Postnatale depressie?

Hi Lisanne, Laat ik beginnen met zeggen dat ik het super vervelend voor je vind dat je hier zo mee zit! Je wil gewoon een beetje genieten en als je fulltime werkt wordt het al snel veel. Ik ben uiteraard geen expert, maar dit lijkt mij geen postnatale depressie. Ook ik heb gevoeld wat jij voelt (en soms nog). Ik nam teveel hooi op mijn vork en was simpelweg overprikkeld. Daarnaast is "9 maanden op, 9 maanden af" soms gewoon "9 maanden op, veel langer af". Ik ben erg gevoelig voor hormonen, dus ontzwangeren gaat/ging niet zo heel snel. Als je het echt even niet trekt, is het misschien prettig om een avondje voor jezelf te hebben, indien iemand kan oppassen. Erover praten is heel goed! Ik heb weleens van die invasieve gedachten gehad waar ik me vreselijk over voelde, tot ik erachter kwam dat ik echt niet de enige ben. Sterkte en.. wees lief voor jezelf. Het is niet niks ❤️

Ik ben geen arts maar wel ervaringsdeskundige en lees hier ook geen depressie in. Neemt niet weg dat jij je echt rot voelt en je het wel serieus moet nemen! Fijn dat je in januari minder kan werken, dat zal je vast goed doen. En voel je niet schuldig als je uitkijkt naar dat je zoontje wat groter is en meer kan, dat is heel normaal. Moeder zijn is een kwestie van lange adem, het is een marathon geen sprint. En af en toe is het gewoon rete zwaar! Weet dat je absoluut niet alleen bent in je gevoel. Het klinkt afgezaagd maar vraag/accepteer hulp zodat je wat meer tijd voor jezelf hebt. Jezelf even losmaken van je kind voelt tegennatuurlijk maar is wel echt heel gezond!

Ik denk dat er toch nog steeds een taboe heerst en dat heeeeel veeeeel vrouwen hiermee worstelen! Ondanks dat je veel van je kind houdt toch helemaal op zijn en soms wenst dat je meer tijd voor je zelf had..... ook ik heb last van pieken en dalen en vraag me soms af of ik miss toch hulp moet gaan zoeken... gewoon zodat ik "alles weer op de rit" kan krijgen. In principe kan dat nooit kwaad he! En dan hoeft het niet meteen een postnatale depressie te heten. Het is gewoon enorm zoeken. Er veranderd zoveel. Ook onbewust. Moeder zijn is enorm mooi maar ook enorm zwaar en dar is soms niet concreet uit te leggen waardoor dat komt. Gun jezelf te tijd om weer in balans te komen en denk idd goed aan jezelf. Wat heb jij nodig om je weer prettig te voelen? En wie kunnen je daarbij helpen.

Ik las trouwens laatst ergens dag moeder worden inhoudt dat je een nieuwe versie van jezelf verwelkomt, maar tegelijkertijd rouwt om de oude versie van jezelf.

Mooi gezegd!

Ja, dat vond ik ook!

hoi lisanne, waar naar dat je hier mee worstelt en laat ik zeggen dat je hier absoluut niet alleen in bent. af en toe kan ik mijn kleine ook achter het behang plakken. vooral bij huilen. daar kan ik nog steeds niet goed tegen. misschien helpt mijn verhaal een beetje. ik heb tijdens mijn zwangerschap een depressie opgelopen en die is na de bevalling doorgezet. bij mij uitte zich dat vooral in afkeer tegen mijn dochter. dit ging zo ver dat ik haar met wagen en al de sloot in wilde rijden of een kussen in haar gezicht wilde doen. gelukkig heb ik dit niet gedaan en hulp gezocht. met therapie en medicatie en nu wel weer boven op. ik ben 5 maanden gelede begonnen met opbouwen en na toen ik rond de 6/7 uur werkte kreeg ik een kleine terug slag. veel moe, paniekerig, weinig geduld geen zin in mijn dochter. weer gelijk hulp gezocht, dit keer bij een coach. vond ik laagdrempeliger. we zijn gaan kijken hoe en waar ik wat meer tijd voor mijzelf kan pakken. ik heb echt een tijdje met week schema gewerkt waar ik werken, tijd met.mijn dochter, sporten en slapen in opschreef. tot mijn verbazing had ik ook echt nog lege plekjes. die heb ik wat meer invulling gegeven met dingen waar ik energie uit haal. ik denk dat ik probeer te zeggen dat je gevoelens er zijn en daar kan je niks aan doen. hoe je er mee omgaat wel. praat er over met iemand en weet dat je je zo mag voelen. onze kindjes zijn de leukste die er zijn, maar soms moeten we even opladen en dat is oke. niemand kan het alleen. probeer je grenzen te herkennen en er niet overheen te gaan of weer onder je grens te gaan zitten.

