Is mijn kind niet goed genoeg?

Ik vind mijn kinderen de leukste kinderen die ooit bestaan hebben. Zeker de jongste is ook pittig. Vergelijken doe ik eigenlijk niet, alleen in die zin dat ik denk: Grappig, voor mijn vrienden is hun kind het leukste/liefste/grappigste/slimste etc. Zijn de mensen om je heen wel eerlijk? Misschien hoor je alleen de leuke verhalen? Overal is wel wat natuurlijk! Geen een kind/mens is perfect. Misschien is je depressie nog sluimerend?

Hier een soort gelijk iets, maar dan tussen grote zus en broer. Mijn oudste is een supermakkelijk meisje, luistert goed, is uit zichzelf heel behulpzaam. Ze is nu 3,5 en alles verloopt eigenlijk super smooth. Tuurlijk af en toe wel eens momenten dat ze het bloed onder je nagels vandaan haalt maar dat is meestal als ik/wij al vermoeid en geprikkeld zijn en zij dus reflecteert op onze gemoedstoestand. Haar jongere broertje daarentegen heeft een heel ander karakter en zoekt graag grenzen op, is van het uitdagen en checkt graag nog 1x of hij echt niet de grens kan overschrijden. Is jaloers aangelegd en niemand mag bij mama. Dan probeert hij rustig te slaan/bijten. Hij is anderzijds ook heel zorgzaam, wil het liefst heel de dag kusjes en knuffeltjes geven en hangt het liefst op schoot. Maar alles is bij hem in het quadraat, waar zijn zus veel gematigder is. Met hem heb ik regelmatig het gevoel mijn handen te vol te hebben. Maar bedenk maar zo, kinderen zijn in het gezelschap van anderen vaak anders in gedrag. Waar de ene dan ineens heel goed luistert en "het braafste jongetje van de klas" lijkt, kan de ander strontvervelend worden. Niks van de vergelijkingen aantrekken. Wie weet zijn die kindjes als ze bijna 2 zijn vele malen vervelender dan jouw zoontje nu.

Mijn dochter heeft een ongelofelijk sterk karakter. Ze praat nog niet (volledig), kent alleen wat woorden die ze verkeerd gebruikt. “Aardbei”=honger bijvoorbeeld. Als haar iets niet lukt of iemand begrijpt niet wat ze probeert te zeggen, kan ze aardig boos worden. Wij moesten haar tot 1.5 maand geleden zelfs nog in slaap wiegen, terwijl ik van anderen moest horen “dat ze hun kind vanaf enkele maanden oud al wakker konden neerlegden en die binnen 5 minuten zelf sliepen” Eerst vond ik het moeilijk om bijvoorbeeld te horen “ooo onze **** zei met 14 maanden al hele zinnen”, maar ik kan dat nu echt volledig van me af zetten. Ja, ze praat nog niet en kan zich moeilijk uitdrukken, ja ze is flink temperamentvol, maar ze is in mijn ogen perfect. Ze is lief, grappig en knap. Dus het interesseert me niet hoe “goed” andere kindjes het doen.

SAME HIER!!! 🥲 ook elk volwassen is anders tov iemand anders, wij verschillen ook! en onze kindjes zijn kleine mensen die enorm verschillen, het duurt lang maar accepteren dat ze anders zijn is het beste!

Ik snap je wel hoor, voel soms iets soortgelijks. Dan vraag ik me af of het aan mij ligt dat het moederschap mij zo zwaar valt of dat het aan mijn zoontje ligt. Ik denk een combinatie van je persoonlijkheid, je kind en je omstandigheden. Ik heb ook een postpartum depressie gehad en soms zweven er nog een paar donkere wolken door mijn hoofd. Vooral bij oververmoeid! Kan zo jaloers worden als een vriendin bijvoorbeeld zegt dat haar kind nooit huilt terwijl de mijne me tot wanhoop kan drijven. Later bedenk ik me dat ze wel eens benoemd dat haar kind niet wilde slapen of een driftbui had dus wat nou nooit huilen? Zij werkt veel minder, geen financiële zorgen, een man die veel in het huis doet, haar emmertje is gewoon veel minder vol dus de keren dat haar kind huilt komen minder hard binnen dan bij mij. Ik merk ook dat ik me te veel focus op het negatieve gedrag terwijl mijn zoontje ook ontzettend veel kwaliteiten heeft! Hij is claimerig en mieperig maar ook ontzettend slim en lief en flexibel en knap en onderzoekend en suuper sociaal! Beetje warrig verhaal misschien maar misschien kan je voor jezelf nagaan: zit je je emmertje vol? Kan je meer focus leggen op je zoontje zijn positieve kanten? Hoe realistisch is het dat andere kinderen echt beter uit de vergelijkingen komen? Plus het is echt een fase waar we in zitten! Elke leeftijd is een fase natuurlijk maar ook dit gaat voorbij.

