Schoonouders zitten me soms op de allergie

Laat ik voorop stellen: ze zijn lief en betrokken en je kan er eigenlijk niks over zeggen. Blij mee. Je kan het veel minder treffen en ze zijn er allebei nog. Heeft ook niet iedereen. Maargoed we zijn allemaal maar mensen en soms vind je dingen irritant waar je gewoon niks aan kan doen. Vraag me soms af of ik nou gek ben, vandaar dat ik dit even deel. Ze komen niet irritant vaak langs of de ingen zichzelf enorm op, maar Het lijkt soms alsof ze zichzelf constant in het middelpunt van zijn (zoontje) leven willen zetten. Constant hun rol als opa en oma bevestigd willen zien en hoe belangrijk dat is. En voor mijn gevoel heel geforceerd een band willen neerzetten waar mijn moeder een stuk relaxter is. Tijdens de zwangerschap had mijn schoonmoeder al slapeloze nachten dat ze niet meteen na de geboorte langs mocht komen (wij hebben besloten dat we het even een paar dagen rustig aan wilden aangezien ik nogal een intense bevalling met uiteindelijk keizersnede van 48+ uren had) Zodra ze binnenkomen laten ze alles uit handen vallen doen ze direct alles om de aandacht van mijn zoontje te trekken. Meteen pakken, op schoot zetten, heel hard praten, om kusjes vragen. Dat houdt gedurende een bezoek niet op, ook niet als er andere mensen zijn die het ook wel leuk vinden om even met hem te spelen ofzo. (Bv mijn moeder of zus) het is soms zo intens. Ik geef grenzen best goed aan, zeg ook heel vaak van sjezus laat hem even, hij is aan het spelen. Luisteren ze dan wel naar maar heel kort. Het is zo’n extreme focus. Wij als ouders bestaan dan ook niet echt meer ofzo. “Grapjes” die ze maken. “Oma krijgt jou wél rustig, laat hem maar hier, ga maar zonder hem op vakantie wij nemen hem wel, bij ons slaapt hij veel beter, je vind het niks aan dat je papa en mama er weer zijn hè, bij opa en oma is het veel leuker”, enz enz enz. Het is als grapje bedoeld maar ik vind het schijt irritant. Het ondermijnt je ouderschap voor mijn gevoel (te dramatisch I know). Hij heeft daar 2 x gelogeerd, Doen ze super en hartstikke leuk natuurlijk maar ik leg dan wel rustig even dingen uit, want ik wil dat het qua eten en slapen enzo een beetje consistent is met thuis. Dan is her “ja ik snap Het wel”, en “nou jullie mogen nu wel gaan hoor”. Alles om alleen met hem te zijn, vadertje en moedertje te spelen lijkt het haast wel. Meteen al koosnaampjes verzonnen toen hij er was. En die dan de hele tijd gaan herhalen. En hoe Wij hem noemen (ik heb zo ongeveer 800000 naampjes voor hem, wisselt per dag) een beetje belachelijk maken. Klinkt raar maar het is echt een beetje gek. Ach ik kan het niet goed uitleggen, en het is ook niks ergs. Maar hun opa en oma-schap is voor hun belangrijker dan het feit dat wij zijn ouders zijn. Terwijl, we doen het best oké (dat mag je soms wel even van jezelf zeggen), en hij is een zeer tevreden ventje. Alles draait om hun en ze hebben zulke tunnelvisie. Het zit me soms zo in de allergie. Mijn eigen moeder (vader leeft niet meer) is niet zo op de voorgrond en past vanwege haar gezondheid niet op (ze heeft een zwak gestel en vertrouwt zichzelf niet met al dat gesjouw, nu hij nog niet kan lopen) vindt ze heel jammer maar ik ben blij dat ze eerlijk is. Ik ga regelmatig ff naar haar toe of zij bij mij. Ze is niet iemand die heel veel aandacht vraagt maar wat relaxter is en de beeb rustig naar haar toe laat komen. Die kans krijgt ie alleen bijna niet als mijn schoonouders ik de buurt zijn. Ik vind dat sneu. Herkenbaar? Overdrijf ik? Vast wel, maar een beetje herkenning is soms gewoon chill haha. Bedankt voor het lezen van dit verhaal! 😂❤️