Voor de eerste keer straf

Ik snap je gedachtegang echt wel, hoor. Alleen denk ik is bij ons het weghalen van het eten juist de consequentie. Als ze niet gewoon kan/wil eten, dan is het gevolg dat ik dat uiteindelijk weg haal als de 'softe' methode niet werkt. Inmiddels legt ze het eten meestal netjes op de tafel als ze het niet meer wil, in plaats van op de grond. Dan heb ik mijn doel bereikt. Heel af en toe houdt ze het nog boven de grond en kijkt ze me aan. Dan zeg ik, leg maar op de tafel en 9 vd 10 keer is dat ook voldoende. De 10e keer dat het niet werkt haal ik het dan weg. Moet ik wel bekennen dat onze dochter nogal gemakkelijk is. Ze schopt zelden een scène en luistert bijna altijd naar de alternatieve suggestie en zit dan trots te kijken dat ze 'meehelpt'. Ik zie daarom de meerwaarde van de gang als straf niet in onze situatie. Als ik een grote boef zou hebben, zou ik misschien ook wel andere maatregelen nemen. Het is maar net wat voor voor een kindje werkt, denk ik.

Aah dat maakt zeker verschil inderdaad. In jullie geval is de noodzaak tot straffen er veel minder. Ik snap dat je daar dan veel minder snel naar grijpt. Hier was het die ene dag ook voor het eerst (en afgelopen twee dagen was het ook niet nodig). Over het algemeen luistert ze hier ook best goed. Maar soms gaat ze wel te ver. Vrij normaal gedrag natuurlijk wel, om dingen uit te testen.

Toevallig vanochtend was mijn moeder er om op te passen. Mijn man ging de deur uit waarop mijn dochter hysterisch begon te huilen dat ze nog een kusje wou. Reactie van mijn moeder na een 3 minuutjes: zal ik haar op haar kamer zetten? Waarop ik 'nee' zei en haar op schoot genomen heb en vastgehouden tot ze rustig werd (max 5 min). Toen kon ik de deur uit en heeft ze me uitgezwaaid. Mijn moeder gaf later aan dat ze ervan onder de indruk was en zelf dat geduld niet gehad zou hebben, maar dat ze het eigenlijk wel een 'betere' oplossing vond. Ik was daar op mijn beurt wel weer van onder de indruk ;) Mijn moeder is een schat maar zette mij wel op de gang vroeger. Vreselijk vond ik dat. Ik herinner me echt dat ik al gelijk niet meer wist waar het over ging, maar ik vooral getroost wilde worden en er weer bij wilde horen. En ik werd er enorm boos en gefrustreerd van en voelde me heel klein. Ben dus wel gevoelig voor de redenatie dat een kind zich als persoon afgewezen kan voelen en probeer het in onze opvoeding zoveel mogelijk te vermijden. Gebeurt wel eens maar vooral als ik zelf echt niks meer kan hebben omdat ik te moe of ziek ofzo ben. Zie het echt als allerlaatste redmiddel.

Dank voor je reactie! Ik vind dit echt een voorbeeld waar ik mn dochter ook nooit een straf/time-out voor zou geven. Arm kindje heeft moeite met een ouder die weg gaat! Doet niets wat niet mag. Ik snap jouw aanpak daarin helemaal.

Alle respect voor beide meningen en aanpakken wat dit betreft, maar wil wel even een bepaalde nuance aanbrengen wat toch een misverstand blijft. Gentle opvoeden is zeker niet opvoeden zonder grenzen of dat een kind alles maar mag! Mijn kind wordt wat ze noemen, liefdevol begrensd. De grenzen zijn er absoluut, bijvoorbeeld aan een laptop zitten mag niet nee, en als dat na 2 of 3 keer zeggen nog niet zou ik de laptop buiten bereik zetten en zeggen, als het jou niet lukt om eraf te blijven helpt mama jou daarbij door de laptop even weg te zetten. Daar wordt je boos/verdrietig van en dat mag, maar je mag niet aan de laptop zitten. Zeker wel grenzen dus, maar wel in verbinding en met erkenning voor gevoelens. Ik zou persoonlijk nooit een time out geven maar wellicht eerder kiezen voor een time in, dus altijd met aanwezig van een ouder.

