Slaapgewoonten doorbreken

Hoi allemaal, Dit wordt een langer verhaal maar ik hoop toch op verschillende reacties waardoor ik wellicht wat meer helderheid en "normale" ideeën krijg. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een topic plaatste. Toen mijn eerste kind, dochter van inmiddels bijna 4, net geboren was heb ik een aantal topics geplaatst waaruit denk ik wel blijkt dat we/ik mentaal gezien geen makkelijke start heb gehad op gebied van angsten en depressie. Ook sliep ze heel slecht, veel gebroken nachten. Dat gaat nu, sinds ze 3 is, eindelijk een stuk beter. Echter hebben we door mijn mentale problemen, de relatieproblemen, het problematische slaapgedrag inmiddels een aantal bijzondere slaapgewoonten ontwikkeld. Ik zeg bewust 'bijzonder', omdat ik niet alles per se negatief vind (sommige dingen vind ik niet ideaal maar bieden haar wel geborgenheid) en ik mezelf ook niet teveel wil afstraffen of beschuldigen van deze situatie. Al voel ik me dus wèl schuldig dat ik het niet "beter" heb gekunt of mentaal sterker ben. Oke dit is de situatie: Lange tijd heeft ze een speen gehad waarmee ze in slaap viel en waarvoor ze meerdere keren per nacht wakker werd. Tot ze bijna 3 was, want toen wilde ik heel graag dat ze de speen weg zou doen omdat ze scheve tanden kreeg en ik snachts meermaals op zoek moest naar de speen. De manier waarop heb ik alleen niet goed aangepakt achteraf gezien. Ik heb hierin niet naar mijn gevoel geluisterd en het op een te harde manier gedaan. Een manier die niet bij mij en mn dochter past. Ik had haar wel al een periode lang en een aantal keer uitgelegd dat haar speentje op een gegeven moment weg zou moeten. Ik heb haar de vrijheid gegeven zelf aan te geven wanneer ze er klaar voor zou zijn en haar geprobeerd zelfverzekerd te maken door te zeggen dat ik denk dat ze zonder kan, dat haar beste vriendje nu ook geen speen meer heeft, dat ze haar knuffels mag houden etc. Achteraf voelt dit als manipulatie van mijn kant. Op een dag zei ze dat ze er klaar voor was (nadat ik haar herinnerde dat ze het zelf aan mag geven). Ik heb toen direct doorgepakt door haar zelf haar speen door te laten knippen en weg te gooien. Zodat we ook ècht niet meer terug zouden kunnen. Achteraf voel ik me schuldig dat ik haar de verantwoordelijkheid heb gegeven voor iets dat ze al vreselijk moeilijk vindt. Dat bleek ook wel want ze moest direct na het knippen hartverscheurend huilen. En nu, een jaar later, heeft ze nog steeds momenten dat ze er ècht verdriet en pijn van heeft. Ik heb het een beetje proberen te verzachten door er een half jaar later (toen ze het weer moeilijk had) alsnog een verhaal omheen te breien, iets over spenen-land waar spenen heel graag willen zijn. Dit fantasieverhaal lijkt het minder traumatiserend voor haar te maken. Eigenlijk sta ik er niet achter tegen haar te liegen maar voor nu helpt het haar iets. Door dit verdriet/trauma wat ik haar heb aangedaan (gevoelsmatig) kan ik het niet aan om ook nog haar fles van haar af te nemen. Ze drinkt voor het slapen gaan in bed nog een flinke fles warm water (gelukkig geen melk meer, dat was al een overwinning in het afgelopen jaar). Deze fles "moet" ik voor haar vasthouden. Hiervan wordt zij rustig genoeg om in slaap te kunnen vallen. Een enkele keer wil zij snachts of sochtend nog een warme fles. Door deze fles plast ze snachts veel in haar luier. Verder zijn wij van in slaap wiegen al wat stappen verder doordat ze nu gewoon naast mij ligt en in mijn aanwezigheid in slaap valt. Eerst was dit in het "ouderlijk" bed, nu