Schoonfamilie

Mijn schoonfamilie woont 2 uur van ons vandaan. Ik heb een goede relatie met ze, toen we vertelden dat ik zwanger ben merkte we vooral bij mijn schoonmoeder dat ze het toch wel wat lastig vond de afstand. We spreken elkaar normaal ook niet vaak ik denk maandelijks. Kadootjes is niet wat ik verwacht. Maar als we ze zien vragen zij en mijn schoonzussen wel hoe het gaat. Mijn schoonmoeder heeft nu de echo's en afspraken in haar agenda genoteerd zodat ze mij even kan bellen om te vragen hoe het is gegaan. Ik vind het vervelend om telkens uit mezelf te moeten appen en zij vindt het vervelend dat ze het anders niet weet. Ik vind dit prima zo en verwacht verder ook geen hulp. Merk bij mijn eigen broertjes ook die wel in hetzelfde dorp wonen dat de 1 heel erg meeleeft en de ander hoor je niet. Ik ben vrij nuchter hierin en vindt het ook prima zo. Als je het vervelend vindt zou ik het gewoon bespreken met ze dat klaart de lucht weer :)

Mijn schoonfamilie woont ver weg en hebben we sowieso niet bizar veel contact mee. Van mijn zwager en schoonzus heb ik toen ze langs kwamen een klein cadeautje gekregen (buikbalsem). En mijn schoonmoeder vraagt aan de telefoon specifiek naar mij. Dit werd anders niet gedaan. Dus ik ben positief verrast. Als ik vanuit mijn positie kijk, vind ik dat je hoge verwachtingen hebt. De dingen die jouw schoonfamilie doet, krijg ik van zowel mijn schoonfamilie als eigen familie niet (op dit moment). Al wees mijn psycholoog mij er op dat dat ook niet zo normaal is.

Mijn schoonfamilie was ook super blij en geemotioneerd toen wij het vertelde. Maar het contact loopt altijd nog via mijn vriend. Als we ze aan de telefoon hebben vragen ze hoe gaat gaat maar zij hebben nog nooit uitzichzelf mij gebeld om dat specifiek te vragen. Kadootjes of iets in die richting ook niet. Wel heb ik ze zelf uitgenodigd om mee te gaan naar de echo, dat vonden ze erg leuk. Ben benieuwd of ze daadwerkelijk ook komen. Ik merk dat mijn schoonfamilie sowieso minder betrokken is in het algeneen met alles dan mijn eigen familie. Denk persoonlijk dat het daar mee te maken heeft

Niet echt en dat vind ik heel fijn. Niet iedereen is hetzelfde natuurlijk. Ik zou er gek van worden als ik constant vragen krijg. Hartstikke lief natuurlijk, maar voor mij vooral vermoeiend. Mijn schoonfamilie en ook eigen familie is niet zo dik op het contact. We zien elkaar graag, maar kunnen elkaar ook een week of 2 (3, 4)niet spreken. We zullen vast niet de enige zijn. Het is natuurlijk vervelend als je iets anders verwacht had. Ligt dat dan aan het beeld wat je van ze had (dat je dacht dat ze dat juist wel zouden doen) of wat voor jou de ideale situatie is? Wellicht hebben ze een aanzetje nodig. Bijvoorbeeld als je ze zelf benaderd met de vraag hoe het gaat etc en even bijpraten. Lijkt me dat de kleine vanzelf aan bod komt.

Hele betrokken en lieve schoonouders! Schoonbroer + partner is stuk minder. Maakte ik me soms nog wel druk over, nu denk ik, het is ook meer hun gemis dan de mijne :)

Heel herkenbaar. Hier doen ze ook bellen/appen met mijn vriend. Dan vragen ze even hoe het gaat. Als ze mij appen dan gaat het over hunzelf of algemene dingen. Vraag me dan af of ze oprecht zijn. Ik vind het wel hartstikke fijn voor je dat je straks de echo zal delen. Dat is een bijzonder moment natuurlijk.

Nou dat komt eigenlijk doordat het contact er wel is. Ze willen bijvoorbeeld regelmatig dat we langskomen of met z’n allen uiteten gaan of een weekendje weg. Eigenlijk verwacht mijn schoonmoeder onuitgesproken dat we elke week langskomen. Dit is eigenlijk altijd zo geweest, omdat ze vind dat ze anders eenzaam is en dat dit hoort bij “een gezin” zijn. Ze noemt ons allen een gezin namelijk. Denk dus dat ik daardoor de verwachting had gekregen dat ze dan ook regelmatig even naar de baby vraagt of met mij erover praat. Ik dacht dat ze tijd wilde doorbrengen voor een goede band, maar dat is dus misschien meer tegen haar eigen eenzaamheid lijkt het erop.

