Inspiratie verhaal voor koppels

We zitten op de bank en ik probeer je uit te leggen wat me pijn doet. Maar door de pijn struikel ik over mijn woorden en versta je me niet. Ik kom tot rust en ik zeg je dat wanneer ik naar je kijk, ik in eerste instantie pijn voel in plaats van liefde en geluk door het gene wat je hebt gedaan. Je staart naar de vloer en je begint te huilen. Je zegt dat je enorm veel spijt hebt en begint te praten. Je bent open over je gevoel en je gedachtes. Dat vind ik fijn. We waren beide in ons eigen cocon en raakte de verbinding kwijt. We werden egoïstisch en keken naar onze eigen behoeftes want we voelde ons slecht na al die zware weken. In dat soort tijden moet je ook aan jezelf denken, toch? Maar als je dat tegelijk doet waar gaat de liefde, de verbinding en het begrip dan heen? Dat raak je kwijt. We waren elkaar kwijt en wisten niet meer wat we voor elkaar betekende…. Het werd stiller, kwamen vaker ruzies en hadden al meer onbegrip voor elkaar. Je maakte een fout waardoor het vertrouwen weg is binnen onze relatie en het opbouwen kost tijd. Ik probeer je te begrijpen en empathisch te zijn maar tegelijkertijd voel ik boosheid en angst. Hoe is mijn toekomst en hoe word die van jou? Je was gister alleen met ons zoontje en je verteld me na al die maanden dat je nu pas verbinding met hem voelt. Je verteld me dat je beseft hoeveel waarde ons gezin heeft en dat je het niet zonder me wil doen. Je zegt dat je de deur op een kier liet zodat je kon wegrennen. Je leefde in overlevingsmodus en ik zag het niet. Ik was teveel met mezelf bezig… We hebben al veel meegemaakt als individu. We wilden het tegenovergestelde voor ons zoontje maar door al die zware weken werden we de slechtste versie van onszelf en we voelde ons hierdoor schuldig en slechte ouders en omdat we elkaar niet meer hadden moesten we het alleen doen, in het zelfde huis. Als broer en zus, niet meer als koppel. Nu is er iets gebeurd en nu beseffen we wat we betekenen voor elkaar. Soms is een fout nodig om in te zien wat je hebt. We praten weer met elkaar, we voelen de verbinding weer, we hebben alles voor elkaar over en voor ons zoontje. Zo zijn wij als persoon. Ruimdenkend, vrijgevig en houden onvoorwaardelijk van elkaar en ons gezin. Doordat we niet meer eerlijk tegen elkaar waren over ons gevoel raakte we elkaar kwijt. We wilden elkaar ontlasten en ook stiekem niet over vervelende dingen praten, want het is niet leuk om vervelende gevoelens te hebben en we schaamde ons ervoor. Wat ik wil zeggen met dit verhaal, blijf alsjeblieft praten met elkaar, hoe pijnlijk het ook is. Krop je emoties niet op en wees open en voel alles wat je voelen kan! Je kan elkaar zo snel verliezen in alle hectiek. Er gaan zoveel relaties stuk die opgelost kunnen worden met EERLIJK zijn! Wees eerlijk en durf te praten. Wij hadden hier nooit moeite mee tot we een zoontje kregen… er veranderd zoveel dus schaam je niet alsjeblieft! Het is niet erg! Praat met elkaar voor het te laat is en je het niet meer kan voorkomen.