Positieve vibe vinden dreumes

Ik snap je wel. Hoewel het bij onze dochter niet zo is. Maar zoontje van mijn schoonzus heeft hier last van. Dat je corrigeert en hem wel probeert aan te leren dat het niet mag, is goed. Ookal voel je je soms een strenge juf. Mijn dochter mag in de aanwezigheid van haar neefje nergens mee spelen want het is van hem! En mijn dochter is stout als ze maar naar het speelgoed durft te kijken. Mijn schoonzus en zwager laten het gaan. En gelukkig is mijn dochter wat gemakkelijk hier in en gaat dan ergens zitten en denkt, schreeuw jij daar maar. Ik ga hier met iets spelen wat jij niet ziet 😁. Elk kind heeft een rol en kinderen ontwikkelen zich binnen die rol. Zoek op npo het programma 'het geheime leven van 4-jarige'. Geeft veel inzicht. En geeft je wat rust denk ik. Je doet het goed. Het is een fase, het gaat voorbij.

Wij zaten hier ook mee te tobben en ik kwam een tijdje terug een tekst tegen van ‘omdenken’ waar we heel veel uit halen. We merken nu dat we ons zoontje tot een bepaalde grens een boef laten zijn en horen hem zichzelf al corrigeren. Als hij gewoon mag ontdekken is er helemaal geen strijd meer. Misschien hebben jullie er wat aan, lees vooral het laatste stukje

Uiteraard is ons zoontje niet 10 maar 1,5😂

Ik vind dit sowieso een hele mooie post 👏🏻 Ik moet zeggen dat we over het algemeen een behoorlijk makkelijker dreumes hebben, maar ze ontpopt zich wel een waaghalsje die van onderzoeken en avontuur houdt. Maar daarin proberen we haar zo vrij mogelijk te laten, want als ouders willen we ook graag datzelfde haar eigen grenzen ontdekt, en dat ze vrij is om te onderzoeken hoe de wereld in elkaar steekt. Als ze wel iets doet wat echt niet mag of wat gevaarlijk is, dan geven we die grens ook duidelijk aan. Maar van de week liet ik haar "helpen" in de tuin en liet ik toe dat ze onder de modder een vol gietertje over zichzelf heen mikte. Vond ze prachtig, en van een beetje water en modder ga je niet dood, maar ik moest mezelf wel inhouden om in te grijpen, want dat is toch een soort ouderlijk instinct. Ik denk dat kinderen er over het algemeen heel veel aan hebben om een plek te hebben waar ze vrij en (zo) grenzeloos (mogelijk) kunnen spelen en ravotten. Daar leren ze ook hun eigen grenzen mee kennen, en ik denk dat dat ook wonderen voor hun energie doet. Als je vol energie zit maar steeds wordt geremd, moet je dat toch ergens kwijt.

Bedankt voor jullie reacties! Heel fijn om te lezen wat jullie zeggen over begrenzen als iets echt niet kan of gevaarlijk is, maar buiten dat om leren omdenken en zoveel mogelijk laten ravotten en ontdekken. Ik kan me voorstellen dat ons zoontje er flauw van wordt steeds nee te horen en steeds geremd te worden waardoor hij zijn energie wellicht niet kwijt kan of niet genoeg kan leren/ontdekken. Zoals ik zei in mijn openingspost vraagt het wel wat van mezelf merk ik. Meer loslaten (niet mijn sterkste punt haha) en niet overal op willen ingrijpen. Maar uiteindelijk gaat dat denk ik minder vragen als we wat verder in de tijd zijn. Het is voor ons als ouders ook een leerweg denk ik dan maar. 😊

Ik vind het ook pittig hoor! Onze dochter is ook een ondernemende dame die constant de grenzen opzoekt. Daarbij komt er nu veel frustratie kijken omdat het praten haar niet snel genoeg gaat.. Vanmorgen heb ik nog huilend op de bank gezeten omdat ik het echt pittig vind. Fijn om herkenning te lezen!

Ik merk aan mezelf ook dat ik het een stuk lastiger vind dan mijn man hoor 🙈 Maar ik zie daarentegen ook wel dat ze ervaart en leert, en dat is natuurlijk ook heel mooi om te zien. Bijvoorbeeld met overal op klimmen probeer ik bij mezelf heel vaak te denken "als ze nu valt, zou ze zich dan heel erg bezeren, of zou ze vooral schrikken?", en als het alleen dat laatste is probeer ik het los te laten. Maar wel met een haviksoog haha 😅

Ja ik heb die momenten ook wel eens 🥲😅. Ook helemaal niks mis mee en dan laat ik de ontlading maar even toe. Het is nou eenmaal soms best even pittig en dat mag ook gezegd worden. Daarom ben ik ook bezig met het zoeken naar een wat positievere vibe om het mezelf ook niet nog moeilijker te maken. Dat van dat praten ook herkenbaar trouwens. Zou het denk ik ook al wel weer iets makkelijker maken als ze straks beter kunnen praten.

Hoi! Fijne post dit! Ik probeer ook niet teveel nee te zeggen en sommige dingen maar gewoom door de vingers te zien. Alleen vraag ik mij wel soms af of ik niet teveel toelaat? Onze dreumes wil bijvoorbeeld vaak niet in de kinderstoel met eten. En ze wordt dan zo boos dat ik haar meesral maar op schoot pak en bij mij laat eten. Maar zorg ik er dan voor dat ze uiteindelijk helemaal niet meer in de stoel wil? Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?

Ik begrijp je. Vraag mezelf dit namelijk ook wel af. Heb het gevoel constant naar evenwicht te zoeken. Niet te veel nee zeggen go with the flow, maar ook niet op alles toegeven etc. Blijft echt zoeken. Ons zoontje wil ook niet in de kinderstoel. Althans vaak maar even kort en dan ook huilen of boos worden. We hebben soms de tv er bij aan. Zal wellicht ook totaal niet pedagogisch verantwoord zijn 😂. Maar soms wil je zelf ook even fatsoenlijk kunnen eten. Probeer hier zelf persoonlijk niet een te grote strijd van te maken. Als hij er uiteindelijk echt uit wil, oke. Dan maar. Hij is nog zo jong en als hij wat ouder is kan je beter uitleggen dat hij aan tafel moet zitten. Iets dat we bovendien ook maar zelf bedacht hebben, dat je met zijn allen aan tafel hoort te zitten. Maar goed anderen hebben misschien een andere aanpak hoor? Ben hier zelf wat makkelijker in en wil niet van alles een strijd maken.

Ja ik neig hier ook naar. Je kunt ze toch niet dwingen om iets te doen wat ze echt niet willen denk ik. En ik merk ook dat als je een fijne sfeer hebt op n dag dat sommige dingen dan ineens wel weer lukken! Maar het blijft inderdaad zoeken

Fijn om in ieder geval te lezen hoe jullie hier mee omgaan!!