Ervaring geplande kz ivm stuitklachten ?

Is het niet zo dat een keizersnede die niet "nodig" is meer complicaties oplevert. Ik moet eerlijk zeggen ik heb een spoedkeizersnede gehad. En het herstel daarvan is zeker langer dan 6 maanden...ik wil alleen maar eerlijk zijn.

De vraag is natuurlijk Klopt het dat jouw vaginale bevalling deze stuitkneuzing veroorzaakt heeft of was het omstandigheden etc Ze moeten je dat goed uitleggen. Een keizersnede brengt natuurlijk een hele hoop risico's met zich mee mee en hoe groot is de kans op herhaling voorkomt. Een keizersnede op verzoek is misschien redelijk ongebruikelijk in desbetreffend ziekenhuis en het buiten de norm dus je vraagt een ziekenhuis om buiten de richtlijnen te gaan, maar als je dit goed onderbouwd en zeer beslagen ten ijs komt (zeker wanneer je met gyneacologen te maken hebt), weet waar je het over hebt etc kan dit best. Ik zou de bevallen als een baas cursus doen en mezelf even helemaal in de materie werpen.

https://www.zwangerenportaal.nl/kiezen-voor-een-geplande-keizersnede-kan-dat-zomaar "Bijvoorbeeld omdat je extreme bevalangst hebt, of een eerdere traumatische natuurlijke bevalling hebt meegemaakt en dat beslist niet nog een keer wilt meemaken. Al die redenen zijn begrijpelijk en respectabel, maar toch kun je niet zomaar tegen je verloskundige of gynaecoloog zeggen dat je een keizersnede wilt, als daar geen medische indicaties voor zijn. Door de risico’s die aan een keizersnede kleven, zal geen een zorgverlener zonder goede reden ja zeggen."

Als je naar het buitenland uitwijkt moet je heel goed nadenken ivm de zorgverzekeraar. Het is een duur iets als zij niet betalen omdat het 'niet nodig' was

Best lastig dat niemand je vooraf iets heeft gezegd. Wij hebben te horen gekregen na een enorm heftige bevalling bij voorkeur voor de zwangerschap van een tweede kindje of anders zo spoedig mogelijk als we het wisten naar het ziekenhuis te komen voor overleg. Ik heb het overleg al gehad maar ben niet zwanger van een tweede. Dat wordt door m’n bekkeninstabiliteit door de bevalling van m’n eerste op dit moment ook afgeraden. Weet wel dat ik zelf een beetje op het randje heb gehangen van overleven. Voor mij ging er dus echt heel wat mis. De toezegging krijg ik niet zwart op wit en ook niet nu maar ze hebben aangegeven dat ze in dat ziekenhuis verwachten mee te willen werken aan een keizersnede als het zo ver zou komen. Het ziekenhuis ligt bij mij alleen enorm uit de richting en zal -behalve in het geval van een geplande keizersnede- niet het voorkeursziekenhuis van m’n verloskundige zijn. Als ik naar een ander ziekenhuis zou moeten om welke reden dan ook (overvol dan wijken ze zo’n beetje naar ieder ziekenhuis uit die enigszins in de buurt ligt) dan kan ik overal terecht komen en dan gelden er geen afspraken.. Even rustig blijven en misschien ook even doornemen met je verloskundige of zij je kan helpen. Uitwijken naar het buitenland lijkt mij inderdaad onverstandig. Andere nationaliteit. Elders aangeven, is allemaal echt wat lastiger dan je denkt gok ik.. Hopelijk krijg je snel goede hulp!

Als je echt een keizersnede wilt dan kan je je daarvoor hard maken en uiteindelijk mag jij die beslissing maken. Bij de eerste wilde ik het ook en het mocht ook maar op alle mogelijke manieren werd ik er vanaf gepraat. Uiteindelijk een vaginale bevalling gehad en een verzakking verder en ik baal dat ik niet gewoon bij mijn standpunt gebleven ben. Dus laat je niet zomaar wegsturen! Uiteindelijk mag jij die keuze maken maar de voornaamste reden dat ze het niet willen is omdat het meer personen bij de bevalling en langer ziekenhuis betekent en dus meer geld kost.

