Na 2 jaar nog moeite met newborn fase verwerken

Erg herkenbaar, ons zoontje had ook koemelkallergie en zodra ik andere baby’s zie die zo rustig zijn en lekker slapen kan ik alleen maar denken van dat hebben wij nooit meegemaakt, bij ons was het krijsen 12u per dag en hadden we nauwelijks tijd om te eten of te douchen omdat we heel de dag aan het wiegen waren. Heb ook bijna geen foto’s van die tijd en ik ben ook sommige stukken kwijt. Ook ik kan me dan best jaloers voelen als het bij een ander wel allemaal goed gaat en ze op een roze wolk zitten (wat ik uiteraard iedereen gun!!) Herkenbaar dus 😔

Ik heb 3 kids en de oudste heb ik een fijne newborn tijd gehad. Ze was(en is nog steeds) een makkelijk meisje en met 5,5e maand sliep ze door en nooit echt moeilijke fases gehad. Toen kwam d'r broer, bij hem rollen we van het ene in het andere en blijven de moeilijke fases zich aan 1 rijgen. Het begon bij een snelle thuis bevalling waarbij ik na de geboorte met de ambulance ben afgevoerd en mijn man de maxicosi met newborn in handen geduwd kreeg met de mededeling dat ze hem wel in het ziekenhuis zagen. Hij kon nog net achter ons aan roepen in welk ziekenhuis hij dan moest zijn. Zo heeft onze zoon tot 8 maanden oud alleen maar gekrijst, door merg en been, en sliep ik ook maar max 3 uurtjes per nacht. Daarna zijn de nachten beter geworden en werd hij overdag ook vrolijker maar slapen is een ding gebleven. Tot ong. 1 maand terug kreeg hij nog nachtvoedingen omdat hij bleef af gaan, niet stopte en van woede het hele huis, incl. buren, wakker krijste. Nu heeft hij iets nieuws geleerd en gaat hij als hij boos is zijn zus bijten of ons slaan. Het is een pittig mannetje en ik merk dat het onze relatie beïnvloed. Ik hou van hem maar vind hem ook heel vervelend en reageer kortaf tegen hem, ook op de momenten dat hij wel leuk/lief/grappig is of doet. Mijn jongste dochter daarentegen is weer een ontzettend makkelijk en tevreden blij kind. Die leg ik haar wakkertijd neer en ligt alleen maar hardop te lachen en vermaakt zich prima, die moppert wat als ze trek krijgt of moe begint te worden en die is zo weg te leggen. Het verschilt onwijs per kind. Zowel mijn man als ikzelf hebben een traject bij de psycholoog achter de rug om de bevalling van onze zoon te verwerken en hebben geleerd om terug te kijken naar de positieve momenten. Toch een soort van trauma verwerking ondanks dat ikzelf de bevalling niet persee als traumatisch ervaren heb. Mijn man daarintegen wel, wat ik ook heel goed begrijp.

Ik herken heel erg wat je zegt. Hij was een huilbaby en viel van de ene moeilijke fase in de andere. Ik had een post natale depressie. Kijk nog steeds niet graag naar de foto's want dan voel ik weer wat ik toen voelde. Laatst zagen we een schattige baby en zei mijn broer goedbedoeld dat ik dan vast met weemoed terug dacht aan toen mijn kind nog een baby was. Nou nee, totaal niet. Kan ook enorm jaloers zijn op moeders met makkelijke kinderen en een man die meehelpt. Het is nu stukken beter. De depressie is gelukkig over en mijn kind ontwikkelt zich ontzettend goed. Heeft wel nog steeds veel lastiger fases. Maar als ik terugkijk op die tijd kan ik nog steeds elke keer huilen.

Zo wat een heftig verhaal ook van je bevalling. Wel goed en fijn dat jullie beide een traject hebben gehad

Ja dat jaloers zijn blijft een beetje hè . Voel me dan soms ook zo schuldig dat ik die pasgeboren tijd gewoon echt niet leuk vond omdat iedereen altijd benoemt als zo magisch

Zeker heftig geweest. Ben ruim 2 liter bloed verloren omdat de navelstreng afgebroken was. Waar ik, en mijn zoontje denk ik ook, het meeste moeite mee gehad heb, is dat hij na 20 minuten van mijn buik afgehaald is en ik hem pas 4 uur later terug gezien heb omdat ik met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd ben en daarna direct naar de ok gebracht ben. Maar goed, we zijn er allemaal goed vanaf gekomen gelukkig.

Klopt, dit lijkt de norm maar is het niet hoor! Ik gun het iedereen van harte maar had het zelf ook heel graag gewild.

Ik herken dit gevoel wel maar in die zin dat ik me vaak schuldig voel naar de oudste toe omdat ik van haar newbornfase dus niet zo heb kunnen genieten als die van de jongste. Een hele hoop mom guilt dus.. 🥲

Ik herken dit van mijn tweede zoontje hij is nu 9 maanden en heeft hele erge koemelkallergie. De eerste periode is zo enorm zwaar geweest. Heb door dit alles en de hormonen van een spiraal echt op het randje van een depressie gezeten. Een vriendin van mij heeft in december een baby grekegen en die zegt dan dat hij heel goed slaapt en alles heel goed gaat. Kan dan echt jaloers worden op dat het daar dan wel direct genieten is en alles zo goed gaat.

Herkenbaar hoor, mijn dochter had ook erge reflux en allergie voor koemelk en ei. Ik heb ook niet heel erg van de newbornfase kunnen genieten, maar ik geniet des te meer van wie ze nu met 2 jaar is en hoeveel makkelijker het is geworden. Ik ben nu zwanger van de 2e en zie er best wel tegenop. Iedereen zegt als dit kindje er ook last van heeft weet je in ieder geval wat je moet doen. Dat is deels zo, ik zal sterker in mijn schoenen staan, maar zelfs met alle tips en trucs kan je de pijn en onrust niet helemaal wegnemen. Als dit kindje dezelfde opstartproblemen heeft probeer ik het te benaderen als een fase waar we doorheen moeten, nu geniet ik enorm van het moeder zijn. Het altijd denken dat ik een baby hoorde huilen, onder de douche enzo, is vanzelf over gegaan. En nu met 2 jaar zie ik dat andere ouders kampen met bepaalde problemen als slecht slapen en eten, waar wij dan weer geen last van hebben. Ik heb niet echt tips, ik hoop dat je met de tijd kan accepteren dat jullie eerste jaar geen fijne tijd was en dat je het schuldgevoel los kan laten. Zoals je leest zijn er genoeg vergelijkbare verhalen, maar daar hoor je vaak minder over.