Pff dames, ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn. Ik ben sinds 1,5 maand weer aan het werk en even voorop gesteld, ik heb een hele leuke baan.
Maar niks in mij motiveert me. Ik breng elke dag met buikpijn m’n kindje naar de opvang/m’n moeder en ook daar is niks op aan te merken hoor. Hij heeft het er naar z’n zin.
Maar ik voel me zo schuldig en verdrietig. Het wringt dat ik voor m’n gevoel er niet meer 100% voor m’n zoon kan zijn en ik mis hem echt heel erg!!
Ik werk twee dagen op kantoor en 1 dag thuis. Dan is mijn man thuis met m’n kindje.
Daarom ben ik aan het twijfelen om te stoppen. Maar ook dat vind ik weer een hele grote stap. Ik vind werken altijd super leuk en nogmaals, m’n baan is ook echt heel leuk.
Gaan deze dubbele gevoelens over?