Liefde is weg bij partner, bang om single mom te zijn.

Ach meis wat ontzettend rot om te lezen zeg.. heb je enig idee waar dit vandaan komt? Is het iets van de laatste tijd? Lastig dat hij niet wil praten. Beseft hij dat je serieus erover nadenkt om bij hem weg te gaan, of interpreteer ik je verhaal verkeerd? Super lastige situatie! Een ding is in elk geval wel zeker, jij kan dit sowieso! Mama’s kunnen dit 😘 sterkte en hopelijk komt hij snel tot bezinning

Heel veel sterkte lieverd. Wat super verdrietig. Jij en de kleine kunnen dit zeker. Genoeg single moms om Mij heen! Sterkte!

Hey lieverd, Ik zit in een soort zelfde situatie alleen bij mij is het dat zijn ouders een grote (negatieve) rol hierin hebben jammer genoeg is het een moeders kindje en luistert hij voornamelijk alleen naar zijn ouders. Ik voel me ook super eenzaam en de liefde lijkt dood te zijn voor hem, ik slaap al een aantal dagen bij mijn moeder. Ik heb lang op internet zitten lezen hoe het gaat zijn als singel mom. Wel heftig wat ik allemaal lees en het is zeker niet makkelijk maar ik geloof er wel zeker in dat alles wat je krijgt of meemaakt in het leven dat jij dat aan kan ongeacht hoe erg jij denkt van niet. Ik wil niet zeggen dat het jou hormonen zijn maar het kan zo zijn dat het erger word gemaakt daardoor en het verstandig is om je een beetje terug te trekken en om goed na te dneken of dit wel is hoe je wilt leven. En denk aan de gezondheid van je baby en aan die van jou je weet niet wat morgen gaat komen en geniet van elke stap met hem/haar, misschien heeft jou man tijd nodig om ook te wennen en om te beseffen hoe serieus dit eigenlijk is en dat hij vader word.

Ik ben bewust single mom (to be), ben zwanger van een voor mij onbekende donor. Dus in dat opzicht heb ik misschien "makkelijk praten" maar ik geloof er echt in dat iedere vrouw dit kan💪,jij dus ook! En natuurlijk zou het het fijnste zijn als alles goed komt met je partner, in de ideale wereld deed ik het ook niet alleen. Maar liever alleen een kind opvoeden dan samen met iemand waar je niet gelukkig me bent... heel veel succes, sterkte en wijsheid in deze moeilijke tijd 😘

Ik was ook pretty much single met mijn zwangerschap en erna.. Dat heeft heel veel pijn gedaan (want we woonde wel nog samen) dus mijn gevoelens werden ook nooit beantwoord.. Maar ik kan je zeggen, Waneer je eenmaal echt echt alleen ervoor staat (zonder partner) Gaat het veel beter dan dat die nog bij je was ! Zoals het nu gaat met aanwezig zijn maar wetend dat het over is doet echt pijn .. Maar eenmaal weg en beseffen komt het echt wel goed! Jij kunt dit 🍀

Ik hoop voor je dat het niet nodig is, dat jullie er samen uitkomen. Doe daar je best voor! Maar als het niet anders kan, Jij kunt het!!😘 sterkte

Ik hoop voor jou dat het nog weer goed komt tussen jullie. Voel jij dit alleen dat het over is tussen jullie of voelt hij dat ook? Het is misschien ook zijn karakter. Jij voelt je zwanger maar misschien voelt hij dat totaal niet. Ik was in mijn 1e zwangerschap ook vaak verdrietig hierover. Mijn vent is ook niet zo behulpzaam en zorgzaam. Maar waarom niet? Omdat ik degene ben in de relatie die altijd kei stevig in haar schoenen staat. Ik zeur niet als ik ergens last van heb en zorg dat ik voor mezelf zorg. Toen ik zwanger werd verlangde ik ook naar die arm om me heen en gesprekken over de baby en samen zwanger zijn. Maar ik was de enige die zwanger was en hij voelde dit totaal niet. Met hem ging het wel prima namelijk😂 ieder beleeft deze periode op zn eigen manier en ook voor hun is het erg spannend om vader te worden. Er gaat alleen erg weinig aandacht uit naar de partners en die kroppen het soms juist op. Toen de kleine geboren werd zag ik bij hem iets omslaan, hij werd gevoeliger en nam de 1e week de nachten volledig voor zijn rekening. Ondanks dat hij snel weer ging werken(eigen bedrijf) stond hij regelmatig op de stoep om even te checken hoe het ging en of we nog wat nodig waren. Voor hem begon het avontuur daar pas. Nu in de 2e zwangerschap vraagt hij me wel wat vaker hoe het gaat maar laat me alsnog veel geworden. Soms is hij ook wel even klaar met mn gezeur, de leuke dingen die we normaal samen doen staan nu toch stil en hij vind het vooral ook erg saai 😂 hij is geen prater maar ik hoor het als hij met zn vrienden praat hoe zijn gedachtes echt zijn.

