Niet meer in eigen bedje willen slapen

Wij hebben om een andere reden echt exact hetzelfde! Alleen ietsje langer, 7 weken inmiddels. Wij laten hem nu bij ons in bed in slaap vallen en proberen hem na een tijdje (als hij dus diep in slaap is) in z’n eigen bedje te leggen. Dat gaat de ene nacht goed, de andere nacht niet.. alle nachten dat hij toch wat uren in z’n eigen bed slaapt ben ik heel blij mee. Wij kunnen gelukkig wel beiden best oké slapen maat toch niet ideaal. Ik moet wel zeggen ik heb de druk er wat afgehaald voor mezelf. Alles wat gaat is super fijn. Wat niet gaat, tja dan maar even niet 🤷🏻‍♀️ anders krijgen we allemaal iets teveel stress ervan. Succes 🍀

Wat vervelend voor allemaal. Misschien is dit dat de tijd voor een peuterbed? Situatie omzetten in iets leuks/nieuws? Hopelijk vinden jullie de oplossing.

Thanks voor de tip, wij dachten dit ook! Maar toen begon bij ons wel echt de ellende.. wij hebben het bedje dus weer gewoon grotendeels dicht gemaakt (een paar spijlen eruit zodat hij er zelf in en uit kan) maar blijft best lastig. We proberen met hem in z’n bedje deels te laten slapen weer een soort van bekend ermee te laten worden maar is ook echt maar een poging 😵‍💫

We slapen alweer kleine 2 jaar met elkaar in bed, eerste halfjaar cosleeper Ik ben niet 'bang' dat dat nooit stopt. (Ik ben eerder bang dat het wel stopt 🫢) Misschien heeft ze nu gezien hoe fijn het is met zn allen? In elk geval jullie willen t blijkbaar niet dus dan moet je werken aan in t eigen bed slapen Of jullie zijn het nu niet eens, dan eerst eens worden. Positieve associaties maken met het bedje en oefenen overdag met dutje

Dank voor je bericht, ik vind het idd juist heel dubbel, want ik vind het juist wel fijn! (Al zou ik het ook wel weer eens gezellig vinden om samen met mijn vriend te slapen uiteraard 🤣) maar fijn om een ander perspectief hierop te lezen ipv wat je altijd leest op internet!

Wij hebben dit ook gehad toen onze dochter jonger was. Vreselijk vermoeiend was dat toen. Ze wilde alleen bij ons op bed in slaap vallen met 1 van ons erbij. Het verplaatsen daarna was altijd spannend of het zou lukken. Mijn vader kwam toen met een tip die wij geprobeerd hebben. Om haar toch in haar eigen bed te leggen. Dan 5 minuten te laten huilen (hoe moeilijk dat ook is, mijn hart brak) en dan weer naar haar toe. Niks zeggen gewoon troosten. Dan weer weg gaan en 10 minuten wachten. Zo elke keer verder gaan met 5 minuten ophogen. Na een paar dagen was het bij ons over en ging ze zonder problemen slapen. Dat was een verademing na 9 weken. 😅

Ja dat was bij ons toevallig net met de overgang naar een peuterbed. Toen zijn we even terug gegaan naar het ledikant omdat ze er ook uitrende. Maar het wakker worden en drama bleef. Bleek dat ze bang was in het donker begon wat te zeggen over monster etc. Dus terug naar peuterbedje ook omdat wij in februari de 2e verwachten en willen niet dan ineens haar bedje "afpakken" . Dus een nieuw ritueel we moesten snachts echt zeggen papa mams zijn er wel. en een slaapliedje. Hoefde eerder niet. Nachtlampje die gaat naar een paar minuten vanzelf uit. Even een ander ritueel heeft wel geholpen. Ze ging daarvoor ook altijd in bad dat hebben we wel aangehouden maar net even voor het slapen extra zeggen dat we er wel zijn. Troosten in haar eigen kamer echt gewoon even de lamp aan alles in de kamer bespreken. En dan weer terug in bed. Bleef het drama gingen we naar een paar minuten weer terug trootsen en weer weg. Maar moet zeggen een ander ritueel soort van bespreken wat de "angst" is of kan zijn. Deze leeftijd kan je dat soms best goed.

Dus je hoeft haar heus niet overstuur te laten worden. Maar wat meestal wel het beste werkt in dan alleen trootsen in eigen bed. Hier hielp het echt om juist de lamp even aan te doen even praten en zeggen nu gaat mama weg ik ben beneden ik ben er wel. Nog even een liedje en dan ga ik weg! En als ik bijv. 3x terug moest komen zei ik op een bepaald moment ik ben er wel het is nu klaar we gaan slapen. Hoe meer je er dan een ding van maakt hoe meer het lijkt alsof er dan ook wat is. Althans als het gaat om dat wij er niet zijn soort verlatingsangst of bang in het donker. Als er niks is om bang voor te zijn dan hield ik het wel kort.

