Pfff geen leuker mens als mama

Jeetje wat heftig zeg… kan me voorstellen dat je helemaal op bent en denk dat dit gevoel heel normaal is! Is het een optie om de kindjes een keer een weekend uit logeren te doen zodat jij/jullie even kunnen bijtanken? Het is voor de kindjes ook belangrijk dat jullie goed in je vel zitten 😊

Dat idee hebben wij ook gehad, vorige maand hadden wij ook oma en opa als oppas gepland. Die gaven alleen 1 week vtv aan dat zij het heel erg vonden maar het voor nu wilden afzeggen omdat ze overdag al erg pittig vinden met mijn kids maar het ook niet trekken om 8 x in de nacht wakker te worden (daar zorgde mijn jongste toen voor maar dat is gelukkig nu iets beter). Ik ben ook blij dat mijn ouders zo eerlijk zijn want dat geeft mij een gevoel van erkenning. Zij hebben zelf 4 kinderen en 8 kleinkinderen maar geven aan dit zoals bij ons ook echt niet te kennen

En omdat die jongste ook zo slecht slaapt is het voor ons ook een drempel om hem zo maar bij iedereen weg te brengen voor de nacht... Dat vind ik ook sneu voor hem maar ook niet okay voor diegene die zou oppassen

Goed dat je het even van je af typt. Weet dat het hele normale gevoelens zijn in jouw situatie, er is niks mis met jou! Het is ook super pittig en iedereen laat zich graag van zijn beste kant zien maar eigenlijk heeft (bijna) elke moeder het zwaar. Zonder dat je het weet help je andere moeders met dit bericht zodat ze weten dat het niet aan hun ligt. Het enige wat ik je aan troost kan bieden is dat het echt met de jaren beter wordt.. maar daar heb je vannacht niks aan. Heel veel kracht en geduld toegewenst en schaam je niet om ze af en toe even uit te besteden.

Voor hun is het maar een nachtje hè. Ik voel me ook altijd heel bezwaard maar probeer dan tegen mezelf te zeggen dat ze het niet aanbieden als ze het niet menen.

Oh, ik kan me dit heel goed voorstellen. Onze eerste dochter sliep ook heel slecht. Anderhalf jaar lang moest ik iedere nacht gemiddeld 3x mijn bed uit. Onze dochter huilde ook erg veel en ik zag op tegen de lange dagen en wilde ook niet meer gaan slapen omdat ik toch wakker zou worden. Toen heb ik thuis gezegd: ik ga weg, ik wil niet dat mijn dochter mij zo leert kennen. Ik was op een vond mijzelf vreselijk. Dat was wel een dieptepuntje geloof ik. Ik denk dat ik hierdoor welk aardig weet hoe je je voelt. Nu gaat het hier thuis prima, onze tweede dochter is compleet anders en beide dames gaan super nu. Ik merk nu echt hoor absurd belangrijk slaap is. Vooral ook meerdere uren slaap achter elkaar, zonder onderbrekingen. Nu ik dit weet roep ik wel vaker: slaap is heilig. Is er een mogelijkheid voor een nachtoppas? Iemand die thuis komt of misschien de jongens uit logeren? Even een nachtje doorslapen. Of misschien zelf een hotel voor een nachtje? Zou je dat aandurven?

Dankjewel voor jouw lieve bericht. Op sommige dagen voel ik mij echt een ondankbare loedermoeder die geen normaal leven meer heeft en dat vind ik zo confronterend en doet mij echt verdriet.

Hier ben ik het inderdaad mee eens! Ik vind het af en toe ook lastig maar weet dat degene die het aanbieden het geweldig vinden als hij mag blijven logeren. Je moet natuurlijk altijd je eigen gevoel volgen maar soms even opladen is ook erg belangrijk.

Snap ik.. je bent welkom in ons loedermoeder topic 😜 Ik las eens dat ook bewezen is dat moeders de eerste jaren met kinderen ongelukkiger zijn. Daar troost ik me dan een beetje mee.

Goed dat je je hierover uitspreekt! Ik herken me er ook deels in. Zoontje van 2,5, zoontje van bijna 1 en 31 wk zwanger van zoontje drie. Allemaal dicht op elkaar. Niet gepland, de laatste zwangerschap zeker niet. Maar de combi van een ondeugende peuter, zeurende 1 jarige en hoogzwanger eisen bij mij ook de tol. Diep ongelukkig en ik huil met mn zoontje mee als ik hem in slaap wieg. Gelukkig slaapt sinds deze week onze 1 jarige eindelijk door! Het in slaap komen is nog lastig. Maar de nacht gaat eindelijk goed 🙏🏻 Ik heb me ook een hele tijd ongelukkig gevoeld. En ja er zitten “fijne” momenten tussen, maar deze wegen niet tegenover alle mindere momenten. Mijn schoonzus heeft hetzelfde meegemaakt. 2 zoons van 7 en 4. Ze zei Nicolle, het is een fase. Het komt echt goed! Maar het belangrijkste is blijf erover praten. Je omgeving familie en vrienden en mede mama’s gaan je hierdoor heen slepen. Blijf positief en voel je geen slechte moeder. Bijna iedere moeder heeft dit. Het is heel normaal. Alle moeders die zeggen dat alles goed is, laten het vaak zo merken aan de buitenwereld maar binnens huis gaat het echt niet altijd goed en dat hoeft ook niet. We slepen elkaar door deze periode heen, daar zijn we mama’s voor 💪🏻 En dat is ook zo! Moederschap zuigt ons helemaal leeg. Maar we overleven dit! We zijn sterk. Sommige dagen zijn fijn, andere minder. Maar er komt een tijd dat deze mindere dagen minder worden. Daar geloof ik in! Je kunt het sterke mama! 😘 Voor je het weet zijn ze geslaagd voor hun diploma en gaan ze op kamers. Weer slapeloze nachten 😅 Nee komt helemaal goed! Blijf erover praten. Ook met je partner! Je staat hier niet alleen in. Het maakt je ongelukkigheid niet minder, maar dit mag er zijn! Spreek je uit, deel ervaringen. Er zullen niet voor alles oplossingen en tips zijn. Maar even horen van anderen dat zij dit herkennen is heel prettig! Zo sta je niet alleen. You can do this 💪🏻 We weten elkaar te vinden op dit forum 😉 😘