Allereerst, wat ontzettend verdrietig voor je. Ik hoop dat je er wat aan hebt maar dit heb ik meegemaakt. Ik ben welliswaar nu getrouwd, maar ik ben ook single mom geweest net na de geboorte van mn eerste. Ik was 20 jaar en stond er helemaal alleen voor. In het begin is het zeker even zoeken naar de juiste draai, ik had toen ook veel boze gevoelens, waarom moest ik dit alleen doen, is toch niet eerlijk? Ik sta op verzorg en doe en hij krijgt alleen t leuke speel gedeelte? Maaaaar.. Na een tijdje zakte de gevoelens, had ik mijn draai gevonden en was ik blij om alleen te zijn samen met mn dochter, want een nare of slechte relatie samen maakte de sfeer in huis ook niet beter. Al met al.. Als ik het kan (en zovele met mij) kun jij het ook! Kies voor jou en je kindje. Stress en ruzies en verdriet is niet goed en gaat je kindje ook voelen. Het is een zeer lastige en vervelende vooral verdrietige situatie, maar je verdiend je beter te voelen. Nogmaals je kunt dit! Zeker weten! Heel veel sterkte en wijsheid met de moeilijke beslissing en ik hoop dat alles either way other way goed gaat komen voor je. ❤️

Was je partner voor de zwangerschap wel zo? Ik weet van mijn vriend dat hij winkelen bijvoorbeeld niks aan vindt. Hij is dan ook maar een keer mee geweest na de echo om haar eerste pakje te kopen. Verder winkel ik met familie of alleen. Dit vind ik totaal niet erg. Voor een man is het ook allemaal nieuw en spannend. Wij voelen leven in de buik. Het kan toch zijn als de baby er is dat alles goed komt? Ik zou er toch echt voor gaan tot aan de bevalling...

I'm a single mom and I'm rocking it. Jemig wat heftig, ik hoop echt dat het tussen jullie goed komt. Het kan zijn dat je partner de verandering die er aan komt eng vind. Dikke knuffel van af deze kant Ik ben sinds 2008 single moeder van de oudste 2 van mij. Van de kleine in nn buik sinds dat ik 7 weekjes zwanger was. Maar of ik het single mom zijn rock, geen idee. Het is pittig, eng en wat allemaal nog meer. Maar 1 ding weet ik wel, je kan dit. Je bent sterk, nu zoveel verdriet, wanhoop. Dat maakt plaats voor kracht en liefde voor de kleine en dan merk je dat je echt heel veel kan. Ik lig op het moment in het ziekenhuis zwanger te zijn, zoveel moeders met partner(spanning is van hun gezicht af te lezen)

Wat verdrietig voor je. Je alleen en eenzaam voelen is zo'n heftig en pijnlijk gevoel, dat gun je niemand❤️ Ik vraag me af of de dingen die je benoemt, (laatste dates, samen kijken naar dingen die nog missen voor de baby, fantaseren over de toekomst, oprecht vast houden etc) het "enige" is of benoemt hij ook echt dat de liefde over is? Mijn partner is namelijk vanaf begin af aan ook absoluut niet zo. Ik heb alles zelf geregeld rondom de baby, mijn buik voelen heeft hij nooit prettig gevonden en ook alleen een paar seconde gedaan als ik zijn hand er op legde etc. Eigenlijk alles wat je beschrijft heeft mijn vriend ook nooit gedaan. Heb me daar heel eenzaam en verdrietig door gevoelt (en als ik er diep over na denk dan voelt het nog steeds als een gemis, ben inmjdds 35 weken zwanger) . Maar ik heb niet het idee dat ik daardoor een singel mom wordt. In iedergeval niet dat hij die knoop door gaat hakken omdat hij, zoals jij zelf beschrijft, minder liefde voor mij voelt... Zegt jou partner ook echt dat het leeg is, op is, er minder liefde is etc? Of is het meer je eigen angst die voort komt uit zijn onverschillige houding richting jou en de zwangerschap? Al met al heel veel sterkte en liefde voor jou gewenst ❤️

