Geen tweede? Waarom niet?

Nou... Ik vind het best intens een kind en ik wil eigenlijk niet nog meer van mijn vrijheid kwijt. Klinkt egoïstisch, is het misschien ook. Ik moet er gewoon niet aan denken, en krijg het in mijn hoofd niet goed gepland. Ik ben blij met de zoon die ik nu heb en met ons drieën hebben we het fijn. Waarom dan perse een tweede?

Los van het feit dat ik al 2 bonuskinderen had, heb ik al snel besloten geen tweede te willen. Ik vind het zwaar. Het moederschap is iets wat constant aan staat. En ja, er zijn genoeg mooie momenten om van te genieten, maar ik zou er niemand een plezier mee doen om dit nogmaals aan te gaan. Generationele trauma's die doorbroken moeten worden, gedrag wat ik mezelf wil afleren... Het is gewoon pittig. Daar waren we het al snel over eens en mijn vriend heeft zich dan ook al laten helpen. Respect voor mensen die het wel willen en kunnen, but it's not for me..

Wij hebben de keuze nog niet definitief gemaakt, maar neigen allebei wel heel erg naar geen tweede. Het eerste jaar vond ik heel zwaar en slapen gaat nog steeds niet fantastisch 's nachts. Maar ik vind het ook heel fijn om alle aandacht aan ons (enige) kind te geven, en dat mijn partner en ik elkaar daarin kunnen afwisselen. Het is heel normatief om (minstens) twee kinderen te hebben, maar als ik het omdraai kan ik zelf geen goede reden bedenken om voor een tweede kindje te gaan.

Wij wisten het al van te voren, maar nu helemaal. Een 2e is niet haalbaar met alles wat onze stuiterbal+ vraagt. Als een 2e zou lukken dan zou ik de eerste niet kunnen geven wat hij nodig heeft en dat vind ik niet oké.

Ik neig ook naar 1tje maar ergens vind ik dat zielig ofzo.. Daarbij heb ik zelf een moeder die al jaren hulpbehoevend is en ben ik daarom maar wat blij met mijn zussen, ze begrijpen me en we helpen elkaar! Mentaal denk ik niet dat ik het zou aankunnen, ik heb enorm veel tijd voor mezelf nodig en rust e.d... toch kan ik het niet definitief zeggen. Vriend hoefde eerst ook niet meer maar die zei van de week nog ' als er 1 komt dan is het zo maar zoals het nu is vind ik het ook prima '.

Ja precies! Ik vind ook dat onze familie zo in balans is. Als er een 2de komt kan de balans kwijt en dan begint veel stress op de ouders. Ik zie vaak ouders van 2 kindjes gewoon kapot moe, ze doen niks meer samen en ze hebben geen tijd voor elkaar. Ze moeten nog harder werken financiële gezien enzovoort. Dan is het volgens mij niet meer zo leuk. Dus ja.. wij denken ook vaak dat wij zo goed zitten.

Hier zitten we ook eraan te denken om het bij 1 kind te houden. Inderdaad het verdelen van je aandacht en we willen nog tijd hebben voor elkaar en onze hobby's. Als er nog een kind bij komt dan wordt het echt nog meer aanpoten. En ik ben bang dat de harmonie verstoord wordt.

Helemaal mee eens. Mijn zoontje is nogal druk en mijn man ook. Een tweede kind erbij (druk of rustig) is gewoon een beetje teveel van het goede. Wie weet veranderd die gedachte ooit, maar voor nu blijft het er bij 1.

Ik heb zelf een oudere zus en heb dit als zeer onprettig ervaren. Tuurlijk kunnen broers en zussen kibbelen enzo. Maar dit heeft mij zo erg geschaad, dat ik nooit een tweede kind zou willen. M'n vriend heeft hier veel moeite mee, ondanks dat hij dit al van te voren wist. Het ergste hiervan vind ik dat ik mezelf naar andere toe moet verdedigen. Ik heb zelfs een keer te horen gekregen: "Het doet er niet toe of jij het wel of niet wilt." Dat het niet eerlijk is naar mn kind toe dat hij nooit een broertje of zusje zal hebben. De brutaliteit die mensen kunnen hebben.🤯 Ook de zwangerschap heb ik als zeer onprettig ervaren en de bevalling traumatisch. Ik weet, het kan altijd erger. Maar voor mij zijn het allemaal redenen om niet een tweede kind te willen.

Ik vind het een lastig dilemma, fijn dit topic! Aan de ene kant zou ik het geweldig leuk vinden voor mijn zoontje om er een broertje of zusje bij te krijgen. Samen opgroeien en een band die uniek is, en ook in potentieel moeilijkere tijden er samen zijn. Aan de andere kant hebben we nu een heel makkelijk kindje, een goede slaper/eter, makkelijke zwangerschap gehad en hebben we zo een ritme en regelmaat als gezin. Ik prijs mezelf daar zo gelukkig mee en zo bevoorrecht dat ik me niet kan voorstellen dat we dat geluk nog een keer hebben. Dan daar weer de andere kant van.. het is een fase dat ze zo klein zijn en hulpbehoevend, dus ja het zal zwaar zijn en dingen veranderen maar ook dat gaat voorbij! Je went aan alles. Al met al.. tweestrijd in mijn hoofd haha!

