Eerlijke meningen gezocht van 1 naar 2 kids 🌈

Hoi! Ik ben sinds 3 weken mama van nummer 2 dus kan nog geen uitgebreide ervaringen met je delen maar wel mijn eerste bevindingen. Realiseer je dat het door iedereen anders wordt beleefd - dat was bij nummer 1 ook zo - en ik denk dat het karakter van nummer 1 ook veelzeggend is. Voor mijn man en mij was de komst van de eerste best een psychische shock waar we niet op voorbereid waren (en waarvan je van tevoren ook niet weet hoe je reageert). De onzekerheid over alles speelde mij parten en de gebroken nachten mijn man; hij krijgt depressieve gedachten bij weinig slaap en het voelde voor ons allebei uitzichtloos die newbornfase. Nu na twee jaar genieten we volop van onze kleine man. En gelukkig slaapt hij sinds drie maandjes door. Dat gezegd hebbende is het met nummer 2 zoveel makkelijker voor ons allebei. We hebben een modus gevonden qua slapen (ik doe de nachten, mijn man de avond en de vroege ochtend) en psychisch ben ik er allemaal veel minder van onder de indruk en maak me minder zorgen. Ja je bent weer even helemaal terug in de zorgmodus en bent beperkt in wat je kunt doen en daar ben ik niet zo goed in, maar ik weet nu veel beter dat het tijdelijk is. Het is bij vlagen flink aanpoten en bij vlagen heel erg genieten. De liefde voor de eerste is alleen maar meer gegroeid. Al vind ik het ook lastig dat ik mijn aandacht nu moet verdelen. Het scheelt hier dat hij zijn broertje heel lief en interessant vindt en zichzelf al een beetje kan vermaken tijdens een voeding. Ik denk dat je gewoon moet gaan ervaren hoe het gaat. Uiteindelijk vind je je weg wel op jullie manier!

Hoihoi! Ik ben nu een week mama van ons 2e kindje. En de 1e dagen vond ik ontzettend zwaar, dit was omdat onze andere dochter van net 2 een lichte slaper is en de hele nacht ook wakker werd van het huilen. Nu een week later is ze gewend aan de geluiden en slaapt ze er door heen. Waar ik van 0 naar 1 kindje als heel zwaar heb ervaren vind ik dat van 1 naar 2 een stuk minder. Ik ben minder bang en onzeker en schrik niet ervan als de baby moet huilen.

Hey, bij mij is het al een tijdje geleden. De meiden zijn nu 13 en 11. Maar het eerlijke verhaal.... De eerste 4 maanden vond ik het erg hectisch en druk en heb ik b3st wel eens gedacht, hoe kon ik denken dat dot leuk zou zijn. De oudste mistte haar onverdeelde aandacht en vond dit best moeilijk. Ze moest er erg aan wennen dat er in haar ogen een 'indringer' in huis kwam. Dit zei ze ook vaak.. "baby weg?" Zei ze dan. Ook zelf moest ik er wel aan wennen, je aandacht doen verdelen en ik probeerde de momenten van rust te pakken, wat je snel vergeet met 2 kleintjes. Ook was het echt fijn dat we, mijn man en ik, echt alles samen op pakten. Na een paar maanden kwamen we in het ritme en merkten we dat we er echt van genoten. En dat doen we nog iedere dag. De meiden zijn elkaars beste maatjes, delen veel hobby's samen en hebben echt heel veel aan elkaar. Nu hebben we nog een 3e meisje van nu 2 jaar. Wat ons geluk compleet maakt.

