Geen 2de kind meer?

Wij staan er ook zo in. Bij ons was vanaf begin duidelijk dat 1 goed was. En na een moeilijke start (foetale nood tijdens de bevalling, huilbaby en post natale depressie) is het alleen maar duidelijker geworden. Met 1 is het compleet, nog een keer zie ik echt niet zitten en mijn man wilde dit sowieso niet. Communicatie is wel erg belangrijk. Spreek je gevoelens en ideeën naar elkaar uit, zodat je niet later vervelende gevoelens jegens elkaar gaat ontwikkelen

Mijn man wilde eerst 3 kinderen. Tot hij na een paar slapeloze nachten en radeloos met een huilende 4 dagen oude baby op z'n arm stond en zei:'1 IS ECHT GENOEG!' achteraf moeten we er allebei heel erg om lachen. We wilden er 1, toch kwam de wens voor een tweede en wilden deze week m'n spiraaltje eruit laten halen. We wilden het liefst de leeftijd korter op elkaar. Echter kreeg in zondag een bekkenontsteking, kon bijna niet meer lopen van de pijn en uitstraling. Spiraaltje hebben we doorgeschoven naar een later moment. Daarnaast ook een goed gesprek gehad en we hebben besloten om toch nog even te wachten tot ik sowieso weer echt fit ben. We willen wel graag een broertje of zusje, omdat ons zoontje wel heel sociaal is naar andere kindjes en we het leuk zouden vinden als hij ook thuis iemand heeft om mee te spelen (al zegt dat niks, want voor hetzelfde geldt slaan ze elkaar de hersens in). Als 1 voor jou compleet voelt dan is dat toch ook goed. Vooral doen wat voor jou goed voelt. Misschien moet je alles eerst nog een plek geven en verwerken en komt dan vanzelf het verlangen naar een broertje of zusje, of misschien wel niet en dat is toch ook goed. Die keuze kan niemand voor je maken

Gedeeltelijk herkenbaar, en wij kiezen daarom voor een groter leeftijdsverschil. Ik wil, als het ons gegeven is, eigenlijk pas weer zwanger worden als mijn zoontje op de basisschool zit. Ook qua aandachtsverdeling inderdaad in die jonge jaren, dat idee geeft me veel rust. Maar het is zó persoonlijk, en alles is goed, als het voor jullie goed voelt :)

Ik stond open voor meerdere kindjes en dat denk ik nu ook nog. Maar ik ben meer geneigd om er veel meer tijd tussen te laten (minstens 3 a 4 jaar) omwille van zware bevalling en randje depressie. Ondertussen is ook duidelijk dat een volgende via IVF zal zijn door genetische aandoening bij mijn man, en dat kan ik echt nog niet aan. Ik geniet enorm van de 1-op-1 aandacht die ik heb voor mijn meisje nu (ook 9maanden) en wil niet constant handen vol moeten hebben en gefrustreerd rondlopen. Ik begrijp je gevoel zeker! Je dochter zal veel meer aan een gelukkige moeder hebben dan een ongelukkige en een zus of broer

Begin af aan al gezegd 3 a 4 jaar er tussen en daar gaat mijn voorkeur nog steeds naar uit. Zodat ze allebei net zo veel aandacht krijgen. Mijn dochter zit of gaat dan bijna naar school. Je moet doen wat voor jou/jullie het beste aanvoelt! Als je het gevoel nu (nog) niet hebt is dat toch ook helemaal prima!

Ik wil zeker nog een tweede, maar het hoeft echt nog niet nu. Mijn zoontje vraagt nog heel veel aandacht en ik ben blij dat ik die nu ook aan hem kan geven. Ik dacht altijd 2 jaar ertussen, maar dat betekent binnen een paar maand al weer zwanger. Eigenlijk heb ik daar nog geen zin in. Maar het kan natuurlijk snel veranderen. Ik denk dat ik wel nog eventjes wil wachten.

Mijn vriend en ik wilden ook allebei twee kinderen maar nu zijn we niet zo zeker meer. Inderdaad de aandacht verdelen lijkt ons best zwaar. Het voelt nu met onze dochter gewoon heel goed en compleet. Maar wie weet met wat meer leeftijdsverschil dat het toch gaat kriebelen...

Ik zei dat ik 2 kinderen wilde, maar nu hoeft dat van mij niet meer dan 1 te zijn. Ik wil nooit meer zwanger zijn (was zwaar misselijk en verachtte al het eten). Mijn zoontje was te vroeg geboren 30+6 en had ernstige reflux met verstikkingen en slaapt nog niet door. Het gaat nu echt super goed, maar de weg hierheen nooit meer. We doen de spullen niet weg want wie weet wil ik later toch niets liever dan een 2e, maar voorlopig (lees: jaren) no way.

Ik wil t eigenlijk ook op 1 houden. Maar iedereen in mijn omgeving gaat er automatisch van uit dat er een tweede gaat komen. Voor nu zeg ik dat ik voorlopig nog wil wachten..

Oudste is 10 middelste is 9.. we hebben het 8 jaar lang volgehouden tot de 3e. Volgende week is ze 10 maand. Tussen de beide oudsten zit 19 maand verschil in. Of ze nou dicht bij elkaar zitten qua leeftijd of tijd ertussen, maakt niet veel uit. Ruzie tussen broers en zussen zal er altijd zijn. Ze hebben altijd wat aan elkaar maar willen ook graag elk hun eigen.

