Parentale depressie?

Jeetje, dat is niet niks. Ik heb maar 1 kind. Bevallen met 30 weken en ernstige nierfalen. Word volgende maand geopereerd. Goed dat je hulp inschakelt. Je hoeft niet de ballen hoog te houden. Een perfecte moeder bestaat niet. Ik heb ook los gelaten dat ik alles perfect wil doen. 3x dialyseren is zwaar. Mijn partner helpt mij enorm mee en steunt me heel erg goed. Wij laten elkaar soms uitslapen. Bijslapen heb je soms nodig.

Als jij werkt gaan je kids naar de opvang gok ik. Dan zou ik gehoor geven aan het 'minder werken' en je Kids naar de opvang brengen. Zo ontstaat er ruimte voor jou om even tijd te hebben voor jezelf en te werken aan je herstel. Voordat je terecht kan bij de door jouw gewenste therapeut, zou ik wel vast beginnen met een ander. Zodat je misschien al wat stapjes kan zetten. Voelt wellicht dubbel, maar wie weet levert het je wat op. Je hebt een pittige 2 jaar er opzitten nu. Dat lampje ging niet voor niks uit. Je lijf trapt op de rem, tijd om wat te gaan doen. En uit ervaring (op ander vlak, burn out) weet ik dat ook accepteren een lastig proces is. Ik dacht dat ik na een weekje wel zou opknappen, het werden minstens 6 maanden. Ik heb in die tijd gesprekken gehad met de poh, niet verwacht maar wat fijn! Ze gaf me inzichten (zelf nadenken) en hielp me met tijd voor mezelf zoeken en gebruiken. Heel basic eigenlijk, maar al zo effectief. Ik wens je veel goeds. Neem de tijd. 2 jaar stress is niet in korte tijd opgelost helaas.

Klinkt heel heftig, ik heb zelf een postpartum depressie gehad en was na 10 maanden pas weer volledig aan het werk. Het is zeker niet niks wat je hebt meegemaakt, en al die tijd ben je gewoon doorgegaan, het klinkt idd zeker alsof je opgebrand bent. Een gesprek met de praktijkondersteuner kun je zeker doen, al is het maar om je goede wil te laten zien. Baat het niet, schaadt het niet... en wellicht kan de HA iets betekenen voor een spoedplek, ik kreeg toen wel voorrang omdat ik een newborn had en echt diep zat, in zo'n geval zijn er eigenlijk 2 personen in gevaar. Weet niet hoe dat zit met kinderen van 1 jaar dan trouwens. Verder hoor ik je in je verhaal alleen maar over jezelf, ben je alleenstaand of heb je een partner? En indien het 2de: vind je steun bij hem? Of heb je steun aan vrienden/familie/kennissen? Heel veel sterkte!

Jeetje wat heftig! Ik zit zelf met eem burnout thuis. Ook niet vanwege het werk want daar kan ik inderdaad gewoon even mijzelf zijn maar om alles eromheen. Ik zit nu in de ziektewet en de wachtlijsten voor een psycholoog zijn vreselijk. Ik mag vanuit het welk naar een psycholoog die alleen door bedrijven ingehuurd kan worden waardoor de wachtlijst een stuk minder lang is. Maar 2 weken. Ik heb volgende week mijn eerste gesprek. Praktijkondersteuner van de huisarts had ik niks aan. Die zei rust regelmaat en leuke dingen doen. Heel leuk dat dan de batterij weer opgeladen is. Maar die zal dan net zo snel weer leeg zijn lijkt mij.

Via je zorgverzekering kan je vaak veel sneller terecht. Even je zorgverzekering bellen en vragen wat ze kunnen doen qua wachttijdbemiddeling. Hierdoor kon ik binnen 4 weken terecht ipv maanden!

Kan je misschien een andere IMH ondersteuner zoeken? Bij de organisatie waar wij bij zitten hebben ze het beleid dat ze bij kinderen onder de 3 altijd zo snel mogelijk actie ondernemen en de kleinsten voorrang hebben. Wij hadden binnen 2 weken een intake (wel andere problematiek bij ons, maar dat maakt volgens mij niet uit)