Wat vervelend dat je je zo voelt zeg! En helemaal niks om je voor te schamen. En begrijp het ook. Wij hebben een zoontje van 11 maand en ook niet de beste slaper en ontzettend energiek en ondernemend. Vind dat al druk en vermoeiend laat staan nog een kindje extra erbij zoals jij. Logisch dat je helemaal op bent. Je hebt soms even een nachtje doorslapen nodig. Wat anderen al aangeven nachtje uit logeren bij ouders/schoonouders? Misschien een broer/zus? Als ik zou aangeven dat ik het echt niet meer trek vangt iemand hem met liefde op wat andere meiden al zeggen voor hen is t maar een nachtje. En even iets voor jezelf doen misschien? Lekker shoppen met een vriendin? Terrasje doen? Laad ik altijd van op en heb ik weer enorm veel zin om naar huis te gaan en voor m’n zoontje te zorgen. En je bent een top mama! Dat je dit durft te schrijven zegt al genoeg!!!

Nou dat is toch ook slopend joh denk dat erkenning van anderen al een hoop soelaas kan bieden! Logisch dat je 'op' bent en als je 'op' bent kun je niet de leukste versie van jezelf zijn. Hoe is t voor je partner, heeft die er ook last van, kun je t hier over hebben? Krijg je genoeg tijd voor jezelf? gewoon even paar uurtjes keertje uit eten met een vriendin of even alleen wat doen? (dus niet werk) ik merk dat mij dat enorm kan opladen.. (je batterijtje opladen is meer dan slaap) Paar tips/suggesties kun je niet de nachten verdelen met je partner.. om en om even een nacht niet, bijvoorbeeld eens per week. Kijken naar wat slaaptips voor de baby bij van die slaapcoaches (zonder huilen bestaat) dat zal ook rust kunnen geven en voor de kleuter kun je misschien even kijken bij grotemensenkleinemensen vind ik echt een fijne benadering vaak en goede suggesties die jou wat meer rust kunnen geven.

Dit is echt heel herkenbaar! Wij hebben een dochter van bijna 2,5 en een zoontje van bijna een jaar. De oudste is een heel lief, maar zeker pittig dametje. De jongste slaapt ook nog steeds niet door. Elk slaapje is strijd met hem, overdag en 's nachts. Ik heb al heel vaak de gedachte gehad dat ik spijt had dat ik überhaupt kinderen wou. Terwijl ik ze voor geen goud meer zou willen missen, maar het is zooo zwaar soms. Op een gegeven moment zakte ik er steeds dieper in. Ik wou niet eens alleen meer zijn met de kinderen. Als ik wist dat ik bijv op een maandag alleen was met de kinderen, ging ik dingen bedenken om te gaan doen. Om ergens heen te gaan, alles zodat ik maar niet alleen was met ze. Ik haalde geen geluk meer uit ze en raakte in een best diep dal. Na een poosje toch dit huilend toegegeven bij mijn man en uiteindelijk de huisarts gebeld. Die heeft me doorgestuurd naar de praktijkondersteuner en daar heb ik nu om de zoveel tijd gesprekken mee. Het gaat een stuk beter. Ik 'kan' weer alleen zijn met de kinderen, word weer vrolijk als ik hun mooie koppies zie en zit beter in mijn vel. Maar ik ben er nog niet. Mijn geduld is zo ver te zoeken. Komt waarschijnlijk door de slapeloze nachten en een pittige peuter overdag. Het wordt beter, echt. Vraag om hulp, hoe moeilijk soms ook! Ik herken het ook maar al te goed dat je de jongste niet weg wil brengen omdat hij zo'n moeilijke slaper is. Dat heb ik ook. Aan de andere kant is het maar voor een nachtje en vaak vinden mensen dat dan niet zo erg. Gewoon doen. Als mensen het toch liever niet willen en ze zeggen wel ja, dan zijn ze zichzelf te dom af. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent en je hoeft je nergens voor te schamen ❤️

Ik denk dat je gevoelens gezien je situatie alleen maar erg logisch zijn. Denk dat veel moeders dit zich kunnen voorstellen of zelf ook iets soortgelijks voelen. Hetgeen wat voor mij altijd helpt, is proberen niet te streng te zijn voor jezelf. En dat is natuurlijk best moeilijk, maar je kan het jezelf proberen aan te praten. Je mòet niet gelukkig zijn. Het màg wel. En dat je je schaamt, geeft ook alleen maar aan hoeveel liefde je hebt voor je kinderen. Hopelijk kan je snel wat extra slaap pakken, uitgerust zijn scheelt al de halve wereld vind ik altijd!

Ik begrijp je zo...hier ook hetzelfde.Als ik je kan helpen vraag maar hoor..dochter ook nog elke nacht wakker maar niet meer meerdere keren..