Super fijn om te horen! En zit je schoonbroer dan in een hele andere fase? Of hebben zij zelf ook kinderen?

Ja, dan kan ik wel begrijpen dat je het verwacht. Vrij logisch. Jammer dat er dus wel veel contact is, maar (zoals ik het interpreteer) een beetje eenzijdig.

Wat goed dat je er zo nuchter in staat. Het scheelt dat je er zelf weinig behoefte aan hebt. Ik vind het ook niet perse nodig, maar ik vind het een beetje scheef dat ze zelf dan wel willen dat ik regelmatig langskom en dingen inplan. Heb nu andere en belangrijkere dingen aan m’n hoofd. Wil me liever op de baby focussen. Cadeautjes etc hoeft ook niet natuurlijk. Vroeg me meer af hoe het bij anderen gaat en lees dat het toch best “normaal” is. Erover praten lijkt me alleen maar ongemakkelijk. Ik denk dat ik liever gewoon nog meer voor mezelf kies en minder tijd en energie in ze ga stoppen dan ik nu doe

Maar betrek je jouw schoonfamilie dan ook bij de zwangerschap? Deel je zelf over echo’s of afspraken die je hebt gehad, zij kunnen natuurlijk niet ruiken wanneer jij op controle bent geweest. Natuurlijk draait voor jou de wereld nu om het zwanger zijn en de baby die eraan komt, maar het is niet heel gek dat de wereld van je schoonfamilie hier niet enkel om draait. Misschien zouden ze zo nu en dan kunnen vragen hoe het gaat maar als jij verder nooit iets deelt kan dat ook vreemd voelen. Overigens speelt het ook mee dat er hormonen door je lijf gaan waardoor je situaties misschien erger aanvoelt dan dat ze daadwerkelijk zijn. Mijn tip: deel zelf eens iets leuks over de zwangerschap of iets wat je gekocht hebt voor de baby. Als je dan geen positieve of leuke reactie krijgt dan weet je waar je aan toe bent. En vraag jezelf af waarin moeten zij voor jou meedenken? Verwacht jij dat ze bijv zelf aanbieden om op te gaan passen? Ik ben bijv zwanger van ons 2e zoontje en mijn schoonmoeder past nu 1 dag op onze oudste. Maar ik heb haar gevraagd of ze wil nadenken om ook op de baby te passen maar dat we het ook begrijpen als ze dit teveel zou vinden. Het voelt voor mij niet goed om van haar dat maar te verwachten zonder te bespreken!

Ja dat is juist wat ik merk. Elke keer begin ik uit mezelf. Meerdere keren wat leuks gedeeld, nieuws gedeeld enz. En dan zegt mijn schoonmoeder oh oké en mijn schoonbroer kijkt dan uit het raam ofs en zegt niks. Zelfs m’n vriend was dit opgevallen.

Oh getver dat is niet leuk. Dan zou ik inderdaad naar het andere extreme gaan; graag of niet. Lekker voor jezelf houden en focus op positieve gevoelens en wie weet komen ze dan vanzelf. Wel heel apart en je teleurstelling is dan ook wel terecht. Misschien dat je vriend dit een keer bespreekbaar kan maken als het voor jou awkward voelt om erover te beginnen? Het kan ook nog een beetje ver van hun bed show zijn omdat er nog niks “tastbaars” om het zo even te noemen is. Wie weet slaat het om als de baby er straks is maar zou het wel begrijpen als je dan al denkt nou daar pas ik voor !

Ja ik denk dat je echt een goed punt hebt: dat het nog niet “tastbaar” voor ze is.

Ik denk echt dat ik de allerliefste schoonmoeder ooit heb, heb een betere band met haar dan met mijn eigen moeder. De band is heel natuurlijk, gelukkig absoluut niet overdreven, gaat gewoon vanzelf. Ze dringt zich totaal niet op, dat maakt het weer fijn dus we zien haar sowieso 2 keer per week ongeveer. Ben dus echt heel blij met hoe het gaat! En ook de rest van de schoonfamilie is mega enthousiast en oprecht geïnteresseerd.

