Hoe leer je een kind zelfverdediging? 🥲

Ik lees mee want dit is precies mijn dochtertje. Laatst ook, werd er zomaar speelgoed van haar afgepakt. Waarna ze verdrietig weg liep. Ze is ook kleiner dan haar leeftijd genoten. Ook zij is altijd heel vrolijk wilt graag met anderen spelen etc.

Nou, super verdrietig joh! Mijn hart breekt echt. Mijn dochter wil ook echt spelen met kinderen, ze loopt er heel vrolijk heen wanneer ze dus andere kinderen ziet en als ze dan zo’n reactie krijgt zie ik echt een teleurstelling in haar gezicht. Vind het moeilijk. Ik leg wel altijd uit dat ze gerust terug mag pakken zodra er iets wordt afgepakt. Of als iemand slaat, mag zij terugslaan. We doen het dan met mn partner een beetje voor. Maar goed of ze dat echt begrijpt weet ik niet 🥹

Ik heb juist het omgekeerde. Die van mij denkt dat elke plek zijn territorium is en als hij ergens gespeeld heeft niemand daarna ook op die plek kan spelen. Ik heb het hem niet aangeleerd en soms schaam ik me dood. Hij is eigenlijk heel lief en gezellig, maar nu al jaloers en gierig. Dus als je ook tips hebt hiervoor hoor ik het graag.

Ja ik heb er ook echt veel moeite mee. M’n dochtertje begrijpt dat nog niet (van het terug duwen enzo). Maar merk gewoon dat de rest van de kindjes best grof zijn en niet zo veel willen delen. Hopelijk begrijpt ze wat meer over een paar maandjes, want het breekt mijn hart ook. Kon er zelfs niet van slapen na een dagje uit, gaf bij me man aan hoe kunnen we dit nou leren. Dus als anderen tips hebben zou t heel fijn zijn

Hier ook mij zoontje is zo sociaal met andere kindjes en wil ook graag met ze spelen soms een beetje te enthousiasten dan loopt hij ze omver. (Knuffelt ze om ver 😂) wij waren dan toevallig laatst in monkey town en dan er zelfs ouders die hun kind dan wegtrekken waarop ik de k laat gaan hij eet ze niet op.

Ach zo herkenbaar! Mijn dochtertje rent naar een ander kindje toe en roept "baby, aaien!" En gaat het kindje heel zachtjes en lief aaien op de schouder. Nooit krijgt ze een lieve reactie terug en sommige kindjes, ook van haar leeftijd, duwen haar handje weg. Ik denk dan rot kind!! (Kidding but not kidding). Maakt me zo verdrietig want mn dochtertje blijft ze met stralende ogen en een glimlach op haar gezicht aankijken in de hoop dat ze interactie krijgt. Ook als speelgoed uit haar hand gerukt wordt, staat ze rustig te kijken. Niet leuk om als moeder te zien en ik heb dit al met mn man en moeder besproken. Enige wat ik heb kunnen bedenken is rollenspel met mijn man, laten zien dat je speelgoed terug mag pakken. En als we in een speeltuin zijn leg ik haar uit dat een ander kindje op zn beurt moet wachten. Eerder legte ik haar uit dat ze moet leren delen, wachten op haar beurt maar nu doe ik dat niet meer,. Verder thuis niet te vaak "nee" zeggen, keuzes geven en haar keuze respecteren en duidelijk uitleggen dat ze ertoe doet en dat anderen haar keuzes en eigendommen moeten respecteren (dus ook mama en papa).

Goeie tips, dankjewel! 🙏 Het is inderdaad verdrietig om je kind zo te zien. Mijne blijft ook echt met stralende ogen kijken en verwacht ook positieve interactie.. maar goed dat gebeurt haast niet. Vind het ontzettend jammer. Straks gaat ze ook naar de peuterspeelzaal. Ik houd mijn hart vast, hopelijk leert ze dit toch wel een beetje tot die tijd.

