Somberheidsklachten 18 weken

Hoi! Ik herken mezelf heel erg in je verhaal en wil vooral zeggen dat hoe je je voelt ook héél normaal is. Praat hier over met je verloskundigen, zij staan er echt voor open. Eventueel kun je verwezen worden naar de pop-poli, daar ga ik zelf ook naar toe later in de zwangerschap om een plan te maken voor als mijn somberheid het overneemt na de bevalling. Zelf heb ik vooral heel erg geaccepteerd dat dit is hoe het nu is. Ik voel me niet als mezelf en dat is oké, want vreemd genoeg hou ik wel al heel veel van dat wezentje in mijn buik (had ik echt nooit van mezelf verwacht haha). Ik heb het er met mijn man ook veel over, welke aspecten van onszelf we niet willen laten afpakken door het ouderschap. Het helpt mij dat ik weet dat hij weet wat ik straks nodig ga hebben en andersom. Je mag me ook een persoonlijk berichtje sturen als je dat fijn vindt!

Ik vind de gedachte aan het leventje in mij heel mooi, maar verder vind ik het zwanger zijn tot nu toe echt verschrikkelijk. Gelukkig word daar tegenwoordig wel meer over gesproken, want heel veel vrouwen zitten niet op de roze wolk en vinden zichzelf dan raar als ze edat niet zitten. We weten nog niet hoe het leven gaat zijn met een frummeltje, dus dat maakt het ook logisch dat we onzeker zijn over van alles. Ik denk dat de positieve gevoelens gaandeweg wel komen, en zo niet, dan als frummel er is 😜

Hiii, Ik herken je gevoel heel erg van mijn eerste zwangerschap. Na mijn bevalling had ik tot nog 10 keer erger door al die hormonen en mijn lichaam die helemaal was veranderd. Het heeft echt lang geduurd voordat ik Daar beetje vrede mee had. Nu ben ik na 9 maanden weer zwanger geraakt (ongepland) dus ik ging de zwangerschap al best negatief in, kilo’s nog niet kwijt van de vorige etc. Ik merk ook dat ik me zorgen maak over hoe ik het met twee kids ga doen dalijk (2 under 2). Ben blij dat er tegenwoordig meer wordt gesproken over dat niet iedereen zo blij is in de zwangerschappen maar dat dat ook niet betekend dat je niet blij bent dat je zwanger bent. Deze gevoelens doen niets af aan hoe jij dalijk als moeder gaat zijn of hoeveel liefde je voor je kind hebt/gaat hebben..

Dat lijkt me erg lastig zeg, na 9 maanden alweer zwanger als het niet gepland was. Ik hoop dat je er een beetje door komt.

De tip om het vooral te delen met je verloskundige (die je wellicht doorverwijzen naar de pop-poli) is een héle goede! Is super laagdrempelig (ervaring) en er wordt samen met jou (en soms met partner) een plan gemaakt voor het eind/na de bevalling). Het kán een prenatale depressie zijn/worden of een postnatale depressie worden. Hoeft niet natuurlijk, maar wel belangrijk om vinger aan de pols te houden. Maak het bespreekbaar, net zoals hier❤️😘

Ik herken je verhaal ook. Deze week ook erg emotioneel en moeilijk genieten, elke keer hoop ik op het moment dat ik zin heb om alles te kopen en er enorm naar uit kijk. Bij mij overheerst vooral spanning om alle kwetsbaarheden, opeens ook jaloers rondom m’n partner (lang niet gehad) en onzeker hoe m’n lichaam veranderd. Voel je niet alleen! Ik heb zelf aangeklopt voor een EMDR therapie omdat er bij mij meer speelt rondom verlies. Maar wil je zeggen dat zwangerschap echt geen roze wolk is voor heel veel, ook om mij heen. Zegt niks over de liefde voor je kind!

Heb het inmiddels wel geaccepteerd en vind het nu wel leuk vooral voor mijn dochter dat ze dalijk een zusje krijgt waarbij leeftijdsverschil heel klein is. Maar ook weer beetje somber dat het weer langer duurt voordat ik weer “mezelf” terug krijg. Ik raad je echt aan om lekker veel erover te praten, anders blijft het zo in je hoofd hangen. Ik heb heel wat vriendinnen nu bij wie ik gewoon kan klagen wat ik wil zonder er voor veroordeeld te worden❤️

Heel herkenbaar, en mijn vriend verteld me mAar elke dag dat ik het straks weer allemaal kwijt ben.. Nou ik twijfel daar eenorm over.. Ben nu 20 weken en al 10 kg aangekomen.. ben ook gestopt met roken eig meteen toen ik overtijd was. Elke dag weer kijk ik in de spiegel naar die te dikke benen en billen en buik… Ik kom van 58kg en zit nu op dikke 70kg.

Ja dat beeld dat het weer ‘normaal’ wordt als ik bevallen ben heerst bij mijn partner ook. En hij zegt ook meteen dat hij het niet erg vindt als dat niet zo is (en terecht, dat zou er nog eens bijkomen 😅), maar het is voor mij echt een soort rouwproces merk ik. Klinkt heftig en niets voor mij, maar zo voelt het echt! Mijn borsten zijn ook echt als een malle aan het groeien, dat gaat echt niet meer worden als hoe het was wanneer het uiteindelijk stopt met de melkproductie. Ik kan me niet voorstellen dat ze niet een halve meter lager hangen na die toestand 🙈 En trouwens; wat ontzettend knap van je dat je gestopt bent met roken! Dat lijkt me echt heel zwaar om de gevolgen daarvan er ook nog eens bij te hebben💪