Ouderschap is zo'n groot feest

Ik zie t soms echt even allemaal niet zo rooskleurig meer in. Ouderschap is soms gewoon echt niks aan. Zo lang al last van mijn hormonen. Vorige week ben ik heel ziek geweest en ik begin nu wat bij te komen. Gevolg dat het hele huis overhoop ligt met stapels was. Mijn dochtertje van 11 maanden was ook heel ziek en krijst sindsdien echt de he. Le dag.. maar echt ik trek dat nu even allemaal zo slecht. Vandaag stond ik op het punt tegen haar te gaan schreeuwen. Zo ken ik mezelf echt niet. Mijn andere kindje van 4 was vandaag even bij oma. Komt hij terug is hij totaal onhandelbaar. Veel te druk gedaan daar denk ik. Komt ie ook nog eens thuis in hele dure nieuwe schoenen. Want die zitten veel beter en sluiten beter aan, had hij echt nodig. Oftewel ik krijg even een standje dat ik niet goed voor mijn kind zorg. Tenminste zo komt dat dan bij me binnen. Niets van het vrolijke optimistische mens dat ik was kan ik nog terugvinden bij mezelf. Ik ben chagrijnig in mijn relatie, we doen nukkig tegen elkaar en we praten alleen maar over wie er thuis het meeste doet. Ik ben er klaar mee, 't liefst zou ik een week in mn eentje even in een hutje op de hei zitten. Ik kom maar niet tot mezelf.. ik zoek geen tips of zo maar meer een beetje herkenning denk ik. Het helpt niks maar toch ook weer wel. Zucht...