Postnatale depressie

Jep ik. Het is echt kut he meid ❤️ Ik heb tot deze week hulp aan huis gehad, begon met 5x per week, toen 3 en laatste 2 weken 2x. En dan 1x een psychiater en de rest een verpleegkundige. Vanaf volgende week ben k van een wachtlijst af en heb k een intake bij een psychiater en dan zie k weer verder. Zit nu ook in de ziektewet. Bij mij kwam het vrij snel na de geboorte, voornamelijk veel huilen om niks (🤪). Grotw boosdoener is slaapgebrek (en uiteraard hormonen). Maar doordat slaap bij mij heel veel helpt heb k nu ook medicatie om makkelijker in te slapen en dat helpt mij heel goed. Hoe voel jij je?

Bedankt voor je reactie! Goed dat het beter gaat met het slapen, is hier ook een gigantisch probleem. Ik zou zo graag eens wat langer dan 3u na elkaar kunnen slapen. Maar helaas... Mag ik vragen wat er voor gezorgd heeft dat je hulp gezocht hebt? Ik vind het namelijk erg moeilijk... langs de ene kant wil ik niet overdrijven maar ik heb ook sterkt het gevoel dat ik deze gevoelens niet mag minimaliseren. Bij mij is het de laatste tijd ook veel huilen, gefrustreerd gevoel en kwaadheid.

Ja, geef je BV? Ik kan je echt aanraden om eens te kolven en een voeding door je partner (of iemand anders) te laten doen, overdag te slapen als t kan, of als je KV geeft dat eens goed te bekijken qua verdeling. Ik geef zelf kunstvoeding en deed het in het begin vooral zelf. Het moment dat k voor het eerst 6 uur sliep achter elkaar ipv 3, zag de wereld er gelijk anders uit. Dit is m'n 3de en bij de 1ste 2 is het ook zo geweest, toen geen hulp gehad, alleen nu was het wel beduidend erger en had vooraf met de verloskundige afgesproken dat als het nu weer zo'n emotionele rollercoaster was dat we actie gingen ondernemen. En zo geschiedde. Eerst doorverwezen naar de huisarts, daar was geen plek en toen heeft zij een soort crisisdienst ingeschakeld via de GGZ, die dus aan huis komen. Met een postpartum depressie is het erg belangrijk om zo snel mogelijk de eerste angel er uit te halen, omdat er kinderen bij betrokken zijn, gezinnen, een moeder die niet functioneert kan een heel gezin ontwrichten. Ik vond het ook heel moeilijk, ik doe alles graag zelf, maar soms kan dat gewoon even niet. En dat is echt geen schande. Ik vind het persoonlijk erg jammer dat geestelijke gezondheid zo'n taboe is, want er komt zoveel ellende van als het niet ok gaat. En je bent echt niet de enige 😘 Die roze wolk is er vaker niet dan wel. En m'n psychiater maakte me wel duidelijk dat ze dit echt vaak zien, je hoeft je nergens voor te schamen. En je overdrijft zeker niet, wees niet te hard voor jezelf, dat doen anderen al vaak genoeg ❤️ je kunt hier echt jaren mee lopen als je nu niks doet. 😘

In de oktober geboorteclub is hier ook een topic over. Ik kan je niet helpen, maar misschien heb je er iets aan. Veel sterkte in elk geval ❤️ https://community.24baby.nl/forum/geboorteclub-oktober-2022/iemand-postnatale-depressie-deel-je-ervaring-R04lBL

Ja hier helaas. Onze dochter is nu 12 weken. Vanaf het begin al continue gespannen, slecht slapen en huilen. Dacht in eerste instantie dat het erbij hoorde en het werd na 2 weken ook eventjes minder. Dus daarom niet gelijk aan de bel getrokken. Toen mijn man met week 5 weer aan het werk ging kwam het in alle hevigheid weer terug. Ik kon op den duur niet meer stoppen met huilen. Werd super waakzaam over onze dochter waardoor ik helemaal niet meer sliep. Het beangstigde dat ik voor "altijd" voor haar moest zorgen. Ging nadenken over van alles en nog wat, wat voor nu niet eens relevant was. Kreeg geen hap meer door mijn keel en dacht echt dat onze dochter beter af was zonder mij. Ik wilde echt niet meer alleen met haar zijn, kreeg er zo'n paniek van. Daardoor kwam mijn man ook weer thuis te zitten. Daarom naar de huisarts gegaan omdat het echt niet zo verder kon en ik in verleden ook al depressies heb gehad. Uiteindelijk dezelfde week nog met de praktijkondersteuner gesproken (ze hadden toevallig een spoedplek) en vanuit daar doorverwezen. Nu elke week 1 a 2x ambulante zorg aan huis en vaak contact met de psychiater. Ben gestart met anti depressiva, wat mij echt al enorm helpt. Ben ontzettend blij dat ik hulp heb gezocht want de zorg voor mijn dochter gaat al een stuk beter. Wel word mij aangeraden om nog niet aan het werk te gaan en zie er gigantisch tegenop om mij ziek te melden 😕. Veel sterkte in deze tijd en heel goed dat je hulp gezocht hebt. 💖

