Moeite met aanpassen...

Heel herkenbaar hoor! Ondertussen is onze dochter 7 weken, maar ik heb de roze wolk ook absoluut nog niet ervaren. Het betert stilaan want we beginnen eindelijk iets van ritme te vinden, maar dat van dat huilen herken ik heel erg. Het wordt mij ook snel te veel als het wat te lang blijft duren. Komt sowieso allemaal goed, maar neemt niet weg dat het nu loodzwaar is soms! Praten helpt en je zal zien dat er veel mama’s zijn met hetzelfde gevoel.

Heel herkenbaar hoor! Dit had ik bij de eerste zeker en heb ik nu ook wel weer alleen sta ik er nu anders in. Er komt straks een moment dat je die intense liefde en echte moeder gevoelens hebt voor de kleine en ben je dit snel weer vergeten. Heb bij mij denk wel maand of 3/4 geduurd.. voel je niet schuldig er zijn heel veel moeders die dit hebben

Hier wel een roze wolk maar dat van het huilen herken ik heel erg! Zeker als ze net een luier heeft gehad, net gegeten en dan weer begint. Dan kan de wanhoop me echt besluipen. Ik smeek haar voor de gein wel eens haar woorden te gebruiken 😅 De onzekerheid en het 'slechte moeder gevoel' liggen snel op de loer merk ik. Inderdaad blijven praten er over. Eerlijk zijn naar je partner er over, die kan het dan uit je hoofd praten. Want 99 van de 100 is het lang niet zo erg als jij in je hoofd denkt! Sterkte lieverd 💜

Hier ook heel herkenbaar, dit is ons 1e kindje en is nu 2 weekjes oud. Ik merk dat ik echt moeite heb om te wennen aan het leven als moeder. Alles draai om ons ventje. Soms heeft hij dagen dat hij niets wil en dan de slapeloze nachten die helpen ook niet echt mee. En dan ligt alle zorg voor 90% ook nog eens bij mij, omdat man lief natuurlijk ook gewoon werken moet. Ik moet zeggen het is wel beter geworden, maar de roze wolk heb ik ook nooit gehad. Geniet van de kleine momentjes, ga eens even het huis uit en laat dan even iemand op de kleine letten voor zover dat natuurlijk kan🥰

Oh zo herkenbaar dit! Iedereen zei “geniet van de kraamweek” en ik dacht alleen maar dat er weinig aan vond. 🙈 Onze dochter is nu 3 weken en ik merk dat ik het nu steeds leuker ga vinden. Zij wordt alerter, we leren elkaar beter kennen en je kan langzamerhand steeds meer. Naar buiten gaan hielp mij bijvoorbeeld enorm. Heel normaal volgens mij, legio mensen hebben niet zo’n roze wolk. Let wel goed op jezelf zodat je bij postnatale depressie klachten wel op tijd aan de bel trekt, maar accepteer ook dat de afwezigheid van een roze wolk niet betekent dat jij minder van je kindje houdt of een minder goede moeder bent. 😘

Bedankt voor jullie reacties, doet wel goed om te horen dat ik niet alleen ben met zo'n gevoelens :)

Heb er ook last van, enorm last van kraamtranen gehad. Elke dag gaat het beter en dan denk ik dat ik er ben en nu is t weer janken 🫢 Ik dacht dat ik helemaal voorbereid was op het moederschap tijdens m’n zwangerschap (🤣) Maar de verantwoordelijk grijpt me soms zo aan

Super herkenbaar, maak je geen zorgen! De roze wolk is zeldzamer dan je denkt. Ik voelde me echt een zombie-robot-melkkoe de eerste twee weken. Geen roze wolk, overal pijn en dan ook nog allemaal met mega slaaptekort dus relativeren is dan nog lastiger. Ik huil nog steeds veel en dat is oke! Er gebeurt zoveel naast het ontzwangeren. Wees lief voor jezelf en je hoeft je niet schuldig te voelen, je doet het geweldig💜

Heel herkenbaar! Ons meisje is nu 3 weken oud en heb nog elke dag de kraamtranen. Het was niet 1 moment helaas. Mijn bevalling liep uit op een spoedkeizer en daar loop ik ook erg mee te tobben, ben benieuwd of dat ook herkenbaar is voor anderen? Goed om te weten dat we niet alleen zijn, Sterkte voor iedereen!

Die verantwoordelijkheid had ik ook onderschat op de een of andere manier haha, je weet natuurlijk wel dat zo'n kleintje volledig afhankelijk zal zijn van jou maar de praktijk is toch net wat lastiger dan ik dacht.

Heel herkenbaar dat je je zo voelt hoor. Ik ben ook voor het eerst moeder geworden. Mijn zoontje is nu 7 weken. Ik heb de roze wolk ook totaal niet ervaren en de moedergevoelens beginnen nu pas te komen.. ik heb ook veel stress ervaren rondom het huilen en bijvoorbeeld het slechte slapen. Maar blijf er over praten met je partner / vrienden. Helaas heerst er nog een taboe op deze dingen. Je doet het goed hoor lieve mama!

Hier ook geen roze wolk hoor, zowel de eerste als tweede keer niet. Af en toe is het een donderwolk en soms gewoon wat bewolkt, om even een beeld te schetsen. Het verliefd zijn op mijn kind ervaarde ik pas na een half jaar, toen hij een persoontje werd en er interactie mogelijk werd. Ik ben gewoon niet zo'n fan van de newbornfase. Dat betekent verder niet dat ik niet van mijn baby houd.

