Ons zoontje is nu 3 weken oud en geef dus nu ook 3 weken borstvoeding (op verzoek). Ik had het voornemen om minstens de 6-7 weken te halen omdat ik dat bij mijn 1e zoontje ook tot 7 weken heb gegeven. Maar door postnatale depressie de voor mij pijnlijke keuze moeten maken om te moeten stoppen.
Ik was zo blij om deze mogelijkheid weer te hebben met weer super goede productie als voorheen. Kleine hapt goed aan, eigenlijk niks te klagen. Alle ongemakken doorstaan van de eerste fase zoals stuwing en pijnlijke tepels, intense naweeën tijdens voeden etc. Nu gaat het allemaal soepel maar… ik ben zo zwaar vermoeid dat ik de kracht bij elkaar moet rapen om mijn bed uit te komen, de trap af te lopen te bedenken dat ik me zo slap voel dat ik er als een halve gare bij loop, geen energie of fut heb om het huis uit te gaan en is lekker te wandelen met mijn gezinnetje.
Aan de nachten zal het niet moeten liggen want de kleine man slaapt gerust 4 tot 6 uur door (buiten de regeldagen om). Af en toe kolf ik af en pakt mijn vriend het op maar dan kolf ik als hij de fles geeft.
Nu gaat mijn vriend weer beginnen met werken en maak ik me nu toch zorgen over, want ik moet toch paraat kunnen staan voor de 2 kiddo’s 🥺
Ik overweeg te stoppen met borstvoeding met zoveel pijn in mijn hart, het blijft toch een mooi intens moment om dit met mijn baby te kunnen delen, de connectie die je voelt als je elkaar in de ogen kijkt en toch de rust die je dan even voelt, stoppen voelt als een grote faal.
zijn er meer mama’s die dit hebben ervaren en zo voelen en hoe gaan jullie ermee om?