Mentale gezondheid

Lieve mama’s, Ik ben op zoek naar herkenning of geruststelling. Ik schrijf dit graag even van me af. Mijn zoontje is momenteel 7,5 week oud. Een gezond mannetje bij de geboorte. Later bleken er wel wat kleine dingetjes aan de hand te zijn. Zijn lipbandje en tongriem moesten gelaserd worden. Vervolgens moest hij naar de osteopaat, want hij drinkt op een ‘verkeerde’ manier. Hij kan hierdoor niet aan de borst. Momenteel kolf ik nog fulltime en in overleg met de lactatiekundige gaat mijn kindje ook niet aan de borst kunnen, dus voorlopig blijf ik even kolven. Dit valt me best zwaar. Maar dat terzijde. Er lopen meerdere onderzoeken in het ziekenhuis, onder andere naar zijn hart. Ze horen een ruisje dat niet zo onschuldig klinkt. Dit geeft allemaal toch best stress. Zo zijn er nog wat medische dingetjes die het allemaal toch wel wat spannend maken. Een paar weken geleden ging mijn zoontje naar mijn idee door een sprongetje. Dat ik dit pas wist toen het klaar was, hielp niet mee. Ik heb echt het gevoel dat hier mijn mentale gezondheid een beetje begon te verslechteren. Soms heeft hij nog steeds huildagen. Vooral als mijn partner aan het werk is. Ik ben dan alleen met de baby. Ik trek het alleen voor m’n gevoel soms echt niet. Ik zit er dan echt doorheen. Als hij uren blijft krijsen en ik niets kan doen om hem te troosten, voel ik me zo machteloos. Hierdoor merk ik dat ik steeds meer tegen mijn ‘alleendagen’ met hem op ga zien. En dat brengt heel veel schuldgevoel en schaamte met zich mee. In het begin probeerde ik iedereen te redden als het ware. Ik deed alles zelf, in zo’n mate dat ik eraan onderdoor ging. Maar nu geef ik eigenlijk het liefst bijna alles uit handen. Ik ben gewoon echt op. Ik voel me hierdoor echt geen goede moeder en ik schaam me nogmaals enorm. Ik heb vaak het gevoel dat ik de enige ben die dit zo voelt. Vaak valt het uiteindelijk wel weer mee als mijn partner weg is. Dan ben ik gewoon vrolijk en geniet ik van mijn baby. Tot de krijsuren zijn aangebroken. Dan word ik langzaam gek. Aan het eind van de dag of week kan ik dan flink huilen. Slaaptekort speelt ook een enorme rol. Zou dit gelijk een postpartum depressie zijn? Dat ik niet goed kan genieten van mijn baby? Dat ik vaak denk “pff, schat, wil jij het even doen?”. Ik voel me verder niet neerslachtig, ik zie alleen tegen dingen op en daarnaast is het dus vooral mijn gevoel hierover wat me in de weg zit.