Niet luisteren

Vooropgesteld: ik doe ook maar wat he 😛 en "nee" zeggen doe ik heus wel, of ik vertel wat ze wél moet doen ipv wat ze niet moet doen (en waarom). Ik zou alleen niet mijn stem verheffen, een time out geven, of aan haar arm trekken. Dat doe ik ook niet tegen een volwassene, en wil ik ook niet dat ze bij mij (ooit) doet. Maar dat doe ik dus voor mezelf - ík vind het bijv. vervelend als ze alle verse croissants en broodjes in de supermarkt op de grond legt (om ze daarna in een zakje proberen te doen omdat ze dat mij net ook zag doen), want dat hoort niet. Als ik haar niet zou corrigeren, denk ik niet dat ze op 15-jarige leeftijd nog steeds dit gedrag zou vertonen. De belangrijkste taak die ik als ouder zie is zorgen voor een veilige hechting/coregulatie. Mijn man is het trouwens niet altijd met mij eens haha, als ze weer in haar stoel gaat staan tijdens het avondeten of haar drinkbeker op de grond gooit (en ik dus niks doe). Verschil is misschien ook wel dat hij drie dagen werkt en ik vijf dagen, dus hij is wat vaker met haar alleen op stap 😬. Dus tja... Ik vind het wel fijn om niet zoveel gewicht te hangen aan opvoeding. Que sera sera dus.

Mooie taak die je noemt, die vind ik ook erg belangrijk. Maar zoals gezegd zie ik het ook mede als taak om je kind van jongs af aan wenselijk gedrag aan te leren. En daar hoort onder andere bij ‘nee’ zeggen, consequent zijn en uitleg geven. Ik doe dat zeker niet alleen voor mezelf maar juist ook voor mijn kind. Alleen al omdat bijvoorbeeld leren luisteren naar mijn idee een vaardigheid is die een kind moet leren en later nodig heeft (op school, sport). Ook vind ik het belangrijk dat leidsters/juffen/meesters geen zware kluif aan mijn kind (zullen gaan) hebben. Niet dat zij nog alle basisvaardigheden met betrekking tot gedrag aan moeten leren. Die mensen hebben het al heel druk en er zijn vaak al een aantal kinderen met problemen in het gedrag. Jouw stijl klinkt mij iets te laissez-faire in de oren. Wellicht is dat deels jouw stijl; de mijne is dat duidelijk niet. En dat mag.

Ik denk dat negeren niet perse verkeerd is, ik negeer ongewenst gedrag waar het kan en stimuleer en bekrachtig het gewenste gedrag. In het geval van met eten gooien is dat geef maar aan mama en complimenten als ze dat doet. Als het toch op de grond wordt gegooid, dan besteed ik er geen aandacht aan met het idee dat het gedrag dan sneller uitdooft. Hier werd eerst ook gelachen bij nee. Dat was achteraf denk ik ongemak en verwarring. Dreumes begint hier langzaam aan iets meer te begrijpen, dus ook nee. Als iets echt niet kan (bijv. omdat het gevaarlijk is of er iets kapot gaat), dan probeer ik dat zo simpel mogelijk uit te leggen. En haar te laten weten dat ik haar oké vindt door daarna even een grapje te maken of een knuffel te geven. Het helpt hier soms ook om haar twee keuzes te geven en kleine taakjes. En sommige dingen werken we omheen.