik zeg ja het zal, ik krijg steeds de teleurstelling betreft ontsluiting dus nee ik hoef het niet te weten. De drang werd erger en mijn moeder heeft op de bel gedrukt. 9,5cm ontsluiting, ik moest op mijn zij gaan liggen en mocht al langzaam mee persen.. om 2045uur werd het heftig en opnieuw op de bel gedrukt. Om 2100uur was de gynaecoloog er en mocht ik gaan persen, wel was er direct gezegd dat ik 4x zelf mocht gaan persen en hierna de kleine hulp zou krijgen. Helaas, de weeën bleven weg en de opwekkers werden verhoogd.. vermoeid van de hele dag heb ik zo hard als ik kon geperst maar de weeën namen af. Na de 4e wee werd de pomp er opgezet, op het moment dat de pomp er op gezet werd kreeg ik een wee ik dacht ik heb straks m'n kind op m'n borst, maar helaas de pomp was incompleet en miste een onderdeel waar aan ze trekken.. op dat moment moest ik het op me zelf nog doen maar hoorde ik ook het hartslagje niet meer goed terug komen en raakte ik dus in paniek. Het enige wat ik riep was dat de kleine er zsm uit moest en dat het niet goed ging. Na de weeën was de pomp er af gehaald en werd de 2e er opgezet, kort dacht ik ik moet zo naar de OK.. De opwekkers werden weer wat opgehoogd.. en de wee kwam.. om 2135 had ik mijn zoontje op mijn borst. Het was een heftige half uurtje.. En nu 2 weken later kan ik er nog steeds om huilen, ik praat er veel over maar een naar gevoel heb ik er wel aan over gehouden. Gelukkig ben ik nu wel weer wat meer op de been om nog meer te kunnen genieten van mijn mooie zoontje. 🩵

Ik had een geweldige bevalling!! Mijn ventje is 9 dagen geleden geboren. De ontsluitingsweeën waren wel veelste pijnlijk, dus ik heb om een ruggenprik gevraagd. Toen dat zijn werk deed was het zo veel makkelijker. Mijn ontsluiting kwam veel sneller omdat ik ontspannen was en me niet langer verzette tegen de pijn. Toen ik in het ziekenhuis aankwam had ik 3cm ontsluiting, en binnen 2 uur nadat ik de ruggenprik had gekregen zat ik al op de 10cm. De persweeën kwamen vlot en de klus was in 30 minuten geklaard. Echt bizar! Hij ‘floepte’ er ineens uit en de ontlading was immens. Dat gevoel was het meest intense wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Ik zou het nog wel 10 keer willen doen! Mijn baby huilde niet dus hij moest eventjes aan de zuurstof om zijn longetjes goed op de starten. Dat maakte me wel even bezorgd. Gelukkig kwam dat snel goed en kon hij al zijn colostrum drinken. Het herstel loopt vrij moeizaam maar dat komt vast door mijn hoge verwachtingen. De hechtingen zitten strak en ik ben oververmoeid van de borstvoeding en zware nachten. Maar het is het allemaal waard. Dit was de mooiste ervaring ooit en ik vind het jammer dat het allemaal al weer voorbij is.