Ik kreeg de opmerking dat is egoïstisch ben, om niet nog een kindje te 'nemen'.... Waarop ik terugkaatste dat ik het pas egoïstisch vind als ik een kindje neem omdat ik dat zo graag wil, terwijl ik weet dat ik mijn zoontje dan niet meer kan bieden wat hij nodig heeft. Toen was de collega wel stil. Het ergste vind ik als familie zegt 'ach daar kom je wel van terug' en 'ja ik spreek je over een jaar' of 'waarom niet dan? Het is zo leuk want bij mij....' Dan denk ik: 🙄

Hier hebben we nog geen definitief besluit genomen maar op dit moment is het nog een duidelijke nee. Of in ieder geval: nu nog niet. Onze dochter is behoorlijk pittig qua karakter en dat ervaren wij als intens. De dagen duren soms lang, en we zijn blij als ze op bed ligt en we even “op adem” kunnen komen. Ik moet er nu niet aan denken om er een baby bij te hebben, ik zou mijn aandacht niet kunnen verdelen en overprikkeld raken. Het jammere zou ik wel vinden dat ze dan alleen is, ze heeft ook geen neefjes en nichtjes. Dus ze is wel erg alleen wat dat aangaat. Andere kant wel veel vrienden met kinderen van haar leeftijd. Maar ik zeg nooit nooit! Mijn man hoeft niet per se een tweede.

Ik herken het heel goed. Onze zoontje is ook zo intens!! Maar ik denk niet per se aan een broertje of zusje voor hem want de beste familie leden kiezen wij toch uiteindelijk zelf! Maar ik snap je punt van alleen zijn..

Wat fijn dit topic! Ik wil ook niet meer kinderen, ben volkomen voorzien met mijn zoontje. Hij is heel makkelijk en dan nog vind ik het heftig dat mijn leven nu zo amders is. Ik heb ook behoefte aan tijd/ruimte voor mezelf. Met een tweede kindje heb ik dat minder, waardoor ik denk dat ik minder gelukkig zou zijn en daarmee ook een minder goede moeder. Het argument dat het zielig zou zijn vind ik zo'n bullshit. Die mensen vullen in dat mijn zoontje op een broertje of zusje zit te wachten. Dat weten ze helemaal niet

Beter van niet voor mn gezondheid, in mn zwangerschap kreeg ik trombose en dat was best wel eng dus wil ik niet nog een keer. Vriend wil t vooral mentaal niet en ook zn leeftijd speelt mee, eigenlijk was 1 al veel Ik zou best nog 10 van die leukerts willen en de newborn was echt mn lievelings, ik vind het helemaal niet zwaar tot op heden... maar t is helemaal oke zo. En perongeluk toch een 2e, tuurlijk oké maar van ons beiden niet de intentie om verschillende redenen. Fijn om het eens te zijn, daar ben ik erg blij om.

Ik denk wel en dat denk ik al langer dat het wel belangrijk is om als ouders wel anders te faciliteren.. je moet wel iets meer moeite doen voor de sociale 'kinderkring' van je kind. Clubjes vriendjes, misschien je vakantie plannen met een bevriende familie dat soort dingen. Want jouw kind is afhankelijk van jou wat dat betreft, tenzij je hele leuke buren ofzo hebt en met een tweede heb je veel automatischer een sociale kind setting zegmaar. Dat is natuurlijk ook ontzettend leerzaam

Hier sluit ik me helemaal bij aan! Precies dezelfde gedachtes... + ik vind het nu wel makkelijk zo met 1 kindje als we de deur uit gaan samen of oppas nodig hebben ofzo 🙈 en zo makkelijk nu, niet meer de hele boel zoals flesjes en spuugdoeken meenemen 🤣

Voor alle reacties van mensen in de trend van 'ja maar dan is je kindje zo alleen' en ' dat is zielig' of 'dat doe je toch voor je kindje?' Vrienden van mij hebben een dochter van 7 die al jaren om een broertje of zusje vraagt. Na 10 dagen vakantie met ons: mama.. ik hoef toch geen broertje of zusje 🤣🤣🤣

Ik ben enig kind en heb er niks mee geleden hoor! Moest gewoon werken voor mijn spullen en vond t eigenlijk wel dikke prima. Als ik zag dat er veel vrienden waren die ruzie hadden of ouwe kloffies van de oudere broers of zussen aankregen voelde ik me vaak toch wel verwend maar ook weer heel gelukkig 😂. Kwam niks te kort maar had ook niet te veel hahahaha Wij hebben ook heel erg getwijfeld of ik wel in staat ben voor een 2e. Mentaal is de zwangerschap en t eerste jaar voor mij zo slopend geweest.... Burn out met emdr therapie is mij ook niet in de koude kleding gaan zitten... Nu is t bij mij gaan kriebelen een paar maanden terug. Zit goed in mijn vel, heb weer de rust die ik niet ken van mezelf en toen echt ff gaan sparren met de emdr therapeut hierover. We gaan er toch voor en ik heb heel duidelijk met mijn man afgesproken wordt t me toch te veel of krijg ik t te heet onder mijn voeten ga ik gewoon weer aan de pil of stoppen we met proberen. Dan blijft Maud gewoon lekker mijn enige kleine meid waar ik heel blij mee ben en wat op dat moment ook helemaal prima is! Ook met mijn man veel over gehad of een 2e wel wenselijk is en hij zegt blijft Maud alleen dan is dat ook heel fijn. We hebben tenslotte veel moeten doen voor Maud om die in ons gezin te krijgen dus t is dan ook dikke prima. Dus de tijd zal t leren of Maud wel of niet mijn enige kleine meid zal blijven ❤️

Niet mee eens. Als ik meer kinderen zou hebben zouden die ook naar de opvang, muziekles/sport gaan. Vakantie die ook voor hun leuk is. Denk niet dat ik iets anders in mijn opvoeding doe met maar 1 kind