10 maand later - teleurgesteld over de bevalling

Wat vervelend en naar dat je het zo ervaart… Wil of kan je iets delen over de geboorte?

Zo lief dat je ernaartoe door vraagt.. Ik heb 5 dagen lang weëen gehad, die waren bij moment heftig, soms eens 20min niet, maar vrij cst aanwezig, niet echt voorweeen, maar ze waren 'inefficient'. Iets als in 7min - 10 min - 2 min - 3 min- 8 min enzovoort.. Eigenlijk had de vroedvrouw aan huis op dag 2 al gezegd dat ze vermoedde dat de baby niet goed lag aangezien de ontsluiting niet vorderde. Mijn bloeddruk was niet goed, dus aan de monitor in het ziekenhuis. Bloeddruk ontspoorde heel erg waardoor ik medicatie kreeg en een nacht ter observatie van nacht 2 op 3.. de ontsluiting vorderde niet en de weëen bleven aanmodderen.. de gynae had gezegd op dag 2 dat ze op dag 4 medisch gingen helpen door in te leiden... toen ik daar was op dag 3 naar huis gestuurd met de boodschap om op dag 5 terug te komen (de vrijdag, was de maandag begonnen).. miscommunicatie want mijn eigen gynae was in verlof bleek achteraf.. De vrijdag had ik aangegeven doodop te zijn en of ze me konden helpen, want dat ik niet dacht dat ze nog natuurlijk zou komen.. ze zeiden toen niet in te leiden na 12u, was toen 12u15 (!). Ze stripten me. Als ik er op terugdenk had ik toen misschien moeten doorduwen of al eerder mijn gynae zelf moeten bellen.. de vrijdagavond (dag 5) waren de weëen echt heel heftig, toch weer naar het ziekenhuis s nachts, maar eigenlijk zlnder vordere ontsluiting bleek de zaterdag.. Dan heb ik weëenopwekkers gehad, antibiotica, epidurale (helemaal niet meer natuurlijk wat ik eigenlijk wel hoopte op voorhand). Ze vonden de baby ook te weinig actief en wilden dat ik suiker at, cola dronk, kwamen schudden aan mijn buik, maar dat hielp niet. Er was geen gynae voor een echo want het was zaterdag (baby lag inderdaad waarschijnlijk mis achterad gezien). De gynae kwam later toe en toen was mijn kindje al heel erg ingedaald, geen echo gehad (had ik moeten doorvragen? Maar ik was zelf zo kapot en suf :/). Op een gegeven moment riep de gynae een codewoord waarop de vroedvrouw dit in de gang riep, er mensen binnenstormden en op mijn buik begonnen te duwen. Mijn prachtig dochtertje is uiteindelijk geboren met de zuignap (en een fikse hoofdwonde) en een gebroken sleutelbeentje. Ze was erg verzwakt, we zijn wat langer in het ziekenhuis gebleven en hebben een moeilijke start op vlak van borstvoeding gekend (ik denk ook dat het uiteindelijk niet slagen daarvan aan de moeilijke bevalling te wijten is). Enfin ja... rationeel weet ik wel als ik het zo opsom dat ik op dat moment deed wat ik dacht best was, maar emotioneel voelt dat niet zo.

Je hebt er het beste van gemaakt en gedaan wat je op dat moment aankon. Je had een plan in jouw gedachten maar het werd een ander plan. Ik ben een zeker van dat je een topmama bent want als ik je lees is het alsof je perfectionistisch bent en zeker in de goeie zin. Eerlijk gezegd als ik het zo lees was het echt wel traumatsche bevalling voor jou. Praat er zo veel mogelijk over met mensen die je lief hebt en vertrouwt. Je zult het om den duur loslaten en beseffen dat je niet meer kon doen. Je hebt echt afgezien en daarom moeten we mamas vereren. 5 dagen weeen pfffiew. Sterke vrouw.