Mijn weeen begonnen op 30 oktober om 16.30, nog onregelmatig en voelde als lichte krampen. Snachts werden de weeen al wat pijnlijker en kwamen om de 6/7 minuten, besloten niemand te bellen in de nacht maar af te wachten tot de volgende ochtend. Die nacht natuurlijk geen oog dicht gedaan. Tegen uur of 10.00 besloten de verloskundige te bellen, weeen kwamen nog steeds om de 6 minuten maar werden wel steeds pijnlijker. Verloskundige was er snel en heeft gevoeld naar de ontsluiting. Ik bleek al 5/6 cm ontsluiting te hebben, had dit totaal niet verwacht daar ze al zeiden dat er grote kans was dat het pas 2/3 cm zou zijn en ik dan niet teleurgesteld moest zijn. Samen met de verloskundige besloten nog niet naar het ziekenhuis te gaan maar dat zij over 2 uur weer terug kwamen omdat de weeen nog niet om de 4 min kwamen. 1,5 uur later mijn man geroepen dat hij vast moest bellen omdat de weeen om de 4 min kwamen en steeds heftiger werden. Verloskundige was er weer snel en samen besloten naar het ziekenhuis te gaan. De verwachting was dat onze zoon die zelfde dag zeker geboren ging worden. Eenmaal in het ziekenhuis bleef mijn ontsluiting helaas hangen op 6 cm terwijl de weeen wel heftiger werden en sneller elkaar opvolgde. Om 16.30 is daarom besloten om mijn vliezen te breken in de hoop dat dan ook mijn ontsluiting zou vorderen. Helaas zat ik om 18.00 uur nog steeds op 6 cm ontsluiting en was ik nog niks opgeschoten Omdat ik de hele nacht al niet had geslapen en de weeen heftig waren raakte ik uitgeput, ik kon alleen maar met mijn ogen dicht zitten omdat ik ze niet meer open kon houden. Er is toen besloten dat er iets moest gebeuren en dus werd er in overleg met het ziekenhuis besloten om weeen opwekkers te starten. Ik heb gelijk aangegeven dat ik dan pijnstilling wilde want anders ging ik het niet volhouden. Ik kreeg een ruggenprik en man wat was dit fijn, ik kon heel even wat bij komen en binnen 1,5 uur zat ik gelukkig al op 10 cm ontsluiting waarna ik mocht gaan persen. Helaas lukte het persen door de ruggenprik niet goed omdat ik niet voelde wat ik deed en dus moest die helaas uit. Ze hebben ondertussen nog snel een echo gemaakt omdat ook het persen niet vorderde en toen bleek onze kleine man wat scheef te liggen waardoor het langer kon gaan duren. Ondertussen kreeg ik nog koorts en na bloed af te nemen bleek ik verhoogde ontstekingwaardes te hebben en kreeg ik antibiotica via het infuus. Na 2 uur persen was ik zo uitgeput dat ik aangaf niet meer te kunnen maar er was geen weg meer terug en ze gaven aan dat ik door moest gaan. Ondertussen werden de spullen voor de vaccuum pomp al klaar gelegd omdat de hartslag van de kleine man ook omhoog ging. Ik wilde absoluut geen vaccuum pomp dus heb ik nog bijna een uur alles op alles gezet om mijn zoontje er zelf uit te persen. Omdat ik zo uitgeput was viel ik tussen de weeen door telkens bijna in slaap en moesten ze mij continu eraan herinneren tijdens de pers weeen om mijn ogen open te houden omdat ik anders de geboorte van mijn eigen zoon zou missen. Gelukkig had mijn laatste beetje energie goed resultaat en is na bijna 3 uur persen onze zoon Vinz geboren🩵

23 Oktober 06u stapte ik uit bed om te gaan plassen, eenmaal beneden verloor ik wat vruchtwater. Ik natuurlijk niet meer kunnen slapen en ben maar gaan douche. Weeën kwamen om 07u. Verloskundige gebeld en die kwam om 10u checken. Zat ik op 3 cm ontsluiting. Dacht ohh nou dat valt niet tegen 😅 Toen kwam ze om 13u weer checken en helaas nog steeds op 3 cm. Balen had meer verwacht! Aangezien de weeën toch heftiger waren geworden. Toen om 16u weer checken zat ik op 4 cm pffff hoe hou ik dit vol 🫠 Aangegeven dat ik toch graag richting het ziekenhuis wilde vertrekken ( wilde sowieso graag in het ziekenhuis bevallen ) verloskundige gaan bellen en alle ziekenhuis bij ons in de buurt lagen vol. Alleen kamer beschikbaar voor spoed. Wat zeg je nu ?Hoe kan dit nou weer ?! Wat een domper! Dan maar knop om en thuis bevallen. Pijn begon heftiger te worden maar ontsluiting schoot niet echt op. Besloten om 18u mijn vliezen te gaan breken en vanaf toen begonnen de weeën krachtiger te worden. Om 21.30u had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen. Vanaf daar beladen we in een rollercoaster. Onze Mees kwam in nood, als ik perste ging Mees zijn hartslag behoorlijk omlaag. Verloskundige zegt dat ik naar het ziekenhuis moet. Mijn eerste reactie was nee nu maak ik het ook thuis af! Nee je moet, je kindje moet zo snel mogelijk geboren worden het gaat niet goed. Mees was in foetale nood. Terwijl ik persweeën had mocht ik niet persen maar moest ik ze wegzuchten ( wat absoluut niet lukte 🤯) Met spoed kwam er een ambulance. Rond 22.20 in ziekenhuis. Team stond klaar, knip gezet, vacuümpomp en om 22.40 is onze Mees geboren. Dankbaar dat het zo is afgelopen, mede door het snelle ingrijpen van de verloskundige. Gynaecoloog kwam nog naar ons toe dat we op tijd waren en geen 5 min later hadden moeten zijn. Dat kwam even hard binnen.. Mees had een slechte start maar uiteindelijk is alles goed gekomen! En genieten we volop van hem. Zo blij en trots 🍀🩵

ben nu 5 weken geleden bevallen en merk dat ik nog steeds er last heb van mijn ondergoed. Vooral het perineum en aan de zijkant bij de vagina. Vooral einde van de dag. Het voelt als een soort kneuzing nog. Ook met niezen en hoesten doet het erg pijn. Is dit nog normaal? Hoelang heeft dit nodig? Of iemand tips?

