Unpopular opinion

Zo herkenbaar. Ik heb hetzelfde gevoel dus je bent niet alleen. Ik kijk er ook enorm naar uit om eind januari terug te starten en eindelijk routine en structuur te hebben. Die is er nu totaal niet, ook al probeer je die te scheppen… tuurlijk zien we onze kindjes doodgraag maar dat neemt niet weg dat het behoorlijk pittig is! Succes nog verder.

Haha nee ik herken dit ook wel , het zet je leven op zijn kop en on hold , maar probeer ervan te genieten , het gaat zo rap , dat je het nog zal missen , Hier is ons klein meisje 8 weken en de oudste 2jhalf het vliegt voorbij

Heel herkenbaar! Heb hetzelfde gevoel momenteel (8w) buiten het willen gaan werken 😂 kan wel niet wachten tot hij beter kan spelen en begrijpen en mss ook beter doorslaapt snachts

Voor velen valt het beter mee met een oudere baby. Ik leef hier van borstvoeding naar voeding. Ook een hier die vaak amper slaapt vaak door krampen van de lucht in haar darmen(zowel dag als nacht). Mijn baby wil alles gezien hebben en liefst plakken op mijn lijf. Ik kijk met een dubbel gevoel om terug te gaan werken. Ergens terug voor mij iets anders doen dan voeden en voeden en voeden (ze drinkt vaak een uur of langer aan de borst) moest ze dan nadien nog slapen was dat niets maar vaak neen hoor ping die ogen weer open. Nu kan ik tenminste nog wat bijslapen ( ochtend vaak wel dat ze goed slaapt) maar als ik terug ga werken sta ik zeer vroeg op ( het zijn nu vaak maar nachten/ dagen van 5-6 uur slaap max voor mij) . Ik heb bang dat ik dan nog minder slaap zal hebben. Ik heb bv geen partner die het eens kan overnemen hier( ook de nachten dus niet) op dat punt weer blij dat ik dan de dagen dat ze naar de crèche gaat ik die uren eens niet moet voeden en even de zorg voor anderen kan overlaten. Toch vind ik haar ergens nog te klein om bij vreemden achter te laten. Ik heb het al moeilijk als ze bv een paar uur bij omi alleen thuis zit.

Awel ik ben heel blij dat ik niet de enige ben. Ik zei het vandaag nog tegen mijn gyneacoloog. Ik voel me soms slecht omdat ik zo denk / me zo voel. Het is niet te onderschatten hoe mentaal zwaar mama zijn is. Je leeft momenteel helemaal in teken van je baby. Ik denk gewoon dat ik geen "baby"mama ben. Ik kijk zelf heel dubbel naar het werken. Ik verlang naar socialel contacten, routine, structuur. Maar ik ga het wel missen om hem nieuwe dingen te zien doen.

Herkenbaar. Er zijn dagen dat ze overdag goed slaapt, en dan kan ik al eens iets voor mezelf doen (een lekkere lunch maken, boekje lezen,..). Maar ook dagen dat ik echt niks krijg gedaan omdat ze alleen maar bij mij wil zijn, heel de tijd. En dat is inderdaad niet erg, maar wel slopend soms. Zeker in combinatie met korte en onderbroken nachten (borstvoeding). Ik start nog niet direct met werken, maar ze gaat vanaf februari wel een paar namiddagen naar de crèche. Ik voel nu al dat ik dat moeilijk ga vinden, maar ook dat ik er van ga genieten om die paar uurtjes even niet alert te moeten zijn.