Waar is die roze wolk...?

Ik heb daar ook last van!! Heel herkenbaar! Ik ben wel blij, maar zit helemaal niet op m'n plek qua werk en ben nog met een studie bezig. Als ik nu een nieuwe baan vindt, is dat dan niet teveel als ik ook een kind krijg en die studie heb? etc. etc. Maar als ik geen nieuwe baan vindt, blijf ik dan hangen op een plek die ik niet prettig vind, of heb ik dan tijdelijk geen werk? Dat is ook niet echt een optie ik wil ook doorgroeien en een carrière etc. Kortom, ik vind het een hele kluif om dat voor me te zien en een plan te bedenken.. Veel beren op de weg... Mijn man is nuchterder, maar voor hem veranderd er voorlopig ook iets minder...

Leuk boek om te lezen. Heel herkenbaar hoor. Totaal geen roze wolk hier. Alleen maar angsten...

Eerlijk gezegd ik heb dat ook. Ik heb net een echo gehad en ja daar zag ik een kloppend hartje op. Ik ben wel blij maar geloof het ook nog niet. Ik merk wel dat mijn partner wel veel happier is op het moment en ik heb mijn gevoel ook besproken en er word gezegd dat dit nog gaat komen.. Ik hoop het maar

Snap je gevoel, het is ook niet zomaar iets een babytje. En ja.. je oude leven gaat veranderen, dat is een feit. Maar het hoeft er niet op achteruit te gaan, juist niet! Zie het als een verrijking ipv een probleem. Die liefde die je straks voelt voor de kleine daar kan geen oud leventje tegenop! Straks denk je: Ohh had ik me dáár druk over gemaakt? En dan lach je er misschien om. Maar nu niet en dat is logisch. Je hoeft ook geen roze wolk te voelen, dat doe ik ook (nog) niet. Wees niet te streng voor jezelf en je gevoelens, die mogen er zijn! Ook de beren. Kijk ernaar en probeer het nuchter te zien. Onzekerheid hoort vaak bij zwangerschap maar naarmate je langer zwanger bent zul je zeer waarschijnlijk meer gaan genieten!! Komt heus wel goed, gewoon door blijven ademen😘

Heel herkenbaar. Ik kan er nog niet van genieten ivm misselijkheid en moeheid.. vriendinnen zeggen dat het nog gaat komen.. ben benieuwd..

Lieve schat, dat is helemaaaal niet gek, ookal doet onze maatschappij soms anders geloven. Natuurlijk zijn er mensen die dat wel voelen, maar ook genoeg hebben dit niet. Het heeft bij mij jaren geduurd überhaupt op dit punt te komen (laatste in de vriendengroep die aan de kids gaat) en ik vind het alsnog doodeng. M’n lichaam, vrijheid, werk.. en eerlijk, ik ben ook niet overtuigd dat het meteen na de bevalling een roze wolk zijn. Weet dat je zeker niet alleen bent.

Ik herken het. Hoeveel weken ben je nu? Ik ben 7 weken zwanger en het vliegt me af en toe aan. Vooral in de avond krijg ik last van doemgedachten. Ik raak geïrriteerd als mijn moeder me elke dag belt om te vragen hoe het gaat en enthousiast over de zwangerschap praat. Ik denk dat het komt door de hormonen. En het is ook wel een hele grote verandering. Je moet er aan wennen en er naar toe groeien. Je bent niet in 1 dag moeder. Fantaseren over kinderen is makkelijk totdat je zelf zwanger bent. Dan slaat de onzekerheid toe. Ik wilde dit super graag en was er al heel lang aan toe. Had daarom nooit verwacht dat ik me zo zou voelen. Maar moet er niet aan denken dat er wat mis zou gaan! Heb vertrouwen in jezelf en je partner en accepteer die gevoelen dat ze er zijn. Betekend niet dat je je altijd zo zou voelen. Misschien dat in het tweede trimester het beter gaat wanneer de hormonen stabiel zijn.

Wat ben ik blij met dit topic en wat fijn dat we dit soort gevoelens met elkaar kunnen delen. Voor mij een ongelooflijke opluchting dat ik niet de enige ben die hier dus blijkbaar mee rond loopt. Laat ik voorop stellen dat ik blij ben en dat het gewenst is. Maar ik vind het allemaal zo eng en spannend en benauwend. Ik ben op het moment werkloos en solliciteer waar ik kan. Ik gooide het steeds daarop dat ik daarom nog niet super enthousiast ben. Omdat mijn leven een soort van nog niet 'stabiel' genoeg is voor een kind. Maar ja, sommige dingen laten zich niet plannen. Ik heb het ook de (schoon)ouders nog niet verteld (ben pas 6 weken) dus het voelt ook alsof ik met een enorm geheim rondloop ofzo. Dat drukt ook wel op me heb ik het idee. Het wordt misschien wat echter en minder zwaar straks als ik het gewoon openlijk mag delen in plaats van bang te zijn dat ik mijn mond voorbij praat. Nogmaals bedankt voor het delen van jullie verhaal! Geeft mij enorm veel steun en rust dit ❤

Heb ik ook helemaal bij een ander gaat het precies snel en van mij? Amai ! Ik voel me misselijk mijn borsten doen verdomd pijn ik heb veel en dan totaal geen honger iedereen pusht me om het te vertellen enzoveel meer ik heb precies veel meer op men schouders te dragen ik verlang al heel erg achter het kleintje maar wil het op mijn manier doen hopelijk gaat die misselijkheid snel weg en krijg ik dan niets nieuws om van te klagen 😅

Herken wat je schrijft. Ik wilde het zo graag en nu het zover is zie ik vooral problemen. Maar ik denk dat het door de hormonen komt. Ik herinner me van de vorige zwangerschappen ook die somberheid in de eerste maanden. Dus geef jezelf de ruimte. Het komt goed!