Hoi Kelly, wat vervelend! Het zou je bekken kunnen zijn? Misschien een goed idee om langs de bekkenfysio te gaan? Of zit het echt aan de buitenkant? Wat is de stof van jouw ondergoed?

Katoen

Misschien wel goed om het uit te schrijven inmiddels. Op 7 nov een ballon gehad omdat ik op 41+6 zat en geen tekenen had van een bevalling. Om 3:30 werd ik wakker met weeën om de 5-6 minuten. Na een klein uur gebeld naar het ziekenhuis, we waren er rond 5:30. De ballon werd gecheckt: 3 cm. Mijn vliezen werden gebroken. De weeën werden pijnlijker en bleven om de 3-4 min komen. Rond 8:30 was de pijn echt steeds heftiger en ging slecht weg tussen weeën door. Het voelde voor mij niet echt als die beschreven "menstruatiekramp" maar gewoon als pijn uit de hel. Gevraagd om een ruggenprik die er rond 11 in ging. Ik had toen 5 cm. Op dat punt hield ik mijn ogen nauwelijks meer open van de pijn en sufheid. De prik werd gezet...wat een verschil. Ik kwam bij, de pijn was weg en omgezet in druk op mijn stuitje. Een uur later was de druk al vrij heftig - 8 cm al! Ik moest nog een tijd op mijn zij de boel weg puffen. Ongemakkelijk, maar uit te houden. Na zo'n 45 min zat ik al op 10 cm en mocht ik voorzichtig persen. Dat vond ik lastig, er gebeurde nog niet veel. Naarmate ik meer perste keken ze steeds vaker naar de monitor. Haar hartslag was hoog en mijn temp ook. Ze deden een test en zagen dat ze flink verzuurd was. De vacuümpomp werd gehaald. Bij de eerstvolgende perswee trokken ze mee... En de ketting brak af. Nieuwe vacuümpomp halen en weer verder proberen. Op gegeven moment zeiden ze dat het alles of niks was. Ik gaf alles maar het was niet genoeg. Ze zeiden dat het een keizersnede werd. Ik heb mij nog nooit zo verslagen gevoeld. Heb ik gefaald... Had ik harder kunnen persen? Dit wil ik helemaal niet, het ging allemaal zo goed en vlot en nu toch niet meer. Het ging zo snel ineens, spoed spoed en er verschenen zoveel mensen. Ruggenprik lukte nu niet en ik ging onder algehele narcose. Eenmaal open zat ze flink vast en moesten ze hard wroeten. Daphne kwam eruit, maar ademde nog niet. Kort aan de beademing en ze knapte meteen op gelukkig. Het tempo en de plotse omslag vind ik heel heftig. Van een snelle maar pijnlijke bevalling naar niet de geboorte van je kind meemaken en voor mijn man niet weten of vrouw of kind het gaat redden. Ik denk dat we er goed over moeten blijven praten. Gelukkig kunnen we nu enorm genieten van het liefste meisje op de planeet. 🩷🩷

40+5 was ik toen we naar het ziekenhuis mochten om te praten over een eventuele inleiding. Ik kreeg die middag een ballonkatheter en we spraken af dat ik de volgende ochtend om 7:00 zou bellen of er plek zou zijn voor een inleiding. Zo niet, dan werd het sowieso de dag erna. Zo opgelucht dat er een einddatum in zicht was. We hebben die avond uit voorzorg onze oudste van 9 naar zijn oma gebracht. Maar goed ook! Want de zeurende buikpijn werden rond 23:00 ineens heftige weeën die om de 2 minuten kwamen. Om 00:00 belde mijn vriend de vk en ze kwam een half uur later even kijken. Ik had geen ontsluiting en de ballon zat nog vast. Hm, jammer dacht ik nog! En zo ineens breken spontaan mijn vliezen om 00:40. Ze heeft de ballon leeg laten lopen en ik had toch 2 cm ontsluiting. We maakten ons klaar en reden naar het ziekenhuis. Daar werd ik in een rolstoel gezet en naar de verloskamers gereden. Toen we in de kamer aankwamen om 1:10, vroegen ze of ik wilde douchen. Ik zei: NEE de baby komt er al aan nu. Ze zei nog: Je voelt hem wat zakken omdat je vliezen gebroken zijn, dat is heel normaal. Ze tilden me met z'n tweeën op het bed en checkte mijn ontsluiting. Zegt ze ineens: 10 cm, meid hoe doe jij dit? Je mag beginnen met persen. Ik heb uiteindelijk 5 minuten geperst toen Vince op 16 oktober om 1:22 de wereld in werd gelanceerd 🤣