Mentale gezondheid

Dag lieve mama, Allereerst, wat super knap van je dat je open en eerlijk durft te zijn over je gevoel en je gedachten. Wie weet heeft het veel van je gevraagd om dit bericht te sturen. Dus daar mag je alleen al trots op zijn. Om hulp vragen is ècht oké. Toen ik je bericht las, herkende ik mezelf hierin direct. Mijn baby is nu bijna 9 weken en rond de 7e week zat ik er mentaal ook even doorheen (stoppen met borstvoeding en al die hormonen werkten ook niet mee). Zeker op de dagen dat ik alleen met haar was en ze ook erg veel moest huilen. Ik voelde me zó machteloos en was doodop. De gouden tip die ik kreeg van mijn vriend en andere mama’s: vraag om hulp, deel je gevoel en pak soms even momentjes voor jezelf om op adem te komen. Het is echt oké. En schaam vooral je niet als je soms even niet kunt genieten van deze tijd. Je je soms onzeker voelt en je je geen raadt weet. Je bent niet alleen. Het hoort helaas ook bij het leven van een moeder. Dat voelt wellicht heel negatief, maar hoop dat je het uiteindelijk als iets goeds mag zien. Je mag apetrots op jezelf zijn voor je openhartigheid en je harde werken tot nu toe! Een dikke knuffel.

Hi mama, heel herkenbaar (vooral bij mijn eerste, in mindere mate nu bij mijn tweede). Het is echt heel normaal je zo te voelen (denk ik)! Het is gewoon heel heftig en intens om zo ineens volledige non stop zorg te dragen voor zo’n mini. Ze zeggen daarom ook ‘it takes a village’. Deel de last, pak zo veel mogelijk hulp en voel je daar niet schuldig over. Dat de mama alles moet doen en ook nog constant met een lach is niet realistisch denk ik, ondanks dat de maatschappij ons soms zo kan laten voelen.

Je zit onverwacht in een pittige situatie mama. En fulltime kolven daarbij kost ook nog is heel veel energie naast dat het vast totaal niet is wat je voor ogen had. Voel je alsjeblieft niet schuldig hulp te vragen en fijn te vinden. Dat is totaal niet raar en zeker niet nu in een moeilijke en onzekere situatie. Bij jouw verhaal denk ik niet direct aan een post partum depressie (al ben ik geen professional) Ik zou me kunnen voorstellen dat het wel is fijn is om wel te praten met een professional. Via de huisarts kun je bijvoorbeeld bij een praktijk ondersteuner of maatschappelijk werk terecht als je dit fijn zou vinden. Ik denk dat je heel trots mag zijn dat je ondanks al deze stuggles zo hard er voor gaat. Pak vooral hulp aan. Voor wat het waard is... Wij zitten ook in een hele intense medische situatie met onze dochter.... spoedsectio, zeer slechte start, lange zh opname, buikoperatie, tijdelijk stoma geplaatst en waarschijnlijk heeft ze (een vorm van) taaislijmziekte... Zou het no way redden nu zonder m'n partner die zeker 50/50 doet en onze ouders die superveel helpen in het huishouden.

Wat goed dat je dit deelt en over praat dat kan alleen maar helpen! Ik heb bij mijn dochter een postnatale depressie gehad met hulp erbij, ik voelde niks voor haar en kon de zorg niet aan, zo heftig. Denk niet dat je een postnatale depressie hebt maar deze momenten horen ook bij het moederschap. Er komt veel op je af en full time kolven is ook pittig. Uit ervaring weet ik dat het allemaal goed komt ook bij jou, maar geef het de tijd en vraag hulp ook bij de huisarts om met iemand erover te praten. Ik ben nu 5,5 week geleden bevallen en helaas weer hetzelfde bij mijn dochter, maar het komt goed dat moet je weten! Je doet het hartstikke goed en wees trots op jezelf!