Eerlijk gezegd: buiten de enorme misselijkheid, braken, vermoeidheid en de continue bittere smaak in mijn mond...voel ik niets tot weinig. Geen angst, geen blijheid. Ook niet bij de eerste echo. Ik was wel opgelucht toen ze zei dat alles goed zat. Maar echt blij...nee

Zoek even in je podcast app naar de podcast Podnataal. Er is een hele aflevering (S1E4) over het nog niet op een roze wolk zitten in het begin en over hoe normaal dat is!

Ik ben echt blij om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het helemaal goed gaat komen. Toch jammer dat er een soort taboe op heerst en dat er vooral een roze wolk moet zijn. Daardoor heb ik mijn gevoelens ervaren als “zorgelijk” en “niet normaal”. Ik heb oprecht lopen piekeren of ik niet straks grote kans maak op een postnale depressie. Dat lijkt me zo erg. Dat ik geen hechting kan krijgen met het kindje en er nooit van kan genieten.

Bedankt voor deze tip!🙌

Snap precies wat je bedoeld... Ik hoop dat het bij mij het besef is wat er nog niet volledig is en dat het gaat komen naar de eerste echo. Vind het tot nu toe een grote kwelling, je bent niet Fit, voelt je niet lekker en alles wat ik lekker vind mag je niet (filet American, rauwe ham, carpaccio, leverworst.) En nog 7 maand te gaan.... 😂 Heel blij om te lezen dat ik niet de enige ben, ik durfde het al niet eens hardop te zeggen

Wat leuk dat je zo reageeert! Positief en werkelijk!

Dit is mijn tweede zwangerschap en die roze wolk bestaat niet. Misschien voor sommigen, maar ik zoek hem nog. Mijn vorige zwangerschap ging gepaard met angsten, sombere gevoelens en paniekaanvallen. Niet meteen heel ernstig, maar gelukkig wordt ik echt niet van al die hormonen. En dan heb ik het nog niet over de kwaaltjes. Toch had ik een medisch prima zwangerschap, fijne bevalling en daarna was het ook helemaal weg. Hormonen, ik word er een beetje loco van. Wat mij hielp, gewoon toegeven, maak het niet mooier dan het is. Het is moeilijk, maar ik dacht altijd maar, straks is iemand om mij heen zwanger en dan weet die dat het normaal is.

Hier ook onzekerheid, niet vanwege mijn wens maar vanwege de situatie. Dit is mijn eerste zwangerschap, 8wkn en 4 dagen oud. Ik werk 4 dagen in de week en ook niet echt een makkelijke werk. Ik werk als psycholoog. Mijn contract is niet zeker en reis 1uur en 15 minuten om op mijn werk te komen. Nog niet op werk laten weten. Dat komt nog. Verder ben ik bezig met zoeken naar een woning om dicht bij mijn werk te komen en mijn ouders. Dus met veel spanning kijk naar de toekomst. Maar fijn om te weten dat ik niet de enige ben met zorgen. Ik ben vooralsnog blij met mijn keuze en gelukkig steunt mijn man hierin❤

Ik kom uit een fertiliteitstraject van enkele jaren en dan heb je zoveel tijd om over alles na te denken dat het wel redelijk gepland is allemaal Maar inderdaad ik kan het mij ergens wel voorstellen, niets mis mee meid! Hormonen spelen ook een rol! Dag na dag, en de puzzelstukjes zullen 1 gaan vormen☺️

Bij mijn eerste zwangerschap heb ik veel last gehad van dat ik niet zo blij kon zijn. Bij een eerste zwangerschap heeft het veel inpact vind ik. Alles wordt anders. En bij ons was het niet verwacht en een grote schok. Voelde me heel ziek ook nog. En schuldig naar collega's die ongewenst kinderloos waren. Ik heb het gemist dat ik destijds niet iemand had die het zag en begreep en hielp in deze gevoelens. Na bevalling een ernstige postnatale depressie gekregen. Ook door hormonen. En dat ik perspectief miste. Ik zat ineens fulltime thuis met een (huil) baby (contract was niet verlengd). Uiteindelijk hulp gehad, maar was pas nadat echt niet goed meer ging. Wens ik niemand toe zo. Dus nee, het is niet raar, maar deel het. Zoek mensen die je begrijpen en steunen. Bij mij is het goed gekomen en is de liefde voor mijn baby gaan groeien en is nu een heerlijke knul. En nu weer zwanger, geen super roze wolk hoor, maar gewoon, ben er erg blij mee hoor, maar de dagelijkse dingen gaan ook weer door ;).