Als je je arm of been gebroken heb moet je je ook ziek melden. Dat het niet per se zichbaar is, betekent niet dat je minder ziek bent. Als je te snel weer aan het werk gaat is er een grote kans op dat je weer terug valt als je net weer wat beter gaat. Maar wellicht dat het ook fijn is om een dagje even geen mama te zijn en weer lekker jezelf. Jouw baas is ook een mens en als je het gesprek aan gaat komen jullie er vast samen uit. Als jij aanwezig bent, maar je functioneert niet is dat ook niet werkbaar. Hij of zij heeft er ook meer aan als je ook functioneert wanneer je aan het werk bent. Ikzelf heb last van langdurige depressie sinds mijn jeugd dus een terugval ligt bij mij altijd op de loer, maar met cognitieve gedragstherapie (CGT) heb ik echt handvaten gekregen om mezelf te helpen en te herkennen wanneer je richting een dip gaat en wat je dan zelf kan doen om jezelf weer omhoog te krijgen. Het is vallen en opstaan maar ook lief zijn voor jezelf en jezelf niet vergelijken met anderen. Neem ook tijd voor jezelf, je bent meer dan alleen maar mama. Het is echt geen schande om voor jezelf te zorgen. En als jouw kindje ziet dat jij gelukkig bent, is dat voor hem/haar ook beter. En uit een lege kan kan je niet schenken!

Was voor mij ook een ding om me ziek te melden, maar zit nu officieel in de ziektewet, mn zoon is 13 weken nu en het geeft zo veel rust. Mn werk reageert ook heel relaxed, neem de tijd, rustig aan, zorg goed voor jezelf. En dat scheelt ook al. Dus idd, een gebroken been is misschien zichtbaar, maar geestelijk welzijn is minstens zo belangrijk, misschien nog wel belangrijker!

Geen postnatale depressie maar wel een angststoornis ontwikkeld. Hoop dat ik mee mag praten. Ik ging tijdens de zwangerschap al naar de pop-poli en krijg nu nog begeleiding van een psycholoog. Ik durf het huis amper tot niet te verlaten met m'n zoontje. Ben extreem bang dat hij dan ongemak ervaart en dat wil ik, uit schuldgevoel, ten alle tijde voorkomen. Ben heel erg bezig met "wat als ik nu sterf, wat laat ik hem dan na?" met 0 intenties om te sterven. Ik twijfel aan alles, weet dat ik goed voor hem zorg maar voel me desondanks een slechte moeder. Vind het heel erg moeilijk dat hij straks naar de gastouder moet, dat ik er niet voor hem kan zijn om zijn ongemak weg te nemen. Resulteert dagelijks in huilbuien. Het gaat veel dieper dan "oh ik zit ermee in m'n maag." Het liefst meld ik me ziek op het werk. M'n hoofd voelt zo vol, ik heb geen ruimte voor 32 uur werk.

Geen ervaring maar stuur jou/jullie veel liefs ❤️

Hier ook een postnatale.. ik ging al naar een psycholoog, maar ben nu ook met medicatie gestart. Ik heb getwijfeld om een topic aan te maken en voel nu ook een drempel om te reageren. Zoals Thereforyou ook beschreef, er is echt een taboe en merk dat ik die ook voel incl. schaamte.. wellicht komt dat ook door mijn opleiding/functie. Vanuit de omgeving ook niet altijd evenveel begrip. Hoezeer ik het niemand gun, wel ‘fijn’ om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. We zijn dus niet alleen❤️ Ik heb me ziek gemeld van werk. Het was voor mij ook een flinke drempel, maar zodra ik t gedaan had viel er een last van mij af. Inmiddels heb ik een consult bij de bedrijfsarts gehad, na 30 sec zei hij al; voor mij is het duidelijk, ga je vooral focussen op de kleine mooie momenten en op jezelf.

Dat van taboe/schaamte herken ik ook zo hard! Goed voor jou dat je je hebt ziek gemeld, focussen op jezelf is inderdaad belangrijkste. Mijn psychologe zei ook "de beste mama is een mama die ook voor haar zelf zorgt".

Oh klinkt erg lastig! Ga je dan soms een wandeling maken of is dit op dit moment al een stap te ver voor jou? Ik ben natuurlijk geen psycholoog ofzo maar ik denk dat je best met kleine stapjes kunt beginnen. En wat betreft de gastouder, dat snap ik. Maar zij zullen er ook wel zijn om hem te troosten en verder. Kan je eventueel thuisblijven van je werk?

Oh die zin over "altijd" herken ik zo hard, blij te horen dat ik er niet alleen in ben. Blij voor jou dat het al wat beter gaat! :)

Daar heeft ze zeker gelijk in, maar voelt zo egoïstisch ofzo. Hoe zorgen jullie voor jezelf?