Toen ik moeder werd van mijn eerste ben ik echt door een rotperiode gegaan omdat mijn schoonfamilie zich ineens zo anders ging gedragen richting mijn man en mij. Totaal geen aandacht meer voor hoe het met mij en mijn man gaat en alleen maar overdreven doen dat ZIJ opa en oma werden/waren geworden en waarom de baby hun kleding nog niet aan had etc. Als we over onszelf begonnen was het 'uhu' en niets. Dit kan een van die dingen zijn waar niemand je voor waarschuwt maar wat ook kan horen bij zwanger zijn/moeder worden. Vind er je eigen weg in en vooral: zet je eigen gezin op 1. 😘

Oh dit is een redelijk herkenbaar verhaal toen ik zwanger was van onze dochter. Wij vertelden super trots dat we eindelijk zwanger waren. Dat we al ruim 1.5 jaar bezig waren en ondertussen al bij een fertiliteit arts liepen wisten zij niet. Mijn schoonvader zijn reactie was. Nou als t maar wel gepland is dan. Dus ik was helemaal flabbergasted van zijn reactie. Geen gefeliciteerd of een knuffel of iets. Mijn schoonmoeder is nogal volgzaam naar haar man en doet dan dus ook niks ondanks dat zij misschien wel heel blij was ofzo. De gehele zwangerschap heb ik nooit gehoord goh hoe gaat 't met je. Hoe gaat het met de baby. Wanneer hebben jullie een controle. Nooit was er interesse in ons of de baby. Tot grote ergernis van mij. We hebben wel op een gegevenmoment een cadeautje gekregen wat 100% vanuit mijn schoonmoeder kwam super lief. Maar dat was ook het enige waarin ik ooit betrokkenheid heb gevoeld in de hele zwangerschap. Toen onze dochter uiteindelijk geboren was. Stond mijn schoonvader 5 minuten later op de stoep toen wij net thuis waren. On aangekondigd. Weer flabbergasted en het gewoon maar laten gebeuren want wtf. Gelukkig was hij na een kwartiertje ofzo ook weet weg maar mijn man en ik zeiden echt tegen elkaar later toen we et op terug keken. Wtf. Dit zouden we een volgende keer anders aanpakken. Nu zwanger van nummer 2 en ze zijn nu natuurlijk al opa en oma en zijn ondertussen wel wat meer betrokken. Maar nogsteeds echt niet zoals mijn ouders of mijn "bonus" schoon ouder. Lang verhaal zijn soort surrogaat ouders van mijn man. Ze passen bijvoorbeeld ook nooit op. Ook niet sporadisch of bij nood. Moet ook zeggen dat ik daar ook niet gelukkig van zou worden nu maar goed als zij vanaf het begin af aan interesse etc hadden getoond en gedaan hadden als of ze het ook leuk vinden dan wad het misschien al anders geweest. Goed ik laat deze mensen gewoon hun zijn en ik ben ondertussen gewend aan de afstandelijkheid en de desinteresse enzo dus prima

Echt heel bizar dat het zo gelopen is. Toen de baby eenmaal geboren was stonden ze dus direct op de stoep. En daarvoor deed het ze weinig. Jammer dat sommige schoonouders zo zijn. Gelukkig zijn je ouders en bonus schoonouder wel heel betrokken! Uiteindelijk redden we ons wel prima natuurlijk, maar het voelt gewoon schijnheilig aan. En wat je zegt.. dat gedrag verwacht je gewoon niet en dan overvalt het je op zo een moment. En achteraf denk je dan: dat had ik heel anders willen doen. Ik probeer nu ook direct uit te spreken wat me dwars zit. Dan hoef ik er geen stress van te ervaren en ben ik gewoon eerlijk Ipv maar over me heen laten lopen.

Jaa bizar hé. Ik heb het geaccepteerd dat ze zo zijn en ga me er ook niet druk om maken. Ik vind het leuk als ze een keer wat moeite doen maar ik houd mijn verwachtingen op 0 bij ze. Ik ga me er ook niet meer druk om maken of frustreren oid. Waar ik dit eerder wel kon doen. Ik ben idd dankbaar dat wij genoeg andere betrokken lieve mensen in onze omgeving hebben. Probeer te kijken naar wat je wel hebt en welke mensen er wel voor jou je man en je kindje zijn. Ik vind het vaak vooral heel erg sneu voor mijn man maar mijn man weet ook hoe ze zijn en kijkt idd ook naar de mensen die we wel hebben. Dat is prima en daar houden we ons aan vast.

Bij mij hetzelfde, toen we het vertelde waren ze super enthousiast en blij. Als ik ze zie vragen ze hoe het gaat, verder geen enkele interesse… Ieder z’n eigen leven denk ik 🤷🏻‍♀️