Terug denken bevalling

Heel herkenbaar! Ik vond er niets aan om zwanger te zijn, maar de bevalling daar keek ik echt naar uit, ondanks de pijn die ik bij de eerste bevalling heb gehad. Nu ging het bij de deze tweede bevalling weer heel anders en is het uiteindelijk een keizersnede geworden, maar ik kijk er weer met een goed gevoel op terug. Vooral ook de spanning vooraf wanneer het zou gaan gebeuren en dan vanaf het moment dat m'n vliezen braken.

Hier hetzelfde! Echt heimwee.. ook naar alle lieve verpleegsters en verloskundige. Hoe lang is je bevalling nu geleden? Bij mij word dit gevoel gelukkig steeds minder / overheersend.

Dit is 100% hoe ik me de afgelopen weken al heb gevoeld en nog steeds. Ik denk echt met weemoed terug aan die dag en ook de periode daarna dat we nog in het ziekenhuis zijn gebleven. Het was zo'n bijzondere week en de hulp die we kregen was fantastisch. Nu we het thuis zelf moeten doen voelt het soms best onzeker en ineens heel erg echt.

Wow ik dacht dat ik de enige was. Vanaf de dag voordat de kraamverzorgster weg ging heb ik mij een week lang mentaal ontzettend beroerd gevoeld; extreme heimwee naar de bevalling/kraamweek, gevoel van opgesloten zitten, dat ik weg moest van waar ik was, maar waar ik ook heen ging bleef dat gevoel. Het gekke is: ik had dit precies zo bij de eerste. Hoe hebben jullie je hier doorheen gesleept?

Absoluut dit, inderdaad. Dat opgesloten gevoel. Mij helpt het om erover te praten met mijn vriend en af en toe even flink hard te huilen.

Ik heb precies hetzelfde. Ik mis zowel de bevalling als de zwangerschap (ookal was ik daar aan het einde juist helemaal klaar mee). Echt heimwee en steeds flashbacks naar de verschillende momenten en mensen die betrokken waren bij de bevalling. De emoties die daarbij komen worden gelukkig wel minder sterk.

Ja ik ook hoor, zo’n bijzondere en leuke dag!

Precies dit. Ik mis het zwanger zijn heel erg en weet nu niet meer zo goed hoe het voelde, terwijl ik deze zwangerschap best zwaar vond en niet kon wachten totdat ik niet meer zwanger zou zijn en alles weet kon eten/drinken. Nu na twee weken vind ik dat helemaal niet meer bijzonder en denk ik steeds aan de tijd dat ik zwanger was, hoe dat voelde enzo. Zijn dit de hormonen? Ik hoop het… dan is het maar tijdelijk.

Ik dacht ook dat ik de enige was die zo “nostalgisch” terugkijkt op de afgelopen tijd. 12 dagen geleden ben ik bevallen van onze dochter en ook ik mis het zwanger zijn, de dag van de bevalling en de kraamweek. En dat terwijl de zwangerschap toch best oncomfortabel was op het einde… ik mis de gezellige schopjes en zelfs haar schedel die in mijn ribben drukte waardoor ik eigenlijk niet meer comfortabel kon zitten (ze lag in stuit). Ook de dag van de bevalling, wat een indrukwekkende dag en het moment dat ze daar dan midden in de operatiekamer op je borst komt te liggen. En ook alle lieve verpleegsters die ons zo goed geholpen hebben. Ik mis ook onze kraamhulp sinds zij 4 dagen geleden afgesloten heeft.. wat een geweldige hulp was dat zeg! Zo’n lieve vrouw. Het zal vast allemaal een plekje krijgen in de loop van de tijd… en voor nu er over praten met elkaar, ik ben in elk geval blij dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.

Heb ook precies dit. Was net op ziekenbezoek bij mijn schoonmoeder in het ziekenhuis. Ivm gynaecologische operatie ligt ze op dezelfde afdeling als waar ik ben bevallen. Ik zag weer een paar bekende gezichten en voelde zo de drang om bij ze in de koffie kamer te gaan zitten en de hele avond bij ze te blijven 🤣

Hier idem! Dat gevoel zal voorlopig nog wel blijven. Ik had dit met mijn eerste ook en dat is nooit volledig weggegaan 😂

Hier nog zo 1... het is zelfs zo erg dat ik ondanks dat ik 27 september ben bevallen ik nog steeds kom neuzen in de oktober groep en met jaloezie topics lees over de dames die nu in die spannende laatste loodjes zitten en harde buiken hebben etc. Hoe er word gesproken over een actieve baby in de buik en of dat iets zegt over een naderende bevalling.... pfff kan er nog steeds om huilen en wat mis ik ook de kraamweek. Gedoe ik heb t de afgelopen paar weken ver weg gestopt dit gevoel en ben gewoon door gegaan maar ineens is het er weer nu ik dit dan weer lees van jullie. zo herkenbaar. Weemoed, heimwee naar die veel te zware buik. Dat geweldige moment dat zijn hoofdje zo in mn handen zakte en ik hem zelf aanpakte na mijn droombevalling. Het is extra confronterend omdat ik ook merk dat mijn omgeving de gebeurtenis al lang vergeten is en door is gegaan en dit ook een soort van van mij word verwacht.

Hier precies t zelfde.. 9 maanden lang leef je van moment naar moment, eerst die positieve test, vervolgens de eerste echo, vervolgens misschien wel de geslachts echo en zo verder tot dat je wacht op de bevalling. Wanneer je kleintje geboren is en de kraamweek erop zit, veel al op bezoek is geweest en je partner weer gaat werken, beland je in een keer weer terug in de keiharde realiteit. Ik mis gewoon de magische tijd waarin we de afgelopen maanden hebben geleefd, de bijzondere momenten en die veelste grote en zware buik🥺

Ik vind het wel een schrale troost dat er meerderen zijn die zich nu zo voelen. Misschien is het dan toch niet zo gek om je zo te voelen na een bevalling. De ziekenhuisafdeling waar ik ben bevallen heeft een instagrampagina die ik ook regelmatig bekijk. Even weer terug naar waar alles heeft plaatsgevonden en bekende gezichten zien van tijdens en na de bevalling🥲 Het is toch iets mega indrukwekkends en intiems wat je met een bevalteam meemaakt. Ik kan me voorstellen dat, dat ergens toch een band schept. Ookal is het voor hun 'maar gewoon' werk, staan wij kraamvrouwen stijf van de hormonen en giert de oxytocine door ons lijf. Daar word je ook lekker sentimenteel van.

Dit heb ik ook echt.. vind dat zo lastig. Als ik foto’s zie van mijn zwangere buik/bevalling kan ik gewoon huilen. Nooit gedacht dat ik het zo zou missen. Al die ongemakken. Vriendin van mij is nu nog zwanger. Als ik haar buik zie ben ik jaloers. Het was zo magisch en bijzonder om die tijd met mijn kleine meid in mijn buik te hebben. Toen ze alleen nog van mij was.. klink zo egoistisch want geniet ook van de tijd dat ze er nu is en ook dat gaat veel te snel. Pff hoop dat t hormonen zijn…

Dit heb ik ook! Gewoon jaloers op de mensne die nog zwanger zijn. Vind dat zo lastig had nooit verwacht dit te hebben.. ik was ook echt klaar met mijn zwangerschap maar nu.. het was het mooiste wat ik heb meegemaakt. Ik en mijn baby alleen samen. Die momenten samen.

Ook hier enorm herkenbaar! Wil weer zwanger zijn, de leuke momenten herbeleven en weer bevallen en de eerste nacht alleen samen doen.