Mijn zoontje zet het nog steeds op het krijsen zodra hij wakker wordt. Soms hoor ik hem eerst heel even spelen maar zodra hij er uit wil gaat hij van 0 naar 100. Hij slaapt intussen goed door en kan heel goed praten en snapt alles, daar ligt het niet aan. Hij kan heel goed roepen 'mama, ik ben wakker mag ik er uit?' maar gaat toch keihard huilen tot ik er ben.
Ik begin het enorm zat te worden om elke dag op deze manier op te staan. Hoe meer ik zeg dat ik er aan kom hoe harder hij gaat huilen en zo sta ik me elke dag super gestresst aan te kleden. Eerst snapte ik het nog maar nu hij al 2 is niet meer en ik merk dat ik hem tegenwoordig elke ochtend chagrijnig uit bed haal omdat het zo'n klote manier is om de dag zo opgejaagd te beginnen. Vind het ook lastig om hier weer van te herstellen.
Elke ochtend is precies hetzelfde, hij weet precies waar hij aan toe is. Hij heeft zn knuffels en een flesje water voor de dorst. Niks aan de hand! Hij hoeft ook helemaal niet lang te wachten. Ik heb hem al heel vaak uitgelegd hoe hij kan roepen en gecorrigeerd en dat ging een week goed maar nu zijn we al weer een tijdje terug bij af. Hij heeft trouwens van zichzelf geen ongeduldig of driftig karakter.
Ik lig nu alweer in bed met tegenzin om morgenochtend weer op die manier op te moeten staan. Ik wil helemaal geen boze moeder zijn maar mijn geduld hiermee is gewoon op!
Mijn vraag is vooral herkennen jullie dit en hebben jullie tips?