Twijfels of een 2de kindje

ik denk dat alleen jullie de beslissing kunnen maken. bij mijn oudste zoon had ik een hele fijne en voorspoedige bevalling en kraamtijd (mede vanwege de corona) maar ontzettend veel last van mijn hechtingen waardoor ik de eerste paar dagen moeilijk kon lopen. bij de jongste had ik een hele snelle maar heftige bevalling maar stond ik twee dagen daarna alweer zelf te stofzuigen alsof er niks aan de hand was. iedere bevalling en kraamtijd is anders maar zoals je zegt tijd: "tijd heelt alle wonden" en als jouw partner hier hetzelfde in staat waarom dan niet. en de verlof regeling voor vaders is sinds 2020 ook veranderd wat voor jou ook fijn kan zijn

Hier een heftig bevaltrauma gekregen bij de eerste en een postnatale depressie daardoor. Ik heb echt het eerste jaar geroepen, dit durf ik nooit weer! Tot mijn moeder zei, als je later oud bent, ben je dan niet bang dat je spijt hebt? En ja, ik moest eerlijk zijn, ik zag mezelf niet bejaard zijn en maar 1 kind hebben. Ik heb veel therapie (emdr) gehad, ook weer tijdens de tweede zwangerschap (hormonen gooien toch je hoofd weer op hol), kilo’s afgevallen van de stress, maar ik ben zo blij met mijn tweede kind! Het was het zo waard en ergens is het ook helend geweest, ondanks dat het weer verre van een roze wolk was. Wij gaan nu zelfs voor een derde, maar we weten wel absoluut waar aan beginnen. Het is bikkelen, maar die maanden investeren wegen voor mij niet op tegen een mensenleven vol geluk ❤️ Denk je dat je nog te verwerken hebt, al dan niet met professionele hulp? En evt zou je alvast een gesprek kunnen aanvragen met een gynaecoloog om zorgen rondom een toekomstige bevalling te bespreken. En misschien een zzp’er nemen als kraamhulp en daarmee een goed plan maken voor de kraamtijd? Je zou zo een kring van mensen om je heen kunnen creëren om alles zo fijn mogelijk te laten verlopen. Succes met jullie keuze!

Wat een ontzettend lief berichtje! En wat een herkenning vind ik in jouw schrijven. Ook ik heb veel therapie en emdr gekregen en anti depri medicatie. Het is en blijft toch een soort blauwe plek. Maar inmiddels voel ik me sterker en heb ik ontzettend me veel gehad aan alle hulp, maar die angst om weer zo ver van mijzelf verwijdert te raken en constante gezondheid zorgen om de kleine te hebben vind ik toch weer dood eng.. Maar ik ben zo ontzettend dol op onze dochter en gun haar zeker ook een broertje of zusje. Ergens moet ik binnenkort dus een knoop door hakken. En dat vindt ik me toch rete spannend!

Oooh ik snap dat heel goed! Het is en blijft inderdaad een blauwe plek, ik noem het altijd een krasje. En toen wij gingen voor een tweede, voelde dat als een beslissing nemen met mijn ogen dicht. Mega spannend! Maar ik wist ook, ik ben sterk genoeg geweest om er 1x doorheen te komen, dat lukt nog wel een keer. En voor mijn man voelde dat hetzelfde, hij heeft natuurlijk ook veel van mij overgenomen. Ik heb bij de tweede weer dezelfde (nare) bevalling gehad (niet vorderende ontsluiting) maar ik wist wel wat mijn grenzen waren. En ik had goed plan met het ziekenhuis. Er is inmiddels een protocol bevallen na een bevallingstrauma, dus ik mocht al een ruggenprik bij de eerste wee 🤭 Ik kijk er heel anders en goed op terug. Helaas wel heel ziek geworden na de bevalling door een placentarest, dus ja, weer niet echt een onbezorgde kraamtijd en lastig herstel.. maar geen depressie en geen negatieve gevoelens, alles voelde een stuk lichter en ik heb zo genoten van mijn kindje. Ook eerder gestopt met borstvoeding, ik wist veel beter wat ik zelf wilde. Ik ervaar dat ik veel assertiever en duidelijker ben door de eerste ervaring. En als ik het zo lees, heb jij dat ook. Laat de spanning er zijn en wat je ook beslist, het is goed en het gaat zoals het gaat. Volgens mij wil je wel graag? Wat vindt je partner?

Sorry voor mijn late reactie, ziek kindje hier 🤒 Dankjewel voor het delen van je ervaring en om te zien dat the struggle niet alleen bij mij afspeelt. Bedankt ook voor je tips! Een zzp Kraamzorg is echt een fijne tip! Ik moet door mijn vorige bevalling verplicht bij een 2de keer bevallen in het ziekenhuis bevallen ivm placenta die niet los kwam en ik na de geboorte van mijn dochter meteen rennend/rollend naar de OK ben gebracht. En de kans zeer groot is dat dat weer gebeurd. Voor mij is zwanger worden ook nog wat lastiger en heb daarin ook weer hulp nodig van medische hulptroepen. Er is zoveel mis gegaan bij de zwangerschap en bevalling en daarna door een KMA,zo erg dat ze 2 x met de ambulance is opgehaald omdat ze weg viel. En wij even dachten dat we haar kwijt waren… Dit gebeurde de eerste dag dat ik thuis kwam van mijn 3 dagen lange bevalling. Gewoon horror dus, je zou denken dat het niet erger zou kunnen gaan als dit. Maar die angst is er uiteraard wel. Mijn partner vind het ook nog erg spannend en vinden het moeilijk om de knop door te hakken. De wens is er wel, maar lijkt alsof het doemdenken steeds naar de voorgrond komt. We gaan er nog een groot ei overleggen!

Hoihoi, hier misschien wel een andere ervaring maar misschien heb je er iets aan. Mijn eerste zwangerschap had ik HG tot zeker 20 weken niet kunnen eten / drinken en alsmaar overgegeven. Toen mijn dochter 1,5 jaar was begon het langzaam toch te kriebelen. We hebben uiteindelijk de knoop doorgehakt om toch voor een 2e te gaan.. en ja hoor met 6 weken lag ik weer aan het infuus. Maar doordat het de 2e keer was, kende ik mijn lichaam veel beter en kon ik eerder aan de bel trekken en mijn grenzen aangeven. Ja het was heeel zwaar. Maar wat ben ik ongelofelijk blij met mijn 2e kindje! Achteraf was het het toch echt waard..