Zwanger met een zieke partner

Hoi! Ik weet niet of het je helpt, maar als doula in opleiding kan ik je wellicht bijstaan? Waar woon je? Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd

Heel herkenbaar. Mijn man is zeer overbelast en overprikkeld door een herseninfarct. Hij kan dus bijv niet mee naar babywinkels of helpen klussen in de babykamer. Mentaal gezien is hij gelukkig wel ‘goed’ dus hij deelt wel mijn vreugde en geluk. Ik ben het inmiddels gewend en heb gelukkig veel vriendinnen die ook zwanger zijn of kinderen hebben, maar het kan soms wel eenzaam en pittig zijn.

Oh sorry misschien was ik niet helemaal duidelijk. Ik heb meer dan genoeg mensen om me heen om over zwangerschapsdingen te praten, maar het is natuurlijk een heel specifiek gemis van een partner dat er niet altijd bij is dat vrienden/familie niet kunnen invullen.

Oh wat heftig! Wel fijn dat hij kan delen in jullie geluk! Vind hij het zelf ook moeilijk dat hij niet fysiek kan helpen? Vraag je hulp aan andere mensen? Ik merk dat ik hulp moet gaan inschakelen voor de babykamer maar weet ook dat mijn man zich dan gepasseerd gaat voelen.. Echt een lastige balans.

Ja hij vindt het zelf ook lastig en jammer, maar begrijpt wel dat ik dus anderen ga vragen om bij te springen. Mijn moeder bijv heeft al aangeboden om te helpen met de babykamer, heel fijn. Kan me voorstellen dat het voor je man rot is om te zien dat hij je niet kan helpen en iemand anders dit moet oppakken. Maar hopelijk begrijpt hij ook dat je een mooi kamertje wil maken voor jullie kindje en kan hij dankbaarheid voelen voor de hulp die jullie krijgen. Maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan

Zit net in een ander schuitje, maar ik kan je gevoel begrijpen. Hier een partner die momenteel revaliderend is van een bacteriële hersenvliesontsteking (december met 112 afgevoerd). Daarnaast is het eerste trimester niet helemaal vlekkeloos gegaan en helaas erg misselijk geweest waarvoor medicatie gehad. Door weinig voeding en dus weinig energie dus ook niet de sterkste geweest. Ik struggel soms met het schuldgevoel dat de zorg van ons bijna 2 jarige af en toe op hem viel/valt terwijl hij ook herstellende is. Ik mag mij niet schuldig voelen, krijg ik dan te horen aangezien dit een bewuste wens was van ons tweeën en het naar omstandigheden echt heel goed gaat. 😊

Wat wil ik veel liefde toesturen naar iedereen ❤️ bij mijn man is vorige maand in zijn hoofd iets van 1,5 cm gevonden. Wat het is is nog steeds onduidelijk. Tumor ms of onschuldige bloedvaten. Door de lumbaalpunctie is ie super ziek geworden en ligt nu 1,5 week plat op bed. We blijven positief en hopen dat die goed komt maar de ergste dingen zijn natuurlijk al door ons hoofd gegaan.

Ach nee wat heftig voor jullie zeg! Ik wens jullie veel moed en natuurlijk al het goede nieuws 💗

Hier een partner met long covid/ chronisch vermoeidheidssyndroom.. Hierdoor komt min of meer alles in huis al voor een langere tijd op mij neer. Ik ben zelf weer opbouwend na een burnout sinds vorige zomer, omdat de situatie me allemaal iets teveel is geworden. Zo weinig tijd voor jezelf en het verwerken van bepaalde gebeurtenissen.. Nu gelukkig wel weer echt beter in mn vel. Dit kindje voelt ook als een enorm cadeau na een hele zware tijd. Brengt zoveel positiviteit voor ons hele gezinnetje ❤️🙏

En nog geen 12 uur na mijn woorden over de positiviteit was mijn ochtend vanmorgen ineens heel wat minder positief.. Hij zat er vannacht zó doorheen (qua pijn, zichzelf en voor zijn gevoel ook constant ons teleurstellen) dat hij afscheidsbrieven heeft gemaakt voor mij en de kinderen en vanmorgen was hij weg toen ik beneden kwam... 😭😭 Gelukkig nam hij de telefoon wel op. Heb een pokerface op moeten zetten en gezorgd dat de kids eerst richting school en opvang gingen zonder dat ze iets merkte.. daarna heb ik hem gezocht en uiteindelijk is ie gelukkig naar huis gekomen, maar man man man ik ben KA-POT van deze ervaring 💔😭

Oh wat verschrikkelijk! Voor hem ook dat hij zich zo heeft moeten voelen en voor jou dat je dit hebt moeten ervaren. Hebben jullie wel de crisis dienst gebeld? 113? Laat dit alsjeblieft nu niet opgepakt worden omdat hij zegt dat het wel weer gaat. Als hij het zo ver laat komen heeft hij écht hulp nodig. Helaas maar al te veel ervaring met suïcide gedachten bij mijn partner.