Dank voor je reactie! Is voor mij geen misverstand hoor. Ik weet dat gentle opvoeden niet zonder grenzen is. Ik gaf alleen aan dat gentle opvoeden mij op sommige momenten te soft is. In dit voorbeeld wil ik bijvoorbeeld mijn laptop niet wegzetten omdat ik er zelf ondertussen even op bezig ben (als dochter met vriend ook beneden is bijvoorbeeld). Ik zie weghalen en daarmee de situatie vermijden ook niet per se als de oplossing of iets waar kind van leert. Wat ik doe voor mijn kind is uit liefde maar niet per se altijd heel lief. En dat mag ook vind ik. Soms wat strenger zijn en kind heel even apart zetten. Denk ik tenminste.. maar ik ben zoekende! Ik wil mijn kind niet alleen maar met engelengeduld, 100duizend keer dingen herhalen en met fluwelen handschoenen aanpakken. Ben jij soms niet bang op deze manier sneeuwvlokjes groot te brengen? Ik wel een beetje namelijk.. en dat staat me ook tegen. Nogmaals, oprechte vraag uit een zoekende houding!

Ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt! Ik was altijd een groot voorstander van gentle opvoeden, maar ik vind het steeds lastiger worden. Onze dochter heeft een flink temperament en is een klein boefje. Dat heeft zijn mooie en leuke kanten, maar is soms ook heel vermoeiend. Soms lijkt ze me continu te testen. Ze gaat bijvoorbeeld steeds bovenop de planten in de tuin staan. Ik heb al 384x rustig en duidelijk uitgelegd dat dat niet mag, dat de plantjes daardoor stuk gaan en dat ze in het gras of op de stoep mag spelen. Maar ze blijft het doen. Of bijvoorbeeld als we rondje wandelen, dan rent ze best vaak de straat op. Ik heb al vaak uitgelegd dat de straat voor de auto's is en de stoep om op te lopen. Maar ik kom op zo'n punt dat ik denk: nu ga ik het niet nóg een keer uitleggen, maar ga je gewoon luisteren. Ik ben geen voorstander van time-outs, omdat ik denk dat (jonge) kinderen niet de sociaal-cognitieve vaardigheden hebben om dan te bedenken wat er mis ging en wat ze anders kunnen doen. Ik wil ook graag verbinding en nabijheid behouden. Maar hoe ik het dan aan moet pakken... Ik ben ook echt zoekende!

Ja lastig he! Sommige dingen zijn echt zoeken. En dat mag natuurlijk ook. Andere manieren dan blijven herhalen of een time-out geven kan ik ook niet bedenken.. Ik heb bij een time-out echter wel het idee (in tegenstelling tot wat jij zegt) dat ze snel het verband leggen en daarmee weten welk gedrag niet mag. Bij mijn dochter althans (die nu enkele keer dat ik het heb toegepast). Dat zegt echter uiteraard niet dat ze weet waaróm iets niet mag. Ik denk dat dat langer duurt. Dus uitleg blijven geven elke keer vind ik daarnaast absoluut nodig.

Ik lees veel over dat er consequenties (gentle of niet gentle) staan tegen bepaalde dingen die wij als ouder en volwassenen vervelend vinden. Ze zitten aan de laptop. Ze lopen door de bloemen. Zo zijn er nog wat voorbeelden te noemen. Maar vanuit het standpunt van een kind.... Is dat niet gewoon ontdekking? Of peuterpuber gedrag? Hartstikke normaal en gezond voor een kind toch? Ik probeer er zelf vooral heel hard om te lachen en te genieten. De laptop zet ik weg. He kijk hier is een paardenbloem, blaas die maar kapot. En als er toch wat gebeurt dat niet zo leuk is in de ogen van een volwassene, jammer dan soms... Natuurlijk mogen sommige dingen niet, maar alles controleren kunnen we nooit. En moeten we dat wel willen?

Ik snap wat je bedoelt. Ik vind het erg vervelend om de hele dag door ‘nee’ te moeten zeggen dus bedenk me wel echt waar ik dat per se voor nodig vind. Ik vind het namelijk heel logisch, normaal en gezond dat zij zoveel dingen probeert inderdaad. Neemt niet weg dat sommige dingen gewoon echt niet mogen (in dit geval is het mijn werklaptop waar ik uiteraard zuinig op moet zijn en die nu eenmaal wel eens beneden aan moet staan). Ook daar lijkt balans me weer goed in. Niet te zwaar tillen aan bepaalde dingen maar voor sommige dingen zijn er gewoon grenzen nodig!