Mijn oudste zoontje had dit ook (na 4.5jr). Het is ook iets wat ze denk ik gewoon moeten leren door (vaak) te ervaren. Nu is het veel minder, nog steeds wel een beetje want het is ook karakter. Mijn jongste (bijna 2jr) heeft het ongekeerd, best wel een afpakker. Dat corrigeer ik dan maar dat is ook niet helemaal tegen te houden. Die is ook meer gewend te moeten opboksen tegen zijn broer.

Hier ook een meisje met een heel zachtaardig karakter. Alleen als je aan haar favoriete knuffel zit roept ze heel hard ‘neeeee!!’. Als een kindje dan toch nog doorgaat zet ze een soort luchtalarm op, wat meestal wel afschrikt. Soms vind ik het wel sneu voor haar, maar ik heb ook wel het idee dat kinderen dit uiteindelijk onderling wel oplossen. Volgens mijn moeder was ik zelf precies zo. Ik sloeg ook nooit terug als ik werd gemept. Uiteindelijk toch assertief geworden hoor ;)!

Mijn dochter kan goed spelen en pakt soms ook speelgoed van anderen af. Dit hoort helemaal bij de leeftijd. Maar als iets van haar afgepakt wordt laat ze het gebeuren en zet ze het gelijk kei hard op een krijsen. Dat doet ze ook als andere kindjes te dichtbij komen of duwen (of knuffelen hihi). Voorheen gingen wij gelijk naar haar toe om te troosten, maar daardoor hielden we dit gedrag in stand. Nu laten we haar even en kijken we wat ze zelf doet. Meestal duurt het 10 seconde en gaat ze daarna door met haar eigen spel. Soms komt ze niet uit haar verdriet, dan troosten we wel. Het gedrag van jouw dochtertje is misschien wel wat passiever. Maar misschien kun je ook af en toe aankijken hoe ze het zelf oplost ipv het voor haar oplossen door direct een alternatief te bieden? Een juf van de crèche wil de komende weken met mijn dochtertje gaan "oefenen" om minder verdrietig te worden als zo iets gebeurt. Ik zal als het lukt morgen vragen hoe ze dit aan wil gaan pakken :) ben wel benieuwd wat de pedagogische visie op dit gedrag is! Tot slot denk ik dat al het gedrag van onze kindjes normaal en passend is bij de leeftijd. Of ze nu zelf de te enthousiaste speler zijn en daarbij duwen of afpakken, of het allemaal maar laten gebeuren.

Toen mijn zoontje nog een baby was en nog niet zo lang op de opvang zat, overkwam het hem ook vaak dat er speelgoed werd afgepakt. Ik was er een keertje toevallig bij toen het weer gebeurde en hoorde de leidsters zeggen: houd het vast! Laat het niet afpakken! En gaandeweg heeft hij daardoor op een vredelievende maar duidelijke manier geleerd hoe hij er voor zorgt dat dingen niet afgepakt worden: hard vasthouden. Tegenwoordig voegt hij er ook nog een nijdig geluid aan toe 😂 Ik kijk graag aan of kinderen het zelf kunnen oplossen, vooral als de kinderen elkaar al kennen laat ik het op zn beloop, behalve als ze ruzie krijgen. Die sociale interactie is heel waardevol, ook negatieve interactie. Maar verder ben ik er ook niet vies van om het kind dat iets afpakt gewoon rustig aan te spreken: “geef maar terug, hij was er eerst mee aan het spelen, als hij klaar is mag jij er mee spelen”. Weetje het hoort bij de leeftijd, ik ben niet boos, de kids moeten het nog leren en dat moeten de volwassenen hun bijbrengen.

Mijn zoon liet ook behoorlijk over zich heen lopen op die leeftijd. Maar vanaf ongeveer 3j kwam daar verandering in: zijn kleine baby broertje werd ondernemend en ineens moest hij thuis voor zichzelf opkomen. Dat heeft hem echt goed gedaan, oefenen in een veilige omgeving.