Hoi dames! Ik sluit me ook graag bij jullie aan, want ik voel veel herkenning bij het lezen van jullie verhalen. Allereerst heel veel liefde en sterkte jullie kant op!! Hier een situatie waarbij mijn man een niertransplantatie heeft gehad en nu gelukkig wel weer een goede nierfunctie heeft, maar door de anti-afstotingsmedicatie heel veel bijwerkingen heeft. Dit zorgt voor veel fysieke klachten (m.n. veel jeuk, slaapproblemen, spierkrampen, weinig energie) maar vooral ook mentaal (door slaaptekort ook regelmatig depressieve episodes en veel passief, weinig tot actie komen). Ik herken veel in de balans zoeken tussen tijd voor mezelf en rust pakken (ook voor het kindje), tegenover me schuldig voelen omdat er dan meer bij hem komt te liggen wat er niet altijd bij kan. En ik herken heel erg het gevoel alles alleen te moeten regelen en uitzoeken, omdat hij hier vaak de energie en daadkracht voor mist. Dat vind ik op dit moment vooral het lastigst, want ik wil dat graag samen delen en met vriendinnen of andere familie is toch anders...

Jeetje wat heftig! Hoe is het nu met jullie? Hebben jullie nog goede hulp gehad sindsdien?

Jeetje wat intens ook! Wel fijn en bijzonder dat hij die transplantatie heeft gekregen! Is er zicht op wanneer de bijwerkingen minder zouden kunnen worden? Ik heb de laatste tijd wat inimini dingetjes kunnen doen met mijn man samen, zo koop ik alle meubeltjes op marktplaats en die halen we dan samen op. Dat vind hij wel leuk! (Wel deelnemen, maar geen drukte of iets moeten regelen haha) Hoe ver ben je nu? Ik merk dat mijn man het allemaal veel concreter kan maken nu dat ik 18 weken ben en we weten dat we een jongentje krijgen. Daardoor kan hij ook meer opbrengen ‘voor zijn zoon’ 💗

Nee die medicatie is levenslang en de bijwerkingen dus waarschijnlijk ook. We hebben hierdoor ook lang getwijfeld of we wel voor een kindje zouden proberen, maar uiteindelijk vonden we het beiden ook zonde om ons hele leven te laten leiden door rampscenario's. Maar het voelt daardoor wel lastiger dan hoe het bij onze vrienden gaat voor mijn gevoel. Ah ja goeie tip! En wat fijn dat jullie het toch zo samen kunnen doen! Wij hebben nu afgesproken dat we iedere vrijdag in ieder geval 1 tankje afvinken van de lijst met voorbereidingen/klusjes. Afgelopen vrijdag was de eerste keer en hij stelde zowaar voor om de extra vrije dag met bevrijdingsdag ook te gebruiken voor een extra klusje. Dus ik helemaal blij haha! Ik ben nu 17 weken. Wij wachten op de 20 weken echo voor het geslacht, maar ik denk dat hem dat ook wel meer gaat helpen om er dan meer een beeld bij te hebben.

Wat mooi dat jullie er wel samen voor gekozen hebben toch een gezinnetje te beginnen! Dat is denk ik al een hele sterke basis. Krijgt je man ook hulp voor zijn mentale gezondheid? De therapeut van mijn man is juist ook veel bezig met het aanstaande vaderschap en gaat in een latere fase ook mij en ons kindje meer in zijn behandeling betrekken. Juist omdat de verwachting is dat zijn depressie nooit helemaal zal verdwijnen. Hoewel je het om je heen niet veel ziet zijn jullie natuurlijk zeker niet de enige bij wie ziekte een rol speelt in het leven. Wij gaan zelf in de zomer ook naar de pop-poli om een plan op te stellen mocht mijn man of ik heel erg omslaan na de bevalling. En super goed idee van elke week 1 taakje! Zo komt het vanzelf af 🌞

Hi dames, wat een belangrijk topic en wat een fijne reacties onderling. Mijn partner heeft een chronische darmziekte en kan totaal onverwachts er ineens vanaf liggen. Ook dagelijks pijnklachten, vermoeidheid, gewrichtskrampen en depressieve episodes. Wij hebben een lief en levendig zoontje van 2,5 rondlopen en nu zwanger van de tweede. We hebben besloten om een au pair in huis te nemen na de bevalling. Ik hoop en verwacht dat zij (hij?) kan helpen met de onverwachtse momenten, het huishouden en de zorg voor de kids. Sterkte iedereen met de dagelijkse uitdagingen en fijn om jullie ervaringen te lezen

Hij heeft wel psychologische hulp gehad, maar nu niet meer omdat de behandelingen "op" waren en zijn therapeut dus ging afsluiten. En dan zit zijn passiviteit dus in de weg om zelf vervolgstappen te nemen. Ik ben zelf psycholoog, dus moet soms echt op mijn tanden bijten en op mijn handen zitten om hem geen adviezen te geven haha. Maar die pop-poli is nog wel een goede! Die ga ik wel in gedachten houden. Fijn dat de therapeut van je man hier ook zo goed aandacht aan besteed. Hopelijk gaat het je/jullie veel steun geven!

Dat klinkt ook pittig! Maar een mooie oplossing denk ik met een au pair, zodat het voor jou ook te doen blijft. Wij hebben daar ook wel over na zitten denken, maar ik heb echt geen idee waar ik dan moet beginnen met zoeken. Vind het toch best spannend dat je dan iemand in huis haalt die je helemaal niet kent. Hoe gaan jullie dit aanpakken? Ik hoor het graag als je nog tips hebt 😉

Was hij al ziek bij de geboorte van jullie zoontje? Ben benieuwd om te horen hoe dat is gegaan, of je veel op hem kon leunen of juist misschien niet. Een au-pair klinkt inderdaad heerlijk, lijkt mij ook gek een extra mens in je huis haha. Maar als dat voor jullie kan, why not!