Wij hebben een zoontje van 9,5 maand en ik ben nu zes weken zwanger van de tweede. Het lijkt ons heel leuk dat ze straks kort op elkaar zitten! En we hebben zoiets van, we zitten er nu toch middenin. Verder voel ik mij fit en gezond en goed hersteld van de bevalling, en is ons zoontje moet de moeilijkste, dat helpt mee natuurlijk.

Net als bij de eerste zien we wel hoe het loopt en wanneer we er beiden klaar voor zijn. Zo langzamerhand komen de vragen uit de omgeving wel weer en dan zeg ik ook vaak: “Een is genoeg!” Zo genoeg van die vragen. Mocht de tijd rijp zijn, dan wellicht voor een tweede en/of derde. Het laat zich toch niet plannen en even rust qua voeden, jezelf weer terugvinden en slaap is dat wel even prettig.

ik denk dat een traumatische geboorte ervaring de juiste zorg verdient en dat dat niet dé rede moet zijn om geen 2e, 3e etc te wensen... verder, één kind kan zeker ook een compleet gezin opleveren, natuurlijk! Als jullie dat zo voelen is dat prima! Ik kan mij wel iets voorstellen dat je gewoon dubbel meer liefde voelt, net als dat je meer huisdieren hebt en geen onderscheid maakt in 'de liefste' dat rekt gewoon op, past er gewoon bij zeg maar Hier komt geen tweede tenzij t perongeluk gebeurt ofzo. Mijn zwangerschap had vervelende medische toeters en bellen en dat zou een volgende keer weer zo zijn maar mijn vriend wil het bij een kind houden in zn leven dus die laat waarschijnlijk een knoop er in leggen..

Ik wil ook geen tweede. Mijn vriend nog wel, maar ik sta er veelal alleen voor en ik vind het pittig. Ik heb een postnatale depressie en na 10 maanden kan ik nog steeds om van alles janken. Gelukkig gaat het al een stuk beter, maar nog steeds heb ik wel lastige momenten. Vooral de gebroken nachten vind ik zwaar. Ik kan me ook niet voorstellen om van een tweede net zoveel te houden.. maar dat zal wel anders zijn als je een tweede hebt denk ik.

Ik riep al vrij snel dat ik er nog zo een wilde ( wij hebben dan een heel makkelijk kind, wel één waar ik nog steeds 1-3 keer per nacht even naar toe moe) Met 4 maanden riep ik wel dat ik er nog niet aan moest denken om weer zwanger te zijn. Met 5 maanden was ik spontaan zwanger geraakt, nu dus al 22 weken. Voor ons een cadeautje nadat ik 4x ivf heb gedaan voor de eerste. Maar toch even slikken, m’n dochtertje is nog een baby en hoe zal t straks gaan? Doe ik haar tekort? Mja schijnen normale gedachtes te zijn en komt wel goed. Ik heb er echt zin in ook al zal t pittig zijn!

Wij wilden aanvankelijk graag een groter gezin (wens voor 3 kindjes), maar na heel lang dokteren, miskraam en HG zwangerschap uiteindelijk al heel dankbaar dat we 1 gezond kindje hebben, waar we onwijs van genieten. Voor mij heel duidelijk dat ik zo'n hele medische mallemolen aan mijn lijf niet meer wil. Ik ging hier lichamelijk en geestelijk bijna aan onderdoor. Mocht er ooit nog een broertje of zusje bij komen, is deze heel welkom. Maar mocht het bij 1 blijven, is dit ook prima.

Hell to the no. Dit was het zwaarste jaar van mijn leven. Bovendien heb ik ook twee bonus kids en drie totaal vind ik zat!

Eerder had ik het ideaalplaatje 3. Maar nu met de kleine lijkt mij 1 ook heel erg praktisch. Erop uitgaan is een stuk makkelijker, aandacht hoeft niet verdeeld te worden en ik denk dat ik nu meer kan genieten dan dat er nog eentje bijkomt. Ik werk op een kinderdagverblijf en vind kinderen helemaal geweldig maar 1 kindje thuis vind ik ook wel heel erg fijn💓 Mijn vriend heeft al 2 oudere kinderen. Voor hem hoeft er ook niet nog eentje bij, of ik moet ooit die wens wel hebben dan stemt hij ermee in. Maar tot nu toe zeg ik; laat ons maar lekker genieten van dit lieve kleine meisje.

Vanwege een zware zwangerschap hadden wij na de eerste besloten om te wachten tot hij naar school ging. Maar onze lieve dame kwam iets eerder, nog tijdens corona, ze was er drie maanden voor onze eerste naar school mocht. Echt een fijne timing want we hadden even samen en daarna had ik heel veel ruimte en aandacht voor m'n dochtertje tijdens de schooluren. Ze spelen ook heel lief samen. En mijn oudste is nooit jaloers geweest, hij ziet haar echt als cadeautje. Je hoeft dus echt niet nu te beslissen. Het kan over een paar jaar ook nog makkelijker voelen!

Afgelopen september is onze tweede geboren, heb al een zoontje van nu 2,5 jaar. Redelijk kort op elkaar dus 1.5 jaar verschil. Dit verschil was onze wens en ben er heeeeeeeel blij mee als je ziet hoe die mannen met elkaar omgaan, nu al dikke vrienden! Qua slaap was het wel even heftig, geef ik eerlijk toe😅, maar dat had ik er echt wel voor over. En van een tweede houd je zéker zoveel als van de eerste! Nu ontplof je soms gewoon van liefde en trots😄