Hey meid! Ik lees U bericht en het enige wat ik afleid is dat gij dit vooral denkt dat ge single mom wordt. Want nergens lees ik dat hij effectief ook zegt dat hij je niet meer wilt? Het gaat vooral om jou gevoel. Ik denk dat vooral niet U partner maar U het moeilijk heeft met de komende verandering. Dat je momenteel vrij emotioneel zijt.. Ik snap dat ge mss meer steun wilt van U partner , maar wat moet hij dan doen? Het is en blijft een man. Mijn partner gaat ook niet mee winkelen , maar dat deed hij al ervoor niet. Mijn partner gaat me ook niet extra knuffelen ofzo omdat iik zwanger ben hoor .. Voor ons is zwanger zijn vrij zwaar maar een man weet diit niet echt he. Voor hen blijft het momenteel van zolang de baby iinn de buik zit , zit het goed.. Mannnengedachten he 😅.. Tijd samen spenderen omdat je dan een kind zal hebben hohja.. da was jullie keuze toch? Om drama te maken daarvoor.. Ik denk dat hij vooral er rustig bij blijft dat ge bijna moet bvallen maar dat gij aan het stressen zijt voor de verandering in U leven.. Ik denk dat ge zult in plaats van boeken lezen van single mom best es boeken zult lezen over hoe ontspannen want ik denk als jij op deze manier blijft doorgaan dat U zelf zult zorgen dat het tot een breuk zal komen door U gedrag. Ik bedoel mijn bericht totaal niet verkeerd. Maar als ik U tekstje lees .. Zit gij vooral U eigen kop zot te maken.. Succes & Hey Keep Calm! Xx

Zoals jij het beschrijft heb ik het deels ook! Mijn man word gek van 't eeuwige gepraat over zwanger, bevallen nu en waar ik zo naar uit kijk. Ik krijg dan te horen dat ik teveel nadenk en opzoek, haha. Al doen wij dan nog wel leuke dingen samen, zoals we altijd al deden. Maar alsnog begrijp ik de gevoelens, ik was altijd erg sterk en geen pijntjes. Nu ik zwakker ben, daar heeft hij moeite mee en meer pijntjes krijg en dat vind die nog erger. Kan die niet aan zien!

I'm a single mom and I'm rocking it! Ik ben n BAM moeder. Of nouja bijna. (Morgen 34 wk en ik ben 40 jaar) ik vind t heel verdrietig om dit zo van jou te lezen. Is hij de hele zwangerschap al zo of is t iets van de laatste tijd? Misschien toch eens proberen om met m te praten, misschien vindt hij t allemaal wel heel spannend en weet hij niet zo goed wat hij ermee moet. Wij hebben de kleine in de buik en zijn al n beetje moeder en hebben al n band met t kindje. Probeer er wel over te praten ook hoe jij je voelt en hij zich voelt. En geef aan wat jij mist en wat je nog wilt of moet doen. Ik weet dat ik t zwaar krijg alleen met n kleintje. Kan geen partner snachts aantikken om te zeggen dat de kleine huilt en misschien iets nodig heeft. Ik sta er overal alleen voor. Ik heb GE-WEL-DIGE vrienden maar aan mn vader en zus heb ik niks. Ben net verhuisd en vrienden hebben geverfd en mij verhuisd. Mn vader is toevallig nu 1x in mn nieuwe huisje geweest en mn zus nog niet. Ik weet dat ik volledig voor mn kleintje ga en ik ga rocken. Iedereen kan dat! Probeer met je partner te praten en ik hoop dat jullie eruit komen. En komen jullie er niet uit.... weet dat jij t echt wel gaat redden met de kleine! Zoveel liefde ga je krijgen en jij kan dit! ❤