Ik ben het als persoon volledig met je eens maar ik weet dat ze dit dus echt niet zomaar doen. Het is helaas minder zwart wit dan je schetst. En in de bevalling heb je -helaas voor ons als vrouwen- meer te doen dan je energie daar aan te spenderen. Daarnaast zijn we dan toch echt vrij afhankelijk van de artsen aan je bed.. en met gestrekt been erin gaan (ben ik echt super goed in) werkt vooral helaas averechts.

In de zin van herstel periode het lopen je kindje op kunnen pakken de eerste periode niet auto mogen rijden of zware dingen tillen .Een litteken heb je ook voor het leven. Mijn buik is nooit zo mooi weer terug vanwege het litteken als dat je dat misschien met een vaginale bevalling wel weer hebt. Het stukje onder mijn navel tot het litteken is nog steeds verdoofd naar 2 jaar .Al begrijp ik je heel goed het neemt misschien meer mee dan je denkt.

Geld? Een keizersnede is niet iets wat je zomaar even doet omdat je niet vaginaal wilt bevallen. Het is geen luxe dingetje wat je kan bestellen in een ziekenhuis. Ondanks wat veel mensen denken en ik hieruit ook opmaak is het niet makkelijk. Er is een reden dat je moet blijven en ergens is het nog steeds te belachelijk voor worden dat je maar 48u moet blijven. Het is een zware buikoperatie waarbij ontzettend veel complicaties bij kunnen komen kijken. Dat is de voornaamste reden dat je hier in Nederland niet zomaar mag kiezen voor een keizersnede. Omdat het gevaarlijk is. Voor, na en tijdens. Ik heb een keizersnede gehad omdat het met mijn gezondheid en die van mijn kind niet goed ging. Tijdens het rijden van mij naar de ok, wat ze rennend hebben gedaan, zijn alle risico’s en gevaren uitgelegd van de operatie die ze gingen uitvoeren. Geld en tijd zal zeker een rol spelen want het kost heel veel tijd en een operatie is duur. Maar ik snap, als iemand die een keizersnede heeft gehad, werkelijk waar niet waarom je ervoor zou kiezen. Ik kan heel goed begrijpen dat een vaginale bevalling zwaar kan zijn ik heb genoeg verhalen gehoord. Maar een keizersnede is niet de makkelijke weg een keizersnede is niet makkelijk. Ze raden het af voor je veiligheid niet omdat ze geen zin hebben om het te doen of omdat het teveel mensen kost.

MILA69: wat betreft je stuitjesklachten. Als je er echt heel veel last van heb kun je ook navragen of ze je stuitje operatief kunnen verwijderen. Ik heb ooit mijn stuit gebroken gehad en dat is mij toen aangeboden als optie. Maar bij mij was het vrij snel hersteld en een zwembandje hielp mij met zitten.

Dat dus..

Ik moet eerlijk zeggen dat jouw reactie bij mij behoorlijk in het verkeerde keelgat schoot. Je gaat er echt iets te zwart wit in. Als je rennend naar de OK bent gebracht zal het voor jou of je kindje ook spannend zijn geweest. Net als bij mij wat eerder op de dag dat de halve kamer gereed stond om mij buiten de OK direct open te snijden. En helaas nog later op de dag (van 24 uur) waarin ze niets meer konden omdat ik zelf in shock dreigde te gaan en zwaar begon te ijlen. Niet meer wist wie of waar ik was. Door de mix van medicatie maar voornamelijk door de oxytocine. Als ze mij onder narcose hadden moeten brengen waren ze mij verloren en wie weet m’n kindje. Ik snap dus helemaal niet dat ze het bij mij zo ver hebben laten komen en geen keizersnede hebben uitgevoerd. Ik ben bijna 2 jaar verder en zit nog volledig in de ziektewet. Kan niets onthouden, meerdere prikkels zijn teveel om te verwerken en het lichaam blijft reageren alsof het fysieke trauma net op opgelopen aldus de revalidatie arts. Ik loop zoals je leest dus in een revalidatie traject en heb nog geen idee wat er ooit nog zal herstellen van de persoon die ik was. En helaas ben ik niet de enige maar wel een van de weinigen waar het zo erg is verlopen. Bij mij speelde ook helaas mee dat er een team moest worden opgeroepen in de nacht en dat wilden ze niet op dat moment. Ze dachten nog tijd te hebben. Helaas hebben wij wel ondervonden dat het ook veelal om geld en personeel draait. Hetgeen overigens helemaal niet gek is aangezien de overheid alles kapot heeft bezuinigd aangaande de zorg. De artsen kunnen er ook niet altijd iets aan doen (en dit zeggen en kunnen voelen heeft mij zeker 1,5 jaar gekost omdat ik echt het vreselijk vond en vind dat het bij mij is gebeurd). Maar het zijn bizar veel factoren die meespelen. @TS: ik zou echt even hulp zoeken bij je verloskundige. Je schrijft er tegenop te zien en dat is niet per se helpen voor jou of voor een bevalling. Je verloskundige kan ook helpen bij een goede bekken fysiotherapeut (zou ik sowieso altijd(!) aanraden) en/of een psycholoog (voor bijvoorbeeld emdr).

