Vijandige peuter naar broertje/zusje

Het is een fase en wordt zeker beter. Je kindje is pas 2 en ervaart de wereld heel anders en emoties zijn veel groter. Uitleggen dat je een ander pijn doet is zeker verstandig, maar niet altijd iets wat ze begrijpen en gelijk kunnen toepassen in komende situaties. Gedrag kan natuurlijk ook ontstaan uit vermoeidheid, overprikkeldheid of juist onderprikkelt. Als de oudste lang heeft moeten wachten op aandacht of als de jongste veel gehuild heeft die dag of wanneer ze veel zelf heeft gespeeld zonder even fysieke / 1op1 aandacht. Ik denk dat begrip de belangrijkste tip is. Probeer te kijken wanneer het gedrag er is en wat er achter zit.

Wij hebben onze meiden in dezelfde leeftijd en herkennen ook wat je benoemt. Ze is heel lief voor haar zusje maar zoekt ook duidelijk de grenzen op. Denk ook echt dat het met de leeftijd (2 jaar en 3 maanden) heeft te maken.

Hier ook ineens jaloers naar onze hond!

Hier ook jaloers en grenzen aan het opzoeken. Ik vind dat continu moeten opletten of ze haar zusje geen pijn doet ook best vermoeiend maar ik houd het maar op een fase die vanzelf weer over zal gaan. Vlak na de geboorte was ze ook een beetje gemeen naar andere kleinere kindjes op de opvang en kregen we daar weleens te horen dat ze bijvoorbeeld op die kindjes probeerde te gaan zitten, maar die fase is nu gelukkig weer voorbij dus ik heb goede hoop dat dat thuis ook zo zal gaan. :) Bij onze dochter helpt het als ze soms ook tijd met mijn man en/of mij doorbrengt zonder dat haar babyzusje in de buurt is. En ze vindt het leuk als ze dezelfde dingen mag doen en eten als de baby en als we dezelfde regels voor hen beiden hanteren, zoals speentje alleen bij het slapen. Haar stimuleren zich als de grote verantwoordelijke zus te gedragen werkt in elk geval helaas nog vaak averechts haha