Postnatale depressie

Jeetje, wat een ontzettende heftige tijd heb je achter de rug en nog steeds. Gelukkig laat je werk het hier nu bij. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Misschien ook gek om je te feliciteren, ik kan mij goed voorstellen dat het ook een enorme shock was, zeker als het er ook nog twee kindjes bleken te zijn. Heb je wel goede steun aan je partner, vrienden of familie?

Dank je wel, ik ben er zeker heel blij mee maar het is idd zo dubbel. De timing kon niet slechter 😅 Ik heb gelukkig veel steun aan mijn man en iedereen om ons heen. Daarnaast heb ik naast wekelijks therapie ook elke week een uurtje iemand van IMH (altrecht) voor de ondersteuning tussen ouder en kind. Ik had heel veel moeite hechting te voelen met mijn dochter, dit is gelukkig nu wel veel sterker en kan meer genieten van haar.

Wat fijn dat je zo'n goede steun krijgt uit je omgeving. En ook super knap dat je er zo voor open staat en alle hulp kunt ontvangen. Dat is echt ook al een hele knappe stap. Gelukkig kun je nu wat meer van je dochter genieten :) Het is ook niet niks natuurlijk, niet zo gek dat het in het begin niet zo goed lukt.

Mag ik mij ook even toevoegen aan deze groep 😅 al sinds de kraamweek het gevoel dat het de verkeerde kant op ging, maar pas 2 weken geleden bevestigd dat ik een (postnatale) depressie heb. Ik moet nog met therapie beginnen, maar hoe houden jullie dit vol? Ik hou zielsveel van mijn dochter, maar ik wil echt geen mama meer zijn, ik vind het zo zwaar... Ik word bang van de nare gedachtes die ik heb en woede-aanvallen die ik heb...

Ik heb nog steeds wel een twijfels of ik een postnatale depressie heb.. Sinds ik bevallen ben 15 maanden geleden ben ik zo veranderd. Ik houd niet te beschrijven veel van mijn kind en geniet echt van haar. Maar toch kan ik vaak bepaalde gevoelens niet plaatsen. Ik kan zo snel omslaan qua humeur en ben nooit eerder zo snel geïrriteerd/prikkelbaar geweest. Ik kan ook ineens heel snel down worden en dan weet ik niet eens waarom (dit is dan ook maar kortdurend). Maar ik kan er wel van balen en er de vinger dan niet op leggen waar het gevoel vandaan komt. Herkent iemand dit meer of zou het toch nog hormonaal kunnen zijn?

Dit klinkt wel zoals ik was tijdens de ivf behandelingen! Dit is echt hormonaal als je het mij vraagt. Ik was niet depressief maar schaarde het een beetje onder pms klachten door over overstimulatje tijdens de behandelingen maar dat ging in de loop der tijd wel weer beter (lees: jaren). Nu is een postnatale depressie dat deels ook, hormonaal. althans wel de trigger samen met allerlei veranderingen en slaaptekort etc. De stemmingswisselingen passen ook bij de overgang trouwens.

Is er iemand waar je goed mee kunt praten en die nare gedachtes uit kunt spreken? Dat werkt bij mij altijd goed om het toch uit te spreken, dan worden ze ineens minder groot in m'n hoofd.

Kan zeker hormonaal zijn ja. Ben je misschien weer zwanger of juist in de overgang, of slik je medicatie? Of misschien is je lijf gewoon weer aan het schonmelen in hormonen. Heb je al bloed geprikt om je schildklier te controleren? Die kan ook veel invloed hebben op postnatale depressie achtig klachten.

Ja spreek dit vaak naar mijn man uit, maar ik voel me zo schuldig dat ik me zo voel en dat ik hem opzadel met zorgen om mij..

Heb net de voor de zomer inderdaad een te snel werkende schildklier gehad. Eigenlijk had ik toen de zelfde klachten alleen was het een klein tikje erger. Dit bleek een gevolg van de zwangerschap en is nu weer in orde. Ik denk zelf ook wel echt dat het hormonaal is maar ik kon me niet voorstellen dat dit na 15 maanden nog speelde.. Ik vind het ook wel zielig voor mijn partner want die is vaak de gebeten hond wat betreft mijn prikkelbaar/geïrriteerd gedrag. Ik ben me er ook wel bewust van dat ik het doe. Dit gedrag uit ik alleen niet naar mijn dochter, die kan eigenlijk niks verkeerd doen🫣

Heel herkenbaar!! Ook heel laag in energie nog er bij.

Mijn schildklier was heel wisselend in de 1,5 jaar na bevalling. Is hij laatst nog gecheckt? Ja arme partners he? Kun je wel met hem praten hierover?

Nu 2 maanden geleden denk ik. Toen was ik er echt van overtuigd dat hij weer toren hoog was maar dit was niet zo. Ja hij weet er ook van maar 100% te begrijpen is het voor hem ook niet (wat ik ook snap want dat doe ik natuurlijk zelf ook niet). Misschien de huisarts/internist maar weer eens contacteren.

Ik heb zelf Graves’ gehad, buiten de zwangerschap om en heb daarvoor alleen medicatie gebruikt, geen radioactieve slok. De kans bestond dat het terug zou komen maar is gelukkig niet gebeurd. Wel werkte de schildklier in de zwangerschap minder goed, net onder de grens. Je hebt natuurlijk korte termijn gevolgen van een snel of te traag werkende schildklier maar ook langere termijn gevolgen. Als de ene hormoon cirkel/as (hypothalamus-hypofyse-schildklier as) ontregelt is, heeft dit ook effect op andere hormoon ‘assen’. Hier doet eetlust maar ook stemming aan mee. Ik heb me er ooit in verdiept (voor opleiding maar ook prive) en je kunt het zien als een steentje dat je in het water gooit. Het heeft tijd nodig om te herstellen, ook al is je schildklierhormoonhuishouding nu in orde. De hormoonhuishouding van een vrouw is sowieso complex, veel complexer dan van een man overigens.

Nog meer vrouwen die nu te maken krijgen met het tweede jaar ziektewet / tweede spoor traject?

Yep 😫🥵

Ja, maar bij mij ook door andere ziekte. Ik moet in juni terug zijn en ga nu beginnen met opbouwen in de hoop dat ik het haal. De arbeidsdeskundige en de arboarts hebben allebei gezegd dat 2e spoor nu alleen maar herstel belemmerend zal werken dus dat wordt nog even uitgesteld gelukkig.