Overigens begrijp ik ook echt wel dat het niet persoonlijk was maar ik vond het wel kwetsend en helaas een trigger voor mij in het proces om juist van dat verdriet en de (fysieke) pijn af te komen.

Wat een heftig verhaal . Ik denk in deze dat het meer word bedoelt als er bijvoorbaat al word besloten een keizersnede te doen. Bij mij duurde de beslissing ook vrij lang eerst 2uur persweeën gehad. En met weeën naar de operatie kamer gebracht. In jou geval hadden ze dit eerder kunnen beslissen toen de bevalling al begonnen was. Maar inprecipe zoals ik het lees staat het los van de beslissing ruim vooraf te maken zonder echt medische indicatie .

Nou bij mij zijn ze het er over eens dat we het niet nogmaals proberen. Mogelijk ook doordat ik zo slecht reageerde op de oxytocine. Als een tweede bevalling niet zelf op gang komt wordt het dus een keizersnede. Ook bij mij zal dat dan dus op voorhand zijn. Pfoe na 2 uur persweeen was je zelf vast ook echt inmiddels doodmoe.. of viel het mee? Ik heb 1 uur en 45 minuten gehad, toen kwam ineens in alle paniek de gynaecoloog, arts assistente en de kinderarts. De verloskundige was al uren niet meer van m’n zijde geweken.. uiteindelijk is de kleine met behulp van de vacuümpomp geboren maar ook wij kregen direct te horen dat we als dat niet lukte direct doorgingen naar de OK. Was misschien ‘iets relaxter’ qua info krijgen maar zo’n stroom aan info dat je ook geen idee meer hebt wat er eigenlijk wordt gezegd 😅. In ieder geval allemaal niet zonder mogelijke complicaties, dat herinner ik me nog en maak ik ook op uit jullie verhalen. Ik gok ook dat ze niet zonder medische indicatie iets ondernemen maar bij mij hadden ze ook niet door hoe slecht het met mij ging (overgeplaatst direct na de bevalling vanwege ruimte gebrek met ambulances). Pas na 1,5 jaar zagen ze de impact.. dus je moet als het echt hevig is geweest wel ook echt zelf goed je mond open doen.

Ja ik was helemaal op. Eerst werd er nog gekeken naar een vacuümpomp maar dat kon niet. . Ik snap dat je nu dan eerder voor een keizersnede kiest. Maar ik weet dus gewoon heel goed wat het inhoudt . Dus vandaar als ik nog een keer ga bevallen dan twijfel ik nog wel al lijkt een keizersnede wat rustiger. Ik vond het zo jammer dat ik mijn dochter niet kon vasthouden of oppakken en ik had zoveel pijn ik was meer bezig met mijn eigen herstel als met mijn kindje en dit wilde ik niet. Ook weet ik dat dit natuurlijk ook kan met een natuurlijke bevalling maar goed het is gewoon niet echt te vergelijken.

