Geen roze wolk

Ja en toch wordt er niet veel over gesproken.. kwam echt als een klap voor me

Ik geloof niet zo in die roze wolk! Hoewel de eerste een huilbaby was, en onze nieuwe dochter, tot nu toe, een makkelijk meisje is wederom geen roze wolk. Want pas nu besef ik mij hoe makkelijk het inmiddels alweer was met onze oudste dochter die al bijna 3 word. En ondanks dat alles al eens gedaan is, ook hier opnieuw onzekerheid

Bizar hè hoe ons brein werkt. Ik weet zeker dat het goed komt ❤️

Ja hier idem dito, ik heb het er echt moeilijk mee😭

Ik ook… laat me weten hoe het bij jou gaat ❤️

Doe ik! Doe jij het ook❤️

Bij mijn eerste kindje, nu ruim 2 jaar geleden, zat ik eerder op een zwarte wolk dan een roze wolk. Hij krijsde ruim 20 uur per dag. 19 oktober bevallen van onze dochter, een zwaardere zwangerschap met veel lichamelijke klachten maar een totaal andere bevalling en een lief zoet dametje. Ik besef nu nog beter hoe zwaar we het de eerste keer hebben gehad. Zit ik nu op een roze wolk? Nee ook niet echt. Ik kan intens genieten van haar en lekker veel met haar knuffelen, maar de vermoeidheid, het lichamelijke herstel en het verdelen van de aandacht tussen een peuter van 2 met een zeldzaam syndroom en een baby van 2 weken is pittig! Regelmatig dat gevoel dat je iemand (een van de kinderen, man of mezelf) tekort doet zorgt regelmatig voor tranen. Ik weet dat het begin heel pittig is en dat het allemaal beter word, daar kijk ik naar uit. Ondertussen proberen we samen te genieten van onze 2 prachtige kindjes, want dat zijn ze zeker! Bij de eerste wel wezen praten met een praktijkondersteuner en een speciale coach die bevallingen bespreekt, dat heeft mij toen wel echt geholpen. En hulp aannemen van je omgeving, hoe moeilijk dat ook is!

Ik zit ook niet op een roze wolk en voel me daar ook enorm schuldig over, ben wel blij dat ik deze topic zag en meerdere dit dus hebben/ervaren. Mijn bevalling was pittig en ben nog steeds herstellen, beetje bij beetje kan ik mijn partner bijstaan in het verzorgen van de kleine, maar ook hier voel ik me schuldig over. Ik heb vaak gehuild dat ik soms het leventje met ons 2e mis en dat vind ik heel erg… Ik ben echt gek op de kleine man, maar het besef dat dit nu ons leven is vind ik zo eng…

Ik heb dit gevoel bij mijn vorige kindje gehad en nu heb ik het weer. De vorige keer door de heftige bevalling en onzekerheid, nu door het slaaptekort en het leven combineren met een peuter wat ik gewoon heel pittig vind. Heb een heerlijk ventje maar kan weinig echte aandacht voor hem hebben, want onze peuter is er ook en die vindt het allemaal ook al heftig genoeg. Bij mij hielp de vorige keer echt om te stoppen met borstvoeding. Dat hele proces maakte het voor mij heel veel zwaarder en met iedere voeding die ik ging stoppen, werd het zware gevoel minder. Ik zit nu op hetzelfde punt als de vorige keer. Stoppen met bv of niet? De borstvoeding loopt op zich heel goed. Maar ik vind het zo intens dat hij volledig afhankelijk is van mij. En dat ik nergens heen kan zonder dan te moeten kolven of voeden o.i.d. Ik wil zo graag mijn lijf en enigszins gevoel van vrijheid terug. Maar ik wil hem ook de beste start geven. Ik zeg zeker niet dat jij/jullie ook moeten stoppen, maar denk er wel over na wat kan helpen om het draaglijker te maken voor jezelf. Uiteindelijk: een blije moeder is een blij kind. En tegelijkertijd is het ook "gewoon" accepteren dat dit heel pittige weken zijn. Het wordt sowieso beter!!! Het kan alleen maar beter. Toch? 😊

Oh dit herken ik zo. Ik mis mijn vent en hoe het was tussen ons. Lekker zorgeloos met z’n tweeën. Ik besef me nog niet goed dat het mijn kindje is. Ook een heftige bevalling gehad. Voel me zo schuldig richting mijn partner, want die doet het geweldig. En naar ons zoontje, die verdient een lieve moeder. Ik doe mijn best, maar m’n gevoel werkt me zo tegen dat ik niet kan genieten.