Zeker herkenbaar! Wij hebben ook regelmatig fases gehad dat onze kleine man 's nachts wakker werd en dan alleen nog bij ons in bed wilde slapen, en dat begon inderdaad iedere keer zodra hij ziek was waarna het dan een tijdje aanhield. Wij hebben hier zelf nooit moeilijk over gedaan en leggen hem dan gewoon tussen ons in. Het is dan steeds ineens weer over, de ene keer duurt het wel langer dan de andere keer (toen hij 1 was duurde het langer, nu af en toe even een weekje). Verschil is wel dat wij allebei echt prima slapen als hij bij ons ligt. Vandaar ook de keuze om het gewoon te doen, wij vinden onze eigen nachtrust ook belangrijk en kiezen er dus echt voor om allemaal gewoon lekker te slapen ipv hem in zijn eigen bed te houden. Maar dus ook omdat we weten dat het vanzelf weer over gaat. Mijn advies is: NIKS MOET! Het gaat er echt om wat jij en je partner willen. Aangezien je partner niet goed slaapt met jullie dochter in bed, zou ik er wel wat mee doen - maar zeker niet omdat andere mensen dat zeggen. Succes en hopelijk vind je iets dat werkt 😊

Thanks! 🩷

Was het dan opeens weer klaar? Als in hij sliep gewoon door of bleef in zijn eigen bed ook als hij wakker werd? Wij zitten nu 2 weken in een situatie dat ons zoontje meerdere keren wakker wordt 's nachts en uiteindelijk echt niet meer in zijn eigen bed wil blijven en bij ons bed komt. Mijn man slaapt dan prima, maar merk dat ik slechter slaap. Echter wel beter dan als ik er 's nachts een uur bij moet blijven zitten

Heel herkenbare situatie.. 😳

Wij hebben nu precies dezelfde situatie... Rond oud en nieuw begonnen toen ze een paar keer wakker schrok van harde knallen (ze is 2 jaar en 4 maand.) Het naar bed gaan was sindsdien een drama, krijsen, urenlang. En dan midden in de nacht wakker en weer hetzelfde liedje en uiteindelijk legde we haar tussen ons in en sliep ze weer verder. Nu slaapt ze dus al sinds oud en nieuw tussen ons in. Het naar bed gaan gaat wel weer beter. Onze middelste heeft tot zijn tweede jaar extreem slecht geslapen. Vijftien keer wakker snachts, blijven krijsen en de dag begon rond vier/vijf uur. Wel ook door andere (medische) oorzaken. We hebben er echt een trauma aan over gehouden. Nu mijn dochtertje dit heeft hebben we gewoon toegegeven om erger te voorkomen, niet handig maar ja. Onze buren zijn destijds ook echt geflipt. Zoiets willen we niet nog een keer meemaken. Gaat het ook zomaar weer over? Nog tips? Los van het laten huilen, helaas houdt ook mijn dochtertje dit heeeeel lang vol....

Onze oudste is altijd een slechte slaper geweest. Een tijd lang kwam ze 's nachts bij ons in bed. Daarna sliep ze een (korte) periode weer in haar eigen bed. Toen ze 's nachts steeds weer bij ons kwam legden we een matrasje op de grond op onze kamer. Zo is ze bij ons, maar kunnen mijn partner en ik wel beiden goed slapen in ons eigen bed. Ipv een matrasje kun je natuurlijk ook kiezen voor een camping bedje of een slaaptentje

Hier een slechte slaper en bij fasen alleen maar mogelijk naast mama. Onze oplossing is in zijn bed (120*190) slapen. Na een aantal dagen is het alleen nog nodig vanaf 5u en daarna weer een tijd niet. Je kan er ook voor kiezen om een matras bij haar op de kamer te leggen. Dan kan ze weer wennen aan slapen op haar eigen kamer, maar dan met mama. Dit kan je dan weer afbouwen tot alleen op de eigen kamer slapen. Zo ziek zijn en zo veel pijn hebben is best traumatiserend. Het duurt even, voordat dat helemaal verwerkt is en ze weer op haar eigen lichaam vertrouwd en zich veilig voelt..

Hoe gaat het met de slechte, "niet meer in eigen bed willen slapen" slapers? Bij ons wonderbaarlijk genoeg sinds dit weekend ineens weer helemaal goed. Heel fijn en hoop dat het voor jullie allemaal ook weer makkelijker gaat

Hier ook sinds 1,5 week weer in z’n eigen bedje. Gaat eigenlijk prima. We hebben er wel weer een ledikant van gemaakt, dus dicht. Dat helpt hem echt enorm om z’n rust te vinden. Toevallig wel vanochtend vroeg hem uit bed gehaald omdat ik hem in z’n slaap hoorde snikken, toen is hij helemaal tegen mij aangekropen en weer in slaap gevallen ☺️. Hier is wel wat gesnikt de eerste dagen terug in z’n eigen bedje. Maar we merken echt wel dat hij toch wat dieper slaapt en weer wat langer en aangezien hij geen middagslaapje doet is de nachtrust wel echt enorm belangrijk.