Ik vind het heel vervelend dat het zo’n reactie bij jou teweeg bracht. Het is absoluut niet persoonlijk. Het gaat mij er meer om dat ik vaak hoor dat een keizersnede wordt gezien als iets makkelijks. Ik heb geen zin om vaginaal te bevallen dus dan maar een keizersnede. Of wat ik van veel vrouwen hoor in mijn omgeving: jij hebt het maar makkelijk gehad of je hebt de makkelijke weggehad. Ik was niet uitgescheurd en ik kon meteen poepen. Wat ze vergeten is dat ik 2 weken lang uit bed geholpen moest worden en in bed want je mag je buikspieren niet belasten. Ik moest geholpen worden met douchen want mocht niet bukken. En bij iedere nies, hoest, scheet of lach was ik bang dat mijn buik open zou scheuren. Als ik jouw situatie lees is dat absoluut niet wat ik bedoel. Een keizersnede is ervoor bedoelt als een vaginale bevalling om welke reden dan ook niet lukt. Als het gevaarlijk is voor jou of je kind dan vind ik dat ze dit meteen moeten doen of iig overleggen. En het is heel naar dat het bij jou niet gelukt is en dat er zoveel fouten gemaakt zijn. Volgens mij hoort er altijd een gynaecoloog en team klaar te staan voor zulke situaties. In mijn ziekenhuis is er altijd een team. Een keizersnede is traumatisch en eng en spannend maar vergeleken bij wat jij hebt meegemaakt valt dat in het niets. Nogmaals excuses dat mijn mening deze reactie bij gaf, dat was absoluut niet mijn bedoeling. Ik vind het echt heel erg en naar om te lezen hoe jouw bevalling is verlopen. Maar als jij voor een tweede straks gaat heb jij de mogelijkheid voor een keizersnede om medische redenen. Niet omdat je geen zin hebt om te persen of in de weeën of bang om uit te scheuren. Het gaat dan om jouw gezondheid en die van je kind. Dat is wat ik bedoel.

Goh.. dankjewel voor je lieve en begripvolle reactie! Ik weet het ook dat het niet persoonlijk is maar merkte dat het echt veel met mij deed. En ik denk oprecht dat velen hun ‘hele verhaal’ niet vertellen. Daar leent het forum zich niet altijd voor. Immers zijn er ook nog velen die moeten bevallen (voor de eerste keer) en je wilt niemand schrik aanjagen, uit overwegingen bang te zijn dat iemand door heeft wie ze zijn of gewoon vanwege de omvang van het verhaal of verwerking er nog van. En dat maakt het soms lastig -vind ik- om op topics te reageren.. Ik denk inderdaad wel dat velen het zien als makkelijk. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook 1000x liever had gehad maar dat verhaal ken je dus hoef ik denk ik niet uit te leggen. Zo gek, ik begreep laatst van een collega dat je ook bekkeninstabiliteit kan krijgen bij een keizersnede. Ik vond dat echt heel bijzonder, dat heeft nog nooit iemand uitgelegd aan mij. Bij mij komt het overigens door de vacuümpomp verlossing in combinatie met de medicatie. Het was echt voor mij veel te veel. Helaas. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een knip heb gehad (moet bij vacuümpomp) maar nooit gevoeld. Ook nu niet en ik kon direct naar het toilet maar had immens veel pijn (kwam achteraf waarschijnlijk doordat een deel van m’n ruggenwervel/bekken is verschoven, daar lopen de komende maanden onderzoeken naar). Tja de gynaecoloog was er wel (maar kwam echt pas na bijna 24 uur) en greep direct heel hardhandig in. Ik had toen hélemaal niets meer te zeggen maar ik denk dat zij zag hoe ernstig de situatie was. Het ziekenhuis begeleidt nu ook mijn revalidatie. Ik denk dat ze oprecht weten dat er echt wat dingen écht heel erg mis zijn gelopen maar een juridische zaak voor dat soort dingen opstarten kost bergen met energie en enorm veel (jaren) tijd.. Ik hoop echt dat jij inmiddels oké bent, als ik het goed begrijp is het je echt niet in de koude kleren gaan zitten en heb je er nog last van. Klein stukje ervaring.. vraag hulp als het kan voordat je nog een keer zwanger bent (als je dat zou willen en het je gegeven is) want op de een of andere gekke manier geeft die spanning wel heel veel stress op je systeem. Je bekken verstrakken (kans op instabiliteit of lastigere bevalling neemt toe) maar je emoties doen ook veel en ons lichaam kent het onderscheid niet tussen echte dreiging en iets wat we bedenken (dus bang voor zijn in gedachten). Hopelijk ben je inmiddels dus oké bedoel ik vooral! En nogmaals bedankt voor de begripvolle en lieve reactie! 😘