Ik heb ook een spoedkeizersnede gehad. Daar heb ik ook erg veel moeite mee gehad. Ik had het gevoel dat ik gefaald had. Ook al lag het niet aan mij maar aan de baby die het moeilijk had en daarom gehaald moest worden terwijl ik al 10cm ontsluiting had. Ik praat er veel over om het te verwerken

Precies hetzelfde hier, 10cm ontsluiting en al aan het persen. En het eerste wat ik zei toen ik hoorde dat ik voor een keizer moest: het voelt alsof ik dan gefaald heb. Mijn verloskundige hoopt dat ik ooit trots kan zijn, maar dat vind ik nu nog moeilijk. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, al gun ik niemand dat teleurgestelde gevoel.

Zo herkenbaar! Bij ons eerste zoontje kon ik ook minimaal genieten van alles. Mede door een heftige bevalling. Wat mij heeft geholpen...praten en af en toe even een flink potje huilen. Probeer te genieten van de kleine dingen.. wandelen, knuffelen met de kleine, de zon die schijnt, visite etc. En vooral... verwacht niet teveel van jezelf en van je kleintje. Jullie moeten aan elkaar wennen en geloof me... de liefde groeit!

Fijn om herkenbaarheid terug te lezen! Mijn dochter is nu 6 weken oud en er zijn genietmomenten maar voor de rest is het gewoon keihard werken. Zeker op het begin met slaapgebrek en een huilende baby, en dan zegt iedereen 'geniet ervan' haha nou dat zal je mij niet meer horen zeggen tegen kersverse mamas! Er komt zoveel op je af en daarnaast moet je ook afscheid nemen (voorlopig) van een heel vrij leven. Oja en dan de relatie die toch ook onder druk komt te staan hoe gelukkig je ook was samen, slaapgebrek haalt niet de mooiste kant van je beidde naar boven. Gelukkig heb ik veel vriendinnen die mij voor zijn gegaan en zeggen allemaal dat het echt beter wordt! En het zijn stuk voor stuk happy mamas met happy kids (meestal 😁). Maar nogmaals toch fijn te lezen van andere mama's dat het geen roze wolk hoeft te zijn! Laten we elkaar maar steunen. Ik denk vaak als ik met mn huilende baby in mn arm uit het raam kijk, ik ben vast niet alleen op dit moment. We got this ladies 💪

Had ik ook bij m'n 1e kindje. Vond de omschakeling enorm moeilijk en was constant bezig in mijn hoofd met het kindje. Ik kon niet stoppen met piekeren, stond altijd "aan" , vond geen ritme, etc... Heeft tot 6 maanden geduurd ongeveer. We waren dan op reis en moest ze meer mee in ons ritme terwijl we ervoor vooral mee gingen in haar ritme (bijna niet meer buiten komen en vooral instaan voor de verzorging) op reis hadden we gezien dat dit ook perfect lukte en hebben we bewust terug leuke dingetjes gedaan. Nu is ze 20 maanden en ik kan me geen ander leven inbeelden. Ik zal blij zijn als alles terug wat normaal verloopt, maar het is raar om het leven met mijn dochter normaal te vinden terwijl ik een jaar eerder dit totaal niet als gewoon ervaarde. Dus ik weet dat nu met onze zoon dat gevoel van een "normaal" leven ook zal komen. Ik weet niet of ik dit begrijpbaar heb uitgelegd, maar het komt er op neer dat alles goed komt. Het is even aanpassen , en kan even duren ook maar er komt een moment dat je deze moeilijke periode ook vergeet

Wat zo vervelend is (vond ik) is dat je teveel om je heen hoort of op social media ziet over die roze wolk. Die hoef je absoluut niet te hebben en dat is ok. Ik had hem ook niet bij de eerste en nu wel. Bij een eerste kind komt ook zoveel bij kijken zoals hieronder al genoemd staat. Wat wel klopt is dat het echt beter gaat worden. Het is zwaar maar je doet het goed, hou vol! ❤️

Even een reactie van een man hier (naast de opmerking dat jullie vrouwen/moeders allemaal heldinnen zijn!). Ik heb in het begin heel fysiek ondervonden dat ik het allemaal helemaal niet leuk vond. Ik begon als een gek te trillen zelfs midden in de nacht. Ik voelde me daar ook erg schuldig over maar realiseerde me dat ik het vooral zo veel mogelijk moest uitspreken. Geen taboes! En al helamaal niet voor vrouwen natuurlijk. Verder een hele fijne relatie en inmiddels ook veel gelukkiger met mijn zoon. Wellicht één tip: probeer als het lukt je nieuwe leven met het oude 'vertrouwde" leven te verbinden (als dit lichamelijk kan natuurlijk). Dat kan al iets heel kleins zijn als even buiten de deur een koffie drinken bij je vertrouwde tentje. Of zelfs s avonds voor 1 drankje aanhaken met vrienden of vriendinnen. Ik kreeg daar een enorme zelfvertrouwen boost van en werd minder bang voor mijn "nieuwe" leven. De roze wolk komt voor vele mensen blijkbaar pas later en dan wordt misschien vergeten dat die wolk er in het begin veel vaker niet is dan wél hoor ik zo om mij heen...

Hoe gaat het nu met je?