Pfoe, wát pittig zeg! Ik kan me voorstellen dat je veel bij je oproept. Mijn tip zou zijn om bij de huisarts aan te kloppen voor gesprekken met de POH-GGZ. Dit kan laagdrempelig en op die manier kun je het erover hebben en dieper bij stil staan hoe jij dit alles hebt ervaren zodat het hopelijk minder emotioneel voor je wordt. Veel kracht gewenst in je proces ♥️

Hoi! Eerst en vooral: je gevoel mag er zijn! Ik heb zelf ook al heel veel liggen piekeren over mijn bevalling. Er is ook op mijn buik geduwd + epidurale + zuignap… allemaal dingen die ik ook op voorhand anders had willen zien. Mijn baby mocht ook niet meteen bij mij en is meegenomen om te onderzoeken. Mijn baby was vooral de eerste maanden extreem aanhankelijk en huilde (krijste) bij een andere verzorger. Wat voor mij hielp: - er over praten - gevoelens toelaten en benoemen - mijn baby de kans geven om in mijn armen te huilen (op die manier kunnen ze eventueel trauma verwerken en spanning ontladen) - schuld omzetten in spijt —> ik vind het super jammer hoe het gegaan is en dat is oke. Maar schuldgevoelens verlammen en hebben weinig nut. Als je echt het gevoel hebt dat je er zelf mee blijft rondlopen zou ik verder hulp zoeken om dit te verwerken. Heel veel succes mama 😘😘

Pohhh... wat een verhaal! Snap heel goed dat dit je bezighoudt, misschien zelfs wel iets meer nu jullie over een 2e nadenken? Zou in ieder geval volkomen logisch zijn. De gynaecoloog kan uiteraard niet het verleden herschrijven maar feit is wel dat het in de communicatie niet goed is gegaan. Dat je het 5 dagen hebt volgehouden is een wonder! Ik kan mij voorstellen dat je misschien (eindelijk) in je bevalplan iets opschrijft over hoe lang je "door wil lopen" met weeën. Kan iemand je daarbij helpen om dat tot uitvoering te laten brengen? Zo'n eerste is natuurlijk nog een beetje extra overweldigend, we weten niet wat we kunnen verwachten. Ik vind dan ook totaal niet dat jij meer navraag had moeten doen om een echo of iets anders. Zij zijn de zorgverleners en als ik je verhaal zo lees, voelt het alsof ze je niet serieus genoeg hebben genomen. Kan fijn zijn bij een eventueel 2e kindje om dit op voorhand goed te bespreken en iemand "naast" je te hebben die je kan helpen met het bewaken van je grenzen. Tuurlijk kunnen we als "patienten" niet zo maar alles eisen, maar dan is het aan de zorgverleners om uitleg te geven en niet botweg te zeggen "na 12u leiden we niet meer in". Er is al een tip gegeven t.a.v. een ondersteuner van de huisarts; als dat goed voelt, zeker doen. Kan mij voorstellen dat juist tijdens een zwangerschap de gevoelens nog meer op kunnen spelen. Ik heb zelf ook gesprekken gehad om m'n bevalling te verwerken. Hij ging ietsje sneller dan die van jou;) maar ben 9 maanden verder en heb nog steeds elke dag pijn en ongemak bij het bewegen (en dus het verzorgen/spelen met mn kindje). Veel bij de fysio geweest, nu bij de chiropractor. Blijft emotioneel soms wel zwaar voor me, dat de bevalling dit als gevolg heeft. Erover praten heeft mij geholpen om het een plekje te geven. Sterkte! 🌸

Jeetje wat heftig! Ik kan je alleen maar sterkte wensen.. maar ik herken wel iets in jou gevoel. Ik heb een prachtige bad bevalling gehad, maar heb een hele flinke totaalruptuur opgelopen. Daar geef ik mijzelf en/of de verloskundige wel eens de schuld van. Terwijl tja niemand wilde natuurlijk dat dat gebeurde. Een bevalling is zo heftig en maakt zoveel indruk en ik denk dat het daarom ook wel normaal is dat je deze gevoelens hebt. Ik denk ook veel na over mijn bevalling, gelukkig wel met meestal hele positieve gedachten. Zo denk ik dan aan vooral de mooie momenten. Zoals het moment dat ze geboren werd etc.

https://momcare.be/hersteltraject/

Oh wauw, mama's. Wat een krachtig medium is dit toch, ik voel me echt gesteund door jullie. Lijkt alsof t zo gemakkelijker 'praat' ofzo soms (is mijn eerste post, maar ik lees en reageer al maanden mee ;)). Ik denk nu al direct van "oke, nee het was ook wel heftig en intense gevoelens daarrond zijn wel oke eigenlijk". Dat op zich is al helend, denk ik.. Jullie tips neem ik mee (en herlees ik eens in een moeilijk moment). De eerste verjaardag komt dichterbij en ik wil zo graag genieten van die dag, denk dat dat ook wat triggert momenteel.. Mijn meisje is echt het beste wat ons is overkomen dat sowieso, hoor 💗. Dankjullie voor de reacties!