Door af en toe weg te gaan zonder kinderen, met vriendinnen ofzo, of gewoon alleen. Of door soms af te dwingen dat ik gewoon een rust nodig heb en dus op tijd naar bed moet, anders red ik de volgende dag niet en ben k doodop. Het zijn die dingen die het voor mij doen waarbij k even geen moeder ben, maar gewoon mezelf

Ik ga vaak alleen wandelen als m'n vriend erbij is. Betreft de gastouder: rationeel gezien weet ik dat wel. Maargoed, angststoornissen zijn nu eenmaal niet rationeel. Geen idee of ik thuis kan blijven, maar als ik merk dat het erger wordt meld ik me ziek.

Ik heb hier zelf ook last van helaas, gemengd met angst aanvallen ook. Het is allemaal een lang verhaal helaas. Vorig jaar bevallen na een voldragen zwangerschap van mijn zoontje waarbij het gelijk mis ging na de bevalling (spoedkeizersnede) en hebben we hem 5 dagen erna laten gaan. Na 6 maanden weer zwanger en 1 september bevallen van onze dochter Sophia. Maar dit was gelijk best wel zwaar en merkte dat ik moeilijk kon genieten van alles en veel moeite kosten. Negativiteit nam erg toe en paniekaanvallen waren weer terug (verleden depressies gehad dus kende dit wel van toen) Ik liep al bij de poppoli en wacht nu op het starten van de therapie via de gespecialiseerde GGZ. Wel al met antidepressiva begonnen 1,5 week terug dus nog aan het opbouwen hiermee, en ben 100% ziekgemeld weer door de bedrijfsarts. Gelukkig toont mijn werk alle begrip maar loop al met al meer dan 1 jaar half of geheel ziek door alles. Voel me zo ondankbaar nu ik eindelijk een kindje in me armen heb die gezond en wel is dat ik niet kan genieten zoals ik zou moeten en als ik wel iets doe dat het uit me tenen komt en zo veel energie kost. Ik heb 1e intake gehad en ze gaan waarschijnlijk inzetten op trauma therapie omdat ik veel angstaanvallen enzo heb. Dat ik het niet goed genoeg doe en faal als mama en zo bang ben om haar te verliezen en dat ik net niet overleef nog een kindje te verliezen.

Wat heftig om dit mee te maken..😣❤️ Ervaar je steun vanuit je omgeving? Mijn bedrijfsarts zei dat dit iets is wat je overkomt, ondankbaar is het zeker niet, maar herken dat gevoel wel. Hoe ervaar jij de medicatie? Merk jij ook meer somberheid nu met het opstarten?

Hier geen postnatale depressie maar ik wil jullie allemaal een dikke virtuele knuffel sturen!! Na de bevalling van onze 2e voelde ik me ook erg gespannen, zenuwachtig, veel huilen.. ik ben bekend met een angststoornis vanuit het verleden en had gelijk het gevoel: dit klopt niet! Ondanks dat mensen zeiden: ja, de eerste tijd is het ook zoeken. Ik ben naar de dokter geweest en medicatie gekregen en ik heb het geluk gehad dat het daarna veel beter ging. Ik ben naar mijn omgeving erg open geweest in dat ik het echt erg wennen vond en soms ook pittig en ik hoorde van meerdere mensen dat ze die eerlijkheid zo mooi vonden en ineens kwamen er een hele berg verhalen van mensen die ook hebben geworsteld. Ik snap dan ook echt niet waarom het zo'n taboe moet zijn. Waarom zouden we hier als moeders niet meer open over zijn! Een kindje krijgen is 1 van de heftigste dingen die je kan overkomen. Combineer dat met hormonen, alle verwachtingen van tegenwoordig en de druk om 'het perfecte plaatje' te zijn.... Lang verhaal maar wat ik eigenlijk wil zeggen: je hoeft je niet schuldig te voelen! Het is zo intens om een kindje te hebben. Bovendien kunnen je hersenen soms dingen doen die je nooit had verwacht en daar kun je niks aan doen. Blijf er vooral over praten, hulp zoeken en (als het lukt) knuffelen met je kindje. Het gaat beter worden! Ondertussen zal ik m'n best doen om een deel van het taboe te doorbreken en hopelijk lukt ons dit samen voor alle toekomstige moeders!

Ik heb bij de vorige zwangerschap een postnatale depressie ontwikkeld en pas vorig jaar november ‘beter’ en gelijk in december weer zwanger dus liep ook bij een pop poli. Gelukkig is nu alles anders gelopen en heb ik veel therapie gehad waardoor ik er nu alles aan heb gedaan om de risico’s minimaal te houden. Conclusie: Geen risico meer nu 🥳 Mocht je behoefte hebben aan contact mag dat altijd. Verhaal is te lang om hier te plaatsen. Ik heb het grotendeels een plek gegeven dus hoef het hier niet te delen maar wil er wel voor je zijn. Of anderen hier die hier behoefte aan hebben. Stuur mij dan een berichtje of even via Instagram @Chissey88