Ik ben al even mama van een tweede (nu 10 maanden). Er zat 14 maanden tussen, dus dat is wel even anders dan wanneer je oudste al wat ouder is, meer zelf kan, minder hulpbehoevend etc. Ik vond de eerste periode wel echt heftig, maar vooral omdat we voor de eerste een lang fertiliteitstraject hebben gehad, en direct spontaan zwanger waren van de tweede. Voor mijn gevoel was ik 5 jaar lang bezig geweest met een kind krijgen, en toen had ik er "ineens" twee. We hadden/hebben ook de absolute mazzel dat we twee ontiegelijk relaxte, rustige kindjes hebben, ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het is als je minstens 1 huilbaby of een peuter met driftbuien hebt, of als de nachten een drama zijn. Dat hebben wij totaal niet gehad, dus in dat opzicht is het ons alles meegevallen. Maar echt, wat is het mooi. Ik ben na de geboorte van de tweede echt nog meer verliefd geworden op onze oudste. Ze zoeken elkaar nu al zo erg op, de jongste is super nieuwsgierig wat de oudste allemaal uitspookt, en de oudste wil het liefst alleen maar knuffelen met de jongste. Ze slapen sinds een paar maanden op 1 kamer, en ook dat gaat super goed. Het is natuurlijk ook echt wel aanpoten, eerst nam ik ze nog wel eens samen mee naar bvb de bibliotheek, maar dat wil nu bijna niet meer omdat ze beiden wel hun aandacht nodig hebben, dan is 1 paar handen eigenlijk te weinig. En soms voel ik ook echt de mom guilt wel dat de oudste zo vroeg grote zus is geworden, of we die misschien langer de tijd en aandacht als enig kind hadden moeten geven. Maar dan zie ik hoe goed ze het samen doen, en is het goed zo.

Mijn oudste is nu 2, en de jongste 4 maanden. Ik vond het in het begin wel echt pittig, het begint nu wat makkelijker te worden omdat er een beetje een ritme in zit denk ik. Maar er zijn dagen dat alles fantastisch gaat, maar ook dagen wat minder haha. De oudste is écht gek op zn broertje, en ontzettend lief voor hem. Verder ben ik wel heel blij met m'n moeder, die past heel graag op, zodat ik soms ook echt nog wel even wat dingen in huis kan doen, want met 2 kleintjes schiet er best veel bij in moet ik eerlijk zeggen, maargoed als dat het ergste is, dan valt het allemaal nog wel mee. Als je het graag wil, gewoon er voor gaan, alles gaat op een gegeven moment ook gewoon vanzelf!😊

Bij mij is het door een slecht tweede zwangerschap allemaal veel zwaarder gevallen. En tuurlijk ben ik ontzettend blij met mijn nieuwste aanwinst die inmiddels 17 maanden is, maar wellicht als het een makkelijke zwangerschap was geweest ik het veel makkelijker had gevonden. Maar overall denk ik dat het krijgen van een eerste kind een grotere mentale toestand is en de tweede is met name fysiek veel zwaarder omdat je 2 kinderen moet vermaken en energie voor 5 moet hebben. Ze samen zien spelen is wel echt fantastisch en genieten!!

Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen goed te doen. Er zit 21 maanden tussen ze en het was zeker weten zwaar maar het is echt goed te doen. De jongste slaapt niet heel fantastisch en wordt tot op heden nog wel ‘s nachts wakker maar ook dat went 😅. Ik ben inmiddels zwanger van nummer 3 en daar zal ongeveer 2 jaar en 8 maanden tussen zitten. Ik denk dat dat iets gemakkelijker zal zijn omdat ik haar dan meer kan uitleggen waarom ze even zal moeten wachten oid. De borstvoeding momenten deed ik altijd wat aan de oudste geven zodat ik mijn handen vrij had voor de jongste. Wij hebben geen oppasnetwerk, doen ik ook deels zelf omdat ik graag alles zelf met de kinderen doe 🫣. Wij verdienen ook “gewoon” gemiddeld.

Ik was bij de eerste echt een irritante overbezorgde helikopter moeder! Met de komst van de tweede is dat zoveel beter geworden. Ik moest in de zwangerschap al iets meer afstand nemen omdat ik gewoon niet alles meer zelf kon en mijn zoontje meer en meer tijd doorbracht met papa of andere famillie leden/vrienden. Na de geboorte was het wel even moeilijk, ik dacht dan 'ben ik er gewoon weer' haha vet dom natuurlijk want je bent kapot, en hartstikke druk met een baby erbij, maar naar mate de tijd verstreek, werd het meer eigen, en leerde ik veel beter loslaten, aandacht verdelen, en ook gewoon niet overal bovenop te zitten. Heeft mij iniedergeval echt een betere leukere moeder gemaakt en mijn kinderen zijn blij, geliefd en ontwikkelen super. In mijn geval heeft de 2e ons gezin weer in balans gebracht. Eeuwig dankbaar 🥰

Bedankt voor alle reacties!!♥️♥️