Hier nog een moeder die af en toe denkt dat mijn zoontje af en toe lastiger is. Of niet “goed” genoeg. Mijn vrouw en ik hebben van te voren afgesproken dat wij dat soort dingen altijd uitspreken. En dat doe ik dus ook bij haar. Zo kan ze mij even weer “wakker schudden”. Ik heb een heel lief mannetje, maar er zit ook een kop op. Vooral als die moe wordt of honger heeft ;) En ja soms denk ik echt dat ik de slechtste moeder van de wereld bent. Maar dan probeer ik juist de momenten van de dag te vinden dat ik trots was op mijn zoontje. Of juist op mij! Moederschap is niet het makkelijkste! Probeer iemand te vinden waar je af en toe je “ei” kwijt kan. Want je hoeft het niet alleen te doen! En zeker niet in je onzekerheid!

Nou geen reden om zo te denken hoor. Ik denk dat je zulke verhalen vaak gewoon niet hoort! Elk kind is bijzonder ik zie het juist anders mijn dochter weet goed wat ze wil . Ik vind het gewoon een uitdaging om bij haar iets voor elkaar te krijgen 😂 nee je bent zeker niet de enige. Maar ik denk dat je veel dingen tot een positieve kant kunt draaien.

Hoe gaat het nu TS? Heb je iets aan de reacties gehad?

Ik herken het wel een beetje. En kan het gevoel ook niet zo goed plaatsen. Of het is dubbel. Ik ben mijn dochtertje in 2020 verloren. 5 maanden laten mochten wij weer in verwachting raken. Onwijs snel en gezegend natuurlijk! Maar de angst om dit kindje te verliezen nam de overhand. Daarnaast waren wij in verwachting van een jongen. Ik moest zo schakelen! We hadden het hele kinderkamertje al ingericht voor ons dochtertje inclusief kleding etc. Dat schakelen ging mij moeilijk af. Ondanks dat gezondheid en leven voor mij het allerbelangrijkste was! Deze zwangerschap was lichamelijk perfect, maar mentaal vond ik hem kut! Hij werd in goed gezondheid geboren! Wat echt onwijs fijn was. Na de 2e week begon hij heel veel te huilen. Hulpverleners hoorden ons verhaal niet aan! Na 8 weken werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Wij konden niet meer. En hem daar achterlaten was vreselijk. Maar er kwam wel uit dat hij een nierbekkenontsteking had. Na een kuur van 10 dgn gingen de scherpe randen eraf. Ons ventje is ook temperamentvol! Zoekt echt grenzen op. Sneller gefrustreerd. Vastzitten in de auto vindt hij vreselijk! Hij loopt alle kanten op, als hij even buiten loopt. Klimt overal op en kent totaal geen gevaar. Uiteten durf ik gewoon niet met hem😉 Anyway later bleek ik PTSS te hebben, werkgerelateerd! En was mijn zoontje een trigger. Ik ben daar nu voor behandeld en merk veel meer rust. Maar ik herken mezelf nog steeds wel in jouw verhaal. De andere kindjes zijn gewoon zo 'rustig'. Ik heb altijd het gevoel alsof ik altijd op hem moet letten. Een langere reis in de auto is gewoon altijd kut, en voel ik super veel spanning. Hij is mijn alles! Mijn lichtpuntje in onze duisternis. Mijn knuffelbeer! Ik houd ontzettend veel van hem. Maar jeetje het kost me heel veel energie. Zelfs zo erg dat we echt twijfelen om voor een 3e te gaan. Onze eerste ervaring met het overlijden van onze dochter en daarna deze ervaring. Ik vind het gewoon echt pittig! En ondanks dit probeer ik wel de positieve dingen ervan in te zien. Het is een echte ontdekker, niet bang, houdt van uitdaging, en een bezige bij🩵

Dank je wel voor het vragen en voor alle reacties! Ik heb een tijdje nodig gehad om alles goed te beseffen en nu kijk ik heel anders naar mijn kind! Ik vind hem bijzonder en Uniek zoals hij is en ik vergelijk hem niet meer met andere kindjes. Heb ook gewoon geaccepteerd en geprobeerd hem anders naar te kijken en elke dag lukt het beter en beter!! Bedankt !!

Hoi Vino, WoW wat een verhaal! I’m so sorry for your loss! En ja ik snap je helemaal! Het is echt double en moeilijk maat met veel therapieën ben ik nu een beetje doorheen en kijk ik naar mijn zoontje met andere ogen , het helpt heel erg!! Maar ik snap je zo goed, onze verwachtingen kunnen ons echt kapot maken!! En niemand vertelt wat kan zijn, de moeilijk tijden en de uitdaging! Dit wordt niet gezegd, mensen durven het niet!! Ik hoop dat je ook deze oefening kan doen en naar je zoontje proberen anders te kijken.. dan komt er meer liefde naar hem toe en het helpt de connectie aan te sterken!!