Ik begrijp je helemaal! De verantwoordelijkheid die je in 1x voelt voor dat kleine persoontje overviel me heel erg! Ik ben ook nog herstellende, gelukkig kan ik nu wel gewoon veel doen. In het begin was dat wel anders en daar voelde ik me ook heel schuldig over en eigenlijk nog steeds. Door de keizersnede had ik zoveel pijn dat ik haar vaak niet eens bij me wou hebben vanwege de pijn. Daar ben ik zo verdrietig om nog steeds, want ik wilde het wel, maar het ging gewoon niet

Is dit je eerste kindje? Alles wat er bij komt kijken en het nieuwe ritme waarin je opeens leeft, een kleintje waar je verantwoordelijk voor bent, het is allemaal wat hoor! Jij mag je even helemaal overweldigd voelen. Misschien wel even helemaal niet weten hoe je dit gaat doen. Ik heb bij de eerste huilend aan de telefoon gezeten met m'n moeder omdat ik gewoon niet wist hoe ik ooit naar buiten kon met de kleine als de tijd al zo vloog tussen de voedingen. Het komt echt goed! 😘 Je gaat je eigen ritme en aanpak echt vinden en dan ga je waarschijnlijk ook meer genieten en die vlinders in je hart en buik voelen. Je doet het al hartstikke goed, zo te lezen voel je je al heel verantwoordelijk want je maakt je zorgen dat je het niet zal kunnen. Dat maakt je een goede mama. En je gaat het echt kunnen!

Precies wat je zegt “besef nog niet dat het mijn kindje is” het is ook zo gek want ik zie gewoon hoeveel liefde mijn partner uitstraalt naar de kleine en dat vind ik zo mooi om te zien, maar tegelijkertijd verplicht het mij ook om hetzelfde te voelen/hebben. Het is zo gek en ook nu ik dit typ voel ik me alweer schuldig. Laten we er maar vanuit gaan dat dit dus normaal is… Ik loop wel bij een POP poli en heb ik vandaag een gesprek mee en zal ik het ook bespreken of dit normaal is of niet. Jammer dat jij ook een heftige bevalling heb gehad😞

Preciess! De pijn overheerst van het genieten en tegelijkertijd moeten we zoveel verwerken… het niet meer zwanger zijn, bevalling, ontzwangeren, herstellen en ons nieuwe leventje. Ik voel me daar ook enorm schuldig over en wat je zegt “je wilde wel, maar het ging gewoon niet”🥺

Ja precies! Ik heb dit ook gewoon besproken met mijn partner en de kraamzorg toen die er was. Ze lag naast me in ziekenhuis in een co sleeper dus wat ik wel deed was steeds haar handje vasthouden en zo viel ik dan ook in slaap de eerste dagen. Maar had zo graag meer geknuffeld met haar in die dagen, maar door de pijn ging dat niet.

We zijn onze eigen criticus. Dat maakt het zo lastig! Het is natuurlijk zo normaal na zo iets heftigs dat het even niet wil..

Ja wat je zegt. Het normale leven, waar moet ik de tijd vandaan halen? Lieve woorden, dankjewel ❤️

Ik ben al zo blij om te lezen dat ik niet de enige ben ❤️❤️❤️

Zo fijn om dit topic hier te vinden. Gisteren avond een soort mentale breakdown gehad. Na een zware zwangerschap is twee weken geleden ons zoontje geboren via keizersnede. Voor mij voelde het meer een operatie waarna ik opeens een kind had, dan echt een bevalling. Het herstel van de keizersnede valt me vies tegen in vergelijking met wat ik ervoor gelezen had, nu twee weken verder kan ik nog net wat stapjes in het huis maken. Dit houd in dat mijn partner veel op zich moet nemen. Hier voel ik me dan ontzettend schuldig over en ook bang, gezien hij op een gegeven moment echt terug naar werk moet en ik er overdag alleen voor sta en hij s avond ook zal moeten slapen om te kunnen werken overdag. Ik ben constant moe en voel me schuldig dat ons zoontje nog niet helemaal als ons zoontje voelt. Al zou ik alles voor hem doen, voelt het nog als een soort leen-baby die op een gegeven moment weer naar huis gaat en wij ons "oude leven" weer terug hebben. En dit terwijl het zo'n lief tevreden mannetje is en ik mijn oude leven helemaal niet terug wil. Maar wel het gemak ervan. En overal maar schuldig over voelen terwijl je logica zegt dat het allemaal normaal is, allemaal wel goed komt etc.

Herken dit gevoel. Heb de afgelopen weken het ook een aantal keren geroepen. Waarom wilde ik dit? Wil weer met z'n 2e zijn. Voel me zo schuldig dat ik die gedachtes heb. Ja we hebben niet het makkelijkste meisje. En moest echt haar slaapritme vinden. Zat dagen met haar op de arm. Sinds vorige week slaapt ze overdag en nachts in haar ledikantje en dit geeft haar en ons rust