Ik probeer zeker engelengeduld te hebben en dingen duizend keer te herhalen omdat ik denk dat ze dat op deze leeftijd nodig hebben, maar dat vind ik echt iets anders dan met fluwelen handschoenen aanpakken 😄 Dus nee ik ben niet bang een sneeuwvlokje op te voeden hahaha want vind de generatie kinderen die denkt dat alles ze maar toekomt en iedereen met hun mee beweegt heel irritant 😅 Jouw voorbeeld met de laptop hoeft niet perse te zijn dat jij de laptop weg zet, maar gewoon niet binnen het bereik van je kind. Als ik bijvoorbeeld op mijn laptop bezig ben en hij blijft eraan zitten maar ik moet wel werken ofzo dan zou ik hem dus weg halen en bij zn speelgoed ofzo zetten en herhalen, de laptop is van mama en niet om mee te spelen, jij mag wel hiermee spelen, wat wil je gaan doen? (Vaak werkt het dat hij zelf bewust iets anders kiest) En hoe ouder ze worden, hoe minder engelengeduld ik zal hebben hahaha, maar op deze leeftijd heeft bijvoorbeeld een time out naar mijn mening echt geen meerwaarde.

Wij zijn nu ook een paar weken bezig met “in de hoek staan”. We zijn nu op vakantie en hij zit echt overal aan en doet van alles wat niet mag en meerdere keren. We hebben een hoek uitgekozen en zorgen ervoor dat hij er in blijft staan. Af en toe troosten of bij m zitten. Hopelijk komt het dan aan, dat het niet mag. Maar hij heeft ook weinig straf.

Ik vind het ook enorm lastig merk ik! Ons ventje heeft een behoorlijk karaktertje. Maar ik merk dat hij de laatste weken ook echt onwijs lief is. Knuffelen en kusjes. Hij heeft echt een periode gehad dat ie alles deed wat niet mocht. Denk aan 50x op een dag potgrond eruit gooien bij de planten. Op de bank rennen. Aan de staart van de katten trekken. Man wat vond ik die fase pittig zeg! Ik wilde op een geven moment tellen tot 3. Totdat ik op een geven moment met 1 begon en hij de rest doortelde tot 3 al lachend 🤯 Wij hebben een gang met open trap. Wel met een glazen deur. En in de bijkeuken staan de spullen van de katten. We hebben nu vooral hem weggehaald uit de situatie en uitgelegd waarom. Maar ik denk, als er straks weer zo'n fase aankomt, dat wij ook met een stoeltje of een hoek in huis gaan werken. Het principe blijft hetzelfde als ik de gang denk ik. Je haalt ze uit de situatie.... Maargoed. Ik denk dat iedere ouder vooral moet doen waar die zich goed bij voelt! En het verschilt ook heel erg per kind. Als ik mijn zoontje alleen maar aanspreek dat iets niet mag, dan werkt dat gewoonweg niet voor hem. En bij mijn nichtje bijvoorbeeld weer wel.

Ik denk dat straf op deze leeftijd nog niet veel nut heeft.. veel is uitproberen en ontdekken al kan ze mij ook wel is erg frustreren. Wat hier helpt is vaak voordoen wat ze wel mag en als ze door blijft gaan dan haal ik haar uit de situatie en dan is t altijd wel weer klaar. Blijft lastig en elk kindjes is weer anders!

Stijn heeft sinds 26 mei een broertje. Hij wil natuurlijk aandacht wanneer ik aan het voeden ben. Logisch hoor! Probleem is dat hij op de keukentafel klimt wat gewoon ook hee erg gevaarlijk is! Net ook weer dus heb hem in de kinderstoel gezet veiliger voor iedereen 😂 ik herken idd heel veel dingen en niks helpt…. Even bij de arm pakken of tik over de vingers….. streng en boos zijn of in de hoek. Idunno wel heel frustrerend

Mag ik vragen waarom je denkt dat straf op deze leeftijd nog niet veel nut heeft? Ik heb het idee dat ik mn kind zou onderschatten als ik dat denk. Ze leek het verband (als aan de laptop zitten, dan op de gang) heel snel door te hebben namelijk. Dus in die zin heeft het volgens mij nut.