Mijn eigen moeder is een single mom en heeft het zelfs zonder hulp van familie moeten doen. (Ze is op haar 18e helemaal alleen naar Nederland gekomen) Zij rockt het nog steeds! Ik heb zoveel respect voor die vrouw. Hoe zij het heeft gedaan weet ik niet, maar zij noemt het de oerkracht van een moeder. Zij legt het zo uit: Net als bij de bevalling gaat er een knopje bij je om. Op de een of andere manier weet je wat je moet doen en je gaat op standje 'alles voor mijn kind(eren)'. Ik kan bij de pakken neer gaan zitten, maar daar hebben mijn kind en ik niks aan. Heel toevallig lees ik nu een boek (wat baby's nodig hebben) en gaat het ook veel over de oerkracht van een vrouw en die van de baby. Wat de baby nodig heeft ben jij en andere ervaren moeders die jou helpen, steunen en evt. vertellen hoe het moet (it takes a village net als in de oertijd) misschien dat dit je rust geeft 🙏 Ik zeg absoluut niet dat je weg moet gaan bij je partner, want dat is helemaal niet zo makkelijk. Je hebt iets opgebouwd samen en daar kan je niet zomaar van weglopen. Wat ik je wel wil vragen, is om er heel goed over na te denken. Bestaat er een mogelijkheid dat hij verandert? Zo niet, is dit hoe jij de rest van je leven door wil? En niet alleen voor jezelf, maar wil je dit dan ook voor je kleintje? De kleine en jij zijn verbonden. Alles wat jij voelt, voelt de kleine ook. Ik wens je heel erg veel succes, maar vooral ook oerkracht toe in deze bizarre en moeilijke situatie 💪 een hele dikke knuffel van ver ❤

Wat een herkenbare dingen lees ik hier.. dit is onze tweede zwangerschap. En ik herken ook echt jouw gevoel dat je zou willen dat hij zorgzamer is en meer belangstelling voor je toont. Ik mis het enorm om gewoon even een knuffel te krijgen. Om de vraag te krijgen hoe het met me gaat. Terwijl hij de hele dag stil zit (deels vanwege werk) ben ik de hele dag aan het werk om het huis op orde te krijgen en voor onze dochter te zorgen. Als ik iets niet kan, moet ik het vragen. In plaats van: hé joh, jij bent zwanger, laat mij dat even doen. Ik heb het gevoel dat ik me continu moet verdedigen omdat ik zwanger ben (nee ik kan écht even niet mee want het lukt me nu gewoon even niet). Soms moet ik hem wel 4x zeggen van ik heb vannacht zo slecht geslapen of ik heb zoveel pijn of iets, en dan na die 4x zeg ik: het interesseert je niet hè? Of je hoort me niet hè? En dan schrikt hij wakker, het dringt gewoon echt niet tot hem door. Ja ik mis het ook om een vriend te hebben die is, zoals je zegt, ‘zoals het hoort te zijn’. Anderzijds was mijn vorige vriend wel echt zo’n type, maar bij hem miste ik weer andere dingen die mijn vriend wel heeft. Ik heb het laatst ook aangekaart dat ik er eerlijk over wou zijn dat ik soms wel twijfel over onze relatie. Gewoon omdat er op dit moment totaal geen affectie is. Hij vindt dat ik overdrijf en wil daar ook gewoon niet over praten. Hij gelooft er echt in dat het na de zwangerschap weer terug komt. Dit was onze vorige zwangerschap op zich ook zo, maar ik vind dit moeilijk om nu te zien en voel me ook erg gekwetst door de situatie, dus ga me zelf ook steeds meer afsluiten. Ik wil in ieder geval nu geen belangrijke beslissingen maken. Ik weet dat ook veel door hormonen komt nu, en alles wordt nu ook zwaarder dus dan krijg je een korter lontje. Nu eerst bevallen en kijken hoe die eerste weken / maanden gaat. Dan kijken we wel weer verder. Eigenlijk denk ik dat de kans groot is dat ik dan denk: waar maakte ik me druk over 🤷‍♀️ of ik hoop dat. Het is iig wel heel fijn en geruststellend om te lezen dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart. Soms is het zo moeilijk om te lezen als mensen wel die droompartner lijken te hebben die ze helemaal in de watten legt..