heeft ze zelf een groot bed waar dus een volwassene naast past (formaat 'twijfelaar' en de hoogte is montesorri. Heel laag dus zodat ze zelf in en uit kan stappen). Vervolgens als ze eenmaal slaapt (meestal 20.00, eerder lukt niet), kan ik wel bij haar weg om even wat voor mezelf te kunnen doen. Niet lang want om 21.00 ben ik doodop en ga ik zelf slapen. Vervolgens slaapt of ik, of mn vriend naast haar in bed. De andere ouder slaapt naast onze dreumes (nu 14 maanden) in het "ouderlijk" bed (wat dus al laaang geen ouderlijk bed meer is). Het is wel eens voorgekomen dat peuter savonds wakker werd en compleet in paniek was dat er niemand bij haar was en dat het donker was. Een nachtlampje is geen optie. Dat houdt haar wakker. Ik heb toen uitgelegd dat we savonds altijd even beneden zijn om op te ruimen maar dat we altijd in haar buurt zijn en ze nooit alleen in huis is. Echter, zou ik niet willen dat ze een keer snachts wakker wordt en zo bang is. Ik vind dat oprecht heel zielig voor haar dan. Ergens wil ik haar dus graag doe geborgenheid blijven geven snachts. Anderzijds wil ik dit optijd afbouwen zodat we niet met ons tweede kind in hetzelfde parket terechtkomen en er nooit meer (relatief makkelijk) vanaf komen. Ook ben ik wel toe aan een eigen bed met mn vriend samen. Onze dreumes is in basis eenzelfde type slaper als peuter, alleen zijn we er net anders mee omgegaan waardoor dreumes nu zelfstandig in slaap kan vallen in eigen bed. Diep in de nacht wordt dreumes vaak wel wakker, huilend, en dan nemen we dreumes in het grote bed. Dreumes heeft een speen, die hij amper wil/gebruikt. Bij het naar bed brengen overdag geef ik sinds kort nooit meer een speen. Ik geloof erin dat dreumes makkelijk zonder kan. Even doorpakken misschien. Maar savonds is mijn vriend degene die onze dreumes bed brengt, omdat mijn dochter per se alleen mij wil. Mijn vriend geeft onze dreumes savonds wèl een speen. Dit irriteerd mij. Echter is het zo dat dreumes savonds minder makkelijk in slaap valt dan overdag. En aangezien vriend degene is die hem naar bed brengt, heb ik het gevoel dat ik geen poten heb om op te staan. En overigens ook geen energie om dit met vriend te bediscussieren. Vriend heeft ook wel duidelijk gemaakt dat hij degene is die savonds bepaald, gezien hij degene is die het naar bed brengen van dreumes onder zijn hoede heeft. Idealiter zou ik willen: 1. Peuter geen fles meer voor het slapen gaan (en ook niet soms snachts en sochtends) 2. Peuter oefenen met geen luier snachts (waarvoor we waarschijnlijk eerst punt 1 moeten "oplossen"). 3. Ooit weer een echt ouderlijk bed hebben en de twee kinderen gezamenlijk in een andere slaapkamer. (We hebben maar 2 slaapkamers). 4. Van mn schuldgevoel af over het speen-debakel 5. Mn dreumes afentoe naar bed brengen, waardoor ik zn speen niet geef en die speen de deur uitkan voordat hij net zo gehecht raakt als mn dochter en ik weer met het probleem zit en schuldgevoel ga krijgen als ik hem ooit zn speen ga afnemen. 6. Steun willen van mn partner in bovenstaande. Maar dat is een illusie helaas, dus ik ontvang vooral graag tips om hier zelf sterk in te gaan staan/voelen. Zie mij maar even als alleenstaande ouder hierin haha. 7. Ik sta ook open voor het idee om deze huidige slaapwijze (voorlopig) te accepteren. Vanuit de visie dat samen slapen gezond is, goed is voor de hechting etcetera. Diep in mn hart voel ik dit ook zo, maar mn hoofd bemoeid zich er mee. Echter lost dit accepteren niet alle punten op. Alvast enorm bedankt voor het lezen en reageren! Liefs :)