Wat mooi dat je dit deelt! En fijn dat het beter gaat

Nog een tip van flip: ik heb oordopjes van het merk Loop gekregen. Deze halen decibellen van het geluid af, maar je hoort nog wel alles. als ik overprikkeld ben, doe ik deze vaak ik. Dan wordt alles veel beter te behappen!

thanks 🙂 ik kan beter met dit gedeelte omgaan nu het weer beter gaat en het verder weg lijkt te staan. mijn moedergevoel is dan wat later gestart maar voor mijn gevoel nu 3 keer zo veel haha. misschien nog een tip. ik kreeg ook begeleiding van stevig ouderschap en home start. home start is heel laagdrempelig en iedereen kan zich daar voor opgeven. dan wordt je gekoppeld aan iemand die je een beetje kan helpen.

Naast wat er al gezegd is misschien even naar je huisarts? Ik heb zelf nu een psychosomatisch fysiotherapeut en vind dat echt super: kijkt naar je lichaam (bij mij moe en hoofdpijn) en geest (stress bij mij). Fijne totaalaanpak :)

Ik heb ook een hele tijd niet lekker in mijn vel gezeten, veel moe,nergens zin in, alles was teveel kon niks hebben, stond altijd aan en had geen rust. Ik had het gevoel dat ik nergens meer goed in was, behalve mama zijn de rest voelde ik wegglijden. Mijn hele lijf had spanning en kon maar weinig ontspanning vinden en genieten. Voor mij is dit begonnen na mijn zwangerschapsverlof toen ik weer moest gaan werken. Ik heb het besluit genomen om als flex-medewerkster te gaan werken ipv als vaste medewerkster op 1 woongroep. Daarnaast heeft het mij heel erg geholpen om er over te blijven praten met mijn partner en later ook de psychologisch medewerker van de huisartsenpraktijk. Een duidelijke werkplanning waar ik werkelijk alles in plan,deed me ook goed. Inmiddels gaat het beter en kan ik dat iets los laten. En voel ik me ook veel beter, moet er ook bij zeggen dat ik een te traagwerkende schildklier had een een vitamine D tekort.

Zo voelt het heel erg bij mij

Hi Lisanne, ondanks de lieve reacties van ons allemaal heb ik begrepen dat je niet zo makkelijk kunt stellen of een vrouw wel of geen last van een postnatale depressie heeft. Ik heb een stuk van een hoogleraar gelezen die aangaf dat het soms zich op heel onverklaarbare wijze uit bij vrouwen. Hij achtte de kans zeer aanwezig dat het kwam door de hormonen dat het zich anders uit bij iedereen. Dat terzijde, ik herken je verhaal. Ik heb alleen zelf geen diagnose laten stellen omdat ik mn psycholoog zelf volledig betaal (dan kwam ik er sneller tussen) en ik wil graag mn tijd besteden aan herstel. Diagnose weten we ongeveer wel. M’n huisarts was het daar overigens mee eens en die gaf aan dat postnatale depressie, depressie en burn-out heel erg met elkaar samen hangen. Het enige verschil is de focus (respectievelijk:) zwangerschap/bevalling, privé situatie en werk situatie. Alleen is er (tegenwoordig) niet een heel strikte scheiding tussen die dingen. Privé en werk lopen in elkaar over en bij mij lopen ze alle 3 in elkaar over. Alles is wat teveel geworden. Ik wil je vooral zeggen.. zoek hulp. De huisarts heeft een praktijkondersteuner. Lekker laagdrempelig. En anders via de huisarts naar een psycholoog verwijzen. Ik heb wel zelf gezocht naar iemand waar ik me goed bij voelde en heb zelfs 2x gewisseld. Bij de een sloot de behandelaar echt niet aan, de tweede de behandeling niet en de laatste is een match maar voor mij bijna aan de andere kant van Nederland 🤦🏽‍♀️.. Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen! Je staat niet alleen maar het is soms extreem pittig! 💕