Ja tuurlijk. Mijn bericht was absoluut niet bedoeld om iets pijn te doen of te kwetsen of te herinneren aan een opgelopen trauma. Ik word er gewoon een beetje moe van hoe makkelijk sommige mensen praten over een keizersnede. Ik mag bij een tweede kiezen maar ik twijfel echt of ik nog een keizersnede wil. Lief dat je het vraagt maar met mij gaat het goed hoor. De eerste weken waren erg zwaar. Fysiek heb ik alleen nog maar en gevoelloze buik vanaf navel tot schaambot verder ben ik oké. Ook mentaal. Ik heb echt een top voor- en natraject en controle gehad. Ik ben om 03.13 bevallen en om 07.00 stonden de gynaecoloog en anesthesist aan mijn bed om te kijken hoe het ging. Ik had een slechte reactie op de ruggenprik, ok ondergekotst en kreeg extra zuurstof. Ook is er toen meteen goed uitgelegd waarom er tot een keizersnede is overgegaan en waarom de haast. Ook de verloskundige was echt top tijdens mijn hele bevalling. Ik kan ook echt alleen maar hopen dat andere vrouwen eenzelfde ervaring kunnen hebben als ik met hun spoedkeizersnede. Ik denk niet alleen op het forum maar dat in het algemeen niet echt gepraat wordt over bevalling. In mijn omgeving weet ik van een aantal vrouwen die een traumatische bevalling hebben gehad maar zij praten er ook niet over. Het zijn vooral de mannen die er onderling over praten. En misschien ook de huidige maatschappij. Ik vind dat er tegenwoordig weer, absoluut niet bedoeld om iemand te beledigen, een sfeer hangt dat vrouwen makkelijk kunnen bevallen. Daar zijn wij voor gemaakt, zonder medicatie en gewoon lekker thuis. Maar zo makkelijk is bevallen niet, vind ik. De 9 maanden er naartoe leven zijn ontzettend mooi maar heel zwaar. Niet alleen fysiek maar vooral emotioneel. En dan komt het en dan moeten wij het maar gewoon even doen. Gewoon even tussendoor een kind eruit persen en daarna weer ons leven oppakken alsof het maar normaal is. Wij verdienen meer lid van onszelf maar ook van anderen. Vooral de moeilijke bevallingen. Of het nu een keizersnede was, pomp, uitgescheurd etc. Alle moeilijke bevallingen verdienen een podium en lof want dat zijn, naar mijn mening, de vrouwen die het echt hebben gedaan. Die zich kapot hebben gewerkt zowel fysiek als emotioneel om hun kind gezond en veilig op de wereld te zetten. En ja, het is eng. Maar het is wel de waarheid. Het is een bevalling en die zijn niet altijd mooi, makkelijk, snel en pijnloos. Ik hoop echt dat je zult herstellen en weer de persoon zult worden die je hiervoor was. En nogmaals sorry. Het was echt niet mijn bedoeling dat dit jou of iemand anders zo zou raken.

Helaas hier ook een andersom verhaal. Ik heb een geplande keizersnede gehad, waar door personeelstekort ik alleen naar de verkoever moest, dus zonder man en kind. Ik was pas na 1,5 uur bij mij kindje, dat inmiddels helemaal overstuur was. Ik heb de hele eerste dag alleen naar overgegeven en heb weken letterlijk krom gelopen van de pijn. Kon niet in een uit bed en naar het toilet lopen was al een opgave. Mijn kindje kon ik amper tillen, ook na 2 weken. En maanden later deden broeken nog pijn aan mijn buik. Ik heb lang veel pijn gehad en een huilbaby met geboortetrauma. Ik ben ook weer zwanger nu een ik heb slapeloze nachten omdat ik zo bang ben dat ik weer een keizersnede zou krijgen. Ik zou er echt nooit voor kiezen.