Jemig zeg. Ik kan er gelukkig niet in mee praten. Maar lees dit met tranen in de ogen. Wat ongeloofelijk heftig zeg. Inderdaad veel respect voor vrouwen die dit alleen doen. Knap dat je je gevoel bespreekt, en ik weet wel zeker dat jij dit kunt. Wens je heel veel succes, en veel liefde toe 🥰🙏🏻

I'm a single mum and am rocking it. Gister 38 geworden en 36 weken vandaag met nog een hummeltje van 3,5. Beide van dezelfde donor en bewust voor gekozen. Niet bewust alleen, maar wel bewust voor kindjes. Had ook liever een lieve partner gehad, maar ik ben liever alleen en voel me soms alleen, dan dat ik me alleen voel in een relatie. Het alleen doen is zwaar, maar of het zwaarder is?? Ik weet dat ik altijd op moet 's nachts, ik weet dat ik voor eten moet zorgen, ik weet dat als de vuilnis buiten moet dat ik dat moet doen, ik weet dat als die lamp vervangen moet worden dat ik dat moet doen, ... Geen enkele dag wordt ik wakker met de illusie dat mijn man dit doet, geen een dag wordt ik dan ook teleur gesteld dat ik het uit eindelijk zelf moet doen. Tuurlijk, wanneer je er doorheen zit is het zwaar en een goede vriendenkring of familie is fijn, enkel kan je er niet op vertrouwen dat ze altijd helpen. Zij hebben nl hun eigen familie die voor gaat. Maar goed ook dat weet ik en over het algemeen heb ik steun wanneer ik echt niet kan, of in de file sta en de opvang niet haal, of de zolder hoog zwanger leeg ruim en vervolgens bij de buurvrouw niet meer uit de stoel kom dus die gauw mijn mupke haalt en eten voorschuivt. Maar goed, al dat terzijde. Jij hebt nog wel je partner, jullie hadde iets moois, moois genoeg om samen een kindje te maken. Was die liefde toen eigenlijk al weg? Of is dit iets nieuws? Misschien is het wel zwangerschap gericht en vind hij het stiekem doodeng? Zijn geen excuses om je te laten voelen zoals jij je voelt, maar misschien wel iets waar aan gewerkt kan worden. Kan je met iemand praten? Een buitenstaander met wat meer professionele ervaring? Dat je je ei kwijt kan. Is hij echt niet open voor communicatie? Ook niet als je zegt dat het voor jouw zo niet gaat?

Heeft hij jou gezegd dat de hij de liefde minder voeld? Of is dit meer een eigen interpretatie vanuit jouw oogpunt? Hormonen kunnen jouw oogpunt namelijk ook beïnvloeden. Je zegt praten heeft geen zin. Maar ik denk dat als jij op tafel neerlegt dat je het idee hebt beter af te zijn als single. Dat hij echt wel zijn oren opentrekt en dat hem dat niet koud zal laten. In hoeverre ben je het gesprek aangegaan? En heb je ook echt goed duidelijk gemaakt dat jij het anders wilt?

Jeetje, wat naar. Ik wil je graag een hart onder de riem steken. Bedenk dat mannen echt van mars komen en vrouwen van venus. Wij vrouwen zien vaker dingen die er niet zijn en maken ze groter dan ze zijn (ik wil natuurlijk niet zeggen dat jij dat doet). Daarnaast werken die hormonen ook niet echt mee. Wat als je het gesprek met hem aan gaat en vraagt en echt precies vertelt wat je voelt, hoe het over komt en wat het precies met je doet (en dat je beelden hebt over single mom zijn dus al zo ver bent in het denken?). Misschien komt het dan aan? Of vraag wat hij nodig heeft om je echt serieus te nemen? Het is het allersterkst wanneer jij vanuit je gevoel praat zonder hem iets te verwijten. Volgens mij heb je nog een aantal stappen te gaan voordat je echt single mom bent maar indien dat zo gaat zijn weet ik zeker dat ook dat goed komt. Wij vrouwen zijn veel sterker dan je denkt. Maar ga eerst het gesprek met hem aan, wie weet is het in jouw hoofd al veel verder en groter dan in het zijne. Probeer lief voor jezelf te zijn. Extra zorgen kan je er in deze fase én in deze hitte niet bij hebben. Sterkte ❤️