Alleen aanspreken en uitleggen lijkt hier ook echt niet te werken voor onze dochter. Net zaten we te lunchen en begon ze stukjes brood op de grond te gooien. Ik legde rustig uit dat dat niet mocht en dat ze de stukjes terug op het bord mag leggen als ze niet meer hoeft. Ze keek me aan, lachte hard en smeet nog meer brood op de grond. Toen ik opstond om ze op te rapen, klom ze half uit de kinderstoel om bij de resterende stukjes te kunnen en gooide die ook op de grond. Toen heb ik haar even op de gang gezet, voor het eerst. De volgende keer ga ik denk ik direct bij de eerste keer gooien het bord weghalen. Ik ben echt zoekende, want ik wil geen ouder zijn die politieagent speelt.

Onze meid begint ook steeds meer uit te dagen, dingen doen die niet mogen, andere kinderen pijn te doen in de creche. Is het de peuterpuberteit, de warmte of de komst van haar kleine zusje 2 weken geleden? Of alles wat bij elkaar? Ik probeer haar te betrekken bij haar zusje maar dit is niet steeds mogelijk. Ze is al zeer zelfstandig maar dat wil ook zeggen dat ze alles zelf wil kunnen maar dat gaat nu eenmaal niet en dat schreeuwt ze ook alles bijeen en begint vanalles rond te gooien. Gisteren een heel moeilijke dag in de creche waar ze kinderen zonder reden begin 'aan te vallen'. Deze morgen ging het thuis op hetzelfde elan verder. Constant wenen, dingen gooien, frustratie alom. Dingen doen die niet mogen en niet stoppen na een opmerkingen. Dus ik ben ook overgeschakeld naar 'in de hoek' zetten. Maar echt niet lang en nadien een dikke knuffel. En ze blijft wel mooi staan of als ze eruit komt en ik wijs dat ze terug moet doet ze dat ook. Als ze zelf gefrustreerd is gaat ze ook zelf naar de hoek omdat het haar rust geeft. Ze zoekt dus zelf ook time out op. Dit lijkt me iets positief. Ik ben wel blij te lezen dat onze dochter niet de enige is die de grenzen begint op te zoeken en dat ik niet de enige ben die haar op straf zet. Na mijn eigen huilbui van hiernet had ik even bevestiging nodig.

Lekker in een stoel zetten, rug naar je toe of evt op de gang. Ik zeg dan ook, het lukt jou niet om te luisteren, dus mama gaat je helpen. Ga verder niet lopen tieren. Na een paar minuutjes vraag ik dan of ze weer gaat luisteren, en dat ze er dan uit mag. Verder, eten op de grond gooien. Probeer het eens een week te negeren. Gewoon alsof het niet gebeurt. Dat is hier nl ook echt een ding geweest. En ze deed het uiteindelijk gewoon puur omdat ze wist dat het mij mateloos irriteerde (ze at nl bijna niets). En dat was kennelijk interessant om te veroorzaken. Ik heb daarvan geleerd geen enkele strijd aan te gaan. Dus eerst negeren, zodat het geen ding is. Maar nu als ze dat zou doen, zou ik 2x waarschuwen ofzo en daarna zorgen dat ze het niet meer kan doen. Jij luistert niet, dus doet mama het. Dan kan ze niet zelf eten bijvoorbeeld. En daar heeeeel rechtlijnig in zijn. Eigenijk hebben we een perfect luisterend kindje. Op korte momentjes na, waar we zelf dus heel weinig worden aan vuil maken, en het toch beëindigen. Gaat ze dan pruilen? Dan zeg ik dat ze heus niet zielig is, want ze luisterde toch zelf niet?! Dat is wel een beetje gek dat je dan nu gaat piepen?! En dan moet ze meestal lachen en zegt ze ja en gaan we weer verder met de dag zegmaar.

Ik zie mezelf als gentle maar streng ;) want er is echt ruimte om iets jammer te vinden of het moeilijk te vinden ergens af te blijven. Dat mag ze absoluut zo voelen, dat benoem en erken ik ook. Maar inderdaad, duidelijkheid geeft zoveel rust. Hier geen meltdowns hoor. Niet bij haar en niet bij ons. En als ze dan weer luistert, zeggen we ook hoe fijn en gezellig het is. En als ze sowieso goed luistert, geven we haar ook een dikke pluim!