In het eerste baby jaar je moeder verliezen 🥺

Allereerst gecondoleerd! Heel veel sterkte met het verlies. Ik ben in januari mijn oma verloren aan een dodelijk ongeluk waarbij de dader onder invloed was en met 120 door de bebouwde kom reed. Ik ben vroeger opgevoed door mijn oma en moeder, omdat mijn ouders wat jonger waren en mijn vader altijd werkte. Ik heb mijn oma dus altijd als een soort “oppermoeder” gezien en we woonden vlakbij elkaar. Ik herken je zeker in het ene moment verdrietig zijn en daarna heel blij met mijn dochter. Ik merk dat het me meerdere keren per dag overvalt en als mijn dochter dan wakker is dan stop ik het weg, maar als ze slaapt dan heb ik soms echt even een huilbui. Doordat ik het zo vaak moet wegstoppen heb ik het idee dat ik niet genoeg kan rouwen om het feit dat ze er niet meer is en ben wel bang dat ik er later last van zal krijgen.

Geen ervaring. Maar ik wil wel reageren om je heel veel sterkte te wensen. Lijkt me echt verschrikkelijk.

Gecondoleerd en veel sterkte! Ik ben zelf 3 weken terug mijn vader verloren. Alle emoties die je voelt zijn oké en laat het ook allemaal toe! Ene moment kan het me allemaal even overvallen en huil ik gewoon waar mijn dochter bij is en zij geeft me weer troost en haar lieve lach en 'knuffels' die ze me geeft zijn ook heel fijn dan en maken me weer aan het lachen. Je bent gewoon extra bewust van hoe kwetsbaar het leven is en dat je niet alles maar als vanzelfsprekend moet nemen dus geniet zeker van het geluk dat je wel hebt met je kleine, partner en familie /vrienden.

❤️ dankjewel

Jeetje wat heftig😭 door schuld van een ander😢 Ik heb dus precies hetzelfde. Als ik het er nu met iemand over heb kan ik het vertellen zonder verblikken of verblozen. Mijn moeder is omgekomen bij een brand bij haar in huis. Dus dat is niet iets wat je zo tussen neus en lippen door kan vertellen leek mij. Heb ook het idee dat ik het daarom niet helemaal goed doe. Er is natuurlijk geen boekje voor hoe het wel zou moeten maar soms vind ik dat gewoon heel raar. Over dat wegstoppen, dat doe ik dus ook🙈 Heel veel sterkte 😘

Gecondoleerd ook🥺 Dankjewel voor je berichtje 🥰 Ik probeer er indd ook wel van te genieten😘

Gecondoleerd. Wat verschrikkelijk dat je moeder dat plotseling ineens weg is. Mijn moeder is niet overleden in het eerste jaar dat ik moeder was (2006), maar toen ik zelf 11 jaar was. Zij was toen 34 jaar. Alle emoties mogen! Tuurlijk voelt dat heel gek. Maar het is ook goed voor de verwerking. Heel veel sterkte! De andere mama's ook veel sterkte!

Gecondoleerd! Misschien niet helemaal hetzelfde maar wij zijn de moeder van mijn man verloren een week voordat ik bevallen ben van onze zoon. Hierdoor zijn alle emoties ook heel dubbel en hoog. En weten we soms beide niet hoe hier mee om te gaan.. en ze heeft nooit onze knul kunnen vasthouden, kennen of wat dan ook. Dat vind ik ook heel moeilijk om mee om te gaan. Wil je nog verder veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven.

Ohh jeetje meid, das ook echt heel heftig💔😭

Wat heftig meis! Gecondoleerd! ❤️ Ik kan er niet echt over meepraten. Mijn moeder is overleden toen ik 12 jaar was. Alleen in mijn kraam periode is mijn opa overleden. Hij was mij heel dierbaar en op een of ander manier heb ik er geen plekje nog voor kunnen geven. Alsof er teveel tegelijk gebeurde. Ik wens je iig heel veel sterkte! En je mag voelen wat je voelt. Tijd heelt alle wonden.

Ach meid, wat super heftig zeg😢 allereerst gecondoleerd!!! Ik denk dat het onwijs heftig is om je moeder zo snel al te moeten missen. En dan ook nog eens door een noodlottig ongeval. Ik heb hier geen ervaring mee en kan je daarin ook geen "tips" geven. Ik ben in 2020 zelf ons dochtertje verloren. Wat ik echt heb geleerd in de afgelopen 2 jaar is... laat het gebeuren. Ook als je kleintje bij je is. Ik heb dat nog steeds. En als het dan gebeurd vertel je kleintje daarna waarom je zo verdrietig bent. Probeer dat niet weg te stoppen. En ik weet dat het heel moeilijk is en makkelijker gezegd is dan gedaan. Want je wilt jezelf groot houden voor je kleintje! En dat doe je echt heel goed. Maar als het er is, laat het er zijn. En pak je kleine lekker vast en leg hem uit waarom je huilt of waarom er bepaalde emoties zijn. Daarnaast moet je vooral naar anderen vertellen waar jij je op dat moment "goed" bij voelt. Vertel het, laat het gebeuren..... Ik heb dit allemaal in het begin niet gedaan en daardoor kropte ik het op. Ik kreeg "angesten" en soms bijna paniek aanvallen, omdat het mij zo erg overviel.. het leek wel een tsunamie. En nu.. nu laat ik het gebeuren. Jouw verdriet en emoties mogen er overduidelijk zijn!! Doe wat voor jou fijn is meid. Heel erg veel sterkte💖

Heel erg bedankt voor de troostende woorden❤️ Jullie zullen ook in een achtbaan zitten zeg😢 Liefs😘

❤️

❤️ dankjewel

Mijn mamma kreeg de diagnose kanker toen ik 28 weken zwanger was... Ik ging op overlevingsstand (halve dagen werken) en ze is overleden toen mijn zoontje 4 maanden was. Het is niet hetzelfde want ik kon weten dat ze dood ging maar zo snel.. En er op voorbereiden, onmogelijk. Ik heb geen aanvulling op de tips die hier eerder beschreven staan. Zeggen wat je voelt en nodig hebt, egoïstisch worden en aan jezelf denken en je gezin uiteindelijk zijn die het belangrijkste! Langzaam begin ik nu mezelf weer te worden en komt mijn drive en zin weer terug. Het is zwaar maar je bent niet alleen❤️ vraag steun waar nodig.. Mensen willen je niet tot last zijn en kunnen daardoor afstand nemen. Voel jezelf niet teveel, ze zullen blij zijn dat ze iets voor je kunnen betekenen 😘

Omg wat verschrikkelijk! Wat zielig ook dat je zo aan je eind moet komen, niet te bevatten. Ik zou als advies geven of je af en toe af te zonderen en je de ruimte geven om er over na te denken en even een potje te huilen, lukt dat niet kan je proberen het op te schrijven. Ik heb hetzelfde hoor, ik voel me soms schuldig dat het lijkt alsof het me misschien niet zoveel doet. Maar het is inderdaad doordat je het allemaal wegstopt en opkropt. Nogmaals echt onwijs veel sterkte met het verwerken!

❤️ dikke knuffel en bedankt voor je lieve woorden

Wat ik trouwens wel heb gedaan en ik als tip zou willen geven.. is dagen voor mezelf genomen. Kinderen naar de opvang gebracht en dan hoefde ik niks. Stil in huis. 1 dag om de week. De eerste keer vond ik verschrikkelijk zoveel verdriet dat eruit kwam. Zelfs een beetje beangstigend ofzo.. En na wat maanden voelde ik dat ik er klaar voor was om die dag niet meer te hebben. Ik heb moeite met verdriet te laten zien aan andere vandaar dat het voor mij werkte

Dit heb ik indd de eerste donderdag gedaan. Mijn man was naar zijn werk en de kleine naar de opvang gebracht. Het begon al toen ik naar de auto liep. Toen ik thuis was heb ik alles laten gaan. Dat voelde toen heel fijn. Alsof de druk van de ketel was. Bedankt voor